nummer

Aaron Pierens

Bergvrouw, zonnekind

Jolien Cerpentier

uitje

Leonie Moreels

ratten, muggen en de val van Alexandrië

Robbe Ghijsels

De Oplichting (3)

Jaap Blankespoor

Ongemak - hond

Lelie Danesh

na maanden piepten eenzame narcissen door het dikke winterdeken de wolkjes van je adem bleven hangen boven onze hoofden, kristalliseerden



na weken met natte sokken stopte de zon met verstoppertje spelen en zoende ik de dauw die aan je lippen plakte



jij wachtte met je sneeuwlaarzen aan tot de laatste bui wegtrok en na dagen in een waas die leek op mist



gierde de wind naast onze oren hij leek te fluisteren liefste, je bent thuis leg jezelf maar te drogen

na maanden piepten eenzame narcissendoor het dikke winterdekende wolkjes van je adem bleven hangenboven onze hoofden, kristalliseerden na weken met natte sokken stopte de zonmet...

sneeuwlaarzen

dichter

de restjes jou plakken nog aan mij als slaap aan mijn wimpers ik ruik jou aan mijn vingers je past mij als een trui die ik nooit in de was gooi (verliefdheid stinkt een beetje)



chemisch is ons zweet vermengd speekselbrouwsels neuzen in elkaars oksels we schuilen voor een regen die nooit zal komen  die boven ons aan de horizon hangt je doet je laagjes uit bij mij als ik je aanraak rinkelen de kristallen in je zakken als een deurbel de huizen die we zijn hebben schimmels in de douche we wassen elkaar met de tong om de beurten  wolf en welp jager en prooi als ik eindelijk in jouw val stap voel ik geen angst boort je stem zich in mijn keel  als een kogel je huid warm als de loop van een geweer sensueel stroop ik jou, stroop jij mij er is geen bloed botten zijn eenzame dingen clavicula’s magneten  handen een berenklem bekken in elkaar geklikt femora in elkaars verlengde onze ribben het jachtveld harten het slacht-



huis met de rinkelende deurbel en het pingen van de microgolf en de bloemen op de keukentafel en het bed waarin jij zegt dat je me liefhebt wanneer je mij in je slaap dichter trekt

de restjes jou plakken nog aan mijals slaap aan mijn wimpers ik ruik jouaan mijn vingers je past mij als een truidie ik nooit in...

het kan toch niet de bedoeling zijn

als kind plakte ik nooit mijn stickers de fles rosé wijn wordt frisdrank in de kast een pak rietjes met rood-blauw-witte sterren ligt ongeopend in een la van in de oertijd toen we Amerika nog leuk vonden



de euro vervalt tot frank vervalt tot gulden munten vervalt tot riviersteentjes, ruilhandel, vrouwen, tanden de bos bloemen met een kortingssticker verwelken in de winkel tijdens het verlengd weekend worden door een jobstudent op een vuilniskar gekieperd de paarden die de kar voorttrekken zijn eigenlijk sabeltandtijgers zijn eigenlijk zygoten met twee zaadcellen eeuwig verwikkeld in een machtsstrijd



de appels gisten tot cider in de koelkast waar zeldzame schimmels op schimmelkazen groeien: het kan toch niet de bedoeling zijn om in een overvloed aan keuze niets te kiezen, het is geen vakje dat we aanbieden, op elk formulier moet je wel iéts aankruisen, tenminste om te laten zien dat je de privacyvoorwaarden hebt gelezen 



cursor zweeft over hokje vinger zweeft over muis lichaam zweeft boven computer kind zweeft boven volwassene  plakt sticker op haar wang als klapzoen

als kind plakte ik nooit mijn stickersde fles rosé wijn wordt frisdrank in de kasteen pak rietjes met rood-blauw-witte sterren ligtongeopend in een la van...

woekeren

zaag me doormidden, tel mijn groeiringen zoek een kettingzaag laat de tanden mijn huid bijten zoals de jouwe deden het verleden is venijnig het komt terug



als onkruid of de muizenfamilie die even weg is voor de zomer en in de winter weer een nest maakt in de holte van je borstkas



ik dacht dat je nu gelukkig was, dat zei instagram, dacht dat we de lijken uit de keukenkast begraven hadden die regenachtige dag de neptranen  de eulogie klonk als een kerstliedje we hebben de hele nacht asfalt gegoten



je bent van job veranderd, zei je je wou bouwen, niet verwoesten ruilde de sloopkraan in voor kapotte tuinmanhandschoenen ik zie je nu vaak in het dorp een haag snoeien ironisch dat je nu van planten houdt:



ik groeide je voorbij en je noemde het woekeren

zaag me doormidden, tel mijn groeiringenzoek een kettingzaag laat de tandenmijn huid bijten zoals de jouwe dedenhet verleden is venijnig het komt terug als onkruidof...

boeman

we rennen in pyjama de trap af hopend Hem beet te pakken de wortel ligt als een gehavende soldaat half-opgegeten op het bord het suikerklontje gesmolten tot smerige smurrie schaamte plakt aan onze blote voeten onze reflectie in het keukenraam kijkt ons indringend aan steekt een tong naar ons uit



ogen groot en korstig in de ochtend onze melksnorren als enige vorm van autoriteit we zijn de uitverkorenen plotten een nieuw plan uit in de tuin dauwgedruppelde stokken in bevroren zand jij van voor ik langs achter in de nacht van zes december wordt de geschiedenis herschreven in het gelige licht van de nachtlampmaan oefenen we gemene gezichtsuitdrukkingen commanderen we een leger barbiepoppen onder het Kabouter-Plopdekbed ballen we onze vuisten, fluisteren we elkaar oorlogsstrategieën in het oor als verhaaltjes voor het slapengaan



we hebben maar één ding op ons verlanglijstje staan uitgeknipt uit een reclamefolder, mama deed het op de post zei dat Hij het ontvangen had maar de clementines bleken mandarijnen te zijn in onze knellende schoentjes vonden we enkel een paardenhaar, een kanten zakdoek, een bon voor de Decathlon kruimels



ergens tussen wachten en toeslaan groeien en uitgroeien is er iets mis gegaan onze voeten piepen onder het laken vandaan het bed te klein om ons beide te dragen je verhuist naar de andere slaapkamer  bij de speelkist onder het dakraam waar Hij soms rond december verschijnt als de boeman die Hij geworden is

we rennen in pyjama de trap afhopend Hem beet te pakkende wortel ligt als een gehavende soldaathalf-opgegeten op het bordhet suikerklontje gesmolten tot smerige smurrieschaamte...

grabbelzak

het is laf om te vragen mag ik als je hand al in de grabbelzak zit of in een onderbroek het getuigt van weinig respect als je een hap neemt van de koek en die dan teruglegt je zegt dat er muizen bij ons wonen of geesten en ik weet niet wat enger is



ik sla vaak je hand weg ik zie het als een wedstrijd om de intenties niet te laten wortelen in mijn aarde vormen ze een netwerk verkankeren ze communiceren ze in een morsecode die bestaat uit vingertikken op mijn dij &#8211;  mijn buik &#8211; mijn sleutelbeen



ik knip het verlangen af als een draadje soms trek ik eraan zie ik hoe jij ontwart mijn nee het enige schaakstuk dat ik bezit het enige woord op het enige blad in de enige map in mijn aktetas



ik heb geaccepteerd dat dit is hoe het is



ik sluit de grabbelzak met een rits bij de wekelijkse volkstelling turf ik de littekens die ik veroorzaakt heb

het is laf om te vragen mag ikals je hand al in de grabbelzak zitof in een onderbroekhet getuigt van weinig respect als jeeen hap...

