Bergvrouw, zonnekind

Jolien Cerpentier

afgetakelde chrysanten

Oumaima Belkhdar

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

Van buiten leek het schoolgebouw op een piano bij het grofvuil, balancerend op te smalle poten en verkleurd door regen en zon. In de klankkast van de piano zat de aula, en de mensenstemmen – hoge kinderstemmen, het schelle stemgeluid van een docente Nederlands, het lage gebrom van de conciërges die, tegen de muur geleund, uitkeken op de groepjes pratende en lachende kinderen – weerkaatsten tegen de wanden.



Ik moet een jaar of elf zijn geweest. Mijn haren kamde ik toen nog naar achter met gel, ik droeg een felrode rugtas en een Ajax-shirt en ik was mij er pijnlijk van bewust dat de meeste meisjes uit mijn klas een kop groter waren dan ik. Terwijl ik de trap opliep deed ik alsof ik niet gehaast was.



Ik opende de deur van het klaslokaal. De docente fronste toen ze mij zag en tikte met een nagel op het tafeltje dat tegen haar bureau was geschoven. Ik wierp een blik naar mijn vrienden achterin de klas, haalde mijn schouders naar ze op en ging vooraan zitten.



Op de tafels lagen kartonnen bladen, tubes verf en kwasten, botte scharen. Het was de opdracht om te verzinnen wie we zouden worden, om uit papier een lichaam te knippen groter dan het onze, het in te kleuren met onze verwachtingen.



De rest was al begonnen. Ze blusten het withete vuur dat zich door een woonkamer vrat, maakten tafels en deuren, roerden met een pollepel in een hoge kookpot, hingen muzieknoten aan de hemel. Een jongen schilderde zichzelf met een baard, in zijn armen een kind.



De punt van mijn potlood zweefde boven het papier. Ik hoorde het gepiep van een schaar, het scheuren van karton. Tientallen antwoorden drongen zich op en toch wachtte ik. Ik wilde niet de kaders van mezelf schetsen. Wanneer je besluit wie je moet zijn teken je een cirkel om jezelf heen, vanaf dat punt kun je alleen nog rondjes lopen.



Ik zette mijn potlood op het papier en tekende alles wat ik zou kunnen worden.

Van buiten leek het schoolgebouw op een piano bij het grofvuil, balancerend op te smalle poten en verkleurd door regen en zon. In de klankkast...

Kaders

Afgeschoren dagen

Over haar gezicht spande een spinnenweb van rimpels, haar kleinzoon hield haar bevende hand vast terwijl ze een stuk uit de taart sneed; het was haar laatste verjaardag.



Ze voorspelde dat ze nooit ouder zou worden dan vandaag, wachtte op de dood met prikkende ogen.



In ochtendgloed herboren voelde ze rimpels vervagen en in de spiegel zag ze een jonger gezicht.



Verjaardagen veranderden in een testament van afgeschoren dagen.



Met haar grijze haren verloor ze ook de woorden die ze, als kralen, door de jaren had verzameld, al het begrijpelijke was in werkelijkheid onbegrijpelijk.



Ze was een vrouw, een meisje, een kind.



De bomen torenden boven haar uit, net als haar kleinkinderen, die te oud waren geworden om met haar te spelen.



Ze blies wensloze kaarsen uit, bang voor iets dat niet de dood genoemd kon worden.



Op papier was alles van haar; het huis met de groene voordeur en de stokrozen, de theaterpoppen in het raamkozijn.



Alleen kon ze zelf niet bij de sleutels.



Anderen lazen haar voor en knipten haar nagels, spoelden de shampoo uit haar ogen, ze schaamde zich niet meer voor de kwetsbare huid waarin ze woonde.



Ze bladerde door dierenprenten en volgde de lijnen met haar wijsvinger.



Hoe heette het dier met de kop zo trots geheven?



Het gewicht van haar eigen hoofd trok haar omlaag wanneer ze kroop.



Elastiek van een feesthoedje sneed in haar kin, grote mensen omcirkelden haar als een carrousel en zongen in geheimtaal.



Haar herinneringen waren van waterverf, schakeringen rood en groen.



Vorig jaar kon ze nog spreken, kende haar naam en moeders naam, nu glimlachte ze tandeloos naar ooit bekende gezichten.



Ze leek een kuiken dat klaar was om terug te gaan in het ei; het was haar eerste verjaardag.







<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="719" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?resize=719%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-2252" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?resize=719%2C1024&amp;ssl=1 719w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?resize=211%2C300&amp;ssl=1 211w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?resize=768%2C1094&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?resize=1078%2C1536&amp;ssl=1 1078w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?resize=1438%2C2048&amp;ssl=1 1438w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/04/20180112025402_002.jpg?w=1632&amp;ssl=1 1632w" sizes="(max-width: 719px) 100vw, 719px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>door Ola Enzler ©</figcaption></figure>

Over haar gezicht spande een spinnenweb van rimpels, haar kleinzoon hield haar bevende hand vast terwijl ze een stuk uit de taart sneed; het was...

Cel voor cel

Steden veranderen heel geleidelijk, net als lichamen; cel voor cel worden woningen vervangen, wegen aangelegd en bruggen gebouwd, tot de bewoner niet meer kan zeggen of zij in hetzelfde lichaam woont en haar lichaam in dezelfde stad.



Roze bloesems steken onwerkelijk af tegen de hemel, hangen roerloos aan de takken en ik loop door straten die ik al sinds mijn kindertijd bewandel. Het onkruid tussen de stoeptegels is verdwenen. Er zijn hipstercafés bijgekomen en dure winkels, vanaf terrassen hoor ik steeds vaker mensen in het Engels praten.



Mijn stad is nog geen vreemdeling voor mij, maar ik vraag mij af wanneer de dag zal komen dat wij tegenover elkaar staan als oude vrienden die uit elkaar zijn gegroeid, op zoek naar hoe we ons tot elkaar kunnen verhouden.



Op straatnamen let ik niet, ik zie de kat achter het raam en de nieuwe tint groen van de deuren, de plekken waar stoeptegels los gewrikt zijn om stokrozen te planten.



Ik projecteer de herinnering aan de oude straten, in hun gefragmenteerde blauwe gloed, over de huizen en wegen in het heden.



In deze straat, met de Italiaanse restaurantjes en smoezelige coffeeshops, hingen vroeger knuffelberen uit de bomen. De strop was strak rond hun nekken geknoopt en een schimmel vrat zich door hun huiden, op plekken waar het stiksel het begaf puilden hun zachte ingewanden uit als maden en het regende vlokken op de stoep. Hun knoopogen weerspiegelden het komen en gaan van vrouwen met hoofddoeken, mannen in trainingspakken, spelende kinderen in alle kleuren.



Regendruppels schieten voorbij als ruis op een tv-scherm en ik schakel over naar een man, gieter in de hand. Hij vulde zijn gieter met regenwater en waterde het mos dat op het muurtje van de speeltuin groeide. Onder de buurtkinderen gingen verhalen rond dat hij kinderen ontvoerde, het vlees van hun botten schraapte en de schedels met rozen beschilderde – zo waren ze meer waard op de zwarte markt. Wanneer we buiten speelden durfden we nooit oogcontact te maken, ook niet als hij zwaaide.



