Het is laat in de avond. De eerste vallende bladeren buitelen in de wind langs het raam in het spookachtige licht van de lantaarns. Emmie staat voor de deur van Louise’s kamer. Ze hoort schelle stemmen door de speakers van een laptop. Louise kijkt graag stiekem naar slechte Spaanstalige telenovela, en noemt dit haar ‘Spaanse les’. Emmie deelt Louises fascinatie voor slechte soaps niet, maar samen rondhangen met slechte tv op de achtergrond geeft haar altijd een vredig en warm gevoel. Ze heeft het nodig. De kogel is door de kerk: een paar weken geleden heeft ze alles rondom haar toelating voor Oxford definitief afgerond (volgens Hannah is ze onofficieel zo goed als binnen), en in dezelfde week heeft ze alles afgekapt met Jorinde. Dat laatste was pijnlijk, en bovenal niet op haar initiatief. ‘Ik wil niet het gevoel hebben dat het alleen maar een vorm krijgt omdat ik in mijn eentje aan het duwen en trekken ben,’ had Jorinde gezegd. Ze klonk merkwaardig kalm. Toen Emmie de deur achter zich dicht trok, begon de achtbaan aan emoties. De eerste opluchting was haast gênant groot. Waarom voelde het in eerste instantie toch altijd zo lekker om afscheid te nemen? Toch liet de paniek niet lang op zich wachten. Golven van emoties over alles dat verandert. Met die golven spoelde ook iets melancholisch aan. Haar leven hier, het huis met Louise, hun kleine grapjes, hun simpele samenzijn: Emmie realiseerde zich ineens des te meer hoe groots dit allemaal is. Ze moet het voelen, ervaren, zich erin wentelen nu het nog kan. Emmie klopt op de deur, maar wacht niet af en glipt direct naar binnen. Als ze oogcontact maakt met Louise, laat ze zich op de grond vallen en grijpt Louises voet, die een stukje vanuit het bed steekt. ‘Mi amor!’
‘Is dit echt nodig?’ vraagt Louise op gemaakt verveelde toon, maar Emmie kan zien dat ze een lach probeert te onderdrukken.
‘Het is dit of een serenade van My Heart Will Go On met bijbehorende improv-dans.’
‘Dat zijn mijn opties?’
‘Wel als je wilt dat ik mijn affectie voor je toon.’
‘Laat dan maar zitten.’
Emmie is inmiddels op het bed gekropen en gooit een turkoois kussen naar Louises hoofd. Louise lacht en tilt het deken een stukje op, zodat Emmie naast haar kan komen liggen. Emmie nestelt zich onder de dekens, ze voelt dat Louise haar dekbed al heeft vervangen naar een winterdeken nu de avonden snel kouder worden.
‘Praat me bij.’
Louise wijst met haar vinger naar een latina met perfecte krullen en make-up in een smoezelig schort. ‘Maria heeft net ontdekt dat ze zwanger is van Jose, hij is de liefde van haar leven maar de liefde is natuurlijk weer eens verboden, het zal eens niet. Hij is namelijk rijk en zij is hun schoonmaakster. Oeh, daar komt de gemene moeder van Jose die hen uit elkaar probeert te houden. Oh ik hóu van haar jurk, ik weet dat zij de slechterik is maar ze is zo fabulous.’
‘Hoe oud is die meid?’
‘Die zwangere? Ze moet geloof ik achttien voorstellen ofzo.’
‘Jezus.’
‘Die komt ook prominent terug, ja. Kijk.’ In beeld verschijnt een goedkoop ogend stockbeeld van een standbeeld van Christus op een berg. Open armen, serene glimlach. Louise kijkt tevreden. ‘Ze gebruiken echt heel vaak exact dit plaatje tussen de scènes, zonder enige uitleg. Fantastische editing.’ In beeld verschijnen nu Maria en Jose, verwikkeld in een gepassioneerde zoen waarbij Jose Maria van achteren omarmd en hij met tedere gebaren over haar buik aait.
Emmie kijkt met opgetrokken neus naar de laptop. ‘Wil Jose de baby houden?’
‘Hij lijkt me tamelijk enthousiast.’
‘Nu nog wel ja.’
‘Ik ben ook verbaasd hoor. Deze commitment is niks voor Jose.’
