Kaders

Ola Enzler

afgetakelde chrysanten

Oumaima Belkhdar

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

Bergvrouw, zonnekind

Jolien Cerpentier

Je bevindt je in een holte, in de buik van een berg. De echo’s van voetstappen stampen door de wand, een muur van rotsen. Hierbinnen is geen boven of beneden, geen vloer of plafond. Je zou denken dat er geen uitgang is, omdat een donker spinnenweb je zicht ontneemt. Toch strelen de kleuren je doorzichtige huid. Er worden namen gefluisterd die je nog niet kent. Dit berglichaam rolt langs haar eigen bekken, draait en wiegt je in haar schoot. 



Ik vraag je lief: stel je mij voor als een diepzeebodem. Stel je mij voor als de nacht waarachter de zon slaapt. Laat me je laken zijn. Weet: ik bedek je voor al het kwaad. Ik draag je zoals een horizon haar bergen draagt. Nu jouw lichaam mijn lichaam kan voelen is het bijna tijd dat jij je licht op aarde werpt. Je warmte komt dichterbij, ik kan het vanbinnen voelen borrelen als de lava van een vulkaan. Nog even en de zon komt op.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="743" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Bergvrouw.Zonnekind.jpeg?resize=1024%2C743&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4799" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Bergvrouw.Zonnekind-scaled.jpeg?resize=1024%2C743&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Bergvrouw.Zonnekind-scaled.jpeg?resize=300%2C218&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Bergvrouw.Zonnekind-scaled.jpeg?resize=768%2C557&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Bergvrouw.Zonnekind-scaled.jpeg?resize=1536%2C1115&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Bergvrouw.Zonnekind-scaled.jpeg?resize=2048%2C1486&amp;ssl=1 2048w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Je bevindt je in een holte, in de buik van een berg. De echo’s van voetstappen stampen door de wand, een muur van rotsen. Hierbinnen...

Voor je verjaardag

in deze envelop zit een wens



de geboorte van een kind&nbsp;



het dragen en wachten op handen, een aanraking



het inpakpapier en een dik fotoboek&nbsp;



elke pagina een jaar verder en in de achtergrond&nbsp;



een glimlach, de silhouet van een dinosaurus



uit groen karton gesneden, een droomballon



een ezelsoor en een vuile vingerafdruk&nbsp;



bewaard tussen de kreukels van je kleren



het vouwen van je dekbed, het knippen van je haar



het verstrijken van de tijd in de maand mei&nbsp;



dagen van gras en de terugkeer van een oude zon



Ons geschenk in een doosje vol licht



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="828" height="818" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/348368370_263066222918338_8167016044617626825_n-1.jpg?resize=828%2C818&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4778" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/348368370_263066222918338_8167016044617626825_n-1.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/348368370_263066222918338_8167016044617626825_n-1.jpg?resize=300%2C296&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/348368370_263066222918338_8167016044617626825_n-1.jpg?resize=768%2C759&amp;ssl=1 768w" sizes="(max-width: 828px) 100vw, 828px" data-recalc-dims="1" /></figure>

in deze envelop zit een wens de geboorte van een kind&nbsp; het dragen en wachten op handen, een aanraking het inpakpapier en een dik fotoboek&nbsp;...

Muziekdoos

Het is zo vroeg dat de zon zelf nog niet volledig wakker is.



We wachten op een gele rand, een gouden kader waarin we 



onze kleuren mogen ontvangen als een medaille. Waar het licht valt, 



trekken we aan onze schaduwen, leggen we ons plat op de mat



op de vloer naast de kat waar we zichtbaar zijn als een stofkorrel goud.



Vandaag wordt alle rommel opgeruimd en morgen bevinden we ons 



op de bovenste plank. Het licht valt schuin binnen op mijn huid en snijd 



mijn portret in twee. Het verkeerde been stapt terug in bed.



Ik slaap op zolder, steeds onzichtbaar in een doosje verstopt.



Zacht nuriënd naar morgen.







<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="675" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/346121471_628986192621017_284931732057893545_n.jpg?resize=1024%2C675&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4757" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/346121471_628986192621017_284931732057893545_n.jpg?resize=1024%2C675&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/346121471_628986192621017_284931732057893545_n.jpg?resize=300%2C198&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/346121471_628986192621017_284931732057893545_n.jpg?resize=768%2C506&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/346121471_628986192621017_284931732057893545_n.jpg?resize=1536%2C1013&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/346121471_628986192621017_284931732057893545_n.jpg?w=2048&amp;ssl=1 2048w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Het is zo vroeg dat de zon zelf nog niet volledig wakker is. We wachten op een gele rand, een gouden kader waarin we onze...

Knarsetanden

Omdat ik mezelf soms tegenkom 



in een bocht waar de wind 



een lus draait in mijn haar



waar mijn lichaam als eerste remt 



daarna mijn fiets die verder schuift



de trappers die knarsen als tanden



en ik die mezelf beveel



mondhoekstil te blijven staan



een verkeerde straat in te slaan



om dan toch het juiste huis te vinden



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="717" height="722" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Schermafbeelding-2023-05-07-230523.png?resize=717%2C722&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4728" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Schermafbeelding-2023-05-07-230523.png?w=717&amp;ssl=1 717w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Schermafbeelding-2023-05-07-230523.png?resize=298%2C300&amp;ssl=1 298w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/Schermafbeelding-2023-05-07-230523.png?resize=150%2C150&amp;ssl=1 150w" sizes="(max-width: 717px) 100vw, 717px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Omdat ik mezelf soms tegenkom in een bocht waar de wind een lus draait in mijn haar waar mijn lichaam als eerste remt daarna mijn...

Gloeilamp

In sommige woorden



is een lichtbron verborgen



een zacht licht dat vrijkomt



als je luistert naar de holtes 



van je lichaam daar 



ben je veilig







Ik luister naar de trillingen



van een gloeilamp zo tintelt 



mijn lichaam&nbsp;in een kamer



waar het licht langzaam dooft



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="828" height="953" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/344793907_684978956728420_4354687142912243241_n.jpg?resize=828%2C953&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4703" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/344793907_684978956728420_4354687142912243241_n.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/344793907_684978956728420_4354687142912243241_n.jpg?resize=261%2C300&amp;ssl=1 261w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/05/344793907_684978956728420_4354687142912243241_n.jpg?resize=768%2C884&amp;ssl=1 768w" sizes="(max-width: 828px) 100vw, 828px" data-recalc-dims="1" /></figure>

In sommige woorden is een lichtbron verborgen een zacht licht dat vrijkomt als je luistert naar de holtes van je lichaam daar ben je veilig...

De tandarts

Op het eerste zicht &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;een imposante voordeur en een inkomhal&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;



lijkt de ruimte ergens anders&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; noodzakelijk te zijn voor dit soort praktijken &nbsp; &nbsp;



Een walhalla van tegels



altijd net geschilderde muren &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; exact één aandachttrekkende lamp&nbsp;&nbsp;



en op elke hoek



dat groen dat een plant moet voorstellen.



