Ogen achter slot

Pixel, baby

Post-it

A reminder of repetition

er flakkert vaag blauw licht

Witte salie

Er broeit een cyclus

Tussen de muren: zeven verhalen van zeven schrijvers over de bewoners van een studentenkamer

Kate had een hekel aan verhuizen. Elke keer hield ze zichzelf voor: dit is de laatste keer. Haar record om op één plek te blijven wonen stond op één jaar. Ze was toen vijf jaar oud. Er gebeurden nu eenmaal altijd vreemde dingen in de buurt van Kate. Meestal gaf ze haar buren of buurkatten de schuld van een spontane brand of een plotselinge lekkage, maar Kate was de enige constante. Ze was zelfs bij een medium geweest om zichzelf te cleansen van slechte invloeden. Dat was echter geen succes geweest aangezien het medium doodsbang van haar was geworden en haar gauw het geld teruggaf met de onheilspellende woorden: ‘Ik heb geen ruimte voor een boze geest erbij.’               Ach, Kate geloofde gelukkig toch niet in het bovennatuurlijke – ze was alleen maar gegaan op aandringen van een vriendin. Zo had ze in ieder geval weer geld over voor een nieuwe tas voor haar collectie, zoals haar moeder vroeger zei: ‘Een tas komt altijd van pas.’ Zeker om losse verhuisspullen in te doen, bijvoorbeeld de filmposters voor aan de muur, zoals die van een hoogzwangere Mia Farrow uit de film Rosemary’s Baby (1968). Kate wilde een wereldberoemde actrice worden en in een Hollywoodfilm spelen, net zoals Mia. Om te beginnen ging ze auditeren voor een Nederlandse reclame over vaginale schimmel. Ze kreeg de rol niet.              Maar goed, Kate ging op kamers in de Lindenlaan, nummer 66F en het voelde gewoon goed. Leuke buurt, schone kamer en vooral een gunstige huurprijs. Haar kingsize bed vormde het middelpunt van de ruimte en diende als eettafel, bureau en bank. De muren verfde ze bordeauxrood. Op het plafond plakte ze vijf pakjes glow in the dark-sterren als lichtpuntjes.               Het begon hier pas vreemd te worden toen ze de buren ontmoette, of eerder gezegd niet ontmoette. Kate hoorde ze wel, maar zag ze niet. De buren rechts van haar leken een baby of drie te hebben, de bovenburen een parkiet of acht. Telkens nam ze zichzelf voor om zich voor te stellen, maar er kwam steeds iets tussen – een TikTok-filmpje hier, een Whatsappje daar – en na een week dacht ze dat ze vanzelf wel de buren zou tegenkomen in de gezamenlijke hal.               Op de derde dag verscheen de eerste post-it, in drieën gevouwen met in zwarte blokletters geschreven: hoi. Het handschrift zag er neutraal uit, geen seriemoordenaar-vibes – behalve het feit dat die post-it in haar jaszak zat, dus wel stalker-vibes. De afsluitende punt kwam passief-agressief op haar over. Ze ging verder met het oefenen van haar gezichtsuitdrukkingen voor een zwijgende rol.               De tweede post-it volgde echter al gauw en was wat langer van stof: vind je het hier ook zo koud? Eerlijk gezegd steeg de boodschap daarmee op de seriemoordenaarsschaal. Kate had genoeg true crime-zaken gevolgd om te weten wat ze moest doen: een podcast beginnen. Ze begon voicememo’s aan zichzelf te sturen als bewijsmateriaal. Ook trok ze bij de politie aan de bel, maar die zagen de post-its als een flauwe grap van een van haar huisgenoten. Toen het duidelijk werd dat de gele papiertjes geen uitzondering vormden, was ze zo min mogelijk op haar kamer. Voor zonsopgang ging ze de deur uit naar de toneelschool, na zonsondergang kwam ze weer thuis. De gordijnen hield ze uit gemak gesloten, wie weet hield het gebrek aan zonlicht dingen buiten of zorgde het er in ieder geval voor dat er niets kon groeien.               De zevende dag vond Kate de twaalfde post-it onder haar kussen. heb je lekker geslapen? Ze googelde de vraag: ‘Gebruikte Ted Bundy post-its?’ Het lampje van haar webcam sprong ongemerkt op groen. Ze verwisselde de kussensloop om negatieve energie te verdrijven. Uiteindelijk gebruikte ze als hoofdsteun een opgerolde handdoek .               Op de twaalfde dag trof ze een opvallend geel papiertje aan op een pak melk, deze keer ongevouwen: drink me. Ernaast stond een glas melk ingeschonken. Kate was geen fan van melk en herinnerde zich niet een pak te hebben gekocht. Ze gooide het melkpak weg en goot haar glas leeg in de spoelbak. Met liters water spoelde ze de laatste resten van de witte vloeistof weg.                Vervolgens kwam Kate terug van een wc-bezoek en zag op haar ontbijtbord een post-it  liggen: eet me. Ernaast lag een dood vogeltje op haar witte boterham. De parkiet van de bovenbuurman vermoedde ze, aangezien het boven haar opvallend stil was. Sindsdien kon Kate geen thrillers meer lezen. Stephen Kings It bleef onaangeroerd op haar nachtkastje liggen, het witte hoofd van de clown met uitpuilende ogen en een bebloede mond tegen het houten blad gedrukt.               Op de eenendertigste dag ontving Kate een pakketje bestemd voor de buren, alleen niemand kwam het ophalen. Ze klopte op de deur van de geadresseerde maar die bleef gesloten. Enerzijds kon ze het toen op de deurmat achterlaten, anderzijds kon het dan in verkeerde handen vallen. De kartonnen kubus gebruikte ze tijdelijk als stoel en bijzettafel. Per dag steeg Kates nieuwsgierigheid naar de inhoud van de doos, die zwaarder was dan een vingerkootje maar lichter dan een lijk. Toen ze ermee schudde, hoorde ze geritsel. Na zes dagen was ze ervan overtuigd dat er elk uur vogelgezang uit de doos kwam, zoals bij een koekoeksklok. Met een scherp keukenmes sneed Kate vastberaden de tape door. Het enige wat ze zag waren stapels gele post-its: super sticky, 76 x 76 mm. DO NOT USE ON DELICATE PAPER OR SURFACES. Onderin zag ze een pakje zwarte watervaste stiften liggen. Juist op dat moment hoorde ze geklop op haar deur. Stond die al open?               ‘Hallo, sorry dat ik stoor. Heb je toevallig een pakketje ontvangen?’ De jongeman met zijn spijkerbroek vol gaten zag er niet bepaald uit als een seriemoordenaar – of was het een hint dat hij er juist wel een was?               Kate gooide snel een deken over de doos. Ze wilde niet overkomen als een nieuwsgierig aagje. ‘Nee, volgens mij niet.’               ‘Gelukkig.’               ‘Hoezo?’ vroeg zij.               ‘Dan is er niks aan de hand,’ zei hij schouderophalend.               ‘Anders wel?’ Haar stem was een octaaf gestegen.               De jongeman was alweer verdwenen. Kate keek nog om de hoek van de deur, maar de gang was verlaten.             De zesenzestigste dag was Kates laatste dag op haar kamer aan de Lindenlaan – hoewel ze dat zelf die avond nog niet wist. Op de achtergrond hoorde ze in de magnetron maiskorrels ontploffen. De geur van popcorn werd verdreven door de brandende Patchouli-wierook op haar kamer. Kate geloofde nog steeds niet in horoscopen, laat staan in vloeken of kwaadaardige spoken, maar wat Wicca-magie kon geen kwaad.               Midden in de nacht schrok Kate wakker. De Netflix-film op haar laptopscherm speelde gewoon door. Ze begreep niet goed wat er in de tussentijd gebeurd was en waarom de kinderen elkaar wilden vermoorden, die konden toch beter met elkaar samenwerken tegen de moordlustige clown? Kate drukte op de pauzeknop. Ze voelde rimpelingen in haar buik en deed gauw haar babyblauwe japon omhoog. Rondom haar navel stond met zwarte watervaste stift één woord geschreven in een herkenbaar handschrift: gefeliciteerd! De glow in the dark-sterren vielen een voor een van het plafond naar beneden.

