48 cent te veel

Martijn van Bruggen

Kaders

Ola Enzler

wil je dit nog?

Francesca Birlogeanu

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

Wederom te veel, te vaak

Chard van den Berg

Hugo de klein kwam terug van kantoor en haalde een eerder klaargemaakte maaltijd uit de vriezer. Paella met kip. Overvallen door weemoed dacht hij terug aan hoe zijn moeder dit arbeidersmaal vroeger op tafel zette en het hele gezin genoot van het eten. Het waren gezellige avonden. Hoewel Hugo zich schaamde voor deze clichématige melancholische overdenking, vond hij dat de grootste clichés veel waarheid bevatten. Hij dacht dat het cliché een conditie was voor de waarheid. Hij staarde om zich heen en zag grote gelijkenissen met de woonkamer zoals hij er destijds uitzag; het meubilair en de schilderijen aan de muur waren onveranderd. In tegenstelling tot toen deelde hij het gerecht en de avond met zichzelf.&nbsp;



Terwijl er een zachte ballade van Eric Clapton op de achtergrond klonk, at Hugo langzaam van zijn paella. Smakeloos, vond hij. De telefoon ging, het was zijn zus. Hugo hield de telefoon in zijn hand en keek twijfelend naar haar naam op het scherm. Hij was er zich van bewust dat ophangen onbeleefd was, maar had vandaag weinig zin om haar stem te horen. Ze zou toch alleen maar praten over hoe goed het haar en haar kinderen ging. Hugo vertrok geen spier, waarna zijn zus het opgaf.&nbsp;



Opgelucht at hij verder. Vroeger zat zijn vader altijd naast hem aan tafel. Niet dat zijn vader veel zei. De norse man had aan zijn uitdrukkingsloze gezicht genoeg om de last die het leven hem gaf te tonen. Toch, als zijn vrouw het eten op tafel zette en het hele gezin vrolijk werd, ontkwam ook Hugo’s vader niet aan sentiment en verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Hij vroeg zich af of zijn vader nors geboren was of dat het leven van hem een norse man gemaakt had. Hij had weinig begrepen van zijn vader.



Nadat hij de paella ophad deed Hugo lange tijd weinig. Zijn hoofd was leeg. Hij keek wat voor zich uit. Als er iets te zien geweest zou zijn, was het hem niet opgevallen. Plotseling rinkelde de telefoon weer. Hij dacht dat het zijn zus was. Hij opende zijn telefoon en zag de naam Julia, gevolgd door een emojihart. Zonder te twijfelen nam hij op. Zijn hart miste een slag.



‘Hallo, hoe gaat het daar?’ vroeg hij.&nbsp;



‘Goed, hoor. Ik bedoel,’ zei ze twijfelend.&nbsp;



‘Ik weet wat je bedoelt.’



Ongemakkelijkheid klonk door de stilte op de lijn.&nbsp;



‘Vandaag is het gebeurd. Het is veertien jaar geleden, maar toch voelt het als gisteren,’ zei ze.&nbsp;



‘Oké.’



‘Zo’n arm jongetje, onschuldig, teder en kwetsbaar.’



Hugo had aan veertien jaar niet genoeg om het verlies van zijn jongen te vertalen naar samenhangende zinnen en zweeg.&nbsp;



‘Hugo, zeg jij eens wat.’



‘Wat valt er te zeggen?’ zei hij terwijl hij zijn voorhoofd in zijn handpalm legde.&nbsp;



‘Dat zeg je nu al veertien jaar. Bedenk je je wel dat jij de reden bent dat ik weggestopt in Amerika zit? Het is allemaal jouw schuld. Alles is jouw schuld, je bent een lul, Hugo de Kleine. Een klootzak,’ zei ze, op een toon die dronkenschap suggereerde.&nbsp;