&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;De aanwezigheid van zoveel oxide en zure stoffen&nbsp;



&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;doet me naar m’n mond grijpen



&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;m’n adem inhouden



&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;Nu al



Ik ben nog niet eens binnen



en kan me aan geen woord meer vasthouden &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; Tot plots



In dit herenhuis spookt een vrouwenstem &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; Ze opent alle deuren



Het wachten wacht zichzelf af &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; en ik kan niet anders&nbsp;



dan alle lege stoeltjes tellen.&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Rook&nbsp;&nbsp;



Grote grijze tanden en de wereld&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; die aan je voeten lijkt te liggen &nbsp; &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Wanneer de persoon voor mij eindelijk&nbsp;



geroepen wordt door de vrouwenstem&nbsp;



begin ik aan de mode en interieur blaadjes&nbsp;



Ze liggen overal &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; en komen nergens vandaan



Ik neem er één mee als souvenir



Een doorleefd gezicht&nbsp;



net een schilderij &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; een replica van van Gogh



Hij mist een &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; tand



en als dat



zou kunnen gebeuren



had ik ook kunnen wachten op sneeuw,



dikke witte vlokken uit de lucht gegrepen,



in mijn mond gestopt



en nooit meer gaatjes



Er zit nog tandpasta tussen de kieren van mijn lippen&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Zolang ik mijn mond gesloten houdt drijf ik niet verder af



naar de waterpomp naast de deur &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; Mijn beurt



Ik voel de lak op mijn tanden harder worden



het ijzerdraadje aan de binnenkant spant zich aan



mijn hoektanden vormen klauwen&nbsp;



en mijn tong lijkt op een drijvende spons



Mijn tanden spelen verstoppertje &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; Ik ben bang&nbsp;



Bang dat ik mijn mond niet meer open ga krijgen.&nbsp;



Binnen



en ik herinner



hoe ik vroeger lachte,&nbsp;



rug gevouwen tegen de zachte, blauwe leuning



(lijnen die vroeger iets zachter straalde,



je tanden eeuwig flossen voor het kuiltje in zijn ogen)&nbsp;



terwijl mijn hoektanden worden open gelepeld



een woord mijn eerste kies stilletjes ingeslikt



geruisloos spoel ik



opengevallen watten



weg.



(elke verloren tand liet een droge plek achter)



het gesprek dat afloopt



het is dat kraanwater



Het snoert onze lippen



buiten ben ik niet meer bang



en voor ik het wist



kleven mijn mondhoeken aan de spiegel in ons huis



Mijn splinternieuwe gebit bewonderend&nbsp;



Lach ik mijn tanden bloot



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="828" height="817" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/341521341_522475203410190_7483709816571329132_n.jpg?resize=828%2C817&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4681" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/341521341_522475203410190_7483709816571329132_n.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/341521341_522475203410190_7483709816571329132_n.jpg?resize=300%2C296&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/341521341_522475203410190_7483709816571329132_n.jpg?resize=768%2C758&amp;ssl=1 768w" sizes="(max-width: 828px) 100vw, 828px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Op het eerste zicht &nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;een imposante voordeur en een inkomhal&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; lijkt de ruimte ergens anders&nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp; &nbsp;...

post uit het verleden

Op zolder wonen mijn herinneringen door elkaar in een stilstaande stad zonder licht. Op zondagen komt er soms bezoek. Een groep speelgoed cavia&#8217;s zonder batterijen wacht voor de ingang van de ladder. De luitenant van mijn broer blaast door zijn ivoren hoorn. Het is beslist. Vandaag spelen we verstoppertje. Wie het eerst wordt gezien, wordt verkocht op de jaarlijkse rommelmarkt. Mijn knuffelberen halen knuppels uit hun dik, met wol gevulde, buik. Met hun zware poten slaan ze het stof van het tapijt. Een cowboy werpt zijn lasso rond mijn middel. Er word aan mijn handen getrokken, tot ook mijn ogen zich naar beneden wenden. Ik buig me voorover en leun op mijn knieen. De volksverhuizing begint. De snelsten vertoppen zich in de vergeten hoekjes, de anderen blijven stilstaand onzichtbaar in mijn schaduw. Het is een onbegonnen werk. Ik leg me op mijn rug op de mat. Er prikt iets onder mijn schouder. Ik grabbel onder de mat en haal een geel lego mannetje zonder kapsel te voorschijn. Hij kijkt me tevreden aan. Misschien wou hij wel gevonden worden. Langs alle kanten onstaat er een geroezemoes. &#8216;Schandalig&#8217; hoor ik ergens vallen. &#8216;Ach, we kunnen hem wel missen&#8217; komt vanuit een andere hoek. Het legomannetje kijkt me plots heel beschaamd en onzeker aan. Nu herken ik hem, hij was de kale postbode in mijn legostad. Ik plaats hem in mijn twee handpalmen en houd hem tegen mijn mond. &#8216;Ik ben jouw niet vergeten&#8217;. Het wordt muisstil. Plots komen al mijn herinneringen uit hun verstopplek. Ze kijken me smekend aan, strekken aan mijn broekspijpen. De kale postbode en ik gniffelen en ik stap langs het laddertje naar beneden. Ik plaats hem in mijn boekenkast waar hij uitkijkt op het raam richting onze tuin. Hij straalt. Elke avond voor het slapen kijken we elkaar kort aan. Denken we samen aan een verleden dat veel te snel voorbij is gegaan. Het voelt alsof ik iets heb teruggevonden, iets waarvan ik niet wist dat ik het kwijt was. 



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="768" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/342394374_928057865074954_2273964069896862060_n.jpg?resize=768%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4677" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/342394374_928057865074954_2273964069896862060_n.jpg?resize=768%2C1024&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/342394374_928057865074954_2273964069896862060_n.jpg?resize=225%2C300&amp;ssl=1 225w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/342394374_928057865074954_2273964069896862060_n.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w" sizes="(max-width: 768px) 100vw, 768px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Op zolder wonen mijn herinneringen door elkaar in een stilstaande stad zonder licht. Op zondagen komt er soms bezoek. Een groep speelgoed cavia&#8217;s zonder batterijen...

zeespiegel

In de reflectie van het water



blazen de wolken zichzelf voort.



Aan de andere kant van het glas



gevallen uit de donkerblauwe hemel



ligt in het diepe een gevallen ster



tussen de fonkelende kristallenbodem.



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="567" height="822" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/Schermafbeelding-2023-04-24-125732.png?resize=567%2C822&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4672" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/Schermafbeelding-2023-04-24-125732.png?w=567&amp;ssl=1 567w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/Schermafbeelding-2023-04-24-125732.png?resize=207%2C300&amp;ssl=1 207w" sizes="(max-width: 567px) 100vw, 567px" data-recalc-dims="1" /></figure>

In de reflectie van het water blazen de wolken zichzelf voort. Aan de andere kant van het glas gevallen uit de donkerblauwe hemel ligt in...

Vele handen verlichten

Vandaag heb ik gebeden. Het was opvallend druk in de kerk aan de kunstberg. Je kon er tranen en kaarsen ruiken. Er zaten mensen samen in een kring op stoeltjes maar niemand zei een woord. Mijn handen jeukten, ik zou mensen moeten omarmen, schouderklopjes wrijven en hen vertellen dat ik luister naar hun verdriet. Soms wou ik dat ik troost kon verspreiden, uit al m’n poriën mee-wenen, onze machteloosheid opheffen in saamhorigheid. 



Ondanks de stilte kon ik een boodschap van hoop tussen mijn twee dichtgevouwen handen kneden. Ik kon het verlies van anderen voelen en alhoewel ik niet kon wenen rolden er grote druppels tranen van binnen in mijn lichaam en klopte mijn hart in mijn keel. Ik beloofde mezelf dat ik mijn handen zo rond iemand anders ́handen zal leggen. Dat ik vol begrip zal luisteren naar hun pijn en samen met hun zal bidden.&nbsp;



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="828" height="810" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/image_6487327-21.jpg?resize=828%2C810&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4583" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/image_6487327-21.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/image_6487327-21.jpg?resize=300%2C293&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/04/image_6487327-21.jpg?resize=768%2C751&amp;ssl=1 768w" sizes="(max-width: 828px) 100vw, 828px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Vandaag heb ik gebeden. Het was opvallend druk in de kerk aan de kunstberg. Je kon er tranen en kaarsen ruiken. Er zaten mensen samen...

