Pshhhkkkkkkrrrr kakingkakingkaking tshchchchchchchchcch ding*ding*ding

Meiden van de meets

Tinderveteraan

Megapixeldiep Youtube-gat

Het (algo)ritme van dansende patatzakken

Mathijs neemt je vijf keer mee naar een uithoek van het internet

Op het internet ben je nooit alleen. Er is altijd iemand die jou door en door kent, en ook steeds beter wil leren kennen. Het rupsje-nooit-genoeg van online vriendschap. Wat? Het almachtige, alwetende algoritme. Om je goed uit te leggen hoe een algoritme werkt, ben je bij mij niet aan het juiste adres. Ik vermoed iets met data. Maar dat het werkt staat buiten kijf. Het meest gulzige en accurate algoritme dat ik ken, is niet dat van Facebook (je kent het wel: je hebt het over een lekker patatje van de Bram Ladage en nog geen vijf minuten later danst er een patatzak over je scherm), maar dat van TikTok. Als kersverse dertiger hoorde ik daar eigenlijk niet: TikTok (het heette ooit Musical.ly) had als doelgroep vooral tieners die van viral dansjes houden. Toch was ik er, aangemoedigd door Vriendin L., en nu gaat er gemiddeld 1 à 2 uur schermtijd per dag in zitten. Eerlijk is eerlijk: een pandemie en een app met een oneindige scroll-mogelijkheid is een hartstochtelijk huwelijk. Dat de Chinese overheid mijn data aan de lopende band binnenharkt, is slechts een kleine smet. Ik hoor de mensen zonder TikTok vragen: is deze app wel iets voor mij? Natuurlijk, dat is het zeker. Het algoritme past zich vanzelf aan. Zie het als een te grote trui die naarmate van tijd als een comfortabele tweede huid gaat zitten. Nog steeds niet overtuigd? Er zijn zoveel communities die op je wachten. Plekken waarvan je niet wist dat ze bestonden. Vertel me waar je van houdt en ik wijs je de tok waar je moet zijn. Schoonmaak-tok? Planten-tok? Kook-tok? (Niet te verwarren met coke-tok, dat bestaat, alleen spel je het als c0k3, want TikTok is dol op censuur.) En voor je het weet sijpelt TikTok je echte leven in en dump je een blok feta te midden van cherrytomaten in een ovenschaal om een pasta mee te maken. Of kan je de Amerikaanse president alleen nog maar ‘<a href="https://www.youtube.com/watch?v=jDbpZEXLvMU">Byron</a>’ noemen. Of leer je dat je het plastic haakje van het toiletblok ook onder de rand van de pot kan klikken, want #aesthetic. Om daarna weer te leren dat je dat toch beter niet kan doen, want met een ferme doorspoelbeurt neemt het water heel je #aesthetic mee en dan raakt je toilet verstopt. Zo kwamen we toch weer samen. We begonnen alleen, stichtten een nederzetting om te laten zien ‘hallo, dit ben ik!’. We bewogen, keken, maakten. We stempelden op de ongelimiteerde lege plekken ons signatuur. Sommigen zijn er rijk van geworden. We vonden er liefde of swipeten louter naar links. In de metro zit iedereen zwijgend te staren naar hun eigen schermpje. Iedereen is alleen, maar misschien zijn we dat wel samen.

Op het internet ben je nooit alleen. Er is altijd iemand die jou door en door kent, en ook steeds beter wil leren kennen. Het...

‘Het is vandaag 31 oktober 2021. Het is de laatste dag van Halloween Fright Nights, hier in Walibi Holland en ook de laatste dag van het seizoen in Walibi Holland.’



Simon begroet mij joviaal in zijn vlog. Hij spreekt Walibi uit als ‘walebi’ en ik begin te twijfelen wat de juiste uitspraak is. Hij is immers de kenner. Het is trouwens helemaal geen 31 oktober 2021. Het is mid-november, half vier ’s nachts. Het is niet verstandig om zo laat nog naar een scherm te turen, maar ik zit in een megapixeldiep YouTube-gat van pretparkliefhebbers.



Nadat iedereen een aantal profielen had aangemaakt als nederzetting (en een paar ervan ook weer had verlaten) werd ineens één website met filmpjes steeds maar groter en groter. Het beest heette YouTube en er gebeurde nogal wat. Je vond er muziekparodieën, internetplaybackshows (met Neerlands trots <a href="https://www.nu.nl/internet/698142/pomme-en-kelly-in-de-race-voor-google-idol.html">Pomme en Kelly</a>), instructievideo’s en volledige dagboekjes. Vlogs.



