Meiden van de meets

Van het individu gingen we naar een community (en vervolgens weer terug naar het individu, maar daarover later meer).

Vriendin J. en ik keken The Tribe, een serie uit Nieuw-Zeeland. De premisse was simpel: een virus zorgde voor het uitroeien van alle ouders en de kinderen bleven alleen achter. De groepen kinderen klonterden samen in stammen. Algauw werd het apocalyptische aspect verruild voor zouteloze soapverhaallijntjes. Bray bezwangerde de halve vrouwelijke cast en Amber leek dood, maar was het toch niet.

Ten tijde van The Tribe bloeide het internet nog in volle glorie. Er waren websites. Er was een Tribal Digest. Er was een forum (inmiddels ook ter ziele: ik heb beloofd jullie mee te nemen, maar dit begin is een lugubere tour langs vergane plekken). En dat forum was nou net waar het extra beetje magie gevonden kon worden. Vriendin J. was inmiddels afgehaakt. Het programma werd namelijk niet meer dagelijks om 17.00 uur uitgezonden, maar alleen op zaterdag en niet op een vast tijdstip. Ik had dus wel behoefte aan een nieuw paar oren.

De Duitse fans hadden een groot blok op het forum, maar in het Europese hoekje zaten wij. De Hollanders. Ik vond mijn mensen! Ze waren fantastisch. Wij hadden meningen en spam wars, waardoor ik ooit voor straf 48 uur niks mee mocht posten. Dat werd een heel saai weekend. De serie kwam ook nog eens tot een eind met de uitbraak van een nieuw killervirus en een handjevol personages op een boot. Na de zoveelste ‘seizoen 6?’-post was het tijd voor een nieuwe community.

Zodoende kwam ik terecht op een forum over automutilatie. Ja, daar schrok ik zelf ook van. Ik was een amateur op het gebied van zelfbeschadiging, maar gek genoeg vond ik er mijn plek. Ik ontmoette er voornamelijk jonge vrouwen die net zo klem zaten in het web van hun eigen leven en bijbehorende gevoelens als ik. We kwamen elkaar niet alleen op het forum tegen, maar ook op MSN en vervolgens ook in het echt. Ik heb zelfs een forumlid op een papiertje laten krabbelen dat ze géén enge oude man was (want die had je toen al wel) en toen onszelf samen op de foto vastgelegd.

De overgang van een mens achter een toetsenbord naar een mens voor je neus werd in mijn omgeving niet met zoveel gejuich ontvangen, dus deed ik het maar stiekem. Voor mij was die overgang juist zo waardevol. Bovendien schreef ik naar hartenlust alles in mijn eigen ‘Dagboek’-topic, dus de meiden van de meets, meetees, wisten alles van me.

Sommigen, net zoals dat gaat bij ‘echte’ vriendschappen, bleven kleven. Sommigen spreek ik nooit meer. Maar had ik nooit een Nieuw-Zeelandse serie aangezet, dan waren ze er überhaupt nooit geweest.