Bloot tot op het blad

Misschien kunnen we onszelf beter begrijpen door de ogen van anderen.&nbsp;



In het berghok van de tekenacademie kleed ik me uit. Mijn kleren liggen in een hoopje op de grond, mijn paarse jas hangt aan de kapstok, mijn tasje staat op een kruk. Ik verstop mijn lichaam nog even onder een witte kamerjas en knoop mijn vlechtjes tot een knot. Het is moeilijk om mezelf volledig bloot te geven, zelfs bij de mensen die zo dicht bij me staan. In het verleden heb ik geleerd mijn kwetsbaarheden te bedekken, mijn littekens te verbergen onder een dikke laag kleren. Ik beslis wat de mensen wel en niet weten. Ik ben opnieuw begonnen. Er is een verleden dat ik heb moeten opbergen onder mijn huid. Mijn familie weet dat ik door de week als verantwoordelijke in een warenhuis werk en op vrijdagavonden veel verdien met mijn werk in de kunstacademie. Dat ik hier naakt poseer voor de schilderklas houd ik liever geheim. Er zijn maar weinig mensen die deze twee kanten van mij kennen. Ik verzwijg iets uit noodzaak, uit een nood aan veiligheid, omdat je niet weet hoe mensen jou interpreteren.&nbsp;



Wanneer ik door de ruimte loop, stopt het geroezemoes. De mensen stoppen met fluisteren in een taal die ik nog niet volledig versta. Ik begrijp dat ze nu naar mij luisteren, naar mijn voetstappen. Hun ogen zijn op mij gericht, ze staren mij aan, wachten op het moment dat ik mezelf onthul. Zij zitten te wachten, met hun kleren aan, enkel en alleen omdat ze deze les kunnen betalen. Het wordt stil. Sommigen sorteren hun papieren, anderen beginnen hun potloden opnieuw te slijpen. Ik stap op de trede voor het houten podiumpje in het midden van de zaal en kijk naar de leerkracht. Hij mompelt iets over tijd en ruimte, begint een standbeeld na te bootsen. Ik volg zijn beweging en na een kort knikje, versteent mijn lichaam. De leerkracht drukt op zijn timer en de eerste twintig minuten zijn begonnen. Ik sta met mijn hoofd omhoog; mijn armen bungelen als een sjaal naast mijn lichaam; ik sta in een contraposthouding en het voelt alsof ik elke moment in duizend stukjes kan breken. Er ontbrandt een kille vorm van woede. Ik kan hun blikken niet zien maar er ontstaat een stroom aan gedachten die niet de mijne zijn, het lijkt alsof ik hun gedachten in mijn hoofd begin op te roepen, hun stilzwijgen weergalmt in de doofpot van mijn geheugen.



Zij schetsen mijn lichaam, gommen het weer uit, terwijl ik als versteend wacht op het geluid van de wekker. De potloden maken een soort van schurend, bijna knarsend geluid. Er ontstaan kromme lijnen en bolle vormen die op een beweging lijken. Het is een andere vorm van strelen, denk ik. Een vorm van wentelen en uitwrijven. Het lijkt wel een onophoudelijk verzoenen van gum en potlood, papier en beeld. Ik herken vaag het silhouet van mijn naakte lichaam op een wit blad. De aanraking van het blad en mijn lichaam maken me zenuwachtig. Ze raken me niet aan, denk ik. Ze raken niet verder dan de schets, niet verder dan het randje, de omlijning ervan. Ze tekenen alleen mijn buitenkant, verder dan dat laat ik het niet komen. De felle warmtelamp achter het houten podiumpje waar ik nu ondertussen al zeker tien minuten stil sta, verspreidt een oranjerode gloed over mijn lichaam. Ik krijg het koud met een heet randje. In mijn bibberende naakte lichaam voelt het alsof dit lijf niet van mij kan zijn. Het lijkt alsof het hen nu toebehoort. Ik durf niemand aan te kijken terwijl hun ogen mijn lichaam met zulke veelzeggende verwondering volgen, mijn bevroren houding vastleggen, mijn blote bestaan aanschouwen als hun eigen kunstwerk.&nbsp;



Er werd mij niet gevraagd waarom ik mij hier blootgeef. Waarom ik deze houding aanneem of waarom ik een tatoeage van een sfinx onder mijn linkerborst heb. Waarom ik een litteken op mijn rug richting mijn schouderblad heb. Er wordt niet gepraat over problemen of zorgen. Zwijgen geldt hier als een bewijs van concentratie en talent. Ik wou dat ik kon schreeuwen. Ik sta hier naakt, doe iets. Ik sta hier onbekend naakt voor jullie ogen en er is niemand die zich daar iets van aantrekt. Er is niemand die geïnteresseerd is in wat er wordt uitgegumd. Er is niemand geïnteresseerd in wie ik ben, alleen in dat stomme naakte vlees. Nochtans ken ik sommige namen en van anderen ken ik de namen van hun kinderen, maar niemand kent mijn naam. Het voelt alsof alles hier weloverwogen, bijna dwangmatig achter wordt gehouden. Ik kan mensen horen zuchten. Dit lichaam van mij stelt hen duidelijk op de proef. Dit schetsen lijkt wel een loutering waarbij ik hun handen beklad, het bloed vanonder hun nagels haal.&nbsp;



Het is pauze. Als een snelle donkere vos, duik ik terug in mijn witte kamerjas en haast ik me naar het berghok om me volledig om te kleden. Wanneer ik terug in de zaal ben zie ik de leerlingen naar elkaars werken kijken. Er wordt opgetogen gebabbeld, bijna geneuried alsof er een soort lofzang begint, met de leerlingen een koor van castraten. Ik durf me niet zo goed onder de groep te mengen en kijk vanop een afstandje naar het optreden. Plots kruist mijn gezichtsveld de blik van een jonge vrouw. Ze is nieuw, ik heb haar hier nog niet eerder gezien. We hebben oogcontact maar ik kijk direct weg. Vanuit mijn ooghoeken kan ik zien dat ze mijn richting op stapt. Wanneer ze voor me staat, glimlacht ze en zegt ze: ‘Bedankt om te willen poseren, U deed het uitstekend.’ Ik verstijf. Ik weet niet wat ik hierop moet zeggen. Ik stotter. In horten en stoten, een soort van lachen en wenen tegelijk, hoest ik stil een woord dat ik al heel lang niet uitgesproken heb: ‘graaggedaan’. Met enige trots kom ik terug op dit woord en vertel ik haar mijn naam ‘Maryam’.&nbsp;