Kate had een hekel aan verhuizen. Elke keer hield ze zichzelf voor: dit is de laatste keer. Haar record om op één plek te blijven...

Invidia (Afgunst)

Avaritia (hebzucht)

Acedia (Gemakzucht)

Luxuria (wellust)

Superbia (Hoogmoed)

Ira (Toorn)

Gula (Vraatzucht)

De zeven bekentenissen van Eva

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb met mijn vader de eendjes gevoerd in het stadspark, terwijl er een groot verbodsbord stond van de vissersvereniging.



Van tevoren hadden we tijdens het halfvasten krombroodjes geraapt op de Kollenberg. Op de terugweg zat ik achterop de fiets bij mijn vader en trok ik aan de koorden van zijn versleten Sanddposttassen, terwijl ik met mijn witte legging tegen de tassen schopte: ‘Sneller, sneller, in galop!’ Ik slaakte een gil, toen we door een grote modderplas fietsten. Op de fietstassen zag je een zeefdruk van mijn hangende beentjes, als een mislukt doek van Jackson Pollock. We kwamen thuis met Aldiboodschappenzakken vol met halvemaanvormige broodjes, een paar gedeukt in mijn wijde trui verstopt als in een kangoeroebuidel. Ze hadden ietwat verbrande uiteindes, wat ze extra knapperig maakte. Soms zat er eentje tussen die juist opviel door zijn rechte vorm. We belegden ze aan tafel met hardgekookte eieren en een snufje zout. De hele week aten we wit brood, totdat het groen kleurde.



We deelden de kruimels met de eendjes. Zij kwamen tevoorschijn als muizen, die de vloer opruimen, wanneer de muziek al is gestopt. De waterhoentjes verdrongen elkaar en moesten uiteindelijk plaats maken voor een paar ganzen. Mijn lievelingseend Donald, die er cartoonachtig geel uitzag, gaf ik extra veel. Vissers stonden chagrijnig te wijzen naar het officiële verbodsbord dat er opgepoetst uitzag: VERBODEN EENDEN TE VOEDEREN. We gooiden de plastic boodschappenzak in één keer leeg en vertrokken weer naar huis voor het avondeten, pulpo alla gallega, wat mijn vader eerder die dag had bereid. Want Spanje had van Nederland gewonnen bij het WK of Nadal had van Federer gewonnen. Of papa vertrok die keer de volgende dag naar Menorca om zijn ex op te zoeken. Een van die drie.



Iemand te vroeg missen is als het opeten van het laatste intacte paprikachipje in de zak. Het enige wat overblijft zijn kruimels.



★



Op de achtergrond klinkt een harde knal wanneer de kerkbank valt, omdat er maar één iemand op is gaan zitten. Een jonge vader zoekt de verkoeling en rust op van trekkende plakkerige kinderhanden, waarvan je maar hoopt dat het jam is. Hij vlucht verontschuldigend de kerk uit, terug naar het lawaai zonder volumeknop dat niet van hem afkomstig is.



★



Ik zie het maar als een goddelijk teken dat ik je moet interrumperen. Volgens mij gaan we nu wel erg ver terug in de tijd. En je begrijpt toch wel dat dat geen zonde is, maar bureaucratie. ‘Jezus richtte zich op en zei: Wie van jullie zonder zonde is, laat die als eerste een steen naar haar werpen.’ (Johannes 8:7) &nbsp;



Ja, mijn inspiratie raakt een beetje op. Ik heb je zo’n beetje alles verteld, behalve hoe ik heet. Mijn naam is trouwens Eva. Kun je me de jouwe vertellen of is anonimiteit als priester verplicht?



Nee, we zijn geen anonieme superhelden. Elke zondag kon je me gewoon voorin de kerk in het volle licht zien staan zonder venster ertussen. Al zou ik waarschijnlijk tegenvallen zonder alle mystiek. De biecht is mijn favoriete sacrament. Ik had wel op iets spannenders gehoopt als laatste biecht, een moord ofzo.



Oké, je weet nu wel genoeg over mijn miserie. Vertel me eens iets zondigs over jou. Waarom is dit eigenlijk je laatste biecht, heb ik je zo afgeschrikt?



Nee, het ligt niet aan jou, maar aan mij. Na twaalf jaar als priester de communie te hebben uitgedeeld, heb ik een glutenallergie ontwikkeld. Helaas bestaan er geen glutenvrije hosties. Dus na langdurig overleg heb ik bij de bisschop mijn ontslag ingediend. Ik word denk ik timmerman, moet alleen nog naar de Hornbach voor het juiste gereedschap. ‘Daarom maak ik u bekend, dat niemand, die door den Geest Gods spreekt, Jezus een vervloeking noemt; en niemand kan zeggen, Jezus den Heere te zijn, dan door den Heiligen Geest.’ (1 Corinthiërs 12:3)



Wow, dat is de sulligste ontslagreden ooit. Op mijn werk krijgen we altijd een verzorgde veganistische lunch – het hoogtepunt van mijn dag. Je kan dan ook je dieetwensen aangeven: glutenvrij/lactosevrij/plantaardig/Halal/pinda-allergie. Krijg je dan net als in de dodencel een Laatste Avondmaal?



Zo werkt het niet helemaal. Ik kreeg wel bloemen met een kaartje door alle nonnen ondertekend: ‘Denk aan Hem bij alles wat je doet, dan baant Hij voor jou de weg’ (Spreuken 3:6) ‘Steeds houd ik de Heer voor ogen, met Hem aan mijn zijde wankel ik niet.’ (Psalm 16:8) ‘Al bezwijkt mijn hart en vergaat mijn lichaam, de rots van mijn bestaan, al wat ik heb, is God, nu en altijd.’ (Psalm 73:26). Zulke persoonlijke woorden.



Dat cadeau is niet zo milieubewust, maar wel een mooi gebaar. Al klinkt jouw God als een bezitterig iemand. Had ik trouwens iets voor je mee moeten nemen als bedankje? Voor juffen en meesters deed ik dat altijd voor de zomervakantie. Het was een dorpsschool dus de kans was groot dat je het jaar erop dezelfde leerkracht had.



Dat zou helderziend van je zijn, en rieken naar hekserij. Ook gaat het in tegen het ambt. Wij doen Gods werk. Ik kan je wel een laatste advies geven: ‘Echte liefde is geduldig en vol goedheid. Ze kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid’ (1 Korinthiërs 13:4). Affectie is als een ei, dat na verloop van tijd barstjes vertoont. En dan duim je maar dat het hardgekookt is. Wanneer je verliefd bent, dan voelt dat als hoop. Angst, pijn en twijfel krijg je er gratis bij. ‘Het celibaat is een stuk minder ingewikkeld dan een relatie.’



