Lieve Lou-Lou,
E-mailen met mijn bestie! Nostalgisch! Goed om te horen dat je zo lekker geland bent in Londen. Ik heb GEGIERD om de foto die je stuurde van je bangers en mash. Echt een schandaal om eten zo op te dienen. En je had gelijk: die ene toef aardappelpuree leek sprekend op Margaret Thatcher. (Dat krijg je ervan als je je haar zo rond föhnt, Margaret.) Heb ik wel eens verteld dat ik vroeger elke dag e-mails schreef naar mijn beste vriendin? Dit terwijl ze mijn buurmeisje was en ik haar de inhoud van mijn mails ook had kunnen vertellen als we allebei ons hoofd uit het raam staken. We waren nogal beïnvloed door Francine Oomen, geloof ik. We schreven ook survivaltips naar elkaar. Veel tips die ik aan haar schreef waren achteraf gezien zeer sterk gericht op dat ze vooral voor altijd mijn vriendin moest blijven. Na haar verhuizing was ik erg beledigd over het feit dat ze gewoon zomaar weg ging (hoe durfde ze als elfjarige mee te verhuizen met haar ouders en mij alleen te laten?!) en toen heb ik haar mails nooit meer beantwoord. Petty is a lifestyle. Toen ik de mails jaren later teruglas, realiseerde ik me pas dat deze boezemvriendin waarschijnlijk mijn eerste verliefdheid was. Wist ik veel.
Anyway. Je gelooft dit vast niet, maar ik zorg goed voor ons huis. Huize Stofpoes straalt, je wil niet weten. Ik heb de ramen van de balkondeuren gelapt. Dat was bedoeld als verrassing als je terug komt, maar er heeft vanochtend precies een vogel overheen gekakt, dus het effect is alweer weg en ik wilde het toch even benoemd hebben. Ik heb zelfs een mega voorraad wc-papier gehaald, de verpakking weggegooid en de rollen netjes opgestapeld als een pyramide. Ik denk echt dat we nu maandenlang vredig kunnen poepen (net als die vogel dus, rip schone ramen). Oh én de planten leven nog. Ben ik nu een echte volwassene? Ik geloof van wel. Ik zorg overigens iets minder goed voor mezelf dan voor alles om me heen. En dat komt door jouw afwezigheid. Ik realiseer me pas echt hoe ik op je leun nu mijn ochtendurine regelmatig naar kippensoep ruikt, alleen maar omdat ik zonder jou de avond niet afsluit met een pot thee. Wat zorg jij toch eigenlijk goed voor ons.
Verdere nieuwtjes:
– Vannacht stond er weer politie voor de seksclub op de hoek. Heisa was vrij duidelijk gecentreerd rondom De Vieze Verwarde Vent, die ene klitterige die vaak bij de pinautomaat staat. Dit keer écht heel erg dronken, lawaaierig en ik gok vervelend tegen de sekswerkers. Goed dat ze de popo gebeld hebben, minder leuk voor mijn nachtrust.
– Ik ben definitief overgestapt naar een nieuwe huisarts. Had vorige week weer een afspraak bij dokter Lans, of Schwanz zoals ik hem inmiddels in mijn hoofd noem. We hebben wederom een discussie gehad over of ik niet opnieuw doorverwezen moet worden naar een specialist. Aanleiding was dat mijn ongesteldheid weer eens voelde alsof de kokende Phlegethon uit me stroomde. Toen ik hem vertelde dat ik mijn symptomen had opgezocht en er veel dingen overeen kwamen met endometriose, en dat het internet zegt dat niet elke gynaecoloog evenveel ervaring heeft in dat spotten, zei Schwanz dat ‘mensen vaak onnodig gestrest raken van dokter Google’ en dat stress het lichaam nu eenmaal niet helpt. Mijn antwoord was dat niet Google maar mannen zoals hij mijn primaire bron van stress zijn. Ik denk dat hij ook blij is dat ik een andere huisarts heb gezocht. Volgende week heb ik een afspraak bij dokter Luiten, een vrouw van in de veertig. Ze ziet er aardig uit op de foto. Het is wel 25 minuten fietsen vanaf ons huis, maar alles liever dan weer op consult bij die droplul.
– Hannah en ik zijn een aardig eind met het voorbereiden van mijn toelating voor Oxford. We hebben een constructie bedacht waarbij zij betrokken zou blijven bij mijn onderzoek, wat heel fijn is. Ik heb al veelbelovend contact gehad met een eventuele promotor daar, het voelt allemaal alsof dit echt kan gaan lukken. Ook ben ik eindelijk begonnen aan het laatste hoofdstuk van mijn scriptie. Hannah was erg enthousiast over mijn tweede stuk (vrouwelijk leiderschap en het panopticum volgens Foucault, mocht je dit boeiend vinden), dus ik hoop dat ik die lijn voort kan zetten.
