De overburen

De receptie

Het kind zelf

Stoeien

De politie

Vijf verhalen over een meisje en haar vader

Er komen twee politieagenten het veld opgelopen. Hun haren waaien op in de wind. Een beetje onwerkelijk is het wel. Politieagenten horen straatschoffies aan te spreken en op de camping horen campinggasten rond te sloffen. Maar ik heb gekkere dingen gezien: met getrokken wapens door een schoolgebouw, vuurgevechten in speeltuintjes. Bovendien had ik mij al voorgesteld dat de politie zou komen ingrijpen.           ‘We gaan kijken wat we kunnen doen,’ had de mevrouw van Veilig Thuis gezegd.           Ik heb een kwartier geleden opgehangen. Dat is snel, mooi. Hebben ze rap gedaan, van het meldpunt naar de politie. Niks geen hulpverlener, hoppa, meteen actie. Is er toch nog wat over van de slagvaardigheid in Nederland.



De agenten kijken het veld rond, wisselen een paar woorden en zetten dan koers naar mijn caravan. Een zachte wind ruist door de bomen. Automatisch scan ik de omgeving. Verder is er niemand. Het stel van hiernaast is nog steeds op pad. Ook de overburen zijn twintig minuten geleden met een volle tas van het veld gesjokt. De agenten lopen naast elkaar. De vrouw circa 1,80 of nog iets kleiner misschien, stevige schouders, hand op haar wapen. Ze loopt een halve meter achter de man: langer, dunner, gemillimeterd baardje, handen vrij naast het lichaam.           ‘Meneer Van Montfoort?’           Ik geef een kort saluut.           De twee wisselen een blik. ‘We willen u wat vragen stellen.’          ‘Vraag maar raak.’          ‘En we zouden graag hebben dat u daarvoor meekomt naar het bureau.’           Ik kijk hem strak aan. Het is de mannelijke agent die het woord voert, de vrouw blijft op twee meter afstand. Even weet ik niet wat ik moet zeggen.           ‘U kunt snel wat spullen pakken als u wilt, een jas, een trui, portemonnee, telefoon.’ ‘Mag ik vragen waar dit over gaat?’           ‘We hebben aanwijzingen dat u mensen op de camping lastigvalt, waaronder specifiek een minderjarige.’           ‘Dit… dit is een misverstand.’ Ik recht mijn rug. ‘Ik heb zojuist met Veilig Thuis gebeld. Ik heb de afgelopen dagen research gedaan, het is…’           ‘Komt u nu maar mee.’ De scherpe stem van de vrouwelijke agent.           ‘En wie bent u om mij te onderbreken?’ Het is eruit voor ik het weet.           Haar ogen vernauwen zich. ‘Meneer, als het nog niet duidelijk is: we hebben verklaringen vanuit meerdere bronnen. We staan hier niet voor niets. Pak uw spullen, dan bespreken we de rest op het bureau.’           ‘Ik weet niet wat u bedoelt.’           De vrouw zet drie stappen naar voren, brengt haar hoofd dicht bij de mijne. ‘Meneer, ik denk dat u heel goed weet wat wij bedoelen. Zou het misschien kunnen dat u naar andere campinggasten zit te loeren met een verrekijker; dat u een klein meisje naar uw caravan probeert te lokken; dat u haar heeft aangesproken bij de wc met uw broek half open?’           Het misverstand is zo groot dat ik er bijna om moet lachen.           ‘Stalking en seksuele intimidatie zijn strafbaar, meneer Van Montfoort.’



Er beweegt iets op het velt. Liza komt aangerend. Iets vergeten? Ze stopt abrupt als ze ons ziet, blijft staan. Welke indruk dit moet maken, de uniformen bij de caravan van de buurman? Haar vader sloft erachteraan, ook hij lijkt te schrikken als hij ons ziet. ‘Liza, hier!’ Hij loopt naar haar toe, legt zijn arm om haar schouder, kom hier, blijf weg bij die nare man. Haar ogen haken zich in de mijne, ogen waarvan ik niet meer weet wat ik erin moet zien. Ze staat stokstijf stil, alleen haar lange haar beweegt traag in de wind. Een meisje met haar vader. Zo blijven we elkaar aankijken, een eindeloos kampeerveld tussen ons in.