In de aarde rondom de speeltuin zaten gaten. De gemeente probeerde er al een paar maanden struiken te planten, maar samen met andere kinderen trok ik ze met wortel en al uit de grond. De struiken – kluiten aarde kleefden aan de wortels, bladerloze takken groeiden uit een magere stam – lagen als zwarte skeletten op de stoeptegels.

Steden veranderen heel geleidelijk, net als lichamen; cel voor cel worden woningen vervangen, wegen aangelegd en bruggen gebouwd, tot de bewoner niet meer kan zeggen...

Daisy

De hemel was leeg, oogverblindend wit, de wolken hingen laag boven de bomen. Het was heet in de laadbak van de vrachtwagen. Lichamen – stinkend en bezweet – wreven langs mijn flanken, mijn schouders. Overal waar ik keek zag ik rollende ogen en opengesperde neusgaten, ik hief mijn hoofd om lucht te krijgen.



De motor viel stil, we kwamen tot stilstand en met een klap opende de laadklep. Ik knipperde tegen de zon. In de opening stonden mannen met wit omlijnde silhouetten. Ze droegen jassen en rubberen handschoenen, op hun hoofd een cap. Ze hielden stokken vast. Een golf van angst overspoelde de groep en instinctief bewogen we ons naar achter.



We begrepen niet waarom ze ons meegenomen hadden, zo uit het niets. Angst kriebelde over mijn ruggengraat als de hand van een vreemdeling. We roken naar stront en urine, stonden tegen elkaar gedrukt in het uiteinde van de laadbak met onze ogen wijd open. Voor mij stond een koe, ik keek naar de welving van haar buik. Een man liep kalm op haar af.



Soms, als er iets onherroepelijk breekt in jezelf en de werkelijkheid te scherp is om aan te raken, krijgt het droomachtige de overhand. Gebeurtenissen vertraagden, moment voor moment; de man die de zwangere koe met de stok in haar zij prikte, haar pijnkreet, het gezoem en de geur van geschroeid vlees, hoe hij haar in haar buik schopte en naar buiten joeg, mijn ogen die zich niet durfden te sluiten en mijn ademhaling, adem in, adem uit, duurden een eeuwigheid.



Ineens dacht ik terug aan mijn eerste thuis – een klein wit hok, een strookje gras, alles omringd door gaas. Ik steek mijn hoofd door het gat stak om te voelen hoe de zonnestralen als een moedertong over mijn gezicht strijken. In de nachten trok een eenzame kou in mijn botten. Ik riep om mijn moeder, we riepen allemaal om onze moeder en ik ben haar geur nooit vergeten, de wazige vorm van haar warmbruine lichaam.



Nu liep hij op mij af. Ik zocht tevergeefs naar een plek om mij te verbergen. Ik voelde hoe de anderen beefden, in mijn ooghoeken zag ik hun grote ogen, vochtig en bruin. De ogen van de man waren onverschillig. Hij prikte mij in mijn buik en ik gilde van de pijn, mijn lichaam tintelde, na een wankele seconde vluchtte ik richting de uitgang.



In de opening stond een tweede man, ene hand in zijn zak, in de andere hield hij losjes zijn stok vast. In mijn buik voelde ik nog steeds een bijtende pijn. Achter mij stond de man die mij geprikt had en ik wilde niet in zijn buurt komen, maar achter de schouders van de tweede man zag ik de belofte van een open hemel. Ik versnelde instinctief en stootte de man omver, met een doffe klap viel hij op de laadklep. Terwijl ik over hem heen liep drukte ik de lucht uit zijn longen. Zijn ogen puilden uit, zijn hoofd rood. Ik hoorde een misselijkmakend geluid en zag dat zijn arm in een onnatuurlijke hoek lag, als een geknakte vleugel. Hij bleef kermend liggen. De andere mannen snelden toe en knielden naast hem.



De buitenlucht was koel, eindelijk kon ik frisse lucht inademen. Wat was die geur? Links en rechts van mij stonden hekken en het pad leidde naar een gebouw waar de dood op ons wachtte, ik rook het warme bloed. Achter mij klonken knerpende voetstappen. Ik wierp mezelf tegen het hek aan, nog een keer, ik steigerde en kwam met mijn buik op het hek terecht, maar onder mijn voorste hoeven voelde ik grond. Ik spartelde, trapte naar achter en raakte iemand, zette mij af en bereikte de andere kant van het hek.



Ik rende zoals ik nog nooit gerend had. Bomen flitsten voorbij onder een bloedeloze hemel, speeksel droop omlaag langs mijn kin en schuimde op mijn lippen. Ik hoorde het bloed in mijn oren suizen, in de verte een ondierlijk geschreeuw, gekletter, gezoem, de roep van de anderen die nog in de vrachtwagen stonden. Ik keek niet om en riep niet terug. Ik bleef rennen, al waren mijn mond en ogen droog en voelde ik steken in mijn hart. Boven mij veranderde de hemelkoepel van kleur, achter de wolken scheen een rode gloed.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="825" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/03/daisy_0.jpg?resize=1024%2C825&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-2188" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/03/daisy_0.jpg?resize=1024%2C825&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/03/daisy_0.jpg?resize=300%2C242&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/03/daisy_0.jpg?resize=768%2C619&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/03/daisy_0.jpg?resize=1536%2C1237&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/03/daisy_0.jpg?resize=2048%2C1650&amp;ssl=1 2048w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Daisy © &#8211; Ola Enzler </figcaption></figure>

De hemel was leeg, oogverblindend wit, de wolken hingen laag boven de bomen. Het was heet in de laadbak van de vrachtwagen. Lichamen – stinkend...

Evolutietheorie

Charles Darwin zou korter over de evolutietheorie hebben gedaan als we hem, felgele toeristenfiets in de hand, hadden losgelaten in het Amsterdamse verkeer; binnen vijf minuten zou hij weten dat de wereld van de sterken is en binnen tien minuten zou hij voorbeelden kunnen noemen van natuurlijke selectie.&nbsp;



Een greep uit zijn notities: De lokale bevolking noemt een vrouw die tijdens het fietsen telefoneert een ‘trut’ of een ‘pannenkoek’. Treuzelende overstekers worden herkend als toeristen, geen reden om te remmen. Het stoplicht betekent niet ‘stop’, maar is het rode lapje van de matador, kom maar op als je durft!



Als Amsterdamse fietser ontwikkel je een dikke huid, de verontwaardigde ‘Hállo’s!’ vallen sneller van je af dan een slang zijn vel verliest. Maar zij die de ene dag fietsers zijn, zullen de andere dag voetgangers worden. Daarom heb ik een strategie ontwikkeld die in de Amsterdamse jungle mijn overlevingskansen vergroot. 



Recht je rug en maak jezelf zo breed mogelijk, alsof je een brulkikker bent die zijn keelkwab opblaast. Loop met grote passen en stop je handen in je zakken. Treuzel niet, maar wees ook niet gehaast: dit zebrapad is van jou alleen. Veroorzaak je een file? Niet jouw probleem.&nbsp;



Het komende onderdeel is cruciaal. Kijk de aankomende bestuurders aan, recht in hun ziel. Verbreek het oogcontact niet. Als je dit met genoeg dominantie doet zullen ze, met een beetje geluk, remmen voor ze het zebrapad bereiken.