alles wat de orde zou verstoren

we klagen over hoe duur het brood is durven de bakker niet meer in de ogen kijken



ook een afscheidskus kost geld onder onze tongen zitten munten en oude reclamefolders nu een euro voor een 



weerzien we maken niets want iedereen is maker. we produceren. het afval in bergen aan onze voeten de verpakkingen onleesbaar



maar we willen we wachten op een loon of een lening of een afdankertje van een rijk kind een pop waar al duizend keer mee gespeeld is zodat we



enkel maar in de voetsporen van het vorige verhaal kunnen treden we maken  dezelfde fouten botsen de auto’s in dezelfde vormen vervormen onszelf



tot iets dat sprekend op onze ouders lijkt in deze economie is er geen plek  voor vernieuwing faalangst is een kapitalistische bijwerking:



als de oogst niet lukt, eet je niet, sta je met Frère Jacob in de kerk te bidden dat de kippen plots meer eieren leggen de gebeden



eeuwen geleden in de muren gedreund door dezelfde wanhopige stemmen misschien is de jouwe iets lager en is je rok wat mooier thuis is je zus



verkocht aan een man zonder tanden ze moet vanaf nu zijn eten voorkauwen en elke ochtend de drie koeien in de paardenstal melken ze wonen



in een huisje bovenaan de afvalberg waar nooit een lichtje schijnt elektriciteit is te duur de nieuwe god is almachtig



maar geen aalmoezenier hij woont ergens in de wolken waar je enkel kan geraken met een lift en een excuus of een vuile onderbroek in een envelop



we geven de bakkers de schuld samen met de vuilnismannen het brood beschimmelt sneller tegenwoordig en de zakken stapelen



als een tetrisspel we dienen een abortusaanvraag in voor communistische gedachten alles wat de orde zou verstoren



verdwijnt na het avondgebed in de slokdarm

we klagen over hoe duur het brood isdurven de bakker niet meer in de ogen kijken ook een afscheidskus kost geld onder onze tongenzitten munten...

wat ik dacht dat liefde was

wij zijn de liefhebbers van de eeuw schreeuwen het van alle daken we zijn onsterfelijk en we liggen op de rug van de stad de dag is een doodgeboren kind de nacht eeuwig eeuwig eeuwig



we baden in gouden badkuipen maken zorgeloos tosti’s in het vuile water zoeken de dood in elk hoekje worden boos als ze zegt dat ze geen tijd heeft voor ons



we springen van de bruggen die we bouwen de kakkerlakken die in de holtes van onze schedels leven zijn onze vrienden kleuren onze herinneringen handmatig in schetsen een toekomst met kinderwagens, bouwvergunningen, ze rapen al materiaal voor de komende winter en de kelders in onze sinussen vullen zich met potjes



ik hou van je, gezegd op 05/11 ik zie je graag, gezegd op 17/10 je bent de mijne, gezegd op 30/09 ik zou sterven zonder jou (nog niet gezegd)



bij wijze van grap gieten we zwavelzuur in onze waterpistolen de littekens die we achterlaten kussen we teder, smeren we in met zalf van de apotheker en als de sneeuw komt doen we onze kleren uit&nbsp; maken we engelen op de gladde kinderkopjes ze lijken op sucubussen in de kerk smeken we voor vergeving laten de priester onze borsten betasten



blauw van de kou, nat, euforisch gieten we gif in gloedhete koffie we drinken uit bijpassende porseleinen kopjes, pinkjes omhoog voorhoofden tegen elkaar de damp cirkelt als een ring rond onze vingers ik hou je hand vast, verwonder me dat die nog warm kan zijn



we overleven het slagveld, delen het bed op het niemandsland, zien elkaar door de rook staan aan de overkant, graven elkaars loopgraven, gooien zand in elkaars ogen met onze modderige sneakers in het labo kook ik een mengsel van chloorgas dat ik in je oren fluister als je zegt



ik zou sterven zonder jou (veel te laat)



je lichaam smelt langzaam over mij heen en ik was me gulzig in de restanten van wat ik dacht dat liefde was

wij zijn de liefhebbers van de eeuwschreeuwen het van alle dakenwe zijn onsterfelijk en we liggenop de rug van de stadde dag is een doodgeboren...

schets #1, Leuven, oktober '22

man die niet kan wandelen legt niet nader bepaalde fles neer bak friet mayo naast hem gekwakt licht reflecteert &#8211; fluohesje, afvalbak koplamp in ogen schermt ogen af  vreemde Nederlandse taal vermengd met Engels aftershave met sigaretten de wereld zijn asbak tabak de start van de roes fietser fietst bergaf (altijd bergaf) man raapt fles, zelf, op strompelt verder, sigaret tussen vingers, fles omklemd in wurggreep

man die niet kan wandelen legtniet nader bepaalde fles neerbak friet mayo naast hem gekwaktlicht reflecteert &#8211; fluohesje, afvalbakkoplamp in ogen schermt ogen af vreemde Nederlandse...

schets #1, Leuven, oktober ’22

ping

mijn tepels zijn hard maar dat is van de kou en mijn clit zoemt zoals een microgolf maar dat is niet omdat ik aan jou denk het plastic bakje waar je eten in zat is gesmolten tot een onherkenbare vorm je spaghetti aangekoekt, ongekruid, benen gespreid, bloeddruppels tomatensaus op het witte tafellaken het gehakt kiezeltjes opgedroogd wc-papier die tussen je kiezen knarsen



je eten was lauw je stak je vork in het stopcontact radiogolven verkrachten in je oren wees stil geef je over aan mijn pulserende seconden&nbsp;



10 9 8



tel de rimpels op mijn lippen ik vergeet steeds water te drinken mijn speeksel is dik, lokmiddel, bindmiddel oersoep soms kus ik jou maar om te kussen om jou even de verantwoordelijkheid te geven voor mijn ademhaling



7 6 5 je streelt graag over mijn wandtapijten verstopt je daar waar thuiszijn spanning ontmoet als een huistv die plots aanspringt of een friteuse die de boel afbrandt



4 3 2



mijn tepels zijn hard maar dat is van de kou ik ben ondoordringbaar, Russische toendra ik heb vrouwen in mij zoals Matroesjka’s elk een raardere vorm, rood geverfd hard hout&nbsp; gekoloniseerd door meelwormen gaten die een labyrint vormen ruwe rotswanden die samentrekken en je adamsappel tot appelmoes knijpen



1 0



ik ben ook maar iets dat je op moet laden&nbsp; af moet breken in cijfers nul-een-nul-nul-een-nul uit moet kleden strippen de kabel naakt maken navelstreng doorknippen een onderbroek bestaat ook maar uit hele dunne draadjes en als je in mij prutst zie dan dat je je niet prikt of elektrocuteert aan wat je van mij hebt blootgelegd



geef je over aan de rode seconden plooi je knieën en hang onder mij als een loodgieter zoek het lekken, het druppen, het hunkeren geef je over tot ik



ping

mijn tepels zijn hard maardat is van de kou en mijn clit zoemt zoals een microgolfmaar dat is niet omdat ik aan jou denk het...

alsof de begeerte geprogrammeerd is

ik bied jou de allerlaatste kruimel suikerwafel aan zodat je gaat denken wauw daar wil ik mijn hele leven mee spenderen en kinderen krijgen en in het rusthuis samen overlijden aan een aortastenose omdat we te veel suikerwafels hebben gegeten- enfin



elke beweging die ik maak moet een doel hebben de hoek van mijn vingers met het glas zal onze toekomst voorspellen in de sterren buiten en in de tramsporen kan ik lezen hoe we in elkaar zullen passen straks ik ben bang dat jij verwacht dat ik groter ben (ik zal krimpen als je me aanraakt)



de kaars drupt we zijn in het nu in de bar hangt zweetgeur als rook plezier maken gaat als een fabriek lopende lachband de mopjes hetzelfde als alle vorige keren de antwoorden generiek en al lang geleden ingesproken door dezelfde stem die zichzelf aanmeldde op datingsapps met de termen