Er komen twee politieagenten het veld opgelopen. Hun haren waaien op in de wind. Een beetje onwerkelijk is het wel. Politieagenten horen straatschoffies aan te...

Ze stoeien. Zij zit bovenop. De vader ligt op zijn rug met ontbloot bovenlijf, Liza op zijn buik. Ze laat zich vallen, hij pakt haar vast, beweegt heen en weer alsof hij een schip is en zij de kapitein. Ik richt mijn blik weer op de krant, maar de letters betekenen niets meer.



Ja, had ze gezegd, gisteren, toen ik haar vroeg of haar vader wel eens iets bij haar doet dat ze niet fijn vindt. Een zachte maar duidelijke ja. Toen was hij er opeens, zijn stem &#8211; ‘Liza, poes, ben je vrienden aan het maken? We gaan zo eten’ –, zijn papzakkerige lijf dat zich om de zijflap van de voortent boog. Ik zakte achterover in mijn stoel. Ze sloeg haar ogen op, niet naar hem maar naar mij. Bruine ogen, een duistere blik.           ‘Kom pop, de vis is klaar.’           De bruine ogen bleven me aankijken. Ze bleef me aankijken en ze bewoog haar wenkbrauwen naar binnen, een haast onzichtbare frons, alsof ze me een signaal wilde geven.



Die blik liet me niet los, ook vannacht niet. Een onrustige nacht was het, op de ene zij en dan op de andere. Het bed was weer eens te groot voor mij alleen. Kon ik maar even met Ans overleggen, elkaars gedachten scherpen, samen besluiten wat te doen.           Mijn kinderen zijn wel duidelijk opgevoed. Zelfstandig spelen, alleen naar ons komen als er nood is. Legosteentjes losmaken, hints geven bij lastige puzzels, advies bij conflicten in de buurt, dat soort dingen. Altijd gaven we de juiste waarden mee. En o wee, als ze hebberig waren, iets afpakten, of zonder reden sloegen. Dertig en tweeëndertig zijn ze inmiddels, accountant en leraar, deels geland maar ook nog op zoek. Niek worstelt nog weleens met de verkeerde verleidingen. Ben ik niet te veel afwezig geweest? De uitzendingen, mijn tijd in Joegoslavië, juist toen ze begonnen te puberen? Ik weet het niet. Ik heb mijn best gedaan, ben altijd goed voor hen geweest.           Zo lag ik te woelen en te draaien. En dan doemden die donkere ogen weer op, haar ogen. Op dat moment lag ze misschien ook wel op haar luchtbedje, denkend misschien aan de pijn of de schaamte, of erger nog, aan hoe lief haar vader voor haar is.



De volgende kans om met haar te praten kwam vanochtend in het toiletgebouw. Terwijl ik stond te plassen hoorde ik haar neuriën. Even dacht ik dat ik het me verbeeldde, dat haar stem me tot in de wc achtervolgde. Maar ze was het, zo te horen waste ze haar handen. Snel zette ik een paar passen naar buiten om haar te onderscheppen toen ze het vrouwentoilet uitliep. Liza stopte met lopen toen ze me zag. Even stonden we zo in de vochtige warmte, twee meter van elkaar.           ‘Ik, eh…’, begon ik.           Haar ogen werden nog een slag donkerder.           ‘Ik wilde je nog wat vragen.’ Ik zette nog een stap naar voren, dempte mijn stem. ‘Je zei dat hij soms iets doet wat je niet fijn vindt. Wat is dat? Wat doet papa bij je?’           Ze bewoog niet.           ‘Je kunt het rustig vertellen. Ik ben zelf ook papa. Mijn kinderen zijn al groot. Je kunt altijd bij mij terecht.’           Er kwam iemand het toiletgebouw binnen, iemand die hallo mompelde in het voorbijgaan.           ‘We kunnen ook even naar een rustige plek als je dat fijn vindt.’           Liza sloeg haar ogen neer.           ‘Ik meen het. Ik ben er voor je.’           Toen liep ze langs me heen, naar buiten. Haar blote voeten maakten plakkende geluiden op de tegels.