Emmie pakt haar telefoon uit het buidelzakje van haar fleecetrui. ‘Eens zien wat eigenlijk je opties zijn als je ongewenst zwanger bent daar. Naast biechten en je zorgen in de handen van de Heer leggen, bedoel ik.’ Emmie scrolt fronsend op haar telefoon terwijl Louise gefascineerd naar haar laptop blijft kijken. Na de hartstocht tussen Maria en Jose volgt inderdaad opnieuw een onverklaarbaar katholiek intermezzo, ze hoort Louise naast zich gniffelen. Emmie leest de informatie over abortus in Latijns-Amerika voor zichzelf. Ze weet dat Louise op dit moment geen interesse heeft in dit soort feitjes en gewoon naar de serie wil kijken. Ze hebben er al vaker discussies over gehad, Emmie’s neiging om informatie op te zoeken en daarover te willen praten terwijl Louise probeert te ontspannen. Als de aftiteling inzet, kan Emmie zich niet langer bedwingen.
‘Weet je wat het internet echt mist?’
‘Nou?’ Louise kijkt nog niet op van haar scherm, als Emmie niet opschiet zal ze een nieuwe aflevering aanzetten.
‘Een positief forum over abortus.’
‘Wat zeg je nou?’ Louise kijkt fronsend naar Emmie.
‘Ik dacht vorige week weer eens dat ik zwanger was en toen vond ik het echt een gemis.’
‘Godsamme Em, je moet niet dit soort dingen Googlen. Was het die gast uit de Ruijter laatst?’ Louise klapt de laptop dicht en draait zich op haar zij.
‘Ja. Ongelukje.’ Emmie heeft geen zin om daarover de details te vertellen. ‘Ik moet zeggen dat ik vaker dit soort dingen opzoek. Mijn PMS maakt me elke maand misselijk, dus ik google me met regelmaat suf op shit als ‘is dit ochtendmisselijkheid?’. En m’n cyclus is super onregelmatig sinds ik weer met de pil gestopt ben, en ik heb zoveel rare klachten en pijn. Maar goed, dit keer belandde ik dus in een abortus rabbithole.’ Emmie trekt haar knieën op tot onder haar kin en pulkt aan een gaatje in haar sok. Haar kleine teennagel, te lang niet geknipt, piept naar buiten. ‘Ik googlede ‘abortus ervaringen’. Voor het geval dat, weet je wel. Ik was echt heel bang dit keer, en ik wilde me mentaal voorbereiden als het nodig zou zijn. Maar het was allemaal echt fucking deprimerend.’
‘Mja. Abortus is ook best deprimerend.’ Ze ziet dat Louise haar best doet om niet veroordelend te klinken.
‘Tuurlijk. Maar het was niet alleen deprimerend omdat… Het was ook alles eromheen. Verhalen over klinieken waarbij je met allemaal andere vrouwen op een kamertje moet wachten, iedereen hysterisch. En ook iemand die 10 minuten na de ingreep alweer buiten stond, half stoned, helemaal verward. Dat kan toch niet. Dit is Nederland.’
‘Ik ken iemand die een heel fijne ervaring had qua kliniek.’
‘Echt?’
‘Ja. Tuurlijk was het pittig, hè. Het is niet niks. Maar ze had een lieve verpleegster, alles werd goed uitgelegd, ze kreeg soep met lettervermicelli achteraf, dat vertelde ze gek genoeg heel specifiek, die lettervermicelli, en ze mocht blijven liggen tot ze zich oké voelde.’
‘Kun je haar vragen of ze haar verhaal ergens op het internet wil zetten?’
‘Ik vertel het je nu toch.’
‘Ja maar ik wil het kunnen Googlen als ik in paniek ben.’