Hugo hing de telefoon op, hij bekeek zijn trouwring. Raar, hoe snel de liefde aan identiteit kon verliezen. Hij dacht aan de passie waarmee hij de jonge, mooie vrouw vijftien jaar eerder voor het eerst ontmoet had in een club, zijn lippen tegen haar voorhoofd drukte en haar uiteindelijk bezwangerde. Tussen die variant van Julia en de variant die na de dood van het kind leefde, bestond geen overeenkomst. Ondanks dat ze in een verslavingskliniek zat, kwam ze aan haar alcoholische trekken. Hij besefte dat de dood van een wezenloos organisme het enige was dat hen met elkaar verbond. Een organisme dat hij nota bene amper kende. Hugo stelde zich zijn sterven voor en dacht aan het hiernamaals waar hij omringd zou zijn door degenen die hem liefhadden. Hij zag een jonge Julia, zijn vader, zijn moeder en zijn broers en zussen omzoomd door witte wolken. Tot zijn eigen schrik zag hij zijn kind niet. Hij slaakte een gil. Het beeld bracht zowel veel afkeer tegenover zichzelf als druk met zich mee. Ook al deelden ze dezelfde neus, dezelfde lippen, dezelfde ogen en genen, toch zou hij voor zijn zoon een vreemde zijn.&nbsp;



Ben je liefde verschuldigd aan iemand die je amper kent? Hij stelde vast dat het antwoord nee moest zijn en realiseerde zich dat het kind het volste recht had het bestaan van zijn vader te ontkennen. Hij besloot, net als voorgaande jaren, dat hij de vrouw die ooit zijn geliefde was trouw moest blijven. Dat was het minste dat hij doen kon voor het kind dat ongevraagd ter aarde gekomen was en ongevraagd de dood vond. Het cliché was een conditie voor de waarheid. Hij besloot het vaderschap, ondanks het sterven van zijn kind, voort te zetten.&nbsp;

Hugo de klein kwam terug van kantoor en haalde een eerder klaargemaakte maaltijd uit de vriezer. Paella met kip. Overvallen door weemoed dacht hij terug...

Voor het verleden verlicht werd

In het hemelgewelf werden grijze wolken verdreven door de blauwe lucht. Over alle cafés van de binnenstad lag een vermoeid zonneschijnsel. De vroege avond van 6 juli 2020 brak aan. Jesse liep de bar in die hem het meest mistroostig leek. Tot zijn genoegen zag hij dat het barretje nog op zijn eerst gast moest wachten. Hij ging er naar binnen en keek om zich heen. Het verval tekende zich af in de betonrot van het plafond. Hoewel het in de minuten die erop volgden niet drukker werd, kwam er geen ober. Niettemin genoot hij van de stilte. Na een poosje knorde zijn maag.&nbsp;



‘Ik heb eigenlijk wel honger’, mompelde Jesse in zichzelf.



Hij schrok toen de ober niet veel later op hem af kwam lopen.&nbsp;



‘Eten kan als je de afwas doet. Mensen als jij vind je overal’, antwoordde hij.&nbsp;



Jesse raakte verward door zijn rare antwoord alsmede zijn gekkige gezicht. Hij had een gezicht dat zich onttrok aan banale categorieën zoals: mooi en lelijk. Onorthodox interessant zou de lading het best gevat hebben. Jesse staarde naar de voortanden van de ober die door een paar milimeter tandvlees van elkaar waren gescheiden. Plotseling herhaalde het antwoord van de ober zich in Jesses hoofd, waarop zijn hersenen een antwoord bedachten.&nbsp;



‘Op de arbeidsmarkt, in dit tranendal’, antwoordde Jesse.&nbsp;



‘Kijk aan, eindelijk iemand die Vlaamse rockmuziek kan waarderen’, antwoordde hij.



‘Ik vind Gorki niet geweldig hoor, maar iedere Vlaming is toch bekend met Mia?’



Het gesprek viel dood. Jesse bekeek de ogen van de in een wit overhemd gehulde jongen. De zijne keken terug in de ogen van Jesse, die bedolven lagen onder zweetdruppels van de bouwplaats. Jesse verstijfde.&nbsp;



 ‘Je wilde bestellen, niet? Zullen we tutoyeren of vousvoyeren?’, vroeg hij.&nbsp;



‘Wat?’



‘Jij hebt zeker geen Frans gehad’, zei de ober spottend.&nbsp;



‘Nee mijn schoolcarrière is kortstondig geweest. Ik heb de mavo niet afgemaakt.’



Het antwoord leidde tot een kortstondige, doch ongemakkelijke stilte.&nbsp;



‘En jij? Studeer jij?’



‘Frans en sociologie.’



‘Wat is dat?’