Nu liggen ze stil. Buik tegen buik. Hij fluistert iets in haar oor. Ze geeft een kus in zijn nek.           De buren van hiernaast zijn weg, om tien zeventien vertrokken. Op de e-bike. Er is niemand die dit kan zien. Kijk dan, wil ik schreeuwen, kijk dan wat hier gebeurt, zo open en bloot, ze schamen zich er niet eens voor. Hij schaamt zich er niet eens voor, dat arme kind heeft nog geen idee van fout en van goed.           Wacht maar tot dit uitkomt. Het is duidelijk dat Liza er zelf niets over gaat zeggen dus ik schakel hulp in. Dat is mijn plicht. Ik bel Veilig Thuis zodra ze even van het veldje zijn. Ik heb hier de kans, nee, de verantwoordelijkheid om haar te beschermen, te waken voor een levenslang trauma, als het kwaad niet al geschied is. Wacht maar. Wacht maar, labbekak. Ze zouden je aan je ballen moeten ophangen.

Ze stoeien. Zij zit bovenop. De vader ligt op zijn rug met ontbloot bovenlijf, Liza op zijn buik. Ze laat zich vallen, hij pakt haar...

Het is een peuter- en kleuterbadje, zij is eigenlijk al te groot. De man zit op de rand, zijn onderbenen in het water. Hij kijkt naar het meisje. Glazig. Dromerig. Verliefd? Donker, krullend borsthaar. Een scherpe vouw markeert de bovenkant van zijn bierbuikje. Doe eens wat aan sport man, dit is toch geen gezicht. Zij is rank en glad zoals meisjes kunnen zijn. Ze heeft alleen een onderbroekje aan. Paars met wit. Ze glijdt het water in, haar buik naar beneden, en zo waggelt ze verder als een jonge zeehond. Ze lacht. Hij kijkt.



Ik laat mijn verrekijker zakken. Mijn thee is koud geworden. De buurvrouw van de caravan hiernaast komt langs, knikt me toe. ‘Lekker nazomeren, zo hè?&#8217;           ‘Heerlijk.’           ‘Wat zit hier?’           Ik kijk haar niet-begrijpend aan.           Ze wijst op mijn verrekijker. ‘Welke vogels zitten hier?’           ‘Oh,’ zeg ik. ‘Genoeg. Mussen, roodborsten. Allerlei meesjes natuurlijk.’           ‘Waar zitten ze nu?’           Hier heb ik geen zin in. ‘Ze zitten overal.’           ‘Ah,’ knikt ze. Er valt een stilte die ik niet ga doorbreken. ‘Leuk hoor. Geniet ervan.’



Ik wacht tot ze verdwenen is in het toilethok. Dan richt ik mijn verrekijker weer op het badje, daar tussen de bomen. Het meisje zit op haar knieën in het water, haar hoofd rust tegen zijn bovenbeen. Hij streelt haar natte haren.           Hoeveel bewijs is er nodig om melding te doen van misbruik? De afgelopen dagen heb ik gezocht naar aanwijzingen die mijn vermoeden sterken. Geluiden uit de tent, aanrakingen op de verkeerde plekken, sporen op haar lichaam. Maar het is lastig. Alle vaders stoeien met hun dochters. Alle ouders knuffelen met hun kind. Alle kinderen hebben blauwe plekken van het buitenspelen.           Ik pak mijn telefoon, zoek: meld kindermisbruik. De Rijksoverheid zegt: ‘Als u het gevoel heeft dat er iets aan de hand is, klopt dat vaak ook.’ Precies. Er staat ook: ‘Praat met de ouders of met het kind zelf.’



Ik groet haar zodra ze weer eens langsfietst. Ze remt, maakt een bochtje en zet haar fiets stil op het gras vlak voor mijn zeil. &#8216;Hoi.&#8217; Ze kijkt me niet aan.           ‘Hoe heet je?’           ‘Liza.’           ‘Heb je een leuke vakantie?’           ‘Hm-hm.’           ‘Met je… vader?’           ‘Met mijn… vader,’ echoot ze. Ze grinnikt.           ‘Wil je anders even zitten?’ Ik wijs op de stoel naast me.           Ze kijkt naar de stoel, naar haar stuur, naar de stoel.           ‘Zit lekker hoor, beter dan die krukjes van jullie. Een prinsessentroon.’           Dan laat ze haar fiets vallen en loopt naar de stoel.           ‘Is je vader een beetje lief voor je?’           Ze knikt zonder iets te zeggen. Haar blote voeten bungelen boven het zeil. Ze draagt alleen een kort broekje. Op haar buik zitten vegen modder.           ‘Ga je weleens onder de douche?’           ‘Ja. Thuis moet ik alleen, maar hier mag ik samen met papa.’           Ik buig me voorover. Mijn hoofd is dicht bij het hare. De geur van mos en modder, van schuttersputjes op ’t Harde na een nacht regen. Ik leg een hand op haar knie. ‘Doet papa wel eens iets dat je niet wilt? Iets dat je niet fijn vindt?’           Het blijft lang stil. Ze frunnikt aan haar vingers. Zwarte randen onder haar nagels. ‘Ja,’ zegt ze zacht.

