Het (algo)ritme van dansende patatzakken

Op het internet ben je nooit alleen. Er is altijd iemand die jou door en door kent, en ook steeds beter wil leren kennen. Het rupsje-nooit-genoeg van online vriendschap. Wat? Het almachtige, alwetende algoritme.

Om je goed uit te leggen hoe een algoritme werkt, ben je bij mij niet aan het juiste adres. Ik vermoed iets met data. Maar dat het werkt staat buiten kijf. Het meest gulzige en accurate algoritme dat ik ken, is niet dat van Facebook (je kent het wel: je hebt het over een lekker patatje van de Bram Ladage en nog geen vijf minuten later danst er een patatzak over je scherm), maar dat van TikTok.

Als kersverse dertiger hoorde ik daar eigenlijk niet: TikTok (het heette ooit Musical.ly) had als doelgroep vooral tieners die van viral dansjes houden. Toch was ik er, aangemoedigd door Vriendin L., en nu gaat er gemiddeld 1 à 2 uur schermtijd per dag in zitten. Eerlijk is eerlijk: een pandemie en een app met een oneindige scroll-mogelijkheid is een hartstochtelijk huwelijk. Dat de Chinese overheid mijn data aan de lopende band binnenharkt, is slechts een kleine smet.

Ik hoor de mensen zonder TikTok vragen: is deze app wel iets voor mij? Natuurlijk, dat is het zeker. Het algoritme past zich vanzelf aan. Zie het als een te grote trui die naarmate van tijd als een comfortabele tweede huid gaat zitten. Nog steeds niet overtuigd? Er zijn zoveel communities die op je wachten. Plekken waarvan je niet wist dat ze bestonden. Vertel me waar je van houdt en ik wijs je de tok waar je moet zijn. Schoonmaak-tok? Planten-tok? Kook-tok? (Niet te verwarren met coke-tok, dat bestaat, alleen spel je het als c0k3, want TikTok is dol op censuur.)

En voor je het weet sijpelt TikTok je echte leven in en dump je een blok feta te midden van cherrytomaten in een ovenschaal om een pasta mee te maken. Of kan je de Amerikaanse president alleen nog maar ‘Byron’ noemen. Of leer je dat je het plastic haakje van het toiletblok ook onder de rand van de pot kan klikken, want #aesthetic. Om daarna weer te leren dat je dat toch beter niet kan doen, want met een ferme doorspoelbeurt neemt het water heel je #aesthetic mee en dan raakt je toilet verstopt.

Zo kwamen we toch weer samen. We begonnen alleen, stichtten een nederzetting om te laten zien ‘hallo, dit ben ik!’. We bewogen, keken, maakten. We stempelden op de ongelimiteerde lege plekken ons signatuur. Sommigen zijn er rijk van geworden. We vonden er liefde of swipeten louter naar links. In de metro zit iedereen zwijgend te staren naar hun eigen schermpje. Iedereen is alleen, maar misschien zijn we dat wel samen.