Hierna blijft het even stil. Ze blijft me vriendelijk aankijken en zegt uiteindelijk: ‘Aangenaam Maryam, mijn naam is Alina, wil je misschien mijn schets zien?’ Ik heb eigenlijk nog nooit naar de schetsen van de leerlingen gekeken, bang voor de confrontatie. Toch knik ik en ik volg haar naar haar tekentafel. Ze buigt zich voorover, haalt haar werk uit een dikke groene map en legt het blad op tafel. De leerkracht komt aan de overkant van de tafel staan en knikt tevreden; ‘heel sterk werk Alina.’ Ik betrap mezelf op een glimlach, en voel het vanbinnen in mijn lichaam warmer worden. De tekening is een beetje abstract, er is veel gegomd geweest, maar de vegen en lijnen vormen samen een dynamisch en veerkrachtig geheel. Ik herken mijn lichaam en sta versteld door de overtuiging van mijn houding. Ik straal een zekere fierheid en standvastigheid uit. Het is werkelijk een prachtige schets. De creativiteit waarmee Alina mij weet weer te geven ontroert me. Ik heb mezelf teruggevonden in het talent van iemand anders. Het lijkt wel alsof ik opnieuw word ontdekt, alsof ik mezelf door Alina’s ogen beter begrijp.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="712" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-20.jpg?resize=712%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4500" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-20.jpg?resize=712%2C1024&amp;ssl=1 712w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-20.jpg?resize=209%2C300&amp;ssl=1 209w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-20.jpg?resize=768%2C1104&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-20.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w" sizes="(max-width: 712px) 100vw, 712px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Misschien kunnen we onszelf beter begrijpen door de ogen van anderen.&nbsp; In het berghok van de tekenacademie kleed ik me uit. Mijn kleren liggen in...

Sprekend beeld

In de stilte, een leeg wit blad, 



liggen de nog onbewogen lippen van het portret van een vrouw.



Heimelijk en geborgen wachten haar handen op een gebaar, een geluid, een snaar.&nbsp;



De gordijnen vallen van haar gelaat, de herkenning die na jaren ontwaakt.



Haar gouden frame onthult een geel zacht zonlicht.



Het schilderij opent haar ogen als een raam.



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="828" height="811" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-19.jpg?resize=828%2C811&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4480" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-19.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-19.jpg?resize=300%2C294&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-19.jpg?resize=768%2C752&amp;ssl=1 768w" sizes="(max-width: 828px) 100vw, 828px" data-recalc-dims="1" /></figure>

In de stilte, een leeg wit blad, liggen de nog onbewogen lippen van het portret van een vrouw. Heimelijk en geborgen wachten haar handen op...

Oorschelp

Oor tegen oor stromen we over



terwijl we elkaars duinen strelen.



Samen bewegen we als eb en vloed.



Hoor je me ruisen als de golven



die breken op weg naar de kust?



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="768" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_67191297.jpg?resize=768%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4447" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_67191297-scaled.jpg?resize=768%2C1024&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_67191297-scaled.jpg?resize=225%2C300&amp;ssl=1 225w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_67191297-scaled.jpg?resize=1152%2C1536&amp;ssl=1 1152w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_67191297-scaled.jpg?resize=1536%2C2048&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_67191297-scaled.jpg?w=1920&amp;ssl=1 1920w" sizes="(max-width: 768px) 100vw, 768px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Oor tegen oor stromen we over terwijl we elkaars duinen strelen. Samen bewegen we als eb en vloed. Hoor je me ruisen als de golven...

In jouw armen kan ik vliegen

Je tilt me op. Jouw armen begeleiden mijn lichaam als vleugels. Er raast een wind over het gebergte. Heuvels vol loofbomen torenen boven mij uit en dieper verborgen verzamelt zich een langzame regenplas. Ik kan de hemel zien schitteren in het water. Mijn krullen raken verward in de vaart. Terwijl je me steeds hoger de hemel in rijkt, voel ik iets bibberen in mijn borstkas. Er scheurt een havik uit mijn bovenlichaam. Lussen van wind waaien door mijn hoofd. Boven het verzilverde woud waak ik over het kleine wild.



Alles reikt miniem en smal omhoog. De wind blaast de aardbol lichtjes gebogen. Ik begin het ritselen en plooien van het wolkendek te begrijpen. De vlakte onder mij schemert door de atmosfeer en ontluikt als een groenblauwe hemelvlek. Beneden zie ik de zoute en zoete zeeën zich met elkaar vermengen. Ik zie de kuststreek, het water dat de rotsen op hun kaken slaat. Ik kan de ondergaande zon de horizon zien omarmen tot ze ervan begint te blozen. 



Ik zie de wereld bewegen als één stilstaand geheel, hoe hoger ik vaar, hoe dieper alles tot me doordringt alsof ik zojuist een nieuwe planeet heb ontdekt. De afstand maakt me moe. Uitgeput adem ik de laatste zonnestralen in. Terwijl ik neerdaal verlies ik mijn pluimen, verander ik van gedaante. Je plaatst me terug met mijn twee voeten op de grond. Eenmaal geland laat ik mijn verenkleed los, verstop ik me achter een struik, kijk ik vanuit mijn verstopplek nog even naar boven. Iets verderop spot ik roerloos een witte duif in het groene, mistige mos.



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="828" height="823" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-18.jpg?resize=828%2C823&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4410" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-18.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-18.jpg?resize=300%2C298&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-18.jpg?resize=150%2C150&amp;ssl=1 150w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/03/image_6487327-18.jpg?resize=768%2C763&amp;ssl=1 768w" sizes="(max-width: 828px) 100vw, 828px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Je tilt me op. Jouw armen begeleiden mijn lichaam als vleugels. Er raast een wind over het gebergte. Heuvels vol loofbomen torenen boven mij uit...

Onze Kwetsuren

Jouw heuvels vullen mijn wonden op met een verlangen dat onderhuids blijft groeien in de bres van ons landschap. Omdat we op elkaar lijken, niet alleen in de hoekjes van ons wezen, maar ook onderin de kwetsuren van ons bestaan. En dat ik je bewonder zo onverhoeds wanneer je naakt onder je kleren kruipt en opnieuw naar de horizon kijkt alsof ze je heeft opgemaakt. Ik bewonder dat vulkanische lichaam van je dat durft spuwen in plaats van fluiten, zich durft uiten in de kleurencirkel van haar lichaamshaar. Onze gemeenschappelijke verslaving dat we blijven roken en stoken tegen onze twijfels in. Dat we steeds onzichtbaar blijven onder onze principes, achter de tatoeage van onze lach. Maar ook omdat jij kan stoppen met weglachen en kan laten zien dat de boosheid het begrip verstoort, want niets blijft zo ongehoord als een lichaam dat zichzelf aan de staat verloor. Je blaast een kettingzaag door het opgelegde bewind, ziet ook de achterkant van de opgegeven oplossingen, hetgeen eigenlijk niemand zint. 



Je vertelt ons dat er spiegels bestaan waar je je weemoed kunt aflezen, overtuigt me dat geen weerwoord kan tobben aan het belang van de gemeenschap. Samen steeds sterker maar wie beschermt ons wanneer we alleen over straat lopen? Ik verlang naar veiligheid en waarheid, zo puur dat je kunt laten zien dat je thuis bent in dat lichaam, zo natuurlijk verwild en zo onbegrensd bemind. De groeven in het landschap houden de bergen bij elkaar en zorgen ervoor dat de kwetsuren luiden als lawines in een dal. Laat toch zien dat verval, laat toch horen, het breken van tranen als kristal. Want je bent uit edelsteen geboren, altijd mooi onder je eigen lied en ik ga je blijven bewonderen, aanhoren onder elke opmars, in eender welk verschiet. Want samen zijn we de walkuren te paard, schrijven we de leuze voor morgen die onze kwetsuren verzorgt en onze vrijheid bewaart.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="768" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/IMG_4861.jpg?resize=768%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4351" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/IMG_4861-scaled.jpg?resize=768%2C1024&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/IMG_4861-scaled.jpg?resize=225%2C300&amp;ssl=1 225w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/IMG_4861-scaled.jpg?resize=1152%2C1536&amp;ssl=1 1152w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/IMG_4861-scaled.jpg?resize=1536%2C2048&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/IMG_4861-scaled.jpg?w=1920&amp;ssl=1 1920w" sizes="(max-width: 768px) 100vw, 768px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Jouw heuvels vullen mijn wonden op met een verlangen dat onderhuids blijft groeien in de bres van ons landschap. Omdat we op elkaar lijken, niet...