-frisse meid -allergisch aan sperma -op zoek naar iemand ja gewoon iemand -borsten mogen maar hoeven niet



ik bereken exact hoe snel ik ohh en amai seg en wow echt moet zeggen de derdegraadsvergelijking eenparige rechtlijnige beweging die flirten heet de eindbestemming staat op alle kaarten in het rood aangekruist je moet er geblinddoekt met een slakkengangetje geraken zo spontaan alsof de begeerte geprogrammeerd is en we lemmings zijn, pacmanspookjes die happen happen happen



ik drink wijn omdat je mij de kaart gaf en me vroeg of ik te vinden was voor rood (het enige rood dat ik graag eet zijn kanten beha’s en stoplichten) ik wapper met mijn wimpers omdat je zei dat je als kind graag vlinders in een bokaal ving het zou een eer zijn om in jouw handen te stikken



ik maak mezelf zo omdat ik geniet van het proces het zelf een plooibaar kunstwerk dat ik in de ochtend samen met mijn vuile onderbroek in mijn tas zal proppen



(als je wegkijkt laat ik  foefhaartjes en suikerwafelskruimels in je bed zodat je je weg naar mij kan terugvinden)



ik zal een excuus bedenken, tchuus, ciao, Judaskus op de wang  ik zal de deur zo hard dichttrekken dat je mij in je botten voelt nazinderen als een piepklein onzichtbaar stofje dat je nooit meer uit je ogen kan knipperen

ik bied jou de allerlaatste kruimel suikerwafel aanzodat je gaat denken wauw daar wil ik mijn hele levenmee spenderen en kinderen krijgen en in het...

jeuk

kan je niet uitstellen je keel versperd omdat zwaluwen daar een nest bouwen je hoest veren op kriebelkindje diep vanbinnen hebben de dakloze stadsmussen een vuurtje aangestoken met al het afval dat in je rondslingert: jaartallen, schuldgevoelens, dromen die in het flikkerende licht op nachtmerries lijken



het is een tango kindje een balans een oude krakende weegschaal die werkt met pond een vogeltje weegt niet zoveel al voel je de klauwtjes die zich vastgrijpen aan de schilfers op je lippen ze denken dat je een berk bent je ziet er wel uit alsof iemand tijdens een boswandeling stukjes van je af zou kunnen scheuren



kriebelkindje je had meer naar de dansles moeten gaan de herfstbladeren moeten loslaten niet alles in je plakboek plakken meer moeten vogelsspotten met opa in dat lelijke geruite hoedje



hoe ga je anders identificeren welke exoot hier niet thuishoort welke vogelvlucht  de destructieve soort welke habitat het onnatuurlijkst welk pad het gevaarlijkst welke worm een parasiet



aan het marktplein zie je dezelfde cirkels rond eenzelfde vuur de duiven steken over in voorspelbare patronen de kolibries zoemen in je oor als venijnige hoornaars je neemt weer de bus naar huis



hou je adem in, luister de blauwe reigers zijn terug van het Zuiden ze zoeken in het kikkerdril een prooi

kan je niet uitstellen je keelversperd omdat zwaluwen daar een nestbouwen je hoest veren op kriebelkindje diep vanbinnenhebben de dakloze stadsmussen een vuurtjeaangestoken met al...

goudvis

ik heb een ring gekocht die van kleur verandert ik kijk er soms naar



de verzachtende omstandigheden zijn een bokaal waar dierenwinkelzeewier ingroeit waar ik kiezeltjes slik en uitspuw slik en uitspuw slik en uitspuw mijn staart raakt het wateroppervlak ik fladder bijna als een dagpauwoog ik zoek ook naar nectar of



vissenvoer of iets om mijn blaffende grommende honger te stillen. ik kijk naar de kat zonder oren die naar mij kijkt ik ben te groot geworden



voor een goudvis ze gaan me karper noemen of zalmkonijn de tank zal breed aquatisch futuristisch-industrieel zijn ze nemen me mee



naar Belgium’s Got Talent en Guiness World Records, aanschouw het meisje dat te snel gegroeid is de vormloze vis die ze



geweest is zie hoe haar schubben van haar af vallen als een slang of een berkenboom of een Winx Transformation zie hoe haar botten



uitgestrekt zijn hoe ze haar tanden op elkaar klemt door de groeipijn hoe ze net gewend was aan verdrinken



en nu weer moet wennen aan de zeeblauwe kleur die haar ringvinvinger omklemt

ik heb een ring gekocht die van kleur verandertik kijk er soms naar de verzachtende omstandigheden zijn een bokaal waardierenwinkelzeewier ingroeit waar ik kiezeltjes slik...

er is niets

er is niets maar onder je huid net tegen de buitenrand groeit een stad stilletjes leggen ze wegen aan, een marktplein, een fontein, gebroken stenen waar paardenhoeven op dreunen het ritme van een bas de haren rechtopstaand zoals van de kou of van de angst 



ze planten bomen en gras graangewas waar groene marsmannetjes cryptische cirkelvormige boodschappen achterlaten je krullen een bos waarin jaarlijks hyperrealistische halloweentochten plaatsvinden er komt een dorpsdokter en een tandenfee en een fabriek die voorverpakte pijn maakt en aan je tong levert 



stilletjes gaan er mensen in je wonen ze bouwen huizen van de puistjes op je kin met kleine deurtjes en gordijntjes die altijd openstaan want ze hebben niets te verbergen alles wat ze zijn serveren ze op een dienblaadje naast het gevulde konijn dode ogen op een kersttafel ik ontrafel hoe ze terwijl je slaapt bruggen bouwen tussen je vingers en de groeven op je gezicht dieper maken zodat het je fysiek niet meer lukt om mij aan te raken



er is niets maar ik zag hoe er tientallen lichten schenen door je poriën ze hebben al autosnelwegen aangelegd en zoeven met hun piepkleine auto’s door je longen je hoest soms door alle luchtvervuiling in je cellen en dan vliegen ze je keel uit honderden, duizenden en ze schreeuwen



we kennen die beter we kennen die beter jij bent niets jij bent niets jij bent niets en ze landen op mijn gezicht en kruipen in mijn neusgaten in mijn oren ze tetteren en tieren erop los er is niets er is niets er niets behalve alles dat er onderhuids aanwezig is



doe een exploratieoperatie en ga zoeken waar het misging maar er is niets enkel bloed en vlees en gapende plooien elke plek te scherp om er een huis te zetten er is niets er is niets helemaal niets behalve de ruimte tussen ons die



vol is van alles wat ik zie maar niet kan verwoorden die zo leeg is dat alles wat we bouwen zou instorten



er is niets, antwoord ik

er is niets maar onder je huid net tegen de buitenrand groeit een stadstilletjes leggen ze wegen aan, een marktplein, een fontein, gebrokenstenen waar paardenhoeven...

zilvervisjes

er zaten zilvervisjes in de spaghetti die oma maakte, het was negen maart, de bloederige slierten hingen uit mijn mond als wormen uit een vogelbek ze maakten vlekken op het tweedehands communiekleedje, van mama geweest, zoals mijn lichaam ook aan haar toebehoorde



de zilvervisjes kwamen uit een potje dat op de bovenste plank stond en mochten enkel onder speciale omstandigheden vrijgelaten worden, ze gonsden en vonkten als vuurvliegjes en zoemden als de elektriciteitsdraden achter ons huis oma nam een zilveren lepeltje en schepte insectenconfetti over ons eten een parmezaankaas die tussen mijn tanden krioelde



ik denk dat ik te veel honger had toen en meer at dan mijn portie en meer wou zijn dan ik kon een hoogmoed die wachtte op de val uitpuilende ogen groter dan een kindermaag waar zilvervisjes in verstopt zitten soms als ik hik zwemmen ze naar mijn keel soms als ik huil voel ik ze spartelen tegen de binnenkant van mijn oogkassen soms als ik een reden zoek denk ik aan het potje op de kast



tussen zout en peper tussen omhelzing en verklemming tussen moeders en vrouwen  die toevallig moeder zijn

er zaten zilvervisjes in de spaghettidie oma maakte, het was negen maart, debloederige slierten hingen uit mijn mond alswormen uit een vogelbek ze maakten vlekkenop...

wachtkamer

In de wachtkamer van de psycholoog is het stil. De posters lijken voor ons te spreken, door de muur heen reiken ze felgekleurde handen uit, Comic-Sans-MS-vingers pulken de slaap uit onze ongewassen ogen en aaien moederlijk onze wangen.