Het vloggen leek eerst alleen weggelegd voor een groepje ex-MySpace-Amerikanen, maar het internet heeft oneindig plek, dus was er ook ruimte voor ex-MySpace-Nederlanders met een camera. En ook voor <a href="https://en.wikipedia.org/wiki/Lonelygirl15">lonelygirl15</a>, maar dat was nep, dus dat kon ineens óók. Wat je ook deed: je kwam terecht in een fijne community van gelijkstemden of je creëerde je eigen niche waar vanzelf weer mensen op af kwamen. En zo zie je maar weer: kwamen we toch nog samen.



De YouTube-sterren van weleer, zij waren onze helden en heldinnen, maar ook onze vrienden. Je vindt ze nu terug op het Songfestival (hoi Nikkie), op hun eigen programma op NPO3 (hoi Kelvin), op Broadway (hi Colleen Ballinger) of gewoon lekker thuis met een roedel Italiaanse hazewindhonden (hi Jenna Marbles). Content maken op YouTube loont, of nou ja, loonde. Omdat alle verschillende communities elk wel een top dog kreeg, ontving diegene alle lof, likes, subscribers en sponsordeals. Er is maar weinig plek bovenop de apenrots van YouTube en het waait er bovendien hard. Trends passeren en daarbij komen er vlagen aan nieuwkomers voorbij die hun eigen variant maken van wat jij doet en fuck, die zijn ook nog eens beter, sneller, jonger en grappiger.



Het vloggen mag misschien inmiddels een parodie op zichzelf geworden, maar leg dat maar eens uit aan Enzo Knols bankrekening. Kijk je niet voor je plezier, dan moet je wel kijken naar wat je zou moeten haten. &nbsp;&nbsp;



De inspiratie voor deze teksten over het internet begon met een thumbnail van een pretparkvlogger met als titel voor zijn vlog ‘Mijn Top 5 toiletten in de Efteling’. Ik dacht ‘alles is content, content is alles’. Het was ook geen goede vlog. Nee, neem dan liever Simon. Ik heb de afgelopen maand ruim tweeënhalf uur met hem gespendeerd, terwijl hij zich door de Halloween Fright Nights van Walebi (Walibi?) manoeuvreerde. De scare zones werden vakkundig beoordeeld en ik hou niet eens van Halloween. Simon vraagt aan het eind van de vlog of ik me wil abonneren op zijn kanaal. Dat heb ik natuurlijk allang gedaan. &nbsp;&nbsp;&nbsp;

‘Het is vandaag 31 oktober 2021. Het is de laatste dag van Halloween Fright Nights, hier in Walibi Holland en ook de laatste dag van...

Het is om en nabij een uur of twee ’s nachts. Ik fiets en halverwege de Erasmusbrug dringt het tot me door: ik ben onderweg naar seks. Die gedachte maakt me alleen niet erg enthousiast. Er is niks mis mee, seks om de seks, maar de handvol keren dat ik dit eerder deed, viel het tegen. Aan het eind van de brug omdraaien zit er niet in, vind ik, dan zijn mijn verzuurde bovenbenen voor niets geweest.



Ik ontmoette Mart op Tinder en na de zoveelste langeafstandsrelatie was het een keer raak met iemand binnen een straal van 20 kilometer. De match bestond uit een gouden optelsom: een swipe, een praatje, een leugentje om bestwil (‘ik krijg geen meldingen als je me hier iets hebt gestuurd, zullen we maar verder gaan op WhatsApp?’) en een drankje. Zelfs het drankje ging goed: ik dronk niet teveel, maar wel genoeg om voor een McDonald’s bij het pakken van onze fietsen Mart te zoenen.



Hij giechelt als hij de voordeur net open heeft. Zijn huis is behoorlijk netjes, behalve de boekenkast waar duidelijk een sorteerpoging op alfabetische volgorde en een sorteerpoging op kleur een gevecht hebben gehad met alleen maar verliezers. De kat springt van de klimpaal naast de boekenkast naar beneden en inspecteert me door langs mijn benen te lopen. Ik aai. De kat spint. Goedgekeurd.