Het is een peuter- en kleuterbadje, zij is eigenlijk al te groot. De man zit op de rand, zijn onderbenen in het water. Hij kijkt...

Als je hem zo ziet lijkt het een gewone, vriendelijke man. Geen heel jonge vader, misschien een tweede leg. Of misschien – een gedachte die me tijdens het wandelen meerdere malen bekroop – is het haar vader niet.



Hij voert een geanimeerd gesprek bij de receptie. Over uitjes in de buurt, over zwembaden en pretparken, we zoeken een natuurspeeltuin of zo, het liefst niet te ver weg. De jongen achter de balie vertelt over de mogelijkheden, knap hoe geduldig hij blijft – waarschijnlijk is hij het wel gewend, bezoekers die zich niet voorbereiden. Ik werp een blik op de iets doorgebogen rug, de uitstekende nekwervel onder het T-shirt, het slap geworden lichaam, en trek kort met mijn mond. Het meisje staat bij de informatiekast en pakt er willekeurig folders uit.           De man bedankt en draait zich om. ‘Ha, buurman.’           Ik knik.           ‘Thanks voor het wachten. We zijn toe aan wat uitstapjes geloof ik. Nou ja,’ hij grinnikt en gebaart naar het meisje, ‘vooral zij eigenlijk, ik ben tevreden met een boek en een biertje.’           Ik glimlach. ‘En hoe bevalt het,’ zeg ik, ‘zo met zijn tweetjes?’           ‘Wij vermaken ons wel, hoor.’ Hij leunt met een elleboog op de balie.           Schijnheilige viespeuk.           De groeven in zijn gezicht bewegen als hij praat. ‘U gaat elke dag wandelen, is het niet?’           ‘Erfenis uit mijn werkzame leven. Ik heb tweeënveertig jaar bij de landmacht gewerkt, de laatste negen jaar als luitenant-kolonel. Ik ben het gewend om elke dag minstens tien, twintig kilometer te lopen. Maar nu doe ik het wat rustiger aan. En de verrekijker gaat mee.’           Hij kijkt me geïnteresseerd aan. Hij zegt niets maar maakt ook geen aanstalten om weg te lopen.           ‘Vogelen,’ verduidelijk ik. ‘Ik kijk vogels.’           Hij knikt. ‘Mooi.’ Hij heeft korte vingers en een opvallend dikke duim. Er zitten natte stukjes vuil op de rug van zijn hand, etensresten of snotjes. Dan zet hij zich af tegen de balie en sloft richting de deur. Zonder om te kijken roept hij: ‘Ga je mee, schat?’ Het meisje pakt snel nog twee folders en dribbelt achter hem aan, vettige plukken dansend om haar hoofd. Ik weet nog niet zeker wat ik heb gezien, maar als ik er aan terugdenk spannen al mijn spieren zich aan en ballen mijn handen zich tot vuisten. Dit voelt niet goed. En mijn gevoel heeft me nog nooit bedrogen.



Ik zet een stap naar voren en knik naar de jongen van de receptie. ‘Apart stel, die twee.’           ‘Vindt u? We zien het steeds vaker hoor. Sommige campings hebben een speciaal veldje voor alleenstaande ouders, kunnen ze op elkaars kinderen letten en zo.’           ‘Is het haar vader? Weet je dat zeker?’           ‘Dat weet ik niet zeker, maar…’           ‘Precies.’           Hij kijkt me aan alsof hij geen idee heeft waar ik het over heb. Hoe oud zou hij zijn – twintig, negentien? Een jongen nog, naïef als een rekruut. Ik schud mijn hoofd. ‘Ik wilde nog twee douchemuntjes alsjeblieft.’