‘Praten helpt.’ We zwijgen.



‘Je bent niet alleen.’ Als we opkijken, gaan onze blikken



evenwijdig langs elkaar heen. We kijken tegelijk weg.



Het heeft geen zin om verschillen te tellen, in bepaalde omstandigheden word je vereenzelvigd met de massa, zoals bij een neonazibijeenkomst of een zonsverduistering of een verkleedfeestje waar iedereen in hetzelfde goedkope wolvenpak aankomt. De stoelen zitten vastgeschroefd in de grond, alsof iemand ooit een poging gedaan heeft ze te stelen.&nbsp;



De posters stoppen abrupt met strelen als de psycholoog binnenwandelt en een naam die niet de onze is roept. Niemand staat op en we gaan tegelijk rechtstaan en volgen haar naar het kamertje helemaal achter aan de gang. Ze biedt ons een glaasje water aan, we zeggen nee, ze vraagt hoe het gaat en we zeggen ja ik weet het niet ik denk dat het wel gaat en ze zal knikken en haar eigen glaasje naar haar lippen brengen en smakken en informeren hoe we deze week geslapen hebben want de wallen hebben zichzelf wat dieper in ons gezicht gegraven we zullen zeggen



dat de nachtmerries blijven ook met de dure medicatie. Ze zal zuchten. We beelden ons in dat we de zorgen zijn die diepe lijnen in haar gezicht kerven. Precies een kleien kunstwerk waar menig peutervinger naar snakt om te verwoesten. We vragen ons af of ze moeder is en of ze altijd al zo misselijkmakend zacht is geweest, wie haar kapper is en waarom het in haar kamer altijd ruikt naar mierzoet parfum en oudemensenzweet. We eisen: ‘Waarom ben ik het en niet jij?’ En we zien haar mond een dunne rode lijn worden, die een beetje lijkt op een streepje pen onder een woord dat je niet op je toets had mogen schrijven.&nbsp; &nbsp; &nbsp;

In de wachtkamer van de psycholoog is het stil. De posters lijken voor ons te spreken, door de muur heen reiken ze felgekleurde handen uit,...

de gedaanteverwisseling

toen zij op een ochtend wakker werd uit onrustige dromen, bleek zij in bed veranderd te zijn in een reusachtige schoen



voor me &#8211; kruimels meegenomen door onwetende voeten van rozijnenkoeken of oma’s misbaksels de kleinkinderen een mond vol choco vlekken op het tapijt&#8211; op mij, zachte zolen kleine mensen die geen ruimte durven innemen de tenen tegen elkaar gepropt in kindersandalen, maat drieëndertig en driekwart, elf jaar en acht maanden en vier dagen en drie uur onder mij, de vloer, de dreun van mannenstemmen business deals op verjaardagsfeestjes het tikken van sierzwaarden tegen een muur een bibbering enkel waarneembaar door de roerlozen, diep in mij een besef van eeuwige onrust door mij heen stromen zielen door de verdiepingen, volwassen worden een appartementsblok met kamertjes, raampjes en bloemetjesgordijntjes klungelige tieners hebben seks en ik voel het schudden op het bed zitten moeder en dochter vast in een onbegrijpbaar coming-out gesprek door mijn spijlen voel ik het kwijlen van de hond wachtende op een afgedankt keukentafelkippenbot een vader wringt wiskundesommen uit een brugklasser &#8211; ik ben plakkerig, de vlek tomatensaus in de vorm van een vingerafdruk op het tafelkleed, een persoonlijk bewijs van verwoesting, ik word schoongelikt van een vuil gezicht de tong van elke moeder proeft naar schaamte elk doekje een scheldwoord elk sussen een bloemetjesgordijn dat dichtgetrokken wordt



en het leek een bevestiging van hun nieuwe dromen en goede bedoelingen, toen hun dochter bij het eindpunt van de rit als eerste opstond en haar jonge lichaam uitstrekte







de schuingedrukte zinnen zijn geleend aan De Gedaanteverwisseling van Franz Kafka

toen zij op een ochtend wakker werd uitonrustige dromen, bleek zij in bedveranderd te zijn in een reusachtige schoen voor me &#8211; kruimelsmeegenomen door onwetende...

soep

je ligt in bed en de meeuwen koeren als duiven die in de cocaïne gevallen zijn de geur van versgebakken brood komt door het open raam naar binnen de schemernacht glipt mee en nestelt zich in je onderbuik &#8211; wiet wordt niet&nbsp; als geneesmiddel gebruikt vanwege de mogelijke dodelijke bijwerkingen: hallucinaties, psychose, droge mond, een zwaar gevoel als je wakker wordt en je merkt dat er chocoladevlekken zijn



op je witte t-shirt en je denkt aan modder en hoe iedereen haar haat en je denkt aan regen en hoe je daar nooit in mocht spelen hoe je leefde in een constante alertheid



voor een verkoudheid die nooit ging komen een auto-ongeluk dat niet zou gebeuren een liefje dat je niet zou dumpen doemdenken, pompoendenken,



vanbinnen uit ben je soep aan het worden maar de nacht draagt een november in zich die zacht voor je zal zijn, wees niet bang, om middernacht verandert er iets,



een cataclysme, een aneurysma, een anachronisme de meeuwen zullen niet meer koeren de bakker gaat op pensioen je doet de volgende ochtend je t-shirt uit en lepelt het verdriet uit jezelf &#8211; als soep uit een kom als vruchtvlees uit een pompoen

je ligt in bed en de meeuwen koerenals duiven die in de cocaïne gevallen zijnde geur van versgebakken broodkomt door het open raam naar binnen...

tractor

in de drassige tractorsporen op mijn buik verzamelt zich modderwater als in een badkuip voor mijn verdriet in papa’s schuur staat oud



gereedschap: een hark, een vergiet een snottebellenvanger en een verwarde rattenverdelger hij werkt in het antigifcentrum achter ons huis haalt de stukjes metaal uit mijn oog als ik per ongeluk papa’s blik gevangen heb



misschien als ik mijn snorhaar genoeg spaar kan ik de eik in onze tuin een pruik geven en misschien als ik flink genoeg ben ben ik niet meer papa’s linkerhand en mag ik uit de hoek later word ik boer, zoals mijn broer met een strohalm in mijn mond en met een met mest bevlekte werkbroek en misschien als ik hard genoeg op papa lijk dat ik ook met de tractor mag rijden

in de drassige tractorsporen op mijn buikverzamelt zich modderwaterals in een badkuipvoor mijn verdrietin papa’s schuur staat oud gereedschap: een hark, een vergieteen snottebellenvanger en...

schoon

het is tijd voor een lenteschoonmaak. (ik ben bang dat ik nooit schoon geraak)



met zeepsop spoel ik de sterrensoep in het doucheputje. je vonken hebben zo vaak op me gedanst dat ik dacht dat ik zou verbranden. littekens vallen niet af te wassen, hoe meer je schrobt hoe meer ze opvallen, hoe meer ik mijn huid met heet water beschadig hoe meer de gedachte me plaagt zoals muggen in augustus. in september zoemde je nog rond mij en ik sloeg jou pas tot moes toen ik de bulten zag: jeukend groot en rood zoals jouw wangen, ik kon niets anders dan jou kussen. in april pas zal ik je opgedroogd lijkje met mijn opgedroogd bloed in je opgedroogd maagje van mijn borst verwijderen. ik heb jouw dood met trots gedragen, als de medaille die niemand krijgt bij herstel. in mei fluiten de vogels en zal ik mezelf vinden, uitvergroot, in duizenden bubbels die uit elkaar spatten zoals het knetteren van je elektriciteit, al ben ik niet meer bang van natte handen. ik douche elke ochtend en de lente raakt me teder aan. zeepbel per zeepbel, zonnestraal per zonnestraal, maakt ze me weer schoon.