Ik ben een Tinderveteraan. Toen ik ooit mijn aantal matches deelde met een vriendin, schrok ze ervan. Ik legde uit dat het bij een stevige 80% niet verder ging dan een wederzijdse ‘hoi’. Kwam het wel tot een ontmoeting, dan bleef het bij één of twee dates. Het ontmoeten van een vreemd iemand was niet eng. Je openstellen en dan de deur op je neus krijgen is veel enger. Niet lang voor Mart had ik een weeklang een brandend hart voor een jongen die me meenam naar een Italiaans restaurant. De biertjes waren duur geweest, maar ‘de volgende keer betaal jij’. Het gesprek stokte, stopte, het Tikkie plofte zonder uitleg een dag later in mijn telefoon en de brand was weer geblust.



Mart is dronken. Dat wist ik, maar ik heb het niet onthouden. Het komt nu alleen aan het licht, omdat ik zie hoe onhandig hij zijn spijkerbroek probeert uit te trekken. Als hij gaat liggen, trek ik mijn sokken nog uit, leg ze over een stoelleuning en ga bij hem liggen. Marts lijf werkt niet mee. Zijn bewegingen zijn ruw, onze monden botsen, tanden raken elkaar en ik schrik van iets harigs bij mijn enkels. De kat.



Op de terugweg voelt de brug langer en zwaarder. Thuis verwijder ik Tinder, zet ik thee en laat ik niet meer weten dat ik veilig ben thuis gekomen.

Het is om en nabij een uur of twee ’s nachts. Ik fiets en halverwege de Erasmusbrug dringt het tot me door: ik ben onderweg...

Van het individu gingen we naar een community (en vervolgens weer terug naar het individu, maar daarover later meer).



Vriendin J. en ik keken The Tribe, een serie uit Nieuw-Zeeland. De premisse was simpel: een virus zorgde voor het uitroeien van alle ouders en de kinderen bleven alleen achter. De groepen kinderen klonterden samen in stammen. Algauw werd het apocalyptische aspect verruild voor zouteloze soapverhaallijntjes. Bray bezwangerde de halve vrouwelijke cast en Amber leek dood, maar was het toch niet.



Ten tijde van The Tribe bloeide het internet nog in volle glorie. Er waren websites. Er was een <a href="http://www.tribaldigest.com/">Tribal Digest</a>. Er was een <a href="http://thetribeforum.com/">forum</a> (inmiddels ook ter ziele: ik heb beloofd jullie mee te nemen, maar dit begin is een lugubere tour langs vergane plekken). En dat forum was nou net waar het extra beetje magie gevonden kon worden. Vriendin J. was inmiddels afgehaakt. Het programma werd namelijk niet meer dagelijks om 17.00 uur uitgezonden, maar alleen op zaterdag en niet op een vast tijdstip. Ik had dus wel behoefte aan een nieuw paar oren. 



De Duitse fans hadden een groot blok op het forum, maar in het Europese hoekje zaten wij. De Hollanders. Ik vond mijn mensen! Ze waren fantastisch. Wij hadden meningen en spam wars, waardoor ik ooit voor straf 48 uur niks mee mocht posten. Dat werd een heel saai weekend. De serie kwam ook nog eens tot een eind met de uitbraak van een nieuw killervirus en een handjevol personages op een boot. Na de zoveelste ‘seizoen 6?’-post was het tijd voor een nieuwe community.



Zodoende kwam ik terecht op een forum over automutilatie. Ja, daar schrok ik zelf ook van. Ik was een amateur op het gebied van zelfbeschadiging, maar gek genoeg vond ik er mijn plek. Ik ontmoette er voornamelijk jonge vrouwen die net zo klem zaten in het web van hun eigen leven en bijbehorende gevoelens als ik. We kwamen elkaar niet alleen op het forum tegen, maar ook op MSN en vervolgens ook in het echt. Ik heb zelfs een forumlid op een papiertje laten krabbelen dat ze géén enge oude man was (want die had je toen al wel) en toen onszelf samen op de foto vastgelegd.



De overgang van een mens achter een toetsenbord naar een mens voor je neus werd in mijn omgeving niet met zoveel gejuich ontvangen, dus deed ik het maar stiekem. Voor mij was die overgang juist zo waardevol. Bovendien schreef ik naar hartenlust alles in mijn eigen ‘Dagboek’-topic, dus de meiden van de meets, meetees, wisten alles van me.



Sommigen, net zoals dat gaat bij ‘echte’ vriendschappen, bleven kleven. Sommigen spreek ik nooit meer. Maar had ik nooit een Nieuw-Zeelandse serie aangezet, dan waren ze er überhaupt nooit geweest.&nbsp; &nbsp;

Van het individu gingen we naar een community (en vervolgens weer terug naar het individu, maar daarover later meer). Vriendin J. en ik keken The...