Quote je nu die knappe priester uit Fleabag? Als je als bedankje platonisch wil trouwen, heb ik nog ergens een jurk liggen. Handig voor de boodschappen, huur en autoverzekering.



Laten we het eerst maar bij een kopje koffie houden, thee heb ik ook in de aanbieding. ‘Toen zeide David tot Nathan: Ik heb gezondigd tegen den HEERE! En Nathan zeide tot David: De HEERE heeft ook uw zonde weggenomen, gij zult niet sterven.’ (2 Samuël 12:13)



Oké, als je belooft alleen maar uit Fleabag te citeren als je christelijk wil overkomen. Al die Bijbelse spreuken doen me te veel denken aan The Handmaid’s Tale.



Beloofd. Als je dit alles ook tegen je vader vertelt.



Geloof me, dat was ik al van plan. Oké misschien zal ik niet álles met hem delen, maar wel het belangrijkste. Zo waarlijk helpe mij God. Zeg je dat zo? Amen.



★



De kerkklokken klinken op de achtergrond, wanneer Eva de krakende deur van het biechthok achter zich sluit. Door het glas en lood schijnt een lichtspel van primaire kleuren op de marmeren vloer. En voor het eerst wacht ze op het geschuif van het bordeauxrode gordijn tot een extra paar sloffende voetstappen door de gotische bogen echoot, terwijl de zon alweer ondergaat als een kaars die uitdooft.



★



‘Hoi Eva, aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Noah’, en gekleed in zijn rijk versierde kazuifel reikt hij me de hand.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb met mijn vader de eendjes gevoerd in het stadspark, terwijl er een groot verbodsbord stond van...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Tegen mijn Tinderdate heb ik gezegd dat mijn vader vorig jaar overleden is aan een hartstilstand.



Kun je rouwen om iemand die niet dood is?



Elke keer als mijn moeder, zus en ik achter elkaar naar het verpleegtehuis fietsen, voelt het als een rouwstoet. Ik haat het om op bezoek te gaan, want ik wil de lopende, zachtaardige, pratende vader onthouden. Telkens moet ik de neiging onderdrukken om hem uit zijn lijden te verlossen. Zijn kleren ruiken naar die van een dreumes: gemakkelijk te kauwen voedsel en desinfectiemiddel gemengd met een vleugje urine. Zijn oude huiselijke geur is verdwenen: traditionele paella gemengd met AXE Dark Temptation en een vleugje tabak.



In de dichtstbijzijnde Mariakapel steek ik een kaarsje op zonder te weten waarvoor. Het Mariabeeld met kindje Jezus doet me denken aan mijn zus, die me een foto had geappt van haar zoontjes: de een met een snotneus en de ander met rode wangetjes door tandjes die maar niet door willen komen. Ze droegen dezelfde elfenmutsen (al voor de kerstkaart van volgend jaar). Ik stuurde een hart-emoticon, en wenste haar slaap toe.







Bij mijn moeder thuis hangt boven de bank een foto uit mijn vaders collectie: een maansikkel van ijs. Tegenwoordig doet me die denken aan de wazige foto’s op mijn vaders camera, die een afspiegeling zijn van zijn achteruitgang. Zojuist viel hij tegen me uit toen ik een mier van zijn tekening afsloeg. De tekening leek op die van een driejarige. Vroeger had hij dat geen kunst gevonden, laat staan zo tegen me geschreeuwd alsof ik hem mishandelde in plaats van het insect.



Als ik door de stapel met papieren op de bijzettafel blader, kom ik meermaals post aan hem geadresseerd tegen: ‘Voor de Heer Ros’ of ‘Aan de bewoners van’ – het nieuws dat hij hier niet meer woont, is niet doorgekomen. Vaderdag, verjaardagen en landelijke feestdagen zijn het lastigst. Er ontbreekt steeds een bord met Chinees eten, waardoor het moeilijk te negeren valt.



Hij is slechts 2.063 meter verderop, maar kan net zo goed op een andere planeet wonen. Ik ben jong, 25, en rouw wat te vroeg – zonder dat iemand het weet omdat er geen lijk of begrafenis is om het te bewijzen. Hierdoor voel ik me schuldig, want hoe leg je uit dat je iemand hebt doodverklaard, terwijl diegene nog ademt?







De tweede fase van rouw is woede. Mijn oma was echt oud. Het is altijd schrikken als het eenmaal zover is, maar uiteindelijk is het goed zo – of in de woorden van Disney: it’s the circle of life. Nu ben ik alleen maar boos op de mais die groeit zonder het licht van zijn flits, boos op de schaduw van zijn fiets die ontbreekt, boos op de wind waarin zijn woorden niet meer duidelijk klinken. Ik haat de foto’s die hij heeft gemaakt, omdat hij er zelf niet op staat en heb een hekel aan de sprookjes die hij me vroeger voorlas, omdat die nooit eindigden met ze leefden nog ziek en ongelukkig. Dan had ik liever willen horen hoe hij tijdens het regime van Franco in de gevangenis belandde en spoedig ontsnapte.



Ik ben gewoon woedend op alle kleine en grote gemiste momenten die zijn geweest en zullen komen: boos dat ik zijn geklap moest missen bij mijn toneeluitvoering en diploma-uitreiking, boos dat als ik later ooit kinderen krijg ze hem niet als opa zullen hebben. Boos dat hij de kinderen van mijn zus heeft mogen ontmoeten, maar ze niet zal zien opgroeien – en dat hij wel de partner van mijn zus heeft leren kennen, maar haar niet kan weggeven bij het altaar. Zelfs boos dat ik nooit meer hoef te zeggen dat hij de tuindeur moet sluiten vanwege de rook.



Daarnaast ben ik boos op de tabaksindustrie die aan zijn dodelijke verslaving flink verdient, op de dokters in het ziekenhuis die geen diagnose of geneesmiddel hebben gevonden, en op de verpleegsters in het verpleegtehuis die hem vergaten, nadat hij had gerookt, waardoor hij buiten onderkoeld raakte. Maar vooral op mijn vader omdat hij niet gezonder leefde of beter Nederlands sprak of gewoon vaker hier was. In mijn nachtmerries is hij de schuldige, degene die niet aan de elektrische sigaret wil of niet zijn medicijnen inneemt. Degene die ons allemaal wakker houdt met zijn manische buien.







Aangezien hij niet in de buurt is om mijn woede op af te reageren, ben ik boos op mijn zus en moeder. Omdat zij er anders mee omgaan dan ik, het anders zien dan ik, maar zich waarschijnlijk hetzelfde voelen als ik.



Mijn zus heeft als parttimehuisvrouw twee hummels en een bruiloft op de planning staan (naast een derde kind met bijbehorende zwangerschapshormonen). Ze manifesteert het geslacht met een doopsjurk, roze strik en flamengohakjes in maat 16. Ze doet aan zwangerschapsyoga, heeft een geüpdatet geboorteplan inclusief fotoshoot en gaat alleen nog naar cafés met een speelhoek.



Mijn moeder zit overspannen thuis als ex-mantelzorger genderneutrale babyoutfits te breien en knuffels te haken voor het volgende kleinkind. Ze kan zo een eigen babywinkel starten. Als er op Vinted een lading ongedragen babykleren- en schoenen te koop wordt aangeboden, denk ik meteen aan een overijverige oma. Ik lieg als mijn moeder aan de telefoon vraagt hoe het gaat en raak gefrustreerd als ze niet begrijpt dat ‘goed’ het tegenovergestelde betekent.             



En ik doe gewoon alsof er niets aan de hand is.