het is tijd voor een lenteschoonmaak.(ik ben bang dat ik nooit schoon geraak) met zeepsop spoel ik de sterrensoepin het doucheputje. je vonken hebbenzo vaak...

klik

we zouden een plooi in de platte aarde kunnen vouwen leven in de kieren we zouden er een Ikea-bed in kunnen bouwen samen schuilen voor de koude regen



aan het plafond zouden ijspegels ontstaan doorzichtige stalactieten we zouden slapen met onze helmen op onze lichamen in elkaar geklikt het metaal op onze huid zou tegen elkaar tikken als een kunstmatig hart



de ijstijd zou voorbijrazen de sneeuw zou weer ontdooien ons Ikea-bed zou op zoetwaterzeeën drijven we zouden weer van elkaar loskomen en kussen op het rottende hout onze gezichten plakkerig van de zonnebrandcrème



onze wereld zou eindigen en herboren worden het water zou verdampen en weer speeksel worden kruip in mijn huid, ik bescherm je terwijl de seizoenen ons uitschelden het onkruid op onze huid zou niet dood willen onze wortels zouden zich glimlachend met elkaar verstrengelen

we zouden een plooiin de platte aarde kunnen vouwenleven in de kierenwe zouden er een Ikea-bed in kunnen bouwensamen schuilen voor de koude regen aan...

strip

we nemen allemaal neopsychedelica want we zijn toch zo’n interessante mensen.



we lezen de krant niet, da’s papierverspilling, we rollen elkaar op in folders van de Morgen in de avond vervagen we vallen we van derde dimensie naar de tweede zijn er maar drie basisemoties (blijboosverdrietig) en de letters vallen uit onze hoofden zoals melktanden uit kleutermonden en zo komen er steeds meer gaten in ons geheugen en in onze toetsenborden.



we kennen elkaar, kunstmatig, de ingang van de stimulus gaat gepaard met het uitdoven van onze inhibitie, we leven zo weinig nog in onze habitat dat we de nieuwe realiteit thuis noemen, een comfort-zone waar de zetels doornen hebben en de stoelen bloedende monden en waar de kasten en onze oren volgepropt zitten met krantenpapier, de ogen roder dan de Indische wandtapijten en dikker dan de muren waar we de zakjes met roze pilletjes over gooien, communicatie terug naar zijn essentie: geven, nemen, onderhandelen, chanteren.



het is oke want stripfiguren doen ook dagelijks dezelfde kleren aan stripfiguren kunnen ook de waas niet weerstaan stripfiguren zijn ook slachtoffers van een onbekende pen wij schrijven elkaar analfabetisch en maken groteske karikaturen van onszelf die op ten duur onmogelijk te onderscheiden zijn: drugsverslaafde, eenzaam kind, mislukte basgitarist, parttime veganist, genieter der verdriet, zwerver, zoeker, goddeloze.



en zo plakken we onszelf in de kranten die we gezworen hadden nooit aan te raken, we strijken de kreukels en de scheurtels en de heuvels en de kreupels en de levens en de zwervers en de kersverse perversen en de plooien en de pooiers en de primadonna’s en de deus-ex-machina’s en de inktvlekken en koffievlekken en moedervlekken glad en we gommen alles uit dat niet buiten de lijntjes past.

we nemen allemaal neopsychedelicawant we zijn toch zo’n interessante mensen. we lezen de krant niet, da’s papierverspilling, we rollen elkaar opin folders van de Morgen...

we hadden samen moeten buitenspelen je kon me leren hoe knikkeren werkt ik laat de mijne veel te vaak vallen misschien kon je me leren om mezelf op tijd te vangen we hadden samen moeten buitenspelen



tikkertje, voetballen, ik zou voor jou aanbellen als onze bal bij de enge buurman (meneer snor) belandde ik zou je mijn jas gegeven hebben als het begon te regenen die goeie, van die ene dure winkel in ’t stad we zouden samen kijken naar hoe de wespen over onze schijfjes meloen liepen we zouden de schillen in onze mond kunnen steken we zouden hen een plek op de wereld geven en lief zijn tegen alle beesten: ik zou een oorworm over je hand laten kruipen om je te tonen dat de kleine dingen niet zo eng zijn als ze lijken



ik was zo een klein ding dat je onder een vergrootglas legde en probeerde te verbranden niet expres, zei je later, ik had brandwonden op mijn rug je wou gewoon naar me kijken maar het is mijn schuld omdat we nooit samen hebben buiten gespeeld ik kon je laten zien dat er meer is dan het geluid van riem op huid, van de stilte die binnen in het huis hangt, die aan de wandtapijten lijkt te plakken, meer dan de modder buiten in de moestuin, kijk, als het regent komen de slakken en we zouden ze op de gebroken witte muur kunnen laten racen, kijk, er is meer dan rekensommen maken op je kamer, de zon die door de dunne gordijnen heen strepen maakt op de keukentafel, het lage gebrom van een meneer met een snor de wereld is vol van meneren met een snor vind je het niet jammer dat je er één bent geworden?



ik weet niet of ik je kan vergeven was ik maar je zus geweest dan konden we samen buitenspelen

we hadden samen moeten buitenspelenje kon me leren hoe knikkeren werktik laat de mijne veel te vaak vallenmisschien kon je me leren om mezelf op...

valse zee

zwembadwater heeft een manier om in je neus- gaten te dringen ik denk dat elke keer als ik nies er een restje chloor van jaren geleden uit schiet ik was kopje onder voor zo lang dat mijn ogen stopten met prikken schooldagen een waas in een misselijkmakende zeezieke stilte de tegels glibberig een verdriet dat zich als pis in het water mengt warm en doorzichtig als de omhelzing van Moeder toen ze me aan het zwembad afzette of achterliet in kleedkamers waar ik nu zelf mijn broek aan moet doen en mijn haar moet drogen aan de blazers in de muur



zwembadwater valt niet weg te wassen je blijft het in je dragen als een valse zee mama kan je niet voor één keer nog het chloor uit mijn prikkende ogen vegen mijn jeansbroek is zo moeilijk met al die knopen wil je voor één keer niet mijn haar drogen met de haardroger thuis en mag ik je nog één keer vragen om mijn hand vast te houden als ik de trapjes opklim van de hoogste springplank om als een kind weer in jouw droge armen te landen

zwembadwater heeft een manier om in je neus-gaten te dringen ik denk dat elke keer als ik nieser een restje chloor van jaren geleden uit...

de varkens in de vogelkooi

je bent tien. op de tv praat een graatmagere journaliste  over een obesitas-babypandemie. er hebben vandaag drie vrouwen gezegd dat je te dik bent, al verpakken ze het in een lippenstiftglimlach en een schouderklopje dat je na een week nog op je huid voelt branden.



knibbel knabbel knuisje, lieveling, jij bent het bang klein varkentje alsook de hongerige boze wolf. de heksen kom je in de supermarkt tegen, als je een ijsje wilt eten, jouw moeder is er ook eentje en ze kijkt vol medelijden toe hoe jij je molligheid in een XS badpak probeert te wurmen.



in de kleedkamer gebeurt de catharsis. mager TL-licht weet direct waar de fouten liggen. je leert het woord schuld op chocolade plakken, je bent een prijsvarken, je krijgt een appel en een rode strik. niet langer hamert oma dat je je bord leeg moet eten, nu wordt een deel in de vuilbak geschraapt. jouw hongersignalen liggen extern. in suggesties en blikken. in oma’s witte gebit dat ’s nachts in een glas op haar nachtkastje ligt.



