Liefste Bibi*,
Relationaliteit uitdrukken,
dat leer je niet uit boeken.
Ook niet als je als man vrouwelijke mystici leest.
Zoals ik, en vele anderen
die niet zonder je kunnen.
De enige verhoudingsvorm die het geheim van de camera
met de tuin, het leven, dit o zo fijne huis
laat verbinden
is wat al die mannen uit mijn leven
niet aandurven.
Ervaring met alle levenscycli
is wat van jou altijd een
ander, venijniger, liefdevoller
kookmes
maakt.
Ik denk aan die ene, hete zomerdag, enkele jaren terug
totaal kalm snij je al door de tuin stappend,
de vleugels van de zich als vlinder verkledende mannen af,
die oprechte verandering afwijzen
ik ren ik ren ik ren, ook achter vlinders aan, door jouw wei,
jouw achtertuin.
Er klapt iets dicht, een mes dat valt.
Een nieuwsoortige camera doemt op,
tot aandachtgevend voorwerp verworden
uit rust ontstaan
alleen in zich opnemend
‘wat men nog niet wil horen en zien’
*Bibi Straatman (1960) beschouw ik al jarenlang als mentor en goede vriendin. Daarnaast is ze filosoof, docent op meerdere kunstacademies en schrijft ze over de Spaanse mystica en heilige Theresia van Ávila. We hebben elkaar ontmoet in Maastricht, waar ik vandaan kom, en ze heeft me vanaf het begin verwelkomd als gelijkwaardig denker en vriend van het leven. Onze socratische gesprekken, die we vaak in haar keuken of tuin hebben gevoerd, zijn zo speciaal omdat haar denken vaak dezelfde dag nog uitdrukking vindt in een daad, waarin een zorgvuldig bereid avondmaal, of een contemplatieve tekst, minstens net zoveel diepgang en liefde bevat.