Goed, dat was het weer voor vandaag. Darling, ik kijk uit naar je volgende update. Wat beleef je allemaal in Londen? Ben je al verliefd geworden op Hugh Grant? Vertel me ALLES.
Love you, cheerio, kusjes
Je poetsprinses Emmie
***
Lieve poetsprinses,
Wat een feest om te vernemen dat het Huize Stofpoes er zo beminnelijk bij ligt. Wel typisch dat je dat nou precies helemaal omarmd hebt nu ik weg ben. Hou dit vast!!! Nog twee weken en een beetje, dan ben ik terug!!!
Over volwassenheid gesproken: ik had je toch verteld over de competentietest die ik vorige week moest doen? Een coach nam me mee naar een kamertje om mijn resultaten te bepreken De coach in kwestie – man met lange grijze paardenstaart, armen vol tattoos en een overdreven vierkant brilmontuur wat totaal niet bij de rest paste – vertelde in eerste instantie een kwartier lang in geuren en kleuren over zichzelf. En eerlijk gezegd dacht ik: oh lordie, ik heb hier te maken met zo’n zelfverklaarde goeroe, zo’n midlifecrisis Kabala-man die in het weekend naar drumcirkels gaat en helemaal in contact is met zijn innerlijke vrouw. Maar toen nam hij zijn analyse met me door en die was eerlijk gezegd nogal on point. Ik schrok me kapot en heb het grootste gedeelte van de sessie huilend doorgebracht. Dat vond ik heel gênant dus ik zei de hele tijd sorry, sorry, en dan zei hij van: je verontschuldigen voor je emoties is één van je valkuilen, je mag gewoon voelen en die ruimte innemen. Heel irritant natuurlijk, maar ik moest er gek genoeg nóg harder van huilen. Maar goed, terug naar het thema volwassenheid. De test bleek gebaseerd op de ontwikkelingspsychologie van Karl Jung. Lang verhaal, vertel ik nog wel in het echt, maar wat ik graag wilde delen: volgens Jung duurt je eerste levensfase tot je 36 bent. En daarmee ben ik in één klap groot fan van die man. Want: volgens zijn logica ben ik pas over zes jaar klaar om me überhaupt naar een volgende ontwikkelingsfase te bewegen. Weg met alle lijstjes van dingen die je gedaan moet hebben voor je dertigste! Jij bent niet volwassen, en ik ben niet volwassen. Wij zijn nog in ontwikkeling, en daarom is het extra goed van je dat je planten in leven houdt en wc-papier koopt. Ik ben erg trots op ons.
Je had het misschien al gemerkt, maar in het kader van niet volwassen zijn ben ik hier volledig mijn verspilde jaren met Daan aan het inhalen. Ik heb dus inmiddels behalve Tinder ook Hinge én Bumble geïnstalleerd. Wie is deze meid? Ik plan mijn dates strategisch op wijken en plekken waar ik nog niet geweest ben. Eergisteren had ik vroeg op de avond een date gepland staan waar ik werkelijk waar de meest fantastische outfit voor uit de kast had getrokken. Helaas bleek ik gematched te zijn met – zo dacht ik – de saaiste pier van heel Londen. Een historicus, volgens zijn profiel. Je weet dat ik dol ben op trivia, dus ik vroeg hem waar Big Ben zijn naam aan te danken heeft. Zijn antwoord? ‘Well, it is quite big.’ Zonder ook maar een spoor van een glimlach, hè? De rest van de date verliep niet veel beter. Toen heb ik iets schandaligs gedaan. Ik ging naar de wc en zag dat een andere match vroeg of ik plannen had voor de avond. Toen heb ik de ene date beleefd afgerond en ben daarna in mijn waanzinnige outfit naar de volgende cocktailbar gewandeld. Om daar opgezadeld te zitten met… een zo mogelijk nog saaiere man. I couldn’t help but wonder… Was karma een bitch, omdat ik het was? Maar: ik had me in ieder geval niet voor niks mooi aangekleed. De cocktailbar hing vol spiegels en daar heb ik erg van genoten.
Terug naar de metro trof me overigens een brute (maar ook goede) realitycheck. Ik was in al mijn ijdelheid aan het genieten van Lou de metropoliet, feeling the SATC-fantasy, ik keek omhoog en zag dat er gebouwen ineens heel bijzonder verlicht waren. Dat voelde heel filmachtig en iconisch, maar bleek ter nagedachtenis van de Grenfell Tower brand. Wat ben ik toch een ontzettende navelstaarder, denk ik dan.