Inktvislichaam

Je strikt me. Onder het zeil slaat de inktvis haar armen om zich heen tot een knoop. De prooi wurgt zich al voor ze zich verzet. Lieve inktvis, mijn lijf beweegt zich door jouw hoepel, scheurt zich uit jouw kist. Mijn striemen schreeuwen, barsten als rood beton. Terwijl ik loop, keren mijn kleren binnenstebuiten. Het net tegen mijn huid spant zich bij elke beweging rond mijn nek. Soms voelt het alsof ik me uitrek, uitwring. Soms voelt het alsof ik een dun draadje vasthoud, alsof ik begin te rafelen. Tussen de lusjes van mijn trui houd ik de omgeving in het oog.



Mijn rug kraakt als een trap, vormt het houten anker van mijn schip. Onder de druk van het water schitter ik in strak zilver. Mijn huid ademt als een kleerkast, mijn ledematen liggen bloot tot op het bot. Er is een lichaam gezonken. Ik weet niet hoeveel het weegt en of het nog zal opduiken. Maar onthoudt, de zee spoelt aan en de dood blijft drijven. Ik verstop me bij de inktvis. Tussen haar donkerblauwe woorden luister ik naar haar hartslag. Onder haar zwarte bontjas zit een bibliotheek van zorgen, liters vragen lopen door haar lijf.



Er verschijnt een flits en een harpoen licht haar op. Men vist naar antwoorden, zoekt naar alles dat in eenzaamheid leeft. Trekt foto’s van dieren die niet kunnen bestaan boven water. Heist het verleden op als het woordenboek van morgen. Doet zichzelf de das om voor de foto in de krant waar de zorgen onleesbaar verdwijnen onder de reddingsband en de zee opnieuw donkerrood kleurt onder het bloed van mijn inktvislichaam.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935.jpg?resize=1024%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4323" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935-scaled.jpg?resize=1024%2C1024&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935-scaled.jpg?resize=300%2C300&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935-scaled.jpg?resize=150%2C150&amp;ssl=1 150w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935-scaled.jpg?resize=768%2C768&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935-scaled.jpg?resize=1536%2C1536&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/BWJV2935-scaled.jpg?resize=2048%2C2048&amp;ssl=1 2048w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Je strikt me. Onder het zeil slaat de inktvis haar armen om zich heen tot een knoop. De prooi wurgt zich al voor ze zich...

Haast-me-nietje

Tussen te vroeg en te laat lig je nog even in de zetel, je rug nog krommer, je maag nog voller, je hoofd volledig leeg. De stilte speelt je parten, steelt je tijd en lakt je nagels. Gehurkt knoop je je veters alleen omdat je het zo geleerd hebt. Schaakmat. Het blijft middag maar het wordt al donker. Het zou gesneeuwd hebben in de ardennen, geregend in de stad. De lussen van morgen staan al op een bericht in een wit wolkje. Je noemt geen namen noch een tijdstip: je wandelt de hete kolen terug warm en twijfelt machinaal verder. Je betrapt jezelf op zorgen en een boodschappenlijstje. Eén handschoen ontbreekt maar je houdt toch stevig vast aan de ijzige leuning van de straat, het ijzereren kraagje van je step. Je versnelt het tempo. Bewegen is noodzakelijk in dit weer. In het verkeer sta je veilig stil, tel je af. Er volgt een schot. Je laat iets achter en begint te rennen. Je adem vliegt voorbij. Je bent de tijd uit het oog verloren en het cadeautje vergeten. Gelukkig zijn er nog altijd de bloemen in de superette.







<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="717" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?resize=1024%2C717&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4268" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?resize=1024%2C717&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?resize=300%2C210&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?resize=768%2C538&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?resize=1536%2C1076&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?resize=2048%2C1435&amp;ssl=1 2048w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230213.png?w=3000&amp;ssl=1 3000w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Tussen te vroeg en te laat lig je nog even in de zetel, je rug nog krommer, je maag nog voller, je hoofd volledig leeg....

Samen verplaatsen we ons naar een thuis

Mijn warme ader loopt als een rode draad door mijn lichaam, mijn thuis, verbindt mijn gedachten met de jouwe zodat je me kunt herinneren aan alles wat ik niet mag vergeten.&nbsp;



Haaks hangen we aan elkaar vast met ons geheugen, het kapstokje van ons bestaan. Thuis trekken de rolluiken elkaar open. Spiekt de hond door de brievenbus, de omkadering van ons huis. Alles heeft hier een hele nacht stil gelegen onder de adem van onze gemeenschappelijke droom. Wanneer de morgen doorbreekt, dek ik de tafel op voorhand voor de middag, mijn mama noemt het een brunch. Alles heeft hier een vaste plaats en tijdstip. Om 10u staat mijn mama in de badkamer, mijn oma in de gang. Een generatie hamsters ligt begraven in de tuin.&nbsp;



‘Zorg voor mij tot ik voor mezelf kan zorgen’, hangt er boven de inkom. Langs de achterdeur begint de hond te blaffen, valt een bezem om. Het kuisen maakt alles alleen maar rommeliger, verbergt het afval op een stapel. Het is hoog tijd om te beginnen met de planning. Om vier uur staat er een tasje koffie op de salontafel, alleen, want om vier uur is iedereen nog aan het werk. De zon ligt ons op de hielen, we hebben het startsignaal gemist en mijn zus loopt daarom elke dag het blokje om met onze hond. Het muggenraam vormt een brave tralies voor mijn ogen. Het enige dat ik kan zien is de wind in de oren van de bomen. Voor de rest liggen er grijs scharlaken vlekken stof op de vensterbank en lopen tientallen opgedroogde bruine druppels over het raam.&nbsp;



Had de mens kunnen vliegen dan waren er enkele onder ons waarschijnlijk huismussen gebleven en behoorde het merendeel van ons tot de kolonie van de stadsduiven. Nochtans ken ik ook een heleboel eksters. In een vlucht vliegt het vogellicht binnen, al fluitend hetzelfde liedje. Ik word van natura bedekt. Wanneer ik me uitkleed vallen mijn maskers af. Mijn kamer ligt vol haar en onderbroeken, proper verspreid op mijn mat. Tijdens het eeuwige renoveren spijker ik soms de afdruk van een schilderij aan de muur, een herinnering aan de verwondering van het landschap. Dan prik ik een gaatje in het vel van mijn kamer, in de huid van mijn zus. Hier binnen is er altijd een buiten aanwezig. Wij zijn vrije vogels maar slapen in een kooi, een hok, een bunker wie weet.&nbsp;