onthou, jij bezit je eigen buik niet.



je leert dat er schaamte zit in een compliment. je leert dat je best geen strakke kleren draagt als je op bezoek gaat en ze spreken over calorieën als een kwade geest die je moet verliezen.



op twaalf ben je een fitnessfreak chocoshake weightloss drink. op veertien wil je dat de vrouwen zich zorgen maken om hoe dun je bent. je bent de hans niet meer, je bent het grietje



zo buigzaam zo breekbaar zo teer zo flink zo gehoorzaam



aan je polsen binden ze nog meer strikken, ze verstoppen hun verwondering in bezorgdheid, plots ben je geen big meer maar een jonge vrouw, op veertien ben je een jonge vrouw de rode stipjes in je onderbroek druppelen naar het niets, de borst- ontwikkeling gaat in staking, maar je bent zo mooi, jonge vrouw. en de mannen die de tovenaars zijn pakken je middel vast:



jonge vrouw, wat heb je hard gewerkt jonge vrouw, doet algebra bij elke maaltijd je vergeet hoe suiker proeft, jij bent een eindeloos dieet je past eindelijk in het badpak van toen je tien was.



jonge vrouw jonge vrouw jonge vrouw je bent gegroeid en ineengeschrompeld, je ramen van suikerglas gesmolten, door de chocoladedeur komen de wolven binnen en de supermarktheksen en de tovenaars. ze trekken het snoep van je muren, het vet van je lichaam. de varkens in de vogelkooi krijsen en jammeren.

je bent tien. op de tv praat een graatmagere journaliste over een obesitas-babypandemie. er hebben vandaagdrie vrouwen gezegd dat je te dik bent, al verpakkenze het...

afgedankte winkelkar

we klikken in elkaar als winkelkarretjes wachten met open mond voor een muntje van vijftig eurocent onze tongen oranje van de roest de winkelgangers razen ons voorbij het rinkelen van ijzer tegen ijzer als we kussen we hebben onze beugels nooit uitgedaan en we stallen de resten tussen onze tanden uit als koopwaar



als ik in je armen lig ruik je altijd vaag naar Hollandse kaas maar onze buiken vullen zich met vegavleesverpakkingen  en vuile kassabonnetjes en gestolen veel te zoete gelatinesnoepjes



en dan komt ze aan op een namiddag tikkende hakken op de grijze parking ze schraapt jou leeg vult jou op laat haar kind in je zitten een peuter met blonde krullen en een lege blik en ze trekt je van me af



een kassabonnetje van de kassa af kaas van de koe af beugel van je tanden af en ze laat je achter leeg, rillend, uitgemergeld als een afgedankte winkelkar

we klikken in elkaar als winkelkarretjeswachten met open mond voor eenmuntje van vijftig eurocent onze tongenoranje van de roest de winkelgangersrazen ons voorbij het rinkelen...

schaduw

op het strand knarst het zand tussen mijn tanden ik lig met mijn oor op de wind en ik hoor de aarde beven mijn benen begeven het en liggen als een kip aan het spit te bakken in de zon samen met de bikinimeisjes die me van onder hun grote hoed argwanend toekijken &#8211; ik wil ook schaduw maken, een stukje land afbakenen, voor mijn lichaam alleen, maar het is middag en ik ben mijn pet vergeten



in het huisje spoel ik het zand af van waar het in is gekropen: in de gaten gemaakt door golven geslepen zoals de schelpen die kapot en glimmend aan mijn voeten lagen &#8211; ik probeer mezelf van de vervuiling van de zon schoon te maken ze is veel te gelukkig en ik word schuw van haar licht



in het souvenirwinkeltje zijn de petten afgeprijsd ik zet er drie op samen met een zonnebril kijk naar mijn reflectie in het kleine spiegeltje en leg ze dan allemaal mooi terug in het rekje

op het strand knarst het zand tussen mijn tandenik lig met mijn oor op de wind en ik hoor de aardebeven mijn benen begeven het...

elke ochtend eet je twee spiegeleitjes als ontbijt die als twee borsten met gele tepels in je bord schudden



elke ochtend doe je er rode peper en zout op roer je ze door elkaar dep je je witte brood in een vrouwenlichaam en prik je je vork er gulzig in



elke keer als ik eieren eet denk ik aan jouw stem die goeiemorgen zei wat als de pepermolen zou kunnen praten?  zou die me waarschuwen? wat als je een beetje zout in de wonde zou strooien? zou die dan beter smaken?

elke ochtend eet je tweespiegeleitjes als ontbijtdie als twee borstenmet gele tepelsin je bord schudden elke ochtend doe je errode peper en zout oproer je...

Turks fruit

de meeste revoluties worden uitgedacht in badkamers waar de bontgekleurde tegeltjes als plakken Turks fruit aan de muur hangen de gouden kraan lekt ambrozijn drupt in de wasbak waar witte handen met lavendelzeep het bloed van zich afwassen de handdoeken zijn een schapenlijkje opgehangen aan diamanten haakjes de spiegels kijken naar mij en ik wend mijn ogen af: het is hier te mooi om ineen te storten de poetsvrouw werkt al overuren en ik wil niet dat ze mijn verdriet op een stille maandagochtend van de vloer moet schrapen



wat je ook doet kleur je haar niet in witte badkuipen de verf zinkt in de poriën van het marmer als een  visuele representatie van schuldgevoel je schrobt je hoofdhuid met bleekmiddel maar de luizen koloniseren elke centimeter denken jeukt en de vloer is te koud om vredig op te slapen maar het is tenminste stil ik hoor de echo van mijn ademhaling het water in de bronzen buizen



ik sluit mijn ogen ik eet het Turks fruit van de muren



ik droog mijn haar met de gouden haarddroger ik voel me groter in kleine ruimtes waar mensen met hun edele delen elegant op porselein zitten en daarom ben ik hier maar ik bedenk geen revoluties ik ben het schaap waarvan de handdoeken zijn gemaakt drie pillen in mijn pillendoos poedertjes voor mijn gezicht en eentje voor mijn neusje maar ik laat geen enkel spoor van mezelf achter behalve een druppeltje robijnkleurige zelfhaat die de poetsvrouw op maandagochtend zuchtend van de vloer schraapt

de meeste revoluties worden uitgedachtin badkamers waar de bontgekleurde tegeltjesals plakken Turks fruit aan de muur hangende gouden kraan lektambrozijn drupt in de wasbakwaar witte...

ik wil leren buikdansen

Ik wil mijn vinger in zo’n ventilatording steken of tussen de tralies van een vogelkooi en dan zo net op tijd of net te laat wegtrekken.



Ik wil cornflakes eten om middernacht en dan een heksen- brouwsel maken met sojamelk en hysterisch schreeuwen naar de muggen.



Ik wil helemaal naakt in de zon zitten! Tot ik verschroei! Tot ik brandwonden heb en het overal pikt en jeukt en kriebelt en vervelt ik wil de vrijheid hebben om mezelf helemaal kapot te maken.



Ik wil gras aanraken.



Ik wil wenen zonder dat er iemand een zakdoek komt brengen die aanvoelt als schuurpapier ik wil mijn snot aan mijn mouw afvegen en het laten  opdrogen en het er dan afkrabben.



Ik wil leren buikdansen.