Charles Darwin zou korter over de evolutietheorie hebben gedaan als we hem, felgele toeristenfiets in de hand, hadden losgelaten in het Amsterdamse verkeer; binnen vijf...

Bestemming onbekend 4/4

Een hal leidde naar een zaal met aan elk eind een tweepersoonsbed. Het plafond was hoog, de muren dik. S. en ik lieten onze koffers achter en renden een rondje door de slaapkamer, lieten ons vallen op onze bedden. Ik drukte mijn verhitte voorhoofd tegen het kussen. Hier lag ik, op een koel wit laken, met buiten de trillende zomerlucht en het spookspoor van mijn stappen. 



Het duurde even voor we de kamer echt in ons op konden nemen. We rustten uit en gaven onze ouders een virtuele rondleiding; naast de open haard stonden twee leunstoelen, in de hoek hing een televisie, het bureau had een uitklapspiegel en we bedienden de lichten met een afstandsbediening. Op het nachtkastje stond een draaitelefoon. De minikoelkast was gevuld met belachelijk dure chips en waterflessen.



Vanaf het balkon hadden we uitzicht op zee, een boot sneed een zilveren lijn in de golven. De zon maakte mijn hoofdpijn erger en ik ging weer naar binnen. Ik douchte, smolt onder het koude water en waste het zweet uit mijn haren. In de spiegel zag ik een vermoeide versie van mezelf, met verbrande neus en wangen. De badjas was zacht en de sloffen te groot, mijn natte haren verkoelden mijn nek.



Mijn hoofdpijn verergerde wanneer ik bewoog. Duizelig. Ik drukte mijn hand tegen mijn voorhoofd en zocht naar een pijnstiller in mijn rugzak. S. ging douchen en ondertussen googelde ik symptomen, naast mij loste een pijnstiller op in een glas water. Ik kwam uit op een beginnende zonnesteek. Advies: uitrusten en uit de zon blijven. Ik pakte mijn koffer uit, legde poëziebundels op mijn nachtkastje en probeerde te lezen. De lucht koelde af, de hemel blauwpaars.



S. kwam binnen, eveneens in een badjas met pantoffels. Ze smeerde product in haar krullen en kleedde zich om. Dit keer geen korte broek en topje meer, maar een lange joggingbroek, een T-shirt en een vest. Ze ging naar de supermarkt en kwam terug met fruit, jam, brood, waterflessen en instant noedels. We leunden met onze ellenbogen op de nog warme balustrade van het balkon, naast ons dampende bekers soep. De stadslichten doofden de sterren maar de maan bleef helder schijnen.



We keken naar de glinsterende zee die voor ons verborgen was geweest toen we in de wirwar van straten naar schaduw zochten. Ik droomde over het bezoeken van de musea en restaurants, de kerken en forten. &#8220;Wat een bizarre dag,&#8221; zei ik. S. stelde voor om samen het hotel te verkennen en zodra ik mij beter voelde, de stad. We aten in stilte en keken naar de slapende Vesuvius, naar de lichtjes en de zee, naar de palmbomen die zodra de avond viel de maan omarmden.

Een hal leidde naar een zaal met aan elk eind een tweepersoonsbed. Het plafond was hoog, de muren dik. S. en ik lieten onze koffers...

Bestemming onbekend 3/4

S. en ik waren al bevriend sinds de eerste van de middelbare school. Door auditie te doen voor de cultuurplusklas waren we terechtgekomen in een drukke en gezellige groep die vooral uit meisjes bestond. Wekelijks gingen we met de klas naar musea en voorstellingen of deden mee aan workshops. S. en ik hadden samen tatoeages ontworpen, gedrumd, een rap geschreven, onze gezichten beschildert met bloemen.



Nu leunden we tegen elkaar aan, onze huiden plakkerig van het zweet. Na het uitstappen beklommen we opnieuw trappen. Mijn haren waren doorweekt onder mijn pet, de spiertjes in mijn benen trilden, de banden van mijn rugtas schuurden tegen mijn schouders. S. was er beter aan toe dan ik, maar ook zij was bezweet en moe. In de schaduw van een verkeersbord rustten we uit en ik wuifde ons koelte toe met mijn pet.



De huizen rondom waren statig, met gegleufde luiken voor de ramen en soms het verbleekte groen van een dakterras. Op de stoeptegels zaten vlekken, het asfalt was heet. Waarschijnlijk waren de meeste mensen nu thuis aan het afkoelen. De enige passanten in deze lange straat waren oudere mannen op scooters. Een groot deel van de mannen staarde naar onze benen, floot, smakte met hun lippen of riep iets dat we niet konden verstaan.



Ik onderdrukte de neiging om mijn middelvinger naar ze op te steken. S. leek vooral ongemakkelijk, ik voelde mij vernederd. Dachten die mannen soms dat we dit leuk vonden? S. haalde uit haar koffer een vest en knoopte het rond haar heupen om zichzelf te bedekken. Ik overwoog hetzelfde, maar maakte mij toch meer zorgen over de hitte. Elke keer dat een man voorbijreed die geen aandacht aan ons besteedde waren we opgelucht.



“Het moet hier ergens zijn,” hijgde S. Tegelijkertijd zagen we het roze gebouw met de marmeren balkons. Een gladde verhoging leidde naar een draaideur. Ik genoot van hoe soepel mijn koffertje over de grond rolde zonder ook maar te stuiteren of tegen mijn schenen te knallen. Ik liet S. voorgaan en we stapten de koelte in. Ik sloot mijn ogen, zwaaide lichtjes op mijn benen, opende ze weer en keek naar de pauwgroene lobby.



Hoge muren, met in nissen beeldhouwwerken en vitrines vol merkkleding. Spiegels vergrootten de ruimte en gaven de indruk van een spiegelpaleis. We werden gezien door meerdere versies van onszelf; twee studentes met glanzende gezichten en zweetvlekken op hun kleding, het ene moment van opzij, het andere moment van boven. We checkten in bij de balie en kregen een pasje waarmee we de goudkleurige lift ontgrendelden.



S. en ik verbaasden ons erover dat het lekker rook in de lift. In de hoek hing een flatscreen televisie die reclames liet zien van andere vestigingen van de hotelketen. De deuren openden en we liepen over een zacht groen tapijt, onze stappen geruisloos. We passeerden een zithoek met op het bijzettafeltje een draaitelefoon en gigantische geurstokjes die met hun aroma de hele gang vulden.



Daar, ons kamernummer! Ondanks de pracht en praal van de lobby durfde ik niet veel te verwachten. Deze dag had al zo veel wendingen genomen en ik was te rood en uitgeput om op meer te hopen dan een comfortabel bed en een koude douche. Ik legde het pasje op de deurknop, een groen lichtje verscheen. Ik drukte de klink omlaag en opende de deur.

S. en ik waren al bevriend sinds de eerste van de middelbare school. Door auditie te doen voor de cultuurplusklas waren we terechtgekomen in een...