Ziet u, ik ben een buitenmens maar vind het binnen lekker warm. Binnen leg ik me kachelgewijs op een ander lichaam, eerst was het dat van mijn mama, dan dat van mijn zus en desnoods dat van mijn oma. Wij vrouwen zijn heetbloedig geboren. Wij stammen direct af van de feniks. Later kwam dan mijn vriend de kachel aansteken, nu is hij het die mijn zorgen wegblaast en mij verwarmd. In zijn houten takken armen lig ik als in een nestje te broeden op een ei. We vormen de herinnering aan wie we konden geweest zijn en verplaatsen ons steeds verder naar een thuis, ver weg of dichtbij. Alles wat ik dan achterlaat is een veer, een pluim met daaraan een brief om twaalf uur onder het sleutelkastje: ‘Dankzij jou kan ik mezelf zijn.’ De vogel verlaat het nest. Er wordt iets losgelaten, en het valt niet, barst of breekt niet, neen, het zweeft even en daarna vliegt het verder, nog verder weg en soms komt het terug.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="729" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?resize=1024%2C729&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4237" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?resize=1024%2C729&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?resize=300%2C214&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?resize=768%2C547&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?resize=1536%2C1094&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?resize=2048%2C1459&amp;ssl=1 2048w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/02/Scan_20230206-1.pngkopie-1.png?w=3000&amp;ssl=1 3000w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Mijn warme ader loopt als een rode draad door mijn lichaam, mijn thuis, verbindt mijn gedachten met de jouwe zodat je me kunt herinneren aan...

Samen alleen zijn (1)

Er blijft altijd iets aan zijn schoenen hangen. Is het geen kauwgom dan is het een sigaret, confetti snippers of een kapotgeblazen ballon. Gisteren was het volkskermis en vandaag ligt de stoep vol met kleurrijk gruis. Pim is nog maar enkele passen van zijn huis verwijderd en zijn schoenen zitten nu al onder de drek, alsof hij hier een hele nacht dansend heeft doorgebracht.



Wanneer hij op zijn tippen wandelt om het plaksel te vermijden beginnen zijn passen op een hinkelen te lijken. Eerst links dan rechts om met dit kronkelsysteem toch zo proper mogelijk rechtdoor te blijven lopen.



Hij glijdt met zijn ogen over de lijnen van de straattegels. Rechthoekige vakjes in een visgraatmotief. Hij probeert enkele seconden binnen de lijntjes te lopen, alsof hij op naaldhakken wandelt. Er doemt een grote regenplas op uit het trottoir en in een reflex huppelt hij in drie passen, langs de stoeprand over een drempel, met zijn hielen net hoog genoeg, droog over deze waterput.&nbsp;



Pim blijft trots even staan maar bedenkt zich dan en draait zich om. Hij gaat met zijn beide grijs zandige sportschoenen in de ondiepe plas staan. Vastberaden laat hij zijn schoenzolen even weken, zodat hij zeker is dat al het gruis los zal laten. Pas als hij de kilte van het water door zijn sokken aan zijn tenen kan voelen, trekt hij zijn voeten terug.



Zijn sportschoenen glanzen opnieuw en lijken onder dit straatlicht aardig wit. Het is nog donker ‘s ochtends, zo vroeg dat de vogels zelfs nog niet fluiten. Het regenbooggehalte in de felle LED-lantaarn zorgt toch voor enig contrast. Hij houdt van dit soort ochtenden. Dan voelt hij zich even een haan die met zijn schorre stem, zijn schoeisel, de andere mensen krakend wakker maakt.



Het station is niet meer zo ver. Hij kijkt even voor en achter zich. Zijn schoenen voelen zwaarder nu hij ze in de regen heeft gedoopt. Hij ziet ver achter zich nog enkele natte afdrukken, dwars over de straattegels. Mooi zo, dan zien andere vroege vogels toch dat hij nog eerder dan hen is opgestaan.



Hij slaat een andere straat in, de tegels veranderen in een trapmotief. Op het einde van de straat gaat de stoep over in treden. Zowel naar boven als beneden duikt de hal van het stationsgebouw van Jette op. Hier neemt hij elke ochtend de trein naar zijn werk. Met een blauwe elektrische fiets moet hij door het heuvelachtige Brussel fietsen, bezorgd hij pakketjes voor Coolblue. Hij kent brussel ondertussen uit zijn duim. 



Aan het station zelf is nog geen persoon te herkennen. Niet te min weet hij zeker dat hij niet de enige persoon op de trein zal zijn. Gelukkig, want alleen op een trein zitten vindt hij maar akelig.



Enkele maanden geleden zat hij alleen in een wagon op de laatste trein terug naar huis, toen er voor zijn trein een poging tot suïcide plaatsvond. Na een korte onduidelijke melding stond de trein stil. Toen hij realiseerde wat er gebeurde kon hij zich niet bewegen, terwijl iets in zijn hoofd het op het lopen had gezet. De motoren vielen stil en het licht ging uit. Hij zat alleen in die treinwagon, voelde zich angstig en onuitstaanbaar grof en schuldig omdat hij in die trein zat. Hij durfde haast niet te ademen, ondanks dat niemand hem dit zou kunnen kwalijk nemen.



Na een tweede melding, deze keer duidelijk en opgelucht dat het slechts om een poging ging en de persoon op het spoor nu in veiligheid was, blijft dit voorval hem volgen. Wanneer hij nu, vroeg of laat, een trein moet nemen, zet hij zich steeds wellicht niet naast maar in de buurt van anderen. Al was het alleen maar om ze te kunnen horen ademen. Te kunnen staren naar dat menselijke gelaat of verderop achter een zetel een haardos te zien opduiken.



Er zijn ochtendmensen die van verdere oorden nog vroeger in dezelfde trein moeten stappen en dan hier in Jette aankomen, wachten om verder te gaan. Hij beklimt de treden van het station, zuigt zichzelf vol met zuurstof, komt aan op spoor 4. Vandaag is het station niet hetzelfde. De lucht voelt plakkerig en het perron ligt bezaaid onder datzelfde kleurrijke gruis als de stoep. 



Pim is vandaag niet de enige die op een trein wacht.&nbsp;Er staat een jonge vrouw op het perron. Ze heeft een dikke zwart bonten fleece aan en leunde met haar zij tegen een paarse trolley. Onder de fleece blinkt een zwart lederen kleedje, tot kort boven haar knieën. Misschien was ze hier op visite bij vrienden en hadden ze gisteren de kermis bezocht.



Pim kijkt de andere kant op en ziet daar de kleur van de huizen aan de overkant van het station veel intenser worden. De dakpannen krijgen hun oranjerode korst terug en zijn duidelijk te onderscheiden van de lucht. De ochtendzon breekt door het wolkendek en alles krijgt langzaamaan een gele rand. Het dauw droogt op en de maan verandert in een wit gommetje dat zichzelf lijkt uit te vegen.



Pim stapt voorzichtig richting het bankje op het perron en voor hij zich neerzet veegt hij de laatste nacht druppels van het bankje met zijn linnen zakdoek. Hij zit neer, leunt met zijn ellebogen op zijn knieën, zijn zitvlak op het omboordsel van de bank. Hij kijkt even op zijn smartphone, over twee minuten zou zijn trein moeten arriveren. De jonge vrouw kijkt ook op haar smartphone.



Wanneer de trein arriveert stapt hij als eerste op. De paarse trolley van de jonge vrouw rolt niet gemakkelijk en maakt een vreselijk lawaai. Voordat ze op de trein is gestapt heeft Pim al plaatsgenomen in de treinwagon. Ze zet zich in een andere wagon. Hij twijfelt. Kan hij zich nu nog verzetten? Heeft de vrouw nog niet gezien dat hij hier al heeft plaatsgenomen? Zou ze het vreemd vinden als hij zich nu nog verplaatst en in dezelfde wagon als zij gaat zitten? Hij houdt zijn adem in en raapt zijn moed bij elkaar, houdt zijn sjaal, portemonnee en smartphone in zijn hand. Hij staat recht en wandelt door het gangetje van de trein richting de wagon van de vrouw tot hij plots iets voelt plakken. Hij weigert naar zijn schoenzool te kijken en houdt nog even vol. Hij kan nu echt niet gefrustreerd geraken. Hij mag nu echt niet panikeren. 