Als je hem zo ziet lijkt het een gewone, vriendelijke man. Geen heel jonge vader, misschien een tweede leg. Of misschien – een gedachte die...

Ook de overburen hebben brood gehaald. De man voorop: Havaianas, korte broek, openhangende blouse. Een klein buikje. De rimpels in zijn gezicht verdiepen als hij omkijkt, lacht, zijn hand uitsteekt naar het meisje.           Het meisje is verdiept in de paardenbloem tussen haar vingers. Indrukwekkend hoeveel concentratie een kind kan hebben. Stuk voor stuk worden de gele blaadjes afgescheurd, bestudeerd, losgelaten. Bruinige vingers. Doucht dat meisje überhaupt wel eens? Ze kijkt op, haar ogen gaan van haar vader naar het gras, naar de caravan naast de mijne, naar mijn klaptafel met de thermoskan en roestvrijstalen beker. Te laat wend ik mijn blik af.



Het gerommel van de buren dat je negeert, ook al kun je het niet negeren. Je zit hier nagenoeg bij elkaar aan het ontbijt. Het stel naast me is ook wakker, ze zijn van mijn leeftijd of iets ouder, gepensioneerden die geoefend zijn in het campingleven. Getik van bestek op plastic borden, lekker dat zonnetje, geef me de boter eens aan wil je. Ik leg een croissantje op mijn bord, vouw de broodzak dubbel en strijk het papier glad.



Twee koppen koffie op en de krant uit. Het is negen tweeënvijftig, als ik nu vertrek kan ik twee kijkhutten aandoen. Halfuur lopen, uurtje vogelen, drie kwartier lopen, uurtje vogelen. Dan terug door het bos of, als ik nog zin heb, een lusje rond de plas. Tussendoor een broodje. Ben ik vier à vijf uur bezig. Mooi. ‘Nog even water vullen’, mompel ik. Ik weet niet zeker of ik het hardop heb gezegd. Soms overvalt het me, het alleen zijn. Dat we nooit meer samen de spulletjes inpakken, overleggen over de route, keuvelen over het weer. Maar we gaan door. Ik hijs de rugzak op mijn rug en check alles nog een laatste keer. Stoel netjes tegen de caravan, deur op slot. Met de rug van mijn hand veeg ik een brokje modder van het kleed.



Bij de overburen liggen de ontbijtresten nog op tafel. Een dot chocopasta, een paars campingbord, een half afgekloven kaiserbroodje. Ongelofelijk. Dat die twee in zo’n rommel kunnen leven. Overal rond de tent ligt troep: gebruikte kopjes, waterflessen, een modderige kinderfiets. Lege bierblikken vrolijk tussen de onderdelen van een poppenhuis. De flap hangt los voor de ingang van de tent. Ik hou mijn ogen strak op het pad gericht, maar als ik langsloop kan ik een blik opzij niet bedwingen. Zijn behaarde rug. Een hand op haar blote been. Het meisje naakt, nee, ze heeft een shirt aan maar verder niets. De hand glijdt omhoog. Ik vertraag mijn pas. Ze zien me niet. Ik knijp mijn ogen iets toe om het scherp te krijgen. Dan ben ik voorbij de tent. Nog steeds loop ik langzamer dan normaal. Het bos ruist, ritselt en kwettert, maar geen geluid dringt meer tot me door. Het beeld is blijven hangen. Een hand op een meisjesbeen, dicht bij de lies, te dichtbij. Een grote, harige mannenhand.

Ook de overburen hebben brood gehaald. De man voorop: Havaianas, korte broek, openhangende blouse. Een klein buikje. De rimpels in zijn gezicht verdiepen als hij...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Erwin Hurenkamp, Robin Block, Martijn van Bruggen, Isa Bob van Rooy, Aaron Pierens
Website	Laurens Besselsen

Arjen de Wit

Stukken geschreven door Arjen de Wit

De politie

Stoeien

Het kind zelf

De receptie

De overburen

Boeken voor de eeuwigheid

Klara en de Zon

Een modern verlangen

Hier wonen ook mensen

Vaders en zonen

Het leven uit een dag

Boeken geschreven door Arjen de Wit

De Vader van Europa

Het meisje met de hoepels

Menu

Social

Contact

Credits