Louise heeft een nieuwe aflevering aangezet, maar Emmie kan niet goed inschatten of ze echt kijkt. Zelf staart ze naar het plafond, wat beplakt is met glow in the dark sterren, één van Louise’s innerlijk kind-projectjes. Ze voelt Louise naast zich ademen, ruikt de frisse appelachtige geur die ze niet opspuit maar die gewoon standaard om haar heen hangt. De menstruatiecup die Emmie in heeft zit net niet lekker, maar ze heeft geen zin om er iets aan te doen. Op een manier voelt het ongemak als de straf die ze moet dragen omdat ze dit onderwerp opgebracht heeft. Nu moet ze zelf op de blaren zitten, de stilte verdragen. Ze betrapt zichzelf erop dat ze vaak hoopt dat Louise van gedachten veranderd. Dat ze samen kunnen praten over de vanzelfsprekendheid van géén kinderen willen. Maar ze weet hoe diepgeworteld de wens van Louise is. Zelf ervaart ze haar baarmoeder als een tikkende tijdbom, een orgaan wat haar op elk mogelijke manier lastig valt. Maandelijkse pijn en ongemakken, 101 rare klachten en daarbovenop het zwaard van Damocles: de wetenschap dat haar lijf elke maand een knusse gastkamer prepareert, dat het vreemd genoeg een warm welkom biedt voor een hypothetische baby die haar geest op geen enkele manier wil ontvangen. Louise deelt dat gevoel niet. Toen ze tijdens haar relatie met Daan eens overtijd was, was er behalve paniek ook al een beslissing. Als het tóch raak was, als het toch zo zou lopen, dan zou het vroeg, onhandig, stressvol zijn. Maar ze zou iets van haar en Daan altijd een kans geven. Toen Louise eenmaal ongesteld werd, wist Emmie niet zeker bij wie de opluchting groter was, bij Louise of bij Emmie zelf. Zelf was ze al velen jaren bezig met kaas maken van haar gevoel. Tijdens haar studie was iets in haar altijd bezig met verzamelen, een onderbouwd verhaal te formuleren waarom het niet gek, zelfs normaal is om níet te willen. Ze fietste Simone de Beauvoir en Judith Butler elk gesprek in, het niet vrouw zijn maar tot vrouw gemaakt worden. Ze schreef een goed beoordeeld paper over het gedachtengoed van Monique Wittig, stelde vragen over de zogenaamde natuurlijkheid van een kinderwens bij vrouwen. Maar ook nu ze een heel arsenaal aan argumenten heeft om haar gevoel te bevestigen, blijft het knagen. De alarmbellen gaan af zodra ze Louise ziet kijken naar zwangere vrouwen, of hoort praten over kinderen. Eén romantisch glimlachje van Louise kan haar al de kast op jagen. Ze weet niet zeker of ze zich ergert aan Louise’s clichématige overschot aan moedergevoelens, of dat ze zich schaamt voor haar eigen gebrek. Feit is dat dat het voelt als een onoverbrugbare kloof. Ooit zal Louise zich definitief richting dat andere uiterste van het spectrum bewegen. Moeder worden, zoals iets in haar al moeder is sinds Emmie haar kent. Dat moment, die keuze, zal een veel grotere impact hebben op hun vriendschap dan bijvoorbeeld een verhuizing, daar is Emmie van overtuigd. Omdat ze vanaf dat moment niet meer gelijk zullen zijn. Zodra Louise moeder wordt, wordt nooit meer zoals dit: de slaperige avonden telenovela onder een plastic sterrenhemel. Louise rekt zich slaperig naast haar uit, haar voet tikt tegen Emmie’s enkel. Ze rolt zich op haar zij richting Emmie, de serie is afgelopen.
‘Waar denk je aan?’
‘Niks bijzonders.’ Emmie staart strak naar het plafond.
‘Jij denkt altijd aan iets bijzonders.’
‘Ik dacht aan dat ene liedje.’
‘Ohja. Heel specifiek.’
Emmie komt overeind en trekt de laptop naar zich toe, ze draait het scherm zodat Louise niet kan zien wat ze intypt. ‘Maak je klaar voor een matig enthousiaste fistpump.’ De matig enthousiaste fistpump is een dansmove die ze al jarenlang samen inzetten wanneer ze op plekken komen waar tamme muziek aanstaat. Louise gaat op haar knieën op het bed zitten, haar opgeheven vuist in de aanslag. Emmie zet Sky full of stars van Coldplay aan. Het geluid van de laptop klinkt plat en lullig, als ze beat begint, stoten ze samen met minimale bewegingen hun handen in de lucht. ‘Nou, dit is me een feestje hè,’ zegt Emmie zo monotoon mogelijk boven de muziek uit.
‘Zeg dat wel. Waarom dacht je hieraan?’ vraagt Louise, nog altijd lichtjes pompend. Ze schieten in de lach en laten zich beiden weer op het bed vallen. Emmie wijst naar het plafond. ‘Ik dacht aan dingen die gloeien in het donker.’ Louise glimlacht.