Na het uitgaan vertelde een vrouw van ongeveer mijn leeftijd over het overlijden van haar vader een paar jaar geleden. En het patatje joppie op mijn schoot werd zo doorweekt, alsof het over mijn eigen vader ging. Dus licht aangeschoten loog ik vanaf de stoeprand: ‘Wat toevallig, mijn vader is ook…’ Hij zou nu vast heel erg trots op me zijn.



Sindsdien vertel ik tegen semi-vreemden over mijn rouw, een erg geschikt gespreksonderwerp voor een eerste Tinderdate. Al spreekt iemands reactie hierop boekdelen. En vreemd genoeg lucht het uiteindelijk op, is dat niet ziek?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Wat vervelend voor je, sterkte.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Tegen mijn Tinderdate heb ik gezegd dat mijn vader vorig jaar overleden is aan een hartstilstand. Kun je...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb mijn nicht Rachel, die parttime aan Oxford studeert, pure absint gegeven zonder te vermelden dat het geen nieuw sodamerk is.



Rachel [Nederlandse uitspraak: richel maar dan met een a van arrogant] komt aanrijden bij de familiebarbecue in een rode Volkswagen Golf, die erg lijkt op die van mijn overleden oma. Mijn nicht draagt bij het uitstappen grootmoeders ivoorkleurige Pradabroekpak en ruikt zelfs naar haar Chanel N°5. En dat is nog niet eens alles. Een schilderij dat ik voor mijn oma heb gemaakt hangt nu volgens Instagram boven haar Chesterfieldbank in Engeland. Wanneer ik haar hiermee confronteer, begint ze over haar sterke band met oma. Blijkbaar had Rachel genoeg geld voor een wekelijks vliegticket om op bezoek te gaan. De glinsterende ring die om haar pink zit, was daarnaast aan mij beloofd.



De knappe kistendrager Kaïn is niet komen opdagen, terwijl hij me naar Brabant zou rijden. Hij moest last-minute werken. Op een Instastory staat hij te zoenen met zijn collega en ‘zus’. Dus na een tirade in sonnetvorm heb ik hem geblokkeerd. Hopelijk hoef ik de komende tijd niet meer naar een begrafenis toe. Er moet een beroepscode komen om niet te daten met mensen in rouw.&nbsp;



De geur van aangebakken vleesvervangers stimuleert mijn vechtlust tijdens de jaarlijkse familiequiz. Het doet me denken aan de surprise-babyshower die ik voor mijn zus had georganiseerd, terwijl ze niet van verrassingen houdt. De vragen zijn nog net niet zo luguber als: ‘Zonder welk lichaamsdeel worden baby’s geboren?’, maar wel schurend: ‘Wie heeft als eerste in de familie gestudeerd?’ Rachel weet alle antwoorden, want ze heeft de quiz gemaakt. Is dat geen reden tot diskwalificatie? De prijs is een plastic medaille van de Action, maar toch.  







Tijdens de prijsuitreiking brengt Rachels speech me terug naar die keer toen ze me van de trap had geduwd, nadat ik haar lievelingsknuffel een make-over had gegeven met een schaar. Koprollend bolderde ik de trap af tot de muur in de hoek me opving. Zou Alice in Wonderland ook spierpijn hebben gekregen van al dat vallen of had ze konijnenoren geleend als helm? Mijn moeders handen voelden zacht aan, toen ze mijn hoofd naliepen op afwijkende deuken en vloeistoffen. Bovenaan de trap stond mijn nichtje als de hartenkoningin te genieten van het uitzicht, tot mijn moeders ogen haar gevonden hadden. Ze rende gillend naar haar kamer met een gehandicapte kolderkatknuffel.



‘Kinderen kunnen gelukkig wel tegen een stootje,’ zei mijn tante sussend tegen de andere genodigden, en stak nog wat extra wierook op. De ABBA-muziek werd in de huiskamer een streepje hoger gezet. Mamma mia, here I go again. Voor ik het doorhad, zat ik in een misplaatste plastic tuinstoel en kreeg ik een papieren bordje en vorkje in mijn handen geduwd – net alsof ik in de hoek was gezet, alleen dan met linzenvlaai als straf. 



Na zo veel lichaamsbeweging had mijn gekneusde lichaam zin in suiker. Mijn stem lag nog op de zesde traptrede, anders had ik om kersenvlaai gevraagd. Juist wanneer ik een hap wilde nemen van de steenvrucht (waar ik allergisch voor ben), liep er een mier over mijn vork. Hij bleef steken aan de punt en leek harakiri te willen plegen, zonder succes vanwege het meebuigende kindvriendelijke materiaal.



Ik had medelijden met de mier en wilde hem helpen door de vlaaipunt op de grond te gooien, maar ik had geen zin om de vloer te moeten boenen en werd al duizelig als ik naar mijn armleuning keek. Als een braaf meisje liet ik het gebaksbord onaangeroerd op mijn schoot staan, totdat de mier zich leek te vermenigvuldigen. Eentje had een uitgang gevonden en besprong me. Mijn stem was terug en ik gebruikte hem. Er vormde zich een kring van ramptoeristen om me heen. Niemand durfde me aan te raken. Met stoel en al ging ik naar buiten, waar we thuishoorden en de vloer in ieder geval zacht was. Mijn vader deed me een muts met hangoren op, terwijl de zon voluit scheen. 



De Aziatische weversmier kan volgens Google honderdmaal zijn eigen gewicht dragen, maar niet in kokend water zwemmen. Iedereen heeft zo zijn zwakke punten, dacht ik smakkend met een ijzeren smaak op de punt van mijn tong. Wraak smaakte helemaal niet zoet, maar jeukte erg.







Tijdens het inmiddels afgekoelde eten kan mijn nicht het over niets anders hebben dan hoe alles chiquer in Oxford is, van het kraanwater tot het accent. Irritante stopwoorden zijn er niets bij. Het voorgerecht bestaat uit het uitdelen van souvenirs: pennen, servetten en tandenstokers met vlaggetjes, waarop de hoofden van Kate en William zijn afgebeeld. Rachels hond Brutus heeft het beste Oxfordsouvenir gekregen: een hoodie, die een maat te klein is. Het hoofdgerecht staat in het teken van haar Britse vriendje Alexander, die ze heeft leren kennen tijdens het naspelen van Een Midzomernachtsdroom als Lisander en Hermia: ‘Britse jongens hebben tenminste nog manieren van hun ouders geleerd. Al kan het natuurlijk zijn dat Alexander hierop een uitzondering is, want zijn bloedlijn gaat helemaal terug tot Henry V. Wanneer we trouwen en kinderen krijgen, dan gaan we op het landgoed van zijn voorouders wonen. Barones Rachel klinkt niet verkeerd.’



‘Je moet echt eens op bezoek komen Eva, dan kunnen we samen Oxford onveilig maken. Natuurlijk kun je dan bij mij logeren, dan slaap ik wel op een luchtbed. En met de onderwatertrein ben je er zo.’ Met die woorden lijkt er eindelijk een einde te komen aan Rachels monoloog. Ik knik schaapachtig en mompel iets met ‘druk’. Mijn tante ziet haar kans schoon om als toetje over haar reuma te beginnen en al haar pseudowetenschappelijke middeltjes. Zo leer ik meer over de helende kaarsen van Gwyneth Paltrow, met de catchy titel: This Candle Smells Like My Vagina (75 dollar – pas op voor ontploffingsgevaar). ‘Ze voeden je innerlijke aspect,’ zegt mijn tante bloedserieus. Als ze tegen mijn zus begint over ‘vampire-facials’, ‘Viva La Vulva’ en luiers van zuivere alpacawol, vlucht ik naar de wc.  