Ik ontneem mijn moeder haar dagelijkse avondprogrammering gevuld met telefoongesprekken, omdat ik wil (ja, zo noemden we het echt) surfen. De desktop staat in mijn zus haar kamer, maar De Stekker ligt in de slaapkamer van mijn ouders. Ik roep naar beneden dat ik De Stekker eruit ga halen. Geen respons. Ik wrik de telefoonstekker eruit en stop de magische witte stekker in het contact. Ik loop terug naar mijn zus haar kamer en druk op de blauwe knop. De computer begint te zoeven. Het avontuur kan beginnen. Eerste stop: het profielentijdperk.



De begindagen van het internet werden ingeluid met een oerknal en vanuit alle hoeken en gaten stroomden de profielen het wereldwijde web op. Onafhankelijk van elkaar voelden we allemaal de noodzaak om onze nederzettingen te stichten: een vlag met onze namen, foto’s en interesses. Mijn eerste vlag die ik plantte, bevond zich op Kinderlines. Mijn achterneef liet me tijdens een herfstvakantie zien hoe eenvoudig dat was. Je zette de blokjes naast elkaar, leukte de boel op met een kleurrijk plaatje tussen de blokjes en onderaan de pagina prijkte je gastenboek. Daar konden al je vriendjes en vriendinnetjes een reactie achterlaten op je meesterwerk. En geen vreemde mannen natuurlijk, want die had je toen nog niet.



Mijn Kinderlines bestond. Ik was er. Ik veranderde de achtergrondkleur, verwisselde de plaatjes, maar het viel niemand op. Het gastenboek bleef vrijwel onaangeraakt. Zelfs na een rigoureuze metamorfose van de pagina kon er geen smiley vanaf. De consensus werd me te laat duidelijk: iedereen was inmiddels al verdwenen. We hadden een plekje veroverd, maar hoe snel de nederzettingen ontstonden, hoe korter de aandachtspanne.



CU2 kwam daarna op mijn pad. Daar kon je, als een soort mega-vriendenboekje, enorme vragenlijsten invullen. Ook hier kleedde ik de boel aan met plaatjes: foto’s van Harry Potter acteurs of van The Tribe (hier later meer over). De achtergrond van mijn pagina maakte ik oranje tijdens het WK, waardoor het witte lettertype van vragenlijst ‘Wie zijn mijn vrienden en wie niet?’ onleesbaar werd. Op Superdudes kon je als sexy boy een sexy girl vinden. Die girls zaten op hun beurt dan weer op Sugababes. Je kon foto’s ‘R+R’ geven, reactie en respect, de ultieme versierpoging. Ik weet niet wat ik daar te zoeken had.



Daarna kwam er maar weinig nieuws. Het internet was vol. Hetzelfde concept werd een paar keer opgestart. Ik zat op MySpace toen ik nog dacht dat Avril Lavigne harde rockmuziek was. Na het afschudden van deze waanbeelden zat ik op Hyves. Daarna maakte iedereen de oversteek naar Facebook. Alle oude plekken bloedden roemloos leeg. Kinderlines hield op te bestaan (1 juni 2016, later dan ik had verwacht), CU2 is nu louter porno, Superdudes is een mannenblog geworden (maar je kan, helaas, je oude profiel nog wel terugvinden via the Wayback Machine) en Hyves werd een pagina voor games. De Stekker ging eruit. Hier viel niks meer te zien.

Ik ontneem mijn moeder haar dagelijkse avondprogrammering gevuld met telefoongesprekken, omdat ik wil (ja, zo noemden we het echt) surfen. De desktop staat in mijn...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores, Sjoukje Croux
Website	Laurens Besselsen

Mathijs Meinema

Stukken geschreven door Mathijs Meinema

Het (algo)ritme van dansende patatzakken

Megapixeldiep Youtube-gat

Tinderveteraan

Meiden van de meets

Pshhhkkkkkkrrrr kakingkakingkaking tshchchchchchchchcch dingdingding

Boeken voor de eeuwigheid

Min of meer opmerkelijke gebeurtenissen uit het leven van een treuzelaar

Ik moet u echt iets zeggen

Boeken geschreven door Mathijs Meinema

Wij gaan hele goede vrienden worden

Liefde en ander onbehoorlijk gedrag

Menu

Social

Contact

Credits