Ik wil mijn vinger in zo’n ventilatording steken oftussen de tralies van een vogelkooi en dan zonet op tijd of net te laat wegtrekken. Ik...

muts

mijn muts op je hoofd de uiteindes van je haar nog goudblond &#8211; een overblijfsel van de mijnschachten uit een ander leven, nu hou je mijn hand vast, vochtig als een grot, je onderzoekt mijn spelonken en je haar wordt weer donker, je zoekt naar diamanten maar die zijn al lang uit mij gekapt



herfst en ik was bang om zoals de bladeren voor je voeten te vallen, mijn laatste hoop was om opgeraapt te worden door een kleuter en met glitter besmeurd te worden



onherkenbaar ik wou dat iemand met mij knutselde dat de kleine mensen een nieuwe manier vonden om mijn lichaam aan elkaar te lijmen goedkope Pritt, plakkerige handjes het blaadje bespikkeld met roze glitters gedrukt tussen de gladde pagina’s van de Guinness World Records 



ik had me die dag in drie kleuren uitgedost een subtropische papegaai die jouw zinnetjes aan de lopende band herhaalde men zegt dat mensen verliefd worden op hun spiegelbeeld 



ik vroeg me af of ze nog bleekmiddel hadden in de supermarkt  maar in plaats van mijn muts droeg ik jouw pet



zo wisselden we delen uit als Pokémonkaarten elkaars speeksel zoet als appels de geur van wachten, de geur van rijpen van bijna-maar-nog-net-niet



het is een jaar later en ik wil nooit meer vogelvoer eten al moet ik voor de rest van mijn leven enkel spreken als jij spreekt ik vind de stilte tussen ons aangenaam je kan de bladeren bijna horen vallen in de verte zie je de kleuters paraat staan met hun scharen en hun glitter  ze plukken ons, eindelijk rijp en lijmen ons breed grijnzend aan elkaar

mijn muts op je hoofdde uiteindes van je haar noggoudblond &#8211; een overblijfselvan de mijnschachtenuit een ander leven, nuhou je mijn hand vast,vochtig als een...

als de katten komen

moet ik écht moeder worden?



waarom geen vader met een bakkebaard die schuddebuikend lacht en elke zondag aan de barbecue staat die andere vrouwen nastaart op straat die gromt als het eten goed is wiens emoties je enkel kan afleiden aan hoeveel sigaretten er nog in het pakje zitten



of een nonkel wiens zweet guur is, zijn lichaam te dichtbij wiens grijzende borsthaartjes grijnzend naar de zon toe krullen zoals de bananen vroeger deden die nu al drie weken in de fruitschaal liggen te rotten een oom met een tante Hilda, een vrouw als een muis ik wil de kat zijn voor wie zij doet alsof ze dood is



of een opa die altijd een karamelsnoepje op zak heeft een gebit vol koffievlekken, die knipoogt naar de kleinkinderen, die allergisch is voor poetsmiddel en daarom de afwas niet kan doen die een halsband kocht voor een onbestaande hond 



of een kinderloze man van middelbare leeftijd een bachelor die vormeloze vrouwen om zijn vinger windt maar niet te strak, anders lijkt het op een ring die elke vrijdag een nieuwe smaak drugs probeert en porno kijkt tot zijn sperma stof wordt



ik mag moeder zijn of familieverraadster een spinster of een kinderdraagster mijn bakkebaarden moet ik eraf scheren de sigaretten uitdoven, mijn vingers geel,  mijn angstzweet zoet, vervallen karamelsnoep mijn lichaam in de fruitschaal naast de andere halfdronken vrouwen zonder kinderwens



als de katten komen sluit ik eindelijk mijn ogen

moet ik écht moeder worden? waarom geen vader met een bakkebaarddie schuddebuikend lacht en elke zondag aan de barbecue staatdie andere vrouwen nastaart op straatdie...

wil je dit nog?

de knopen worden ontward als onze verlangens touwtje trek spelen de uiteinden leven hun eigen leven als een pier in twee gesneden overal waar ik kijk zijn er wormen ze glippen uit mijn oogkassen



ik voel dat ik de controle verlies alsof wegkwijnen een keuze is niets doen is ook een beslissing misschien betekent nee de ja was te zacht uitgesproken



wil je dit nog?  in je vraag zit een gebod (een smeekbede) een reden om mijn keuzes in twee te delen ik denk dat je weet welke letters mijn tong zal vormen dus ik zeg niets in de hoop dat de wormen hun einde tegenmoet kruipen als je een kus geeft op mijn oogleden 



we wachten met ingehouden adem terwijl de schaduwen in je kamer over onze lichamen dansen

de knopen worden ontwardals onze verlangens touwtje trek spelende uiteinden leven hun eigen levenals een pier in twee gesnedenoveral waar ik kijk zijn er wormenze...

glow up

de witte lijnen op je dijen zijn tijgerstrepen je moedervlekken de plekken waar je geliefde je kuste in een vorig leven toen je kotste na een avond feesten zong er een engelenkoor



ook al ben je uit het doosje gegroeid en schuren je armen tegen de muren zoals je borsten uit je Primark bh puilen



ook al leeft er een kolonie van bacteriën in je mond omdat de zonnepanelen in je brein kapot gesprongen zijn ook al hecht je geen waarde aan de zak vlees waarmee je de aarde bewandelt: verf jezelf mooi mooier je moet mooi zijn om vrouw te zijn want alles dat mooi is krijgt een plaats aan tafel maar wees mooi voor jezelf!



ook al wacht je op je glow up zoals men wacht op Godot je moet bloemetjes in het tapijt op je buik naaien je moet ze wateren je moet ervan houden



de schimmel in je oren



het eczeem op je wangen je paarsblauwe wallen de brandwonden van je krultang en je kots en je snot 



je mag zelf een nieuw doosje kiezen



zelfs je verval is mooi je moet mooi oud worden want met de tijd stijgt de kans op lelijkheid je moet mooi willen zijn want als je niet mooi bent besta je dan wel?

de witte lijnen op je dijen zijn tijgerstrepenje moedervlekken de plekkenwaar je geliefde je kuste in een vorig leventoen je kotste na een avond feestenzong...

puree

Op mijn bord ploeg ik het veldje aardappelpuree tot vruchtbare grond waar ik de zaadjes van potentiële gespreksonderwerpen in kan strooien



het weer de huidige economische crisis het nieuwe kapsel van de buurvrouw de politiek nee misschien toch beter niet de politiek



in de hoop dat ze zullen groeien onze stembanden zijn zwanger de baby’s doodgeboren het schrapen van messen op porselein vult de stiltes.



Het eerste wat men tegen me zei toen ik door de voordeur stapte was: ‘je bent aangekomen.’ ik schep een lepel minder puree op ik staar zo hard naar het gemarineerde vlees dat het lijkt alsof het terug leeft, ik fluister binnensmonds: wil je ruilen?



Het is vandaag kerstmis en Pasen en nieuwjaar een eeuwige zondag en een eeuwige feestdag waarop de winkels toe zijn en de straten leeg en er over niets te praten valt behalve de passage van tijd: mijn broer is gegroeid omdat hij altijd mooi zijn puree eet hij torent boven mijn vader uit het gat dat mijn moeder achterliet is te klein het wringt rond mijn armen en mijn benen en het snoert me de mond.



De woorden worden weggegooid voor ze de kans krijgen om te bloeien ik gaf oma en opa een boeket aardappelbloesems ik vraag me af wie welke erfenis zal krijgen verdeel de stukken mens en marineer ze serveer ze aan de stilte in mijn stembanden buig over hun grafkisten en fluister: wil je ruilen?