Godverdomme, bij elke stap die hij zet maakt het plaksel onderaan zijn schoen een smakkend geluid, blijft hij telkens kort aan de vettige vloer kleven. Het kan niet anders dan dat de vrouw zijn entree nu wel heeft opgemerkt. Zijn rugzak ploft hij tegen het gordijn van het treinraampje, dat er maar slap en uitgerafeld bij hangt. Hij zet zich neer op de eerste zetel die hij tegen komt. Hij kan de vrouw zien zitten aan de laatste zeten aan de andere kant van de wagon. Hij leunt met zijn rug tegen zijn rugzak en houd zijn getroffen schoen in zijn twee handen vast, zijn been in een wurggreep.&nbsp;



Er steekt een pikzwart stukje drop tussen het reliëf van zijn zool. Het lijkt wel een zwart gat dat al het licht uit zijn ogen slurpt. Het plakt zo stevig en dik dat hij zijn stem wanhopig inslikt en snel binnensmonds begint te vloeken. Hij slaat zijn voet snel even neer en krult met zijn handen door zijn haar. Het voelt alsof alle spotlights naar hem zijn gedraait. Hij zucht tevergeefs en wanneer hij zijn hoofd strekt kijkt hij recht in de ogen van de vrouw, haar pupillen zijn even zwart als de drop aan de schoen.



Ze laat hem enkele seconden niet los. Haar oog, omrand door een veeg houtskool en gouden glitters zoals de confetti, kijkt hem zo strak aan dat hij van binnen iets kan voelen branden. Ze ziet er uitgeblust uit. Heeft ze eigenlijk wel geslapen? Hij blijft zich maar afvragen of hij haar niet kent. Niemand komt zomaar naar Jette. Wat had ze daar te zoeken?&nbsp;



Hij richt zich terug op de de drop tussen zijn sportschoen. Met het randje van zijn linnen zakdoek rukt hij de drop ervan tussen. De ogen van de vrouw blijven aan hem plakken. Nu dat hij haar ogen kan voelen durft hij zijn hoofd niet op te richten. Gebukt bekijkt hij het zwarte klontertje en begint er alsof het een hobbel klei is mee te boetseren. Eerst perst hij het volledig plat en drukt hij met zijn nagel een diepe snede in de inktkleurige gelei.



De vrouw laat los en kijkt nu door het venster. Pim voelt een last van zijn schouders vallen en veegt zijn zakdoek af aan de binnenkant van het grijsmetalen vuilbakje van de trein. Hij heeft een hekel aan alles dat plakt, zeker als het om plakkerig eten gaat. Vond ze die drop ook zo degoutant?



Pim zet zich terug goed en bestudeert de ramen van de wagon. Hij kan het ochtendlicht zien binnenvallen aan de kant waar de vrouw zich heeft neergezet. Het is al volledig helder en de zon valt op de vrouw haar gezicht. De gouden glitters schitteren als vallende sterren. Pim durft zich nog steeds niet volledig naar haar kant te draaien maar kan vanuit een ooghoek haar smalle gezicht zien stralen. De vrouw begint in haar roze handtasje te roffelen en haalt er een witte kauwgom uit en steekt deze in haar mond. Haar kaken maken hetzelfde geluid als zijn sportschoen van daarjuist. Haar tanden zien er geel uit in vergelijking met de spierwitte kauwgom die ertussen uitrekt. Zou ze het doorhebben dat hij naar haar kijkt. Waarom lukt het hem niet zijn ogen af te wenden?



<figure class="wp-block-image size-full"><img decoding="async" loading="lazy" width="752" height="621" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/Schermafbeelding-2023-01-29-204153-4.png?resize=752%2C621&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4111" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/Schermafbeelding-2023-01-29-204153-4.png?w=752&amp;ssl=1 752w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/Schermafbeelding-2023-01-29-204153-4.png?resize=300%2C248&amp;ssl=1 300w" sizes="(max-width: 752px) 100vw, 752px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Er blijft altijd iets aan zijn schoenen hangen. Is het geen kauwgom dan is het een sigaret, confetti snippers of een kapotgeblazen ballon. Gisteren was...

Verbeelding

We boetseren onszelf weer verder uit de Voltooid Verleden Tijd met de eenzaam achtergebleven stukjes steengruis.&nbsp;



In de albast verschuift een splinter. De houten vloer verbleekt in het grijsbruin aanzicht van de inkom. De geslepen huid van het beeldgewas boven weergalmt in een schreeuw. Nu, zeker zo ‘s avonds laat, ruikt het atelier als uit de broekpijpen van de leraar. Je kunt zijn beenhaar zien kriebelen tegen het stof. Aan de wasbak slurpen de samengevlochten afvoerbuisjes de koffiekopjes leeg en het stoffig aardgruis pulkt uit het putje. Er wordt gezwansd tussen het vingeren, er wordt gewezen naar de vochtige slak op het plafond. De studenten spannen hun kaken bijeen, met hun kiemen dobberen ze hier de bokaal binnen. Naast mij opent iemand een raam. Het wordt kouder en het is al laat. De klok rilt met het briesje mee. De materialen ratelen nog afgewassen verder na onze voorgangers, alles staat al voor ons gereed op de werktafels. Ik glij met mijn hand over de beklijving van een metalen balk en sla iets in stukken. Er valt een gesneden lapje borst tussen mijn duim en wijsvinger. Deze klei bevat een korrel zout vertelde de leraar ons vooraf, wij zijn het die de kruiden mengen, dat mos geplukt gevogelte, werd er gefluistert. Dat hoopje bruinig vrees lijkt mijn gedachten te bestormen. De inspiratie ontvalt me en ik kijk stiekem af. Koppig twijfel ik nog even en laat ik vallen dat mijn steen breken wil. De jongen naast mij grabbelt als eerst en trekt te ambitieus het verkeerde zwaard uit de rots. De hulpmiddelen stuwen hier uit de bezems, het zwaar ijzer, de drank of het misnoegde touw rond de nek. De jongen met het zwaard waar ik de naam niet van ken, begint zijn wapen te slijpen. Zijn uilenhals draait zich even rond zijn as om de rest van ons te doen wegkijken. Verboden vingertoppen verdwijnen in het talkpoeder. Het zijn wij die uitdrogen en als dorstige hazen de frisdrankautomaat plunderen. Elke avond haakt iemand te vroeg af. Zou het vandaag deze jongen zijn? Er bestaat een kalender voor de wederkerenden; het moet dienst doen als stimulans. 