Ik ken Oxford alleen van de boeken, foto’s en films. Natuurlijk wil ik me Hermelien wanen, alleen niet met Rachel. Liever logeer ik dan in een jeugdherberg op een matras met bedwantsen. Alleen dankzij de verkoop van mijn oma’s huis kan ze het collegegeld van £30.685 betalen. En het allerergste is: Rachel is niet eens zo slim. Toen ze in de brugklas zat, moest ik haar gratis wiskundebijles geven. Ze haalde delen en vermenigvuldigen steeds door elkaar.



Wanneer Rachel als een beenloze prinses om wat soda vraagt, geef ik haar een papieren beker pure absint. Het resultaat is dat haar Pradapakje na de eerste slok groen kleurt. Haar labradoodle Brutus, wiens buik net niet over de grond sleept, belandt op de intensive care met een Volkswagensleutel in zijn maag. Toen mijn nichtje aan het overgeven was, heb ik haar autosleutel afgepakt. Het kan dat ik die per ongeluk op de grond heb laten vallen. Maar dat mag je niet verder vertellen hoor, want Rachel heeft voor één keer in haar leven de schuld gekregen. En ik kan er toch niks aan doen dat ze een hondenbot als sleutelhanger heeft? Nu staan we quitte. Maar hoe kan ik boete doen, zodat ik de diamanten ring mag houden voor een hypothetisch aanzoek? Rachel heeft nog altijd Oxford.



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Ach, het is ook wel een hele mooie ring. Bid de Engel des Heren.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb mijn nicht Rachel, die parttime aan Oxford studeert, pure absint gegeven zonder te vermelden dat het...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Op de begrafenis van mijn oma heb ik geflirt met de kistendrager.



Is dit oneerbiedig? Vast wel.



De eerste keer? Vast niet.



Een bruiloft is volgens romcomfilms befaamd om de one night stands; een begrafenis is gewoon de andere kant van de medaille. Mijn oma is afgelopen week overleden, gisteren was haar uitvaart. Mijn vader heeft die met een verpleegster via een livestream op honderd kilometer afstand gevolgd. Ik dacht dat alleen huwelijken en begrafenissen van royalty werden opgenomen. Heeft corona toch nog iets goeds gebracht, naast thuis werken in je pyjamabroek.







Ik spreek wat lieve woorden over mijn oma op gehorige hakken in een zwarte kanten jurk, waarvan een draadje loszit. Ze stierf aan Alzheimer. Wat ik vooral over haar weet, was dat ze net als ik van toneelspelen hield. De dramatische kant heb ik van haar geërfd. Ik vertel over alle logeeravonden en toneelstukjes die we op het bed uitvoerden, van Sneeuwwitje tot Hamlet. Mijn nicht Rachel vormt na mij performancekunstuit en zoekt live woorden op in een woordenboek, terwijl ze op een filosofische toon vraagt: ‘Hoe weten we of we leven, terwijl we net zo goed bij de doden kunnen horen?’ Ondertussen heeft Brutus eindelijk zijn blaf gevonden en vallen mijn neefjes in slaap.



Het gebedsprentje heb ik geschreven en mijn zus heeft het ontworpen. Voor Rachel moest Brutus’ hondenpoot onderaan de kaart worden afgebeeld. Mijn moeder en tante streden om de rest: welke houtsoort voor de kist, of er pioenrozen of hyacinten op werden gelegd en om de afspeelvolgorde van Ave Maria / Time To Say Goodbye / Rollercoaster. Het is als het plannen van een bruiloft, maar dan binnen een week. Wie doet dat eigenlijk als je kinderloos bent en geen familie over hebt? Voor de zekerheid heb ik maar mijn eigen begrafenis al gepland: Take Me to Church / Shake it Off / Let Her Go, een rode roos voor elk geleefd jaar en de goedkoopste kist, want die gaat toch in vlammen op.



Het overlijden van mijn oma was niet geheel onverwacht. De laatste maand lag ze in een diepe slaap, als een opgedroogd Doornroosje. Mijn zus vertelde aan haar bed dat ze zwanger is van een derde, en ik vertelde haar maar over de stand van zaken met Kees: ‘Ja, hij is heel lief, heeft me laatst deze ketting met mijn geboortebloem cadeau gedaan om te vieren dat we een maand samen zijn.’ Hopelijk hebben die hoopvolle woorden haar rust gegeven.



Mijn oma was een verzamelaar van eendenparafernalia, dus we liepen met twee glazen eendenbeeldjes naar buiten. Die stonden bij elke Sint en Kerst op de haard, met bijpassende accessoires. In de zomervakantie van 2010 had mijn nichtje Rachel er eentje onthoofd, toen we binnen voetbalden. We waren te lui om onze jas aan te trekken en naar buiten te gaan. Toen mijn oma boos vroeg wie de blauwe eend uit Milaan had omgestoten, wees de schuldige mij aan. Die avond kreeg ik geen slagroomijs met warme kersen.&nbsp;







Bij het zien van de afbeeldingen op het grote projectiescherm moest ik huilen. Maar niet om mijn oma. Mijn vader had de meeste foto’s gemaakt. Het was de wereld vanuit zijn lens bekeken, soms nog geen jaar geleden. Op een foto van het familiefeest van 2015 stond hij rechtop, hij was bezig z’n bril ietwat ongemakkelijk op zijn neus te zetten. Zijn hand lag op mijn moeders schouder, alsof hij haar krullen wilde aaien, mijn zus en ik lagen voorop op het gras tussen de anderen neven en nichten. Mijn jurk was te kort, dus ik zat er de hele tijd aan te trekken. De dag ervoor had mijn moeder hem op mijn verzoek ingekort, maar ik had geen rekening gehouden met door de knieën gaan.



Ik ben vergeten zakdoekjes mee te nemen, en het voelt respectloos om in de minuut stilte te praten. Na wat wanhopig om me heen te kijken, heb ik oogcontact met de enige andere in de zaal, die niet met zijn ogen dicht aan het bidden is. De jonge kistendrager geeft me godzijdank een pakje Kleenex. Ik knik hem dankbaar toe en pak het aan. Zijn warme vingers raken mijn koude klompen net iets langer aan dan nodig. Na het drogen van mijn gezicht, is hij alweer uit het zicht verdwenen. Achterop het plastic staat met zwarte stift zijn nummer geschreven. De inkt geeft af op mijn natte handpalm.



Bij de receptie is er geen plakkerige cake, maar zijn er Bossche bollen (een stuk moeilijker te eten zonder onder de slagroom te komen). Ter afleiding stuur ik het vervaagde nummer een berichtje en sla hem bij gebrek aan beter in mijn mobiel op als ‘Knappe Kistendrager’: Ben je klaar met werk? Zullen we iets afspreken? Ontmoet me buiten. (Ik kan niet dichten. Maar wilde romantisch doen. Dus schreef een haiku.)







Zijn naam is helaas niet Kees, maar Kaïn. Hij is wel romantischer. Elke ochtend wensen we elkaar goedemorgen en elke avond welterusten in de vorm van clichématige gedichten en foto’s. Ik kan flirttips gebruiken die verder gaan dan zwiepen met je haren en veel huid laten zien, geven priesters die ook? Mijn sexting gaat niet verder dan een foto sturen van een behabandje of kapotte panty.