Iets heel anders: goed van je dat je weg bent bij Dr. Lans. Die man is echt om hondsmoe van te worden. Laat me weten hoe die nieuwe dokter bevalt, misschien stap ik ook wel over. Wellicht durf ik dan eindelijk dat spiraaltje te laten zetten.
Oh trouwens, Jorinde appte me een foto van jullie picknickdate. HOE CUTE.
Ik mis je!
Liefs van Lou-Lou
***
My dear London-Lou-Lou,
Je verhaal over Karl Jung had niet op een beter moment kunnen komen. De situatie: ik zat op de grond PlayDough in vormpjes te duwen en probeerde heel hard niet te letten op alle vieze ondefinieerbare stukjes die erin vast geplakt zaten. Ik was namelijk op de verjaardag van mijn neefje. Was met de kinderen aan het spelen, lees: me actief niet in de gesprekken met volwassenen aan het mengen. Het regende, dus mijn vader en tante deden een peuk bij de afzuigkap en hadden het over politiek, en dan vooral over de vraag wiens schuld alles is. Antwoorden varieerden van het algemene ‘links’ tot het meer specifieke ‘buitenlanders’. Mijn oom was weer eens in een symbiotische relatie met de wijnfles. En precies toen ik dacht dat ik iedereen vakkundig ontweken had, hurkte mijn schoonzus bij me neer. Je weet wel, Patricia. Ze begon voor de zoveelste keer tegen me over hoe goed ik ben met de kids. Dat het me zo goed staat, een rare zin die ze vaak gebruikt, alsof kinderen kledingstukken met een specifieke pasvorm zijn. Dit keer was Patriesj bewapend met een nieuwe anekdote: ze had net als verloskundige een baby ter wereld gebracht met twee moeders. Ze zei het stralend, op zo’n toon van: dat kán gewoon. Ze bakerde me nog net niet in met een regenboogvlag. Gelukkig struikelde precies toen mijn oom over het allerkleinst mogelijke legoblokje en viel tegen de snacktafel, en toen was er natuurlijk paniek alom. Huilende kinderen, geschokte volwassenen, overal kaas, augurken en stukken Bumba-taart. En mijn oom, die gewoon opstond en stug door naar de wc wandelde, alsof hij dacht dat niemand het zou merken als hij gewoon deed alsof het niet gebeurt was.
Niemand heeft me gevraagd wat ik nu verder met m’n leven doe. Om een of andere reden is dat zowel een opluchting als een teleurstelling. Het is niet alsof ik er graag over wil praten met hen, alsof iemand het zou begrijpen. Maar toch zou het soms fijn zijn als iemand eens een poging deed wat interesse te tonen. Maar goed, ik zat me een partij te spiralen op de grond tussen de klei en de kaas, en toen kwam jouw e-mail over Karl en al je smakelijke datingverhalen. Een fijne reminder dat ik me niet hoef te vergelijken met mijn familie of met andere mensen, dat er mensen zijn zoals ik die het allemaal nog aan het uitvinden zijn, en vooral: dat Karl achter ons staat als we zeggen dat we nog even de tijd nodig hebben.
Dokter Luiten is trouwens een topper. Foef approef. Checklist:
– Vroeg of ze me aan mocht raken
– Vertelde wat ze ging doen
– Hield eendenbek onder warme kraan + glijmiddel
– Kletste gezellig tegen me aan zodat ik afleiding had tijdens onderzoek
– Had empathische frons. (Ik hou ervan als artsen naar me kijken alsof ze het écht vervelend vinden dat ik ergens last van heb, sue me.)
Heb je nog wat gehoord van alle saaie mannen? In het kader van leuke trivia: wist je dat het woord navelstaren komt van een eeuwenoude gebeds- en meditatiebeweging? Het is verketterd door Christenen omdat de techniek teveel op de zelf gericht zou zijn en te weinig op Christus. Best een kans dat je schuldgevoel hierover dus eigenlijk een fluisterstem is van je Calvinistische inborst. Die stem mag je gerust negeren.
Grappig ook dat Jorinde je appte. Zou die middag zelf niet echt specificeren als een picknickdate, het was gewoon appelcider en stokbrood op een parkbankje. Het was ineens zo warm dat je gewoon voelt dat je iets buiten móet doen omdat je nooit weet hoe lang het zo mooi blijft, maar ik had even geen geld voor een terrasje. Ik moest er juist een beetje om lachen omdat het zo skeer voelde. Maar leuk dat ze het leuk vond.
Kan niet wachten tot je thuis bent darling
xoxo je ingebakerde baby Emmie