Op mijn bord ploeg ik het veldje aardappelpureetot vruchtbare grond waar ik de zaadjesvan potentiële gespreksonderwerpen in kan strooien het weer de huidige economische crisishet...

goudlokje

ik wil grijze haren die mijn zeven kleinkinderen (drie jongens en vier meisjes) verwonderd tussen hun vingers zullen strijken:



oma wauw er groeit zilver uit je hoofd!



en ik zal alwetend knikken en grinniken:&nbsp;



ja liefste, als je een haar aan de juwelenmaker verkoopt krijg je er een euro voor



en dan beginnen ze te trekken zo hard te trekken dat de wortel meekomt en het haarzakje en in het haarzakje zit al mijn verdriet decennialang gestockeerd en ook dat trekken ze mee, als ze klaar zijn ben ik glimmend kaal en na zeven jaar prikken de babyhaartjes. de zeven deugnieten zullen ze teder en verwonderd aaien:&nbsp;



oma wauw je bent gemaakt van goud!

ik wil grijze harendie mijn zeven kleinkinderen (drie jongens en vier meisjes)verwonderd tussen hun vingers zullen strijken: oma wauw er groeit zilver uit je hoofd!...

slapende reus

ik droom over open weides. mijn borsten zijn twee verse molshopen, ik stamp ze plat, ze strekken zich uit over lappendekenlandschappen koeienstallen landbouwvelden die in heuvels rollen en kapseizen, in de zee eindigen, met krijt bekrast, opgeslokt. mijn heupen zijn het huisje van bokken en berggeiten, van stof- en sterrenslijpers, hier is het rivierwater drinkbaar, hier is de nacht mooi genoeg om in te zinken-



hier vind ik rust, want ik ben rust, ik ben de enige vrouw, ik ben geen vrouw, er is geen vergelijking met. tegenstelling tot. ik zie mezelf in functie van. nu ben ik niets. ik mag rusten, ik ga rusten, ik leg me neer. een slapende reus. ik droom over open weides.

ik droom over open weides.mijn borsten zijn twee verse molshopen, ik stamp ze plat,ze strekken zich uit over lappendekenlandschappenkoeienstallen landbouwvelden die in heuvels rollen en...

waar de rivierkreeften zingen

ik voel het aan mijn water in mijn maag stroomt een rivier ik zit soms aan de oever waar de rivierkreeften zingen



ik denk dat ik te nat ben te koud en te glibberig je zal van mijn rotsen glippen glijden tussen vlezige lippen wrak worden op mijn klippen barsten door wak ijs tot aan je knieën in brak water de huid op je handpalmen absorbeert mij en je wordt vies en week en zacht en rimpelig



je vertelde mij onlangs dat je geen zwemdiploma hebt en een panische angst voor krabben en schorpioenen en alles dat klein is en kruipt en onzeker is ik lachte



je zei onlangs dat je mensen haat die aquaria in hun borstkas dragen die een dagelijkse ik hou van je nodig hebben om te slapen  het kolkte vanbinnen



maar de rivierkreeften hebben voelsprieten die tot in de toekomst reiken ruiken de donderstorm op komst kruipen in achtergelaten slakkenhuisjes waar algen en schimmel aan de wanden plakken



en zo zit ik al weken te weken te wachten in jouw oorschelp daar waar ik droog ben







de titel van dit gedicht is ontleend aan het boek &#8216;Where the Crawdads Sing&#8217; van Delia Owen

ik voel het aan mijn waterin mijn maag stroomt een rivier ik zit soms aan de oever waar de rivierkreeften zingen ik denk dat ik...

de wolven

echte wolven zijn tamme honden zonder muilkorven honden die nooit bijten &#8211; alleen maar watertanden speeksel drupt op je handen als je ze aait hun geblaf is gemiauw &#8211; ze spinnen in hun manden



echte wolven hebben een gevlochten vriendschapsbandje om elk pootje, als ze lachen ontbloten ze hun tanden om te tonen dat ze je zouden kunnen vermoorden maar je moet dankbaar zijn dat ze het niet doen



echte wolven wonen niet in donkere steegjes of in verlaten bossen met afgebrande bomen of in discotheken waar je best nooit heengaat in je eentje of in de psychiatrische instelling die je met school bezocht



echte wolven zetten koffie op zondagochtend neuriën mee met de radio kussen je een goedenacht met grote ogen &#8211; ze kijken toe, hongerig met grote handen &#8211; de grip op je polsen is lief, dwingend met grote monden &#8211; ze slokken je op, je wilt dit toch met grote magen &#8211; je krimpt ineen om er precies in te passen



echte wolven dragen witte kapjes met maagdenbloed jasjes van schapenvel, schoenen van slangenhuid een glimlach op een kindersnoet de echte wolven kruipen in de rimpelhuid van je opa van je buurman je meester je wiskundebijlesgever je vriend je vader je vrijer je vrijheid



echte wolven verstoppen zich in de schaduwen op de muur, in je boekentas, in een verjaardagskaart ze zeggen dat je volwassen bent voor je leeftijd noemen je een speciaal meisje, je wangen twee smekende aardbeitjes die ze plukken rukken platdrukken hun speeksel doorweekt je verteert je beheert je het zal je leren, lief geitje zoek de rits in elke omhelzing dit was jouw laatste waarschuwing

echte wolven zijn tamme honden zonder muilkorvenhonden die nooit bijten &#8211; alleen maar watertandenspeeksel drupt op je handen als je ze aaithun geblaf is gemiauw...

vleierij (ik had nooit een jongen mogen kussen)

heel soms kan het gebeuren dat je keel zijn speeksel absorbeert &#8211; DNA kiemt tot iets ziekelijks zo sterk dat er haartjes ontstaan die je uit moet braken zoals de straatkatten die gaatjes maken in je vuilniszakken  (en je vrouwelijkheid)



zo worden jongens gemaakt  onschuldige meisjes met mascara-ogen worden meedogenloos meegezogen meegenomen in de verleidelijke mannelijkheid met beloftes van een lijf waar mensen niet op geilen



je gaatjes groeien dicht ze kunnen minder goed bij je naar binnen kijken de straatkatten lopen angstig in grote bogen om je heen



het vuilnis wordt niet opgehaald de zon bakt er ontstaan naast haartjes ook broeikasgassen



ik had hem niet mogen kussen want toen hij zijn ogen sloot heb ik zijn mond gestolen en op de mijne geplakt en zijn handen hielden de mijne vast en ik heb zijn vormen geleerd en in mezelf uitgehouwen als een plastic namaakbeeld adonis met penis die ik mis schep een crisis uit zijn rib en catharsis uit het bloed op zijn lip ik weet dat er iets mis is &#8211; de gaten worden kraters &#8211; ik sluit zet het verlangen naar hem buiten aan zijn lot overgelaten laat de straatkatten plassen op het idee dat ik geen meisje ben



ik had hem niet mogen kussen ik mag niet willen zijn wat ik liefheb



maar imitatie is de hoogste vorm van vleierij of niet?

heel soms kan het gebeuren dat je keelzijn speeksel absorbeert &#8211; DNA kiemt tot iets ziekelijkszo sterk dat er haartjes ontstaan die je uit moet...

geboorte

productiviteit is het internet doorscrollen op zoek naar kijkers (slachtoffers)



de entertainmentindustrie woont in mijn brilglazen ik word gek als ik geen pixels zie



gezicht belicht blauw licht lichtjes getikt krankzinnigheid zit in de symptomen van verslaving



zoals refreshen likes checken selfies trekken alles wat je denkt online zetten wet van de sterkste (leugenaar)



we praten er niet over het internet is mijn diaspora ik ben geboren als data



maar ik sta altijd net buiten kleuter met een snotneus tegen de winkelruit gedrukt



haha kijk het gaat zó lekker met me ik leef op een eeuwige high en een eeuwige low



ik wil virtueel dood. is iedereen zo verdrietig of doen we alsof? ogen zwakker glazen sterker de pixels



in high definition het leven daarbinnen echter dan erbuiten de diaspora het thuisland wanhoop de collectieve



basisemotie de spiegelneuronen versplinteren tot glas dat zeven jaar in je hoornvlies blijft zitten



wat een leuk gedichtje! zeg ik tegen niemand (en iedereen)

productiviteit is het internet doorscrollenop zoek naar kijkers (slachtoffers) de entertainmentindustrie woont in mijn brilglazenik word gek als ik geen pixels zie gezicht belicht blauw...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Iduna Paalman, Thijs Joores, Erwin Hurenkamp, Oumaima Belkhdar
Website	Laurens Besselsen

Archief