Bestemming onbekend 2/4

S. en ik keken elkaar geschrokken aan. Daar stonden we dan, met onze zonnebrillen en koffertjes. Ik zag al voor mij hoe we onder een brug sliepen met een opgerold vest als kussen en met kakkerlakken als buren. De vrouw nodigde ons uit naar het cafégedeelte, waar we gebruik mochten maken van het koffiezetapparaat. We bedankten haar, gingen zitten en probeerden rustig te blijven. Nadat S. haar telefoon had opgeladen belde ze de organisatie op luidspreker.



De medewerker, die zich voorstelde als L., klonk niet verbaasd. Op blasé toon zei ze dat het vast goed zou komen. Waarom genoten we niet gewoon van de zon? Ook verzekerde ze ons dat het allemaal de schuld was van de organisatie waar ze mee samenwerkten, dit gebeurde normaal nooit. S. knikte en verontschuldigde zich op een gegeven moment zelfs, al weet ik niet waarvoor. Maar waar een good cop is moet ook een bad cop zijn: ik nam de telefoon van haar over.



Ik zei dat we geschrokken en teleurgesteld waren. We spraken geen Italiaans, waren hier nog nooit geweest en hadden net een lange reis achter de rug op weinig slaap. Van de zon genieten kon pas zodra we wisten waar we vannacht gingen slapen. Ik verwachtte binnen een paar uur meer te horen en hoopte dat we de taxikosten naar het nieuwe hotel konden declareren. L. zei dat ze ons op de hoogte zou houden, maar dat we haar straks niet steeds moesten gaan bellen.



S. en ik gingen naar buiten en vonden een restaurantje met gestreepte overkapping. We bestelden een grote karaf water en twee pizza’s, die we aten met onze koffer onder onze stoel. S. legde haar telefoon op tafel en checkte regelmatig of L. al gebeld had. Ontspannen lukte niet, maar we voelden ons vrolijker nu we gegeten hadden. Ik dronk veel water, sinds het beklimmen van de trap had ik een bonkende hoofdpijn die erger werd wanneer ik in de zon was.



De telefoon ging. S. nam op en keek mij met grote ogen aan. Ik gebaarde dat ze haar volume omhoog moest doen, bracht mijn hoofd dichterbij en hoorde L. zeggen: “We hebben een nieuw hotel gevonden.” De naam van het hotel herkende ik niet, maar de keten waar het onder viel kent iedereen. Omdat het een luxe hotel was weigerde L. de reiskosten te vergoeden, maar ze bleef benadrukken dat het een gigantische ‘upgrade’ was.



Ik durfde nog niet blij te zijn maar ik voelde de spanning uit mijn schouders trekken. Na het gesprek zochten we het hotel op; een historisch pand van meerdere verdiepingen, met marmeren balkons en roze buitenmuren. Ik was te moe, te versuft van zon en zorgen om te bevatten welke wending deze dag had genomen. We kochten een weekkaart voor de bus, ik legde mijn hoofd op de schouder van S. Hoe hoger we kwamen, hoe duurder de huizen eruit zagen.

S. en ik keken elkaar geschrokken aan. Daar stonden we dan, met onze zonnebrillen en koffertjes. Ik zag al voor mij hoe we onder een...

Bestemming onbekend 1/4

Zes uur geleden sliepen S. en ik nog in Amsterdam, nu stonden we op het vliegveld van Napels. De vliegreis en het hostel waren geboekt door een organisatie die zich specialiseerde in verrassingsreizen. Ze hadden een vroege vlucht geboekt, ik wreef mijn gezicht wakker en probeerde te ontcijferen waar de bushalte was. De hitte bedekte ons als een deken, onze voorhoofden glansden van het zweet. 



We liepen rondjes, onze koffers stuiterden over de stoep. Daar! In de verte zagen we een bus, we volgden een groep toeristen en stapten in. We reden langs mooie gebouwen met houten luiken voor de ramen, zagen ook veel graffiti en afbladderende verf. Ik dronk uit mijn waterfles en wapperde mezelf koelte toe, S. zocht via Google Maps de route naar het hostel. Vijftien minuten lopen, dat was te doen. We stapten uit en zochten de schaduwen op die zich tegen de flanken van de gebouwen vleiden.



De route was bergop. We liepen over een brede trap, elke stap zwaarder dan de vorige, in onze armen onze koffers. Elke vijf minuten stopten we om te drinken. Mijn hoofd bonkte. Wanneer ik omkeek zag ik de diepte, wanneer ik vooruit keek moest ik mijn hoofd in mijn nek leggen. Het voelde alsof het te laat was om nog van route te wisselen. De belofte van een hostel met airconditioning, of op zijn minst een koelkast waar we ons tegenaan konden werpen, gaf ons de kracht om door te zetten.



Vanaf balkons werd er naar ons geroepen, mannen op scooters staarden terwijl we voorbij sjorden. We waren zeker een halfuur onderweg toen we eindelijk het hostel zagen: een gedetailleerd gebouw met grote deuren. Eenmaal binnen vertelde een man ons dat we op de vijfde verdieping moesten zijn, elke verdieping was van een andere organisatie en de lift was alleen voor medewerkers. Opnieuw een trap, opnieuw koffers in onze armen en opnieuw pauzeren om water te drinken.



Toen we eindelijk het logo van het hostel zagen viel er een gewicht van mijn schouders. De inrichting was simpel en knus, achter de balie stond een vrouw met halflang haar en een Harry Potter-tatoeage op haar pols. Ik liet haar de documenten zien die de organisatie naar ons had gemaild. Ze fronste, praatte in het Italiaans met haar collega en opende Google Translate op haar telefoon. Ze schreef: They cheated you. Yesterday, another girl was in the same situation. They never booked a room, sorry. You can stay here for a while to figure things out.



<figure class="wp-block-image size-large is-resized"><img decoding="async" loading="lazy" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Napels.jpg?resize=455%2C607&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1987" width="455" height="607" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Napels.jpg?resize=768%2C1024&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Napels.jpg?resize=225%2C300&amp;ssl=1 225w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Napels.jpg?resize=1152%2C1536&amp;ssl=1 1152w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Napels.jpg?resize=1536%2C2048&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Napels.jpg?w=1620&amp;ssl=1 1620w" sizes="(max-width: 455px) 100vw, 455px" data-recalc-dims="1" /></figure>

Zes uur geleden sliepen S. en ik nog in Amsterdam, nu stonden we op het vliegveld van Napels. De vliegreis en het hostel waren geboekt...

Insomnia

Overdag verzamelde ik zorgen, ze plakten aan mij als post-its en bedekten mij in de avond als een neonkleurige deken. Ik kon niet slapen, steeds vaker niet. Ik dacht teveel na over gister en morgen, ontweek de klok maar hoorde ook vanonder mijn kussen het getik. 



Ik werd ziek van het slaapgebrek, waardoor ik mij nog meer zorgen maakte. Mijn gezicht verbleekte, ik wankelde op mijn benen en mijn hoofd zat vol watten. Ik miste wekelijks lessen. Na twee slapeloze nachten liet ik mij op bed vallen, mijn lichaam loodzwaar. Alles draaide.



Ik droomde zonder te slapen. Ik zonk naar de bodem van de zee en veranderde in een gezonken stad, mijn muren verkruimelden en mijn lichten doofden, snoepkleurige visjes verstopten zich in mijn haren. Hier wilde ik blijven, al was het maar voor even, in deze zee die met haar geruis al het andere overstemde. 