Wanneer ik deze haiku’s stuur:



Als ik naar je kijk Is jouw spiegelbeeld zichtbaar Tot de lamp uit gaat



In morsecode Schijn ik nu deze woorden Geef me &#8217;n vampierkus



Krijg ik een foto terug van een zonsondergang of -opgang met als onderschrift: ‘Wou dat je hier was.’



In mijn laatste berichtje vanochtend liet ik de haikuvorm los:



Ik ben vergeten Dat ik een slot nodig heb Mag de jouwe door de mijne?



Ik wil iemand die mijn handen en voeten verwarmt wanneer de verwarming uit staat. Ik wil iemand die me ophaalt van het station wanneer de trein weer uitvalt. Ik wil iemand die me aan het lachen maakt met slechte grappen wanneer ik pijn heb. Ik wil iemand die voor me een lamp kan vervangen en heeft gekookt als ik thuiskom, ik wil iemand die vraagt hoe mijn dag is geweest als het antwoord een scheldwoord is en op het echte antwoord zit te wachten, ik wil iemand die ongevraagd advies geeft als ik het even niet weet en blijft herhalen dat het goed komt.



Nu heeft Kaïn niet meer gereageerd sinds vanochtend 08:09 uur. Denk je dat mijn vrije vers hem heeft afgeschrikt? Zou hij me al vergeten zijn of zou er een dode zijn gevallen en is hij gewoon aan het werk? Is het erg als ik op het laatste hoop?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Het komt wel goed. Bid een rozenhoedje.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Op de begrafenis van mijn oma heb ik geflirt met de kistendrager. Is dit oneerbiedig? Vast wel. De...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Op mijn vaders verjaardag heb ik gelogen dat ik een vriend heb, genaamd Kees.



Kees heeft groene ogen, een wipneus en bruine krullen. Ik laat op verzoek een stockfoto van hem zien aan familieleden. Ze vinden dat hij een aardige uitstraling heeft. ‘Hij kan zo model zijn’, zegt tante Cor bewonderend. Ik gris mijn mobiel uit haar klamme handen. Op het vergrendelde scherm staar ik naar de handjes van mijn neefjes, die ik voor het eerst vasthield in het geboortecentrum van Heerlen. Na mijn theaterpremière in Amsterdam Sloterdijk moest ik daarvoor de toeristische route door Nederland afleggen. Een reis met de NS is niet compleet zonder een onverwachte busrit.



Nu kan ik gelukkig de auto van mijn vader lenen. De kofferbak heb ik volgepropt met spullen voor een fout feestje: van verkeersbord met ‘60’ groot erop tot een lelijke opblaaspop. Mijn moeder kon de nacht voor zijn verjaardag niet slapen, daarom heeft ze vanillewafels, appelkaneelcake en chocoladetaart gebakken. Het lijkt alsof mijn vader op kamers woont. Alleen heeft hij niet een student als vervelende huisgenoot, die niet weet hoe een vaatwasser werkt, maar een kleptomaan genaamd Janine, die haar man niet meer herkent. De gemeenschappelijke ruimte versieren we met ballonnen met confetti erin, die zweeft na elke uitademing. Kleurrijke slingers hangen we aan de gordijnroede, maar moeten eraf worden gehaald vanwege de brandveiligheid. De verwarming lijkt op lichaamstemperatuur te staan.



Na wat ongemakkelijk vals gezang blaast mijn moeder de kaarsjes uit, want mijn vader spaart zijn laatste adem liever voor sigaretten. De thee is slap, de koffie is op. De taart smaakt eerder naar gesmolten was, dan naar chocola. Een te vrolijke stem van teleshopping klinkt hard op de achtergrond. Mijn vader vraagt ondertussen de hele tijd zacht hoe het met me gaat met wat onverstaanbare Catalaanse woorden ertussendoor. Gebocheld in zijn rolstoel zoekt zijn koude hand de mijne. Zijn huisgenoot Janine loopt met zijn geruite blouse aan rond. Dat was het cadeau van vorig jaar, toen zat hij nog in de versleten fauteuil thuis.



Ik kan hem niet lang recht in zijn scheve gezicht aankijken, dus ik houd maar mijn neefjes bezig met entertainment. De blauwe verfresten op hun outfits matchen. Die verf hoorde eigenlijk van hun handjes en voetjes op de verjaardagskaart te belanden. In een paar maanden hebben mijn neefjes veel geleerd: rechtzitten, van de commode rollen en naar je haren grijpen. Het cadeaupapier gebruiken ze graag als speelgoed.







Ome Paul komt binnen en geeft me een natte zoen op mijn wang. Elke keer als ik hem zie, krijg ik een doosje bonbons met hazelnootvulling dat over datum is, terwijl ik een notenallergie heb en hij niet eens officieel mijn oom is. Na verloop van tijd is het een bijnaam geworden, familievriend klinkt meer als een man in de bosjes – al past dat beter.



Mijn oma heeft corona en zit in quarantaine in haar te grote huis met wilde tuin. Mijn tante was overdressed in haar McQueen little black dress met Louis Vuitton-tas. Mijn nichtje had haar blonde hond Brutus mee. Hij heeft een groeiachterstand wegens stress en kan niet blaffen. Volgens mij heeft hij psychologische hulp nodig, en EMDR.







Vanwege het eigen risico heb ik geen zin om iemand te betalen om alleen maar te luisteren naar al mijn zorgen. Daarom ben ik hier in dit hok bij jou beland. Al voelt het een beetje eenzijdig aan, het lucht wel op. Het is fijn om te weten dat het tussen ons tweeën blijft. Straks loop ik naar buiten en is de kans groot dat ik je niet eens zal herkennen zonder je pastorale outfit.



Tegenwoordig kan ik niet langer tegen de narigheid van anderen. Een slechte gewoonte: alles vergelijken met mijn eigen ellende – wat aan beide kanten niet eerlijk is, pijn doet pijn. Alleen heb ik niet genoeg energie om me zorgen te maken over alweer de volgende crisis. Ondertussen protesteren in Frankrijk vijftienjarigen tegen de verhoging van de pensioenleeftijd. Ik erger me slechts als het ov weer platligt vanwege landelijke stakingen; de treinen en bussen wisselen elkaar af waardoor je afhankelijk wordt van een fictieve auto. Mijn zus is dan mijn taxichauffeur, terwijl we Carpool Karaoke naspelen.







Op het verjaardagsfeest wil ik niet op de groepsfoto, dus ik bied aan om het perfecte plaatje te schieten. De verpleegster behandelt mijn vader als een kind, wanneer hij naar buiten wil om te roken. En al heeft de rolstoel iets weg van een kinderwagen, daar houdt de vergelijking dan ook weer op. Na te hete melkflesjes vanwege een verkeerd ingestelde magnetron volgt het tranenuurtje. Een verse drol van Brutus, een gillende tante Cor, die erin trapt met haar Louboutins, en twee synchroon huilende baby’s maken het feest compleet.



De tiende feestgast, mijn nicht Rachel, vraagt of ik nu eíndelijk een vriend heb. En ik antwoord zonder aarzeling ja, terwijl haar labradoodle Brutus bevroren in de hoek staat. Janine probeert zijn halsband bij haar echtgenoot om te doen. Elk liefdesverhaal heeft een happy ending, als je weet wanneer je moet stoppen met vertellen. Ik wenste dat er een robot-Kees bestond, toen ik zojuist een noveenkaars in de kapel aanstak. Eigenlijk geloof ik niet in God sinds ik weet dat mijn vader Sinterklaas was. Mag ik dat hardop zeggen in een kerk? Die kan trouwens wel een rebranding gebruiken. Dan halen jullie misschien genoeg geld op om de verwarming aan te laten.