God ziet alles en legt mij voor even zijn schepping binnen handbereik. Ik leg de verschillende smekende trosjes naakte grond voor mij en staar ernaar. De klei ontnuchtert en vermalst wanneer ik mijn vingerafdruk opmerk. Getekend sta ik vastgetimmerd aan mijn stoel. De vooraf gewaaide kant-en-klare ideeën borrelen in mijn keelholte. Mijn leraar vraagt wat ik van zin ben. &#8216;Ik verbeeld mijn verleden in deze klei&#8217; antwoord ik. Hij vraagt niet verder. Ik vervorm mijn emoties in het grouwig gestalte van een lichaam. Een figuur dus. Een afgebrokkeld figuur in een lichaam. Ik begin voorovergebogen te drukken op het geborene dat zacht begint te ademen. Wanneer mijn lef hoog zit probeer ik mond-op-mond beademing maar daar ben ik nu te leeg voor. Heel stil begint die vocht geest te tochten als de wind ssst, ruisend ligt het nog voor me in een foetushouding. Het vervreemde wezen krult en wisselt van positie, rafelt zichzelf uit een cocon. Momenteel ligt het zijdelings geknield voorover in mijn hand. Het slaap nog, denk ik. Ik span een draad tussen de beeldige gewrichten. Misschien voelt dat kleien rugje hetzelfde blaken van mijn schouderkom en ontwaken de botten nu na een jarenlange bodem, zoals de mijne ooit ook deden. Ik heb dit wezentje uit zijn vertrouwde aard onttrokken. Het is belangrijk dat de massa noch gekerfd noch gedragen kan zijn. Nu lopen de puzzelstukjes in elkaar over. Het behoort toe tot mijn eigen vitrinekast met vanbinnen een glazen sleutel, dat binnenst bezegelde rood dat sterven moet. Zo zit het beschermd onder een laagje vel. Ik heb nog nooit een cel gegoten, neen, en hetgeen ik vasthoudt, hier, voor me, wil alleen maar groeien. Dat ik soms blazen moet, wist ik wel, er wordt hier keurig gewerkt aan de geluchte. Bij elk nieuw ontstaan, dat wat worden wil, verdampt er iets onhoorbaar. De barsten ademen we in en daarin slijpen we ons kapot. Dat in leven houden van tranen tegen het uitdrogen moet ik vergewissen, uitvegen met een papiertje, tot mijn spijt. Misschien was het onvoldoende en was mijn uitwerking niet zoals voorzien. Nochtans heb ik dat beeld wel uit mijn hoofd gekregen. 



Volgens mij heb ik een jonge man geschapen, ik herken de schouders van mijn ex. Zijn houding is wel nog een beetje stroef. Zijn overtuiging primeert. Mijn verwrongen man bungelt tussen koning en vaderland. Nu hij beeld is heeft hij het voor het zeggen en wijst hij mij op mijn tekortschietingen. Hij eist zijn lichaam op. Hij houdt zich vast aan de tafel wanneer ik zijn benen krom tot een regelrechte brug. Scherp splits ik twee armen langs zijn dijen en schroef ik tapijtknoopjes om tot een tweedelig polsenpaar. Ik wil dat hij mij aanraken kan. Hij bekijkt mij zorgvuldig, knipoogt en knikt kort, hij geeft mij een betekenis voor de klas. Dat meisje die een jongeman boetseert, spreken de mensen rondom mijn naam. Splinternieuw en met een blosje schaduwweefsel wend ik me tot de leerkracht. Hij staat bekend om zijn dubbelzinnigheid en een snor die zijn mond bedekt waardoor niemand het pleisteren van zijn woorden kan aflezen. ‘Het is nog niet helemaal af.’ mompelt hij. Dat weet ik, bijt ik mezelf op de tong. Ik berg het beeldje op, onder papier en vaandel, bewaar het tussen mijn twee handen, zo houdt ik het warm alsof het nog in mijn eicel zit. Het beeldje beeft van het leven. 



Ik wapper mezelf in mijn blauwe mantel en maak me klaar voor vertrek. Op de lange schrijnwerkgang vraagt de jongen met het zwaard waarom ik juist een jongeman schiep. Ik vertel hem dat ik het niet goed weet terwijl ik binnensmonds aan het beeld van mijn ex blijf kneden. Ik kan het niet zeggen, dacht ik. Schichtig en vermorzeld ontwijk ik de kapstokken, ontwijk ik het armengeweelte en de uitpuilende ogen van mijn naasten die me blijven opdragen iets los te laten. De omgeving die me een richting opdringt en steeds opnieuw eist dat ik herrijs uit de as, of zoiets, legt zich voor me in de gang. Mijn lichaam versnelt vanbinnen en dat pieken van de doornkrans keert weer uit het graf. De tik van het rechterbeen ontwaakt en mijn vuile overspelige puddinghanden vragen aan elkaar waar ze steun kunnen vinden. Voor ik dat vallen kan herstellen of met mijn eigenwijze benen kan opvangen glijd ik uit over een onderhuidse splinter. Het beeld van mijn ex valt keihard op de houten vloer, in horten en stoten verwezenlijkt het zichzelf aan de gruzels van de voltooid verleden tijd. De ademt stokt in mijn keel. &#8216;Ik ben niet van steen!&#8217;, kras ik het uit en daarmee doorbreek ik al mijn denken. Blijf ik in mijn weeke omhulsel op de harde grond liggen terwijl ik plots, ongevraagd, ongewild, vanbinnen iets kan voelen verschuiven



Inspiratiebron: het nummer &#8216;De steen&#8217; van Bram Vermeulen!



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="824" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/IMG-1537.jpg?resize=824%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-4035" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/IMG-1537.jpg?resize=824%2C1024&amp;ssl=1 824w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/IMG-1537.jpg?resize=241%2C300&amp;ssl=1 241w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/IMG-1537.jpg?resize=768%2C954&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/IMG-1537.jpg?w=828&amp;ssl=1 828w" sizes="(max-width: 824px) 100vw, 824px" data-recalc-dims="1" /></figure>

We boetseren onszelf weer verder uit de Voltooid Verleden Tijd met de eenzaam achtergebleven stukjes steengruis.&nbsp; In de albast verschuift een splinter. De houten vloer...

Sterrenweb

Lapisblauwgesteente aan de binnenkoepel van een berg. Een vernislaagje en een okergele luchter die bengelt aan een vishaakje. Het is hier rotsig glad. Gestrekt houd ik me vast aan het behang, trek ik mezelf recht aan het plafond. Omkadering, op het bordje staat een wegwijzer. Achter deze houten deur bevinden zich de sporen van een grotschildering.







Mijn opa heeft hier nog gegidst. Soms vallen er stalactieten naar beneden. Eentje raakt gewond, rolt zich op in de cocon van een slapende vleermuis. Ze worden wakker door de echo&#8217;s onder mijn voeten. Onder mijn zool stuift een dik tapijt van stof. Met de uitgerafelde franjes span ik, klein, tegen de muur een houvast voor later. Een draad van sterren.



Met mijn oren tegen het fluiterbeton, hoor ik in de donkerte, zacht, de spinnen die met hun web het verleden licht verplaatsen.



<figure class="wp-block-image size-large is-style-default"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="715" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/gevangen-ster.jpeg?resize=1024%2C715&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-3950" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/gevangen-ster-scaled.jpeg?resize=1024%2C715&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/gevangen-ster-scaled.jpeg?resize=300%2C209&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/gevangen-ster-scaled.jpeg?resize=768%2C536&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/gevangen-ster-scaled.jpeg?resize=1536%2C1073&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2023/01/gevangen-ster-scaled.jpeg?resize=2048%2C1430&amp;ssl=1 2048w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Lapisblauwgesteente aan de binnenkoepel van een berg. Een vernislaagje en een okergele luchter die bengelt aan een vishaakje. Het is hier rotsig glad. Gestrekt houd...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores, Sjoukje Croux
Website	Laurens Besselsen

Oumaima Belkhdar
Jolien Cerpentier