Iemand zei mijn naam. 



Ik rolde op mijn zij, hoorde opnieuw mijn naam. Geborrel van een waterkoker, een glas dat werd neergezet: de geluiden van de ochtend. Ik dreef omhoog en lag op mijn rug. Zonlicht scheen door de kier tussen de gordijnen. Ik tilde mijn lichaam op, het lichaam dat zich als een lappenpop wilde laten vallen, ik liet het opstaan.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="745" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie.jpeg?resize=745%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1949" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie-rotated.jpeg?resize=745%2C1024&amp;ssl=1 745w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie-rotated.jpeg?resize=218%2C300&amp;ssl=1 218w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie-rotated.jpeg?resize=768%2C1056&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie-rotated.jpeg?resize=1117%2C1536&amp;ssl=1 1117w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie-rotated.jpeg?resize=1489%2C2048&amp;ssl=1 1489w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/Gezonken-stad-illustratie-rotated.jpeg?w=1700&amp;ssl=1 1700w" sizes="(max-width: 745px) 100vw, 745px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Gezonken stad ©- Ola Enzler</figcaption></figure>

Overdag verzamelde ik zorgen, ze plakten aan mij als post-its en bedekten mij in de avond als een neonkleurige deken. Ik kon niet slapen, steeds...

Hersenspinsels

Ik loop door een museum vol hersenspinsels; gevoelens die door mijn vingers glippen, flitsende gedachten als bliksemschichten, een waaier van herinneringen die zich openvouwt en mij er één laat kiezen, even ben ik kleiner, lichter, ik word door twee handen opgetild en kijk in de ogen van iemand die vroeger leefde. 



De muren zijn tot aan het plafond behangen met bewegende beelden. Terwijl ik door het museum loop hoor ik muziek, soms het geruis van bladeren of mensenstemmen. Het kan dat ik dit museum gebouwd heb, al weet ik niet wanneer. Misschien zijn de muren in werkelijkheid kaal en zijn het mijn hersenen die mij bedriegen, vormt het museum zich naar mijn gedachten en laat ik lege zalen achter. 



Ik passeer gloeiende zomerherinneringen, met vrienden dronken van de zon, gezichten die pijn deden van het lachen. Ik zie dingen die ik vergeten was, hoor mezelf iets zeggen dat ik nu niet meer zeggen zou. Er hangen ook herinneringen die ik liever ontwijk, wanneer ik er langs loop voel ik een kou in mijn borstkas. Ik blijf lang staan bij de dromen die ik nooit met wakkere ogen heb gezien. Ik slenter naar een andere zaal en de beelden achter mij vervagen.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="768" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/202111142037101000.jpg?resize=768%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1893" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/202111142037101000-scaled.jpg?resize=768%2C1024&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/202111142037101000-scaled.jpg?resize=225%2C300&amp;ssl=1 225w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/202111142037101000-scaled.jpg?resize=1152%2C1536&amp;ssl=1 1152w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/202111142037101000-scaled.jpg?resize=1536%2C2048&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2022/01/202111142037101000-scaled.jpg?w=1920&amp;ssl=1 1920w" sizes="(max-width: 768px) 100vw, 768px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Hersenspinsels ©- Ola Enzler</figcaption></figure>

Ik loop door een museum vol hersenspinsels; gevoelens die door mijn vingers glippen, flitsende gedachten als bliksemschichten, een waaier van herinneringen die zich openvouwt en...

Tribune

Over de vloer van de oefenzaal bewoog een spotlight. In de lichtcirkel verscheen een groep pratende meisjes, daarna een meisje dat stretchte of danspassen oefende, daarna weer het meisje dat in haar dans de spotlight volgde. In het halfdonker leken we oud en jong tegelijkertijd. Mijn oogleden voelden zwaar van de blauwe schmink, mijn wangen roken naar rouge. Ik raakte mijn tenen aan, probeerde steeds wat dichter bij de grond te komen. 



De druk van een hand op mijn schouder. Ik keek op en zag een vriendin die tegelijkertijd met mij was begonnen, in tegenstelling tot mij had ze haar strak naar achter gekamde knot met rust gelaten. Een zweetdruppel had een lijn door haar poederwang getrokken. Ze vertelde dat een groep oudere meisjes ons iets wilde laten zien en de leidster drukte haar wijsvinger tegen haar lippen, wenkte ons. Ik keek om mij heen en zag geen bewaker. Ik sloot aan bij de groep, die met kaarsrechte rug richting de tribune liep.



De leidster trok de gordijnen die aan de zijkant van de tribune hingen opzij en we slopen naar binnen. Ik was hier nog nooit eerder geweest. Het skelet van de tribune bestond uit balken waarop stoelen waren gemonteerd, het licht van de spotlight viel in stroken over onze lichamen. Ik kreeg kippenvel en wreef mijn handen warm. De oudere meisjes deden hun spitsen uit, maar de jongere meisjes hielden hun stoffen schoentjes aan, wij hoefden ons geen zorgen te maken over het geluid van onze voetstappen.



Ik klom omhoog aan de spijlen, hing als een aapje en zwaaide met mijn benen, liet mij geruisloos vallen en kwam behendig neer. Een ander meisje nam een aanloop en maakte een koprol. Tussen twee balken hing een hangmat, mijn vriendin en ik gingen er in liggen en we keken hoe de andere meisjes dansten. Ze leken van papier gemaakt, tekeningen met roze wangen die ooit uit waren geknipt en op de koelkast geplakt, wanneer ze lachten bedekten ze hun mond niet meer.



Hun bewegingen, die meestal doelgericht en statig waren, werden onhandig maar vloeiend, ze werden een lossere versie van zichzelf. Een meisje zakte lichtjes door haar knieën en sprong op de rug van een ander meisje, ze draaiden rondjes alsof ze gedronken hadden, tot ze elkaar loslieten en op hun tenen terechtkwamen. Ze vergaten om mooi te zijn, hun voorhoofden glanzend van het zweet. Ze hijgden en maakten een buiging. Mijn vriendin en ik applaudisseerden.



Naderende voetstappen, het gordijn werd met een ruk opzij getrokken en de bewaker stak haar hoofd om de hoek, riep dat ze ons al eerder had gewaarschuwd. De meisjes rechtten uit gewoonte hun rug. We hadden geleerd ons voor te stellen dat er uit ons hoofd een onzichtbare draad groeide en ons lichaam moest altijd ons hoofd volgen, nooit andersom, nek lang en stappen lichtvoetig, vingers sierlijk gebogen. We braken giechelend uiteen en renden naar de andere kant van de tribune, trokken het gordijn opzij en waren weer in de oefenzaal, waar de oudere meisjes marionettenversies van zichzelf werden, gevangen in een cirkel van licht.

Over de vloer van de oefenzaal bewoog een spotlight. In de lichtcirkel verscheen een groep pratende meisjes, daarna een meisje dat stretchte of danspassen oefende,...

Tijd voor iets nieuws

Ergens vorig jaar, midden in de quarantaine, sloeg de verveling toe; in de spiegel zag ik een badjasbewoner die met de dag steeds meer op de bleke peentjes onderin de groentela begon te lijken. Sociale contacten verkruimelden, mijn bewegingsvrijheid was beperkt en ondanks alle moeite begon mijn leven eentonig te voelen. Kortom, ik had behoefte aan vernieuwing.