Ik vind dat de vraag of ik de liefde heb gevonden in dezelfde categorie valt als ongevraagd huisdieren- of babyfoto’s en filmpjes laten zien: het jonkie is de 157ste foto niet schattiger dan op de 156 foto’s ervoor. De volgende keer zeg ik dat ik een rijke man van in de tachtig aan de haak heb geslagen, dan willen ze hem vast niet zo gauw uitnodigen voor een familiediner. Ken je toevallig een Kees die ik kan inhuren en kan ik iets doen ter compensatie voor het liegen?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Helaas niet, bid maar het Morgengebed.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Op mijn vaders verjaardag heb ik gelogen dat ik een vriend heb, genaamd Kees. Kees heeft groene ogen,...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb gedaan alsof ik zwanger was om gratis eersteklas te kunnen reizen met de NS.



Er was geen plek in de tweede klas. Daarnaast kreeg ik spierpijn van het bewaren van mijn evenwicht in een scherpe bocht, en het ontwijken van ledematen. De trein doet me denken aan een clownsauto, waarin het wereldrecord mensen proppen in elk spitsuur wordt gehaald. Ik begrijp dat een zwangerschap faken vrij ver gaat, maar het is niet zo dat de NS extra verdient aan een lege stoel. En dan is mijn opgeblazen buik in de avond tenminste ergens goed voor. Misschien zorgt het wel voor slecht karma. Al weet ik niet of ik kinderen wil. Mijn algoritme denkt van wel, want er poppen regelmatig reclames van ultrasnelle zwangerschapstesten op. Waarschijnlijk komt dat omdat ik net tante ben geworden. Ik ken ook de namen van de kinderen van tientallen mommy influencers en volg hun eerste hapje, stapje en poepje.



Eigenlijk weet ik het wel. Ik wil kinderen, maar niet alleen. Bij mijn zus zie ik al hoe lastig het is met zijn tweeën (eigenlijk zessen, als je alle gratis oppassers meetelt: schoonouders, mijn moeder en ik). Het oude Afrikaanse gezegde ‘Er is een heel dorp nodig om een kind groot te brengen’ bestaat niet voor niets. Alleenstaande ouders bestaan, maar ik heb al dagelijks keuzestress bij het kiezen van mijn kleren. Hoe kan ik dan in hemelsnaam een opvang, kinderwagen en merk luiers kiezen voor de geboorte? Mijn pasgeboren neefjes staan er daarnaast financieel gezien beter voor dan ik. Een kind grootbrengen kost een ton, daar kan geen recent verhoogd minimumloon tegenop.



Mijn eerste bijbaantje was vakkenvuller in een supermarkt. Sindsdien kan ik ook geen boodschappen meer doen zonder te denken aan al dat zinloze spiegelen. Want een klant pakt altijd een pot augurken uit het rek, net zodra je klaar bent, waarna een kind hem aan de jas trekt en het glas breekt. Nu reken ik nog steeds mijn uitgaven om naar hoe lang ik ervoor zou moeten werken met het minimumloon.



Dat omrekenen is af te raden als je gezellig uit eten bent. Laatst liet ik me trakteren op een date met een jongen, die ik in de trein ontmoette. Dat is de beste hedendaagse ontmoetingsplek. Er is namelijk genoeg tijdsdruk vanwege het volgende station om niet te lang te wachten op het vragen van iemands nummer. Mijn huur was net afgeschreven. Normaal split ik of als ik in paniek raak, betaal ik feministisch de hele rekening zonder te kijken naar de totaalsom. Daten is duur als je mensen wil ontmoeten zonder verwachtingen.



Het spannendste moment bij First Dates is dan ook wie als eerste het geldkistje oppakt. Bij splitten stop ik ze in het hokje van mensen die hun tikkies ‘vergeten’ te betalen. Al schept het ook bepaalde verwachtingen als iemand de hele rekening betaalt: ‘Dan betaal jij de volgende keer.’



 Mensen willen van nature altijd meer. Voor mij begon het al in de klas van juf Lotte met Sinterklaas. Ik was blij met mijn cadeaus van de goedheiligman totdat ik in het klaslokaal aankwam: medeleerlingen hadden het over hun nieuwste treinset/Playstation/paard. Mijn plastic poppenhuis zag er opeens een stuk minder mooi uit. Zelfs als ik een meisje zag met minder cadeaus dan ik of een Furby van Marktplaats, moest ik de neiging onderdrukken om ze niet van haar af te pakken.



In de mentorklas van meneer Jansen was dit het geval met cijfers, ik vergeleek mijzelf altijd met Sasha. Als ik een acht kreeg voor een onverwachte overhoring Latijn, had zij een achthalf. Voor wiskunde had ik altijd een negen, en zij een tien. Behalve voor gym. Daar kregen we allebei een zes voor de shuttle run test, voor onze inzet.



Vooral op andermans lengte lette ik in de collegezalen: bij elke langere vrouw had ik het idee dat die meer kon zien dan ik, wat ik alleen kon evenaren met stilettohakken die in mijn geval slechts geschikt zijn voor stilstand. Ik denk serieus dat een man die schoenen heeft ontworpen, zodat zijn vrouw niet bij hem weg kon lopen.



Op het werk zie ik tegenwoordig hoe de favoriete flexplekken bewaakt worden met visitekaartjes, fotolijstjes en kamerplantjes. We blijven territoriumdieren. En zodra je naar een vergadering gaat, wordt je bureau ingenomen door een geliefde collega. Die wat kauwgom onder het bureau plakt om de plek te claimen als een hond met plas. Het schrapen van kauwgom in de pauze is van alle leeftijden.







Voordat ik afreis naar mijn ouders in het zuiden, koop ik een nostalgisch broodje rookworst bij de Hema op het station. Het is nu maar liefst 65 cent duurder geworden (al is de prijsverhoging misschien juist goed ter compensatie voor de milieuvervuiling). Ik eet het dan ook alleen als ik me eenzaam, angstig of gestrest voel. Daarna ben ik lichtelijk misselijk vanwege het vet en schuldgevoel.



De sterke vleesgeur brengt me terug naar mijn eerste keer alleen in Amsterdam vanwege een sollicitatie. De jonge vrouw achter de kassa gaf me glimlachend de mosterd apart, nadat ik er twijfelend naar keek. Ze wees me ook direct de weg naar de juiste uitgang. Het pinnetje van Google Maps gaf vreemd genoeg aan dat ik in Almelo was, waar ik alleen van wist dat de stoplichten het er doen dankzij Herman Finkers. Het kon net zo goed over mijn ouderlijk dorp Puth gaan, behalve dat we niet eens stoplichten hebben, maar wel om de paar meter hoge verkeersdrempels.



Met mijn broodje in de hand moet ik rennen naar de trein richting Heerlen van 20:05 uur. In de coupé is een stoel vrij voor mijn tas en luister ik buiten adem mensen af met lege AirPods in. Zelfs met Rammstein op zou ik het gesprek van de vriendengroep naast me opvangen. Ze gaan de hele coupé langs met op de achtergrond muziek, op vol volume: ‘Deze jongen heeft een beurt nodig. Wie wil?’ We zitten in de stiltecoupé. De vrienden kijken samen voetbal op een telefoonscherm, dat in elke bocht staat te balanceren op het tafeltje van nog geen vijfentwintig centimeter breed. Sport kijken met vreemden in een afgesloten ruimte met de geur van zweet en patat zorgt wel voor verbroedering. Zeker als door de vertraging het gejuich zich als een virus verspreidt door het treinstelsel. ‘Vergeet uw hond, kind en goudvis niet als u de trein verlaat’, klinkt vrolijk door de speaker.