De ober lichtte vol enthousiasme sociologische constructen toe. Hij redeneerde dat een wereld waarin men verlost is van contact met elkaar, een zuiverdere wereld zou zijn. De idyllische fantasie van de andere persoon als ontsnapping aan jezelf maakt het leven een stuk dragelijker. De ontmoeting maakt gehakt van deze idylle en schept vooroordelen ten opzichte van de ander en wrok bij jezelf. De afwezigheid van een ander kan nooit zo teleurstellend zijn als zijn aanwezigheid. Jesse begreep weinig van deze sociologische stellingen. Hij raakte gefascineerd door het bewegen van de scheve onderlip van de ober. Zijn vlezige onderste mondrand maakte kleine schokbeweginkjes bij het spreken.&nbsp;



‘Maar jij wilde wat eten toch?’, vroeg de ober nadat hij doorhad dat zijn gesprekspartner aan het dagromen was.&nbsp;



‘Zeker.’



Hij bestelde een pasta met kip.&nbsp;



‘Weet je zeker dat je niet de vegetarische variant wilt?’



De ober keek fel in Jesses ogen. Jesse voelde dat de ober het type was dat dermate geloofde in zijn gelijk, dat tolerantie voor andere levenswijzen hem vreemd voorkwam. Hij was zich ervan bewust dat hij zwakker was en boog voor de ober.



‘Doe dan maar een veggie pasta carbonara.’



Tevreden knikte de ober naar Jesse, waarna hij naar de keuken ging. Een minuut of dertig later werd de pasta geserveerd. Jesse vond hem weinig smaakvol en de room overheersen.&nbsp;



‘Was het lekker?’ vroeg de ober nadat Jesse was uitgegeten.&nbsp;



‘Ja hoor’, zei Jesse. ‘Kan ik betalen trouwens?’



‘Zeker.’



Plotseling schrok hij. Met zijn handen doorzocht hij zijn broekzakken. Succes had hij niet.&nbsp;



‘Kut, ik heb mijn portemonnee achtergelaten op de werkplaats.’



‘Dat wordt afwassen’, zei hij vriendelijk glimlachend.&nbsp;



‘Moet je niet eerst praten met de baas?’



‘Daar spreek je mee’, zei hij met een almaar groter wordende lach. ‘Nou ja feitelijk gezien maakt mijn moeder de dienst uit, maar in de vakanties is het aan mij.’



Jesses aandachtspanne stopte bij het horen van het woord moeder. Hij had het lange tijd niet gehoord en kon zich de zijne amper herinneren. Ze was als een vaag silhouet waarvan hij wist dat het bestond, maar dat naarmate de jaren verstreken steeds meer aan tastbaarheid verloor. Hij was bang dat zijn herinnering aan haar gezicht, toen ze hem betraand uitzwaaide en achterliet bij zijn grootouders, verloren zou gaan. Hij was bang haar te verliezen en daarmee een fundamenteel gedeelte van zichzelf.&nbsp;



Het restaurant was inmiddels gesloten toen het tweetal achter de afwasbak stond. Jesse had de ober bijgepraat over zijn moeder.&nbsp;



‘Moeder. Een woord met zoveel definities’, zei hij. ‘Zoveel interpretaties en zoveel verdriet.’



Jesse voelde zich ongemakkelijk bij alles wat hij zei. Bang om iets te zeggen dat Jonathan als stom zou beschouwen knikte hij en hield hij zijn mond.&nbsp;



‘Je hoeft je niet ongemakkelijk te voelen hoor. Wees jezelf.’



‘Maar anders vind je me te dom. Jij weet alles zo goed, doet twee studies, en ik, ik ben maar een simpele bouwvakker.’



De ober legde zijn handpalmen rond de weerszijden van Jesses hoofd, waarna hij zijn lippen op Jesses voorhoofd drukte.&nbsp;



‘De puurste vorm van liefde is medelijden&#8217;, zei Jonathan toen hij zijn lippen terugtrok.



Overmand door de plotselinge zoen schoten er door Jesses bewustzijn veel emoties die, juist vanwege de hoeveelheid, niet vatbaar voor begrip, noch ordening waren. Niet veel later vloeide een traan over zijn rechterwang. Hij zag zijn moeder in de ober. Zijn moeder in het lichaam van een man.



Ze wasten bordjes, vorken, messen en lepels. De avond toonde aan dat niet alleen het bestek toe was aan een spoelbeurt.&nbsp;



‘Wat is je naam eigenlijk?’, vroeg Jesse toen ze buiten stonden.&nbsp;



‘Jonathan’, zei de ober. ‘En de jouwe?’