Mijn hele leven heb ik weinig aan mijn uiterlijk veranderd. Geen onnatuurlijke haarkleur, piercings, oorbellen of tatoeages. In mijn achterhoofd leeft een versie van mij die dit alles wel heeft (samen met een motor). Ik weet niet of ik haar wil worden, maar ik weet wel dat ik niet altijd hetzelfde wil zijn. Ik kan niet tegen sleur, stilstand of verveling. Mijn mini-identiteitscrisis kwam precies op het moment dat de zomer overliep in de herfst en ik mijn zomertint verloor.



Ik bestelde zelfbruiner. Het flesje zag er onschuldig uit en de vloeistof, die op zonnebrand leek, liet geen kleur achter toen ik het in mijn handen wreef. Van top tot teen bedekte ik mezelf met crème. Ik wachtte de verplichte twee uur maar zag geen verschil. Was het een zwak product? De gemiddelde beoordeling was hoog, maar tussen de reviews vond ik een paar mensen die net als ik geen resultaat hadden.



Mijn innerlijke Nederlander, die tikkies stuurt voor een euro en een ketting van bonuskaarten om zijn nek draagt, vond dat ik toch nog alles uit het product moest halen. Mijn innerlijke Pool, die kartonnen enveloppen van bol.com hamstert voor het geval ik ooit nog iets wil versturen, vond het verspilling om het flesje weg te gooien als het niet leeg was. Goed dan! Ik smeerde een tweede laag over mijn gezicht en lichaam, en ging slapen.



Mijn wekker ging. Ik wreef in mijn ogen, keek naar mijn handen… volledig oranje. Ik sprong overeind en rende naar de spiegel. Mijn gezicht, mijn nek, mijn buik: oranje. Onze koninklijke familie had mij als reclame kunnen gebruiken. Van mijn medelevende familie kreeg ik bijnamen. Het nichtje van Trump, Ola van Oranje, mandarijn, wortel… Garfield.



Ik ontdekte dat je zelfbruiner niet af kan wassen, hoe hard je ook schrobt. Mijn enige hoop was foundation bestellen en proberen het oranje te smoren onder een roze laag. De bezorger belde aan. Ik liep de trap af met een dunne laag concealer op mijn gezicht, nam het pakketje over en zag tegelijk met de bezorger dat mijn handen nog oranje waren. Ik keek hem aan met mijn beste pokerface, alsof oranje handen de normaalste zaak van de wereld waren.



Na een paar dagen keerde mijn normale kleur terug. Als ik ooit nog iets aan mezelf wil veranderen hou ik het bij oorbellen.

Ergens vorig jaar, midden in de quarantaine, sloeg de verveling toe; in de spiegel zag ik een badjasbewoner die met de dag steeds meer op...

mijn lichaam een dierbare vreemdeling

vanuit de avondkou stappen we de hitte in, bonkende muziek, een stroom van lichamen die tegen en langs elkaar bewegen, danspassen wazig in het flitsende halfdonker



gezichten voor minder dan een tel zichtbaar, mijn panorama een reeks van vreemdelingen en bekenden met ogen achter een wimpergordijn verborgen



het handen vasthouden en je door de menigte banen, zweet tussen onze handpalmen, we zijn een ketting zonder gebroken schakels



schreeuwend bestellen, de geur van bier, plakkerige schoenzolen, het bier dat ik drink en het bier dat op mij gemorst wordt



de veiligheid van herkend worden, de veiligheid van niet herkend worden



het afgeschermde drankje, shotjes die naar nagellakremover ruiken, het licht dat in kleurenvlekken uiteenvalt



het valse meezingen en de schorre keel, de overslaande stem, wachten op het refrein



ik zie de wereld in vertraging, mijn lichaam een dierbare vreemdeling, ik merk mijn bewegingen pas op nadat ik ze maak, nooit wetend wat zal komen



nu staan we naast de speakers en doen alsof we elkaar verstaan, een gesprek dat nergens over hoeft te gaan en ik zeg dingen die ik morgen vergeet



ondraaglijke hitte, mijn haren plakken op mijn voorhoofd, de lucht een deken die mij verzwaart en we vluchten naar buiten, de kou in, tot die ons weer naar binnen jaagt

vanuit de avondkou stappen we de hitte in, bonkende muziek, een stroom van lichamen die tegen en langs elkaar bewegen, danspassen wazig in het flitsende...

Vanaf de Maan gezien (4/4)

De gastheer verdween in een zijkamertje en kwam terug met een muziekspeler. Aardse muziek, Aardse stemmen, klaagstemmen uit het diepst van de keel gewonnen schraapten langs de muren. De lichten doofden en mensen zagen alleen nog elkaars silhouet, delen van elkaars gezicht, de verblindende maansikkel van elkaars oogwit.



De Aarde was zichtbaarder vanuit het donker. Er was een nieuwe kaart ontstaan die niet vertrouwde op oude grenzen. De groep verzamelde zich bij het raam en probeerde in het nieuwe het oude aan te wijzen. Ze konden niet wegkijken, niet nu de laatste stedenlichten als grafkaarsen brandden, of als vuurtorens, gidsen naar een ruïne die ooit thuis heette.



Een vrouw begon te snikken. Iemand sloeg een arm om haar heen. Langzaamaan doofden de laatste lichten. Ze keken sprakeloos naar de duistere planeet. Een andere vrouw hapte naar adem. “Kijk!” riep ze schel. In het zwartblauw dreven lichtkruimels. Wie waren het die overbleven? Leefden ze nog, en wisten ze dat ze leefden?



Half verteerde steden staken boven het water uit. Reddingsteams van vrijwilligers zochten naar lichamen tussen het puin. Kantoorgebouwen vormden een tijdelijke opvang voor gewonden. Een vrouw met een camera liep door dit verkreukelde landschap en fotografeerde tekens van leven.



In de Lunaire villa verdrong iedereen zich rond de telescoop. Ze keken en vergaten dat zij ook gezien konden worden, dat de afstand tussen Aarde en Maan vanaf beide werelden even groot was. Ze voelden angst, opluchting, schaamte. En terwijl zij door hun lens omlaag keken werden ook zij, door een geheel andere lens, gezien.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="924" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/Vanaf-de-Maan-gezien.jpg?resize=1024%2C924&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1689" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/Vanaf-de-Maan-gezien.jpg?resize=1024%2C924&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/Vanaf-de-Maan-gezien.jpg?resize=300%2C271&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/Vanaf-de-Maan-gezien.jpg?resize=768%2C693&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/Vanaf-de-Maan-gezien.jpg?resize=1536%2C1386&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/12/Vanaf-de-Maan-gezien.jpg?w=2001&amp;ssl=1 2001w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Maan ©- Ola Enzler</figcaption></figure>

De gastheer verdween in een zijkamertje en kwam terug met een muziekspeler. Aardse muziek, Aardse stemmen, klaagstemmen uit het diepst van de keel gewonnen schraapten...