Doordeweeks moet ik in de spits reizen, maar ik wil geen corona krijgen zodat ik mijn vader kan opzoeken in het verpleegtehuis. Wat nu?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Bid het Onze Vader.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb gedaan alsof ik zwanger was om gratis eersteklas te kunnen reizen met de NS. Er was...

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230;



Ik heb een bruidsjurk gekocht, terwijl ik single ben.



Sinds de basisschool heb ik geen serieuze relatie meer gehad – ik piekte te vroeg. Op Valentijnsdag pakte ik als negenjarige groots uit met een geheime speurtocht bij hem thuis met als eindpunt puzzelstukjes die een liefdesbrief op rijm vormden, met rozenblaadjes erbij voor in bad, en een teddybeer met zijn naam erop geborduurd. Van hem kreeg ik een wit Zeeman-T-shirt met ketchupvlekken cadeau. Toen kwam ik erachter dat romcoms naspelen in het echte leven niet werkt. Op de middelbare school leek er even hoop te zijn, toen ik een roos op mijn bureau vond. Maar die moest ik doorgeven aan mijn beste vriendin, die rechts van me zat. Mijn studentenleven bestond uit onhandige zoenen en slappe aanrakingen.



Mijn oma, moeder en zus waren op mijn leeftijd al getrouwd en weldra zwanger. Mijn tante – het hondenvrouwtje in de familie – heeft de bruidszaak van mijn overgrootmoeder overgenomen, waar ik geen voet meer in durf te zetten sinds ik op huwbare leeftijd ben. Als kind liep ik met neefjes en nichtjes in de jaarlijkse bruidsshow, totdat de puberteit insloeg. Een bruidsmeisje is op een bepaalde leeftijd niet schattig meer, maar gewoon sneu. De vraag of je verkering hebt, komt in een bruidswinkel extra hard aan.



Dankzij datingapps kan ik geen emoticons meer zien zonder onwelwillend aan seks te denken. Teksten als ‘Je ouders zullen van me houden, je buren niet’ vallen onder de meer poëtische openingszinnen en je kunt bingo spelen met profielfoto’s: sportschoolselfies, reiskiekjes, en iets schattigs (puppy/kitten/baby) of stoers (motor/auto/joint). Wel heb ik respect voor mensen die duidelijk zijn over wat ze zoeken: ‘Stuur een 😈 [lachend gezicht met hoorns] als je dominant bent en ook van kinky rollenspellen houdt’. Je weet dan in ieder geval direct wat voor vlees je in de kuip hebt. Het verbaast me dat er nog geen T-shirts zijn met Tinderteksten om offline te kunnen swipen. De toekomstige ware tegen het lijf lopen is tegenwoordig alleen mogelijk in De Bachelorette. De grens tussen een stalker en prince charming is een straatverbod van elkaar verwijderd.



Mijn oma, moeder en zus hebben ontmoetingsverhalen waar elke romcommaker jaloers op is. Toen de tram staakte, leerde mijn oma opa kennen en bood hij haar een lift aan in zijn zelf opgeknapte zilveren jaguar. Mijn moeder ontmoette mijn vader in een circustent in Catalonië – tijdens volle maan nota bene – want ze was verdwaald in de Pyreneeën met een kaart die niet klopte, al kan het ook aan haar navigatieskills liggen. Als tiener sprak mijn zus haar man aan in een Limburgse bar, omdat ze dezelfde kleur blauw in hun ogen hadden. Nu lopen er überschattige kopieën van hen op deze wereld, terwijl ze eerst te horen kreeg dat ze endometriose had. Mijn liefdesverhaal is halverwege de twintig nog ongeschreven. Misschien wordt het eens tijd om genoegen te nemen met iemand die me trakteert op koffie, terwijl ik alleen maar thee lust.



Ik kan er niet tegen als mensen zeggen dat ze juist liefde vonden terwijl ze er niet naar op zoek waren. Ook haat ik mensen die zeggen dat liefde een werkwoord is, want dat is taalkundig gezien onjuist en symbolisch gezien klopt het ook niet. Ik ben geen grote ervaringsdeskundige op dit gebied, maar ik weet wel zeker dat liefde eerder een gevoel is dat je niet kan forceren of trainen. Liefde heeft tijd nodig om te groeien maar kan blijven terwijl de relatie al uit het zicht is verdwenen. Genoeg beeldspraak, wat ik wil zeggen is: liefde komt je niet aanvliegen als je een muur om je heen bouwt&#8230; Verdomme, die slechte metaforen komen door al die Halmarkfilms en Valentijnsdagkaarten (oftewel kapitalisme).







Toen ik de jurk in de kringloopwinkel zag, had ik genoeg Say Yes to the Dress gekeken om te weten dat dit het yes-moment was, alleen zonder de ring. Ik stond ook niet stil bij het verleden van de jurk: hoogstwaarschijnlijk een scheiding of sterfgeval – ik weet niet goed wat erger zou zijn. Tegen beter weten in paste ik de ivoorkleurige zeemeerminnenjurk uitvoerig versierd met kraaltjes in een pashokje, waarvan de gordijnen bestonden uit aan elkaar genaaide spijkerbroeken. Met Dr. Martens eronder, zonder beha, paste de jurk perfect qua lengte en breedte. Het prijskaartje was een maand boodschappen. De kassière feliciteerde me met mijn verloving, terwijl ik mijn linkerhand krampachtig in mijn jaszak verborg en met de andere hand probeerde af te rekenen.



Nu hangt de prinsessenjurk als een doodskleed aan de wc-deur van mijn studio, omdat er geen plek voor is in mijn Ikeakledingkast. Zodra ik bezoek krijg, vouw ik hem op en leg ik er gebruikte handdoeken overheen. Ik zit eraan te denken om de jurk voor carnaval of Halloween te gebruiken. Alleen voelt dat wat oneerbiedig, en aan het Leger des Heils doneren krijg ik niet over mijn gierige hart. Na een kutdag trek ik hem binnenshuis aan en voel ik me mooi, rijk en enkele seconden verliefd. Op de bank Emily in Paris Netflixen onder het genot van supermarktmacarons met een jurk van satijn met kraaltjes en tule aan is gewoon niet hetzelfde als in je joggingbroek. Alleen wil ik hem in het openbaar ook graag schaamteloos aan kunnen. Wat moet ik doen?



&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8212;&#8211;



Bid drie weesgegroetjes.

Vergeef me Vader, want ik heb gezondigd&#8230; Ik heb een bruidsjurk gekocht, terwijl ik single ben. Sinds de basisschool heb ik geen serieuze relatie meer...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Elisa Ros Villarte

Stukken geschreven door Elisa Ros Villarte

Post-it

Gula (Vraatzucht)

Ira (Toorn)

Superbia (Hoogmoed)

Luxuria (wellust)

Acedia (Gemakzucht)

Avaritia (hebzucht)

Invidia (Afgunst)

Boeken voor de eeuwigheid

De wereld van Sofie

Honderd jaar eenzaamheid

Tijdmeters

Hart van inkt

De schaduw van de wind

Menu

Social

Contact

Credits