Pshhhkkkkkkrrrr kakingkakingkaking tshchchchchchchchcch ding*ding*ding

Ik ontneem mijn moeder haar dagelijkse avondprogrammering gevuld met telefoongesprekken, omdat ik wil (ja, zo noemden we het echt) surfen. De desktop staat in mijn zus haar kamer, maar De Stekker ligt in de slaapkamer van mijn ouders. Ik roep naar beneden dat ik De Stekker eruit ga halen. Geen respons. Ik wrik de telefoonstekker eruit en stop de magische witte stekker in het contact. Ik loop terug naar mijn zus haar kamer en druk op de blauwe knop. De computer begint te zoeven. Het avontuur kan beginnen. Eerste stop: het profielentijdperk.

De begindagen van het internet werden ingeluid met een oerknal en vanuit alle hoeken en gaten stroomden de profielen het wereldwijde web op. Onafhankelijk van elkaar voelden we allemaal de noodzaak om onze nederzettingen te stichten: een vlag met onze namen, foto’s en interesses. Mijn eerste vlag die ik plantte, bevond zich op Kinderlines. Mijn achterneef liet me tijdens een herfstvakantie zien hoe eenvoudig dat was. Je zette de blokjes naast elkaar, leukte de boel op met een kleurrijk plaatje tussen de blokjes en onderaan de pagina prijkte je gastenboek. Daar konden al je vriendjes en vriendinnetjes een reactie achterlaten op je meesterwerk. En geen vreemde mannen natuurlijk, want die had je toen nog niet.

Mijn Kinderlines bestond. Ik was er. Ik veranderde de achtergrondkleur, verwisselde de plaatjes, maar het viel niemand op. Het gastenboek bleef vrijwel onaangeraakt. Zelfs na een rigoureuze metamorfose van de pagina kon er geen smiley vanaf. De consensus werd me te laat duidelijk: iedereen was inmiddels al verdwenen. We hadden een plekje veroverd, maar hoe snel de nederzettingen ontstonden, hoe korter de aandachtspanne.

CU2 kwam daarna op mijn pad. Daar kon je, als een soort mega-vriendenboekje, enorme vragenlijsten invullen. Ook hier kleedde ik de boel aan met plaatjes: foto’s van Harry Potter acteurs of van The Tribe (hier later meer over). De achtergrond van mijn pagina maakte ik oranje tijdens het WK, waardoor het witte lettertype van vragenlijst ‘Wie zijn mijn vrienden en wie niet?’ onleesbaar werd. Op Superdudes kon je als sexy boy een sexy girl vinden. Die girls zaten op hun beurt dan weer op Sugababes. Je kon foto’s ‘R+R’ geven, reactie en respect, de ultieme versierpoging. Ik weet niet wat ik daar te zoeken had.

Daarna kwam er maar weinig nieuws. Het internet was vol. Hetzelfde concept werd een paar keer opgestart. Ik zat op MySpace toen ik nog dacht dat Avril Lavigne harde rockmuziek was. Na het afschudden van deze waanbeelden zat ik op Hyves. Daarna maakte iedereen de oversteek naar Facebook. Alle oude plekken bloedden roemloos leeg. Kinderlines hield op te bestaan (1 juni 2016, later dan ik had verwacht), CU2 is nu louter porno, Superdudes is een mannenblog geworden (maar je kan, helaas, je oude profiel nog wel terugvinden via the Wayback Machine) en Hyves werd een pagina voor games. De Stekker ging eruit. Hier viel niks meer te zien.