Vanaf de Maan gezien (3/4)

Het feest in de Lunaire villa moest snel vervangen worden door iets anders, een symbolische begrafenis misschien, of een herdenking, in ieder geval iets dat liet zien dat het einde van een wereld hen niet koud liet. Een man kreeg de ingeving om zijn roze feestmasker af te doen. De rest volgde, niemand wilde de laatste zijn met een masker op.



Ze borgen de slingers op en hun kleding doofde, iedereen in het zwart gekleed, ja, zo was het beter. Maar de sfeer werd te bedrukkend. Er werd wijn bijgeschonken, goedkope dit keer. Ze zwaaiden lichtjes op hun benen. Opvallend was hoe ze tegen elkaar aanleunden, omhelsden, hoe een vrouw de pols van een andere vrouw kuste, hoe ze luider praatten en nog luider lachten, de kloof tussen elkaars lichamen verkleinden.



Warmte en lawaai verjoegen de dood; de dood was niet hier, in deze woonkamer die net nog vol slingers hing, de dood wachtte niet voor de deur en keek niet door het sleutelgat. De gasten keken soms uit het raam, maar nooit te lang. Hoe vreemd dat er een wereld verging, hoe vreemd dat dit zichtbaar was, hoe vreemd dat je er foto’s van kon nemen terwijl het gebeurde en daarna verder leefde. Maar in deze woonkamer was alles als vanouds. Onder het laken van de schijn kregen rampen een mythische glans.

Het feest in de Lunaire villa moest snel vervangen worden door iets anders, een symbolische begrafenis misschien, of een herdenking, in ieder geval iets dat...

Vanaf de Maan gezien (2/4)

Een dag van tevoren hadden bots de villa versierd. Boven de deurpost hingen slingers en papieren bloemen. Spotlights wezen naar de verzameling kunst en antiek die door de villa was verspreid. Op voetstukken in Romeinse stijl lagen een roze klaptelefoontje, een Griekse vaas met een barst, een hologram van de laatste presidentiële verkiezingen, een parelmoeren Duitstalige Bijbel, een verzameling trouwringen en een luciferdoosje dat sinds de Eerste Wereldoorlog nooit was geopend.



Aan de muur hingen foto’s door een bekende Aardse fotografe. Sinds haar kindertijd had ze in de vroege ochtend afval gesorteerd om haar familie te onderhouden, en op een dag vond ze tussen het schroot een werkende camera. Van elk knopje leerde ze de betekenis. Ze overkwam haar verlegenheid via de lens, een derde oog waarmee ze haar wereld niet alleen zag maar ook bewaarde.



Haar bekendste foto had ze in de nacht genomen. Natuurgebieden en parken werden streng bewaakt maar ze kende één van de soldaten. Ze klom in de hoogste boom en richtte haar camera naar boven. De vervuiling had een deken over de sterren geworpen maar de lichten van de Lunaire steden fonkelden door de smog heen. Lunaire mensen keken graag naar foto’s van de Maan, vooral wanneer deze door Aardelingen gemaakt waren.

Een dag van tevoren hadden bots de villa versierd. Boven de deurpost hingen slingers en papieren bloemen. Spotlights wezen naar de verzameling kunst en antiek...

Vanaf de Maan gezien (1/4)

Vanaf de Maan gezien was er schoonheid in de vernietiging; de zee een troebel doodskleed dat lichamen aan het zicht onttrok, in haar schuimsleep auto’s en brokken puin; de vergulde hanen op kerktorens een bovenzeese herinnering aan hen die zich hadden verzameld voor een laatste gebed; de wervelwind een spelend kind dat daken van huizen tilde en bomen ontwortelde, op een willekeurige plek achterliet.



Ooit was vandaag geworden, het onvermijdelijke in gang gezet. Een groep mannen en vrouwen keek met gemengde gevoelens toe. Hun families woonden al eeuwen op de Maan, trots Lunair. Ze hadden de Aarde nooit fysiek bezocht. Het raam, dat de hele muur in beslag nam, toonde beelden van grote steden die ze alleen kenden uit metavergaderingen en films. Ze keken door de telescoop en liepen hoofdschuddend weer weg.



De gastheer klapte in zijn handen en er werd wijn geschonken, Aardse wijn, de butler vertelde over de regio waar het vandaan kwam en het raam toonde oude beelden van groenlevende velden. De gastheer nam kleine slokjes en dacht aan hoe de wijn binnen een paar minuten onbetaalbaar zou worden. Hij was blij met zijn keuze om meerdere vaten in te schepen. De gasten draaiden het glas, roken er alvast melancholisch aan voor ze dronken.

Vanaf de Maan gezien was er schoonheid in de vernietiging; de zee een troebel doodskleed dat lichamen aan het zicht onttrok, in haar schuimsleep auto’s...

Kamer der gecontroleerde ontmoetingen

De bewaker draait mijn armen op mijn rug, binnen de omhelzing van handboeien krimpt mijn wereld. Hij leidt mij door drie lange gangen en opent de honderdste deur. Zes zoemende tl-buizen boven kantoormeubilair, aan de muur hangt een klok zo groot als een raam. Aan de overkant van de tafel wacht mijn vader.



Zwijgend plukt hij aan zijn nek, een wankel voetstuk voor een hoofd vol zorgen. De klok telt elke seconde dat we elkaar zien maar niet aanraken. Klik. Zonder handboeien weet ik mij geen houding meer te vinden. Ik ga zitten, de bewaker een blinde vlek in mijn ooghoek. Zestien wimpers rond vaders linkeroog, één dreigt los te raken. Hij leunt voorover en ontbloot acht tanden waarvan twee door koffie vergeeld: &#8216;Ik kom je overtuigen van de buitenwereld.&#8217;&nbsp;&nbsp;&nbsp;



Hij vertelt over supermarkten vol ingekochte keuzes, over alwetende zoekmachines en over algoritmes die je ware liefde vinden. Een wereld waarin alles mag zolang je accepteert dat de mogelijkheden eindeloos zijn en je leven eindig. Ik schud mijn hoofd en zeg:&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp;&nbsp; &#8216;Alles wordt in hapklare delen gebroken zodat ieder iets kan bezitten en nog steeds willen wij meer. Hier zijn de spelregels anders.



De strepen op mijn kleding, de luizen en mieren, de bezoekers en bewakers: ik heb mezelf rijk geteld.&#8217; Vaders hoofd hangt. Een ontsnapte wimper glanst zilver op tafel. Het licht dimt. In vijf stappen staat de bewaker achter mij. Ik fluister woorden van afscheid, mijn wereld krimpt met een klik. Ik word teruggebracht als een geleend boek waarin is gekrast. De klok telt verder.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="1024" height="704" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/wereld-in-boeien-kopie.jpg?resize=1024%2C704&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1504" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/wereld-in-boeien-kopie-scaled.jpg?resize=1024%2C704&amp;ssl=1 1024w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/wereld-in-boeien-kopie-scaled.jpg?resize=300%2C206&amp;ssl=1 300w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/wereld-in-boeien-kopie-scaled.jpg?resize=768%2C528&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/wereld-in-boeien-kopie-scaled.jpg?resize=1536%2C1056&amp;ssl=1 1536w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/wereld-in-boeien-kopie-scaled.jpg?resize=2048%2C1408&amp;ssl=1 2048w" sizes="(max-width: 1000px) 100vw, 1000px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Wereld in boeien ©- Ola Enzler</figcaption></figure>

De bewaker draait mijn armen op mijn rug, binnen de omhelzing van handboeien krimpt mijn wereld. Hij leidt mij door drie lange gangen en opent...

Het meisje en de zwanenveer

Het meisje en ik maakten ons los van de kinderen die chocolademelk dronken rond de stookkachel. We glipten naar buiten, arm in arm, ik voelde haar warmte door mijn winterjas heen. Het was een eendagsvriendschap, haar naam en gezicht inwisselbaar. Mijn oren staken van de kou, ik trok mijn capuchon dicht en dempte de wereld.



Het terrein bestond uit kweekeilanden vol bomen en struiken, aan elkaar verbonden met bruggen. Ik weet zeker dat de bomen kleuren moeten hebben gehad; het uitgedoofde bladerrood dat oplichtte waar fakkels brandden en de gescheurde huid van berkenbomen, maar in mijn herinnering overheersen twee kleuren; het wit van de maan en de bessen, het zwart van de hemel en het water.



Bevroren kanaaltjes vormden een kruispunt met in het midden een wak waar twee zwanen zwommen. Ze cirkelden alsof ze bang waren elkaar te raken. Ik stopte en kneep in haar arm. Een halve meter verderop lag een zwanenveer op het ijs. Ik wilde die veer. “Je bent gek,” zei ze, maar zij was het die mijn hand vasthield terwijl ik met één been op het ijs stapte.



De punt van mijn laars werd nat. Ik zette er meer gewicht achter, stapte met beide benen op het ijs. Luchtbellen vormden een onderwaterkrans rond mijn voeten. Lichtjes door mijn knieën gezakt liep ik verder, mijn linkerhand naar voren gestrekt terwijl de rechter uit de hare glipte. Het ijs leek een glazen plaat die over het water was gelegd, een brug die alleen heel zou blijven als de juiste persoon overstak.



Volgens legendes woonde de duivel op kruispunten, de plek waar verhalen uit alle windrichtingen zich op elkaar stortten en in scherven uiteenvielen. Hier hield hij reizigers staande of zij stopten hem zelf, hier liet hij wensen uitkomen in ruil voor een offer, van hier keerden mensen terug met een andere blik of zij keerden nooit meer terug.



De zwanen keken roerloos toe. Ik kroop naar voren als een dier, mijn vingers koud en doorweekt, mijn gezicht gevoelloos. Het ijs kraakte, ik verdeelde mijn gewicht. Ik krulde mijn vingers rond de veer en schuifelde naar achter, ze greep mijn elleboog en trok mij aan land. In het koele maanlicht hield ik de veer omhoog. Ik streek met mijn vingers over het gevederde deel, zacht en golvend, maar de punt was scherp.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="716" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler-716x1024.jpeg?resize=716%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-1436" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler.jpeg?resize=716%2C1024&amp;ssl=1 716w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler.jpeg?resize=210%2C300&amp;ssl=1 210w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler.jpeg?resize=768%2C1099&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler.jpeg?resize=1073%2C1536&amp;ssl=1 1073w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler.jpeg?resize=1431%2C2048&amp;ssl=1 1431w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/11/Twee-zwanen-door-Ola-Enzler.jpeg?w=1634&amp;ssl=1 1634w" sizes="(max-width: 716px) 100vw, 716px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Twee zwanen ©- Ola Enzler</figcaption></figure>

Het meisje en ik maakten ons los van de kinderen die chocolademelk dronken rond de stookkachel. We glipten naar buiten, arm in arm, ik voelde...

Pas op

Ik was in een kledingwinkel en liet verschillende stoffen door mijn vingers gaan, liep langs het kledingrek. Zonder het te merken kwam ik steeds dichter bij een andere winkelbezoekster en ineens knalden we tegen elkaar aan. &#8216;Sorry, ik had je niet gezien!&#8217; riep ik terwijl ik mijn hand uitstrekte om haar op te vangen. In mijn armen lag een paspop. &#8216;Oh… je bent een paspop,&#8217; zei ik. Ik lachte ongemakkelijk, zette haar rechtop en deed het jasje goed.



Vanuit mijn ooghoek zag ik de winkelmedewerker en ik voelde mij veroordeeld. Om duidelijk te maken dat ik niet gek ben en het verschil weet tussen een mens en een voorwerp, maar gewoon uit onoplettendheid niks doorhad, en alleen maar sorry zei tegen de pop uit een mix van automatisme en een goede opvoeding, draaide ik mij om en zei: &#8216;Ik zag niet dat het een paspop was.&#8217; De medewerker in het rode shirt keek mij roerloos aan, bleek toen ook een paspop te zijn.

Ik was in een kledingwinkel en liet verschillende stoffen door mijn vingers gaan, liep langs het kledingrek. Zonder het te merken kwam ik steeds dichter...

Tulpen

Mijn moeder zette een boeket tulpen op de schoorsteenmantel. Ze bogen hun blozende hoofden, staken hun witte tong uit die door zwarte pitjes was omringd. Terwijl ze langs elkaar bewogen kraakten en piepten hun steeltjes. Vierjarige ik klom op de stoel en bekeek ze van dichtbij. Tussen de kieren van de bloemblaadjes scheen licht, zoals ochtendlicht door gordijnen schijnt. In mijn lievelingsboekje voor het slapengaan woonden elfen in bloemen. Overdag beschilderden ze vlindervleugels en verzamelden verloren speelgoed, na zonsondergang sliepen ze in bloemknoppen. Ik peuterde een bloemknop open, stuifmeel kleefde aan mijn huid, ik inspecteerde elke bloem. Soms betrap ik mezelf er op dat ik nog steeds een bloem openvouw al weet ik dat ik niks zal vinden.



<figure class="wp-block-image size-large"><img decoding="async" loading="lazy" width="834" height="1024" src="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/10/Meisje-Met-Tulpen-door-Ola-Enzler-834x1024.jpg?resize=834%2C1024&#038;ssl=1" alt="" class="wp-image-979" srcset="https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/10/Meisje-Met-Tulpen-door-Ola-Enzler.jpg?resize=834%2C1024&amp;ssl=1 834w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/10/Meisje-Met-Tulpen-door-Ola-Enzler.jpg?resize=244%2C300&amp;ssl=1 244w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/10/Meisje-Met-Tulpen-door-Ola-Enzler.jpg?resize=768%2C943&amp;ssl=1 768w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/10/Meisje-Met-Tulpen-door-Ola-Enzler.jpg?resize=1251%2C1536&amp;ssl=1 1251w, https://i0.wp.com/vuurland.bes-sel-sen.studio/wp-content/uploads/2021/10/Meisje-Met-Tulpen-door-Ola-Enzler.jpg?w=1410&amp;ssl=1 1410w" sizes="(max-width: 834px) 100vw, 834px" data-recalc-dims="1" /><figcaption>Meisje met tulpen©- Ola Enzler</figcaption></figure>

Mijn moeder zette een boeket tulpen op de schoorsteenmantel. Ze bogen hun blozende hoofden, staken hun witte tong uit die door zwarte pitjes was omringd....

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores, Sjoukje Croux
Website	Laurens Besselsen

Oumaima Belkhdar
Jolien Cerpentier