‘Jesse.’



‘Zelfs je naam is mooi’, zei hij



Hand in hand liepen ze de nacht in tot het ergens ochtend zou worden, ooit.

In het hemelgewelf werden grijze wolken verdreven door de blauwe lucht. Over alle cafés van de binnenstad lag een vermoeid zonneschijnsel. De vroege avond van...

De tranen boven vriendschap

Alain had het idee dat het geluk te hard liep terwijl hij de zon voor hem zag ondergaan. Hij legde zijn hoofd tegen het raam en stelde vast dat zijn eigen raam kleiner was. Hij gaf de planten water, deed de deur op slot en liep terug naar zijn appartement.&nbsp;Nadat hij zijn goedkope magnetronmaaltijd had opgegeten zat Alain in zijn stoel en staarde naar een oude film op televisie. Gerard had een kleine, doch opmerkzame rol. Het deed hem denken aan zijn afscheid bij de overloop twee weken terug.&nbsp;



&#8216;Waar gingen jullie ook alweer naartoe?,&#8217; vroeg Alain.



&#8216;Naar Cannes, naar het filmfestival,&#8217; zei Gerard lachend. &#8216;Ik heb je toch verteld dat ik genomineerd ben voor beste acteur.&#8217;



&#8216;Nee, kan ik me niet herinneren.&#8217;



&#8216;Nou, dan hoor je het nu,&#8217; zei hij met hoorbaar ongemak in zijn stem. 



Het tweetal zweeg en bekeek elkaar. Ze waren zich bewust van een denkbeeldige muur die hen naarmate de jaren verstreek steeds verder van elkaar verwijderd had.&nbsp;



&#8216;Nou, hou je taai makker. Ik ben laat, ik moet gaan,&#8217; zei Gerard terwijl hij met een zuinige glimlach zijn hand op Alains schouder legde. Aarzelend overhandigde hij zijn sleutels aan Alain. Niet veel later belandde Gerards handpalm op de achterzijde van zijn veel jongere vriendin. Alain dacht aan de laatste keer dat hijzelf seks gehad had. Hij kon het zich niet herinneren. Buiten zette Gerard zijn Ray-Ban zonnebril op. Het regende. 



Nadat hij begon aan zijn vierde fles Budweiser bier dacht hij aan de oorsprong van hun vriendschap. Elke maandagochtend stoeiden ze in de zandbak van de basisschool. Zonder uitzondering gooide Alain zijn vriend op die dag het zand in. De brede Alain lachtte zo luid dat zijn triomf onmogelijk voorbij kon gaan aan de andere kinderen op het schoolplein. Gerard nam zijn verlies sportief op. Hij had zowel in letterlijke als figuurlijke zin geen poot om op te staan. 



Was ik godverdomme maar een acteur geworden dacht hij. Dan had ik ook naar Cannes gekund. Alain opende zijn vijfde bierfles van die avond. Inmiddels was Gerard al een goede acht dagen van huis. Maar het konden er ook vijf zijn, of zeven, of twee, bedacht Alain. Hij had geen idee en sloeg zijn hand voor zijn hoofd. Hij meende de plantjes van Gerard nog water te moeten geven en liep de overloop op, waarna hij de liftknop indrukte. Terwijl de lift afdaalde las hij een naamplaatje waarop stond dat het appartementencomplex tot stand gekomen was door medewerking van Alain Dubois architecten. Hoe was het mogelijk dat de vergetelheid zich nadrukkelijker aftekende rondom iemand die een wezenlijke bijdrage geleverd had aan de maatschappij, dan om een middelmatige acteur? 



Tot zijn verbazing zag hij dat de laatste druppeltjes water van de vorige beurt nog door de grond moesten zakken. Alain zuchtte. Zachtjes vielen er tranen uit zijn ogen. Hij staarde naar een kaart van Afrika aan de muur. De kaart hing er al een tijdje, maar juist nu trok hij Alains aandacht. De landsgrenzen vervaagden, net als de lijnen die reliëf in het noorden suggereerden. Het oosten van Afrika transformeerde in het gezicht van een oude man. Het westelijke deel leek op een zware, onidentificeerbare last.&nbsp;



Bij het kijken naar de kaart voelde hij afkeer door zijn lijf gutsen. Hij besefte dat de relatie tussen hem en Gerard, die op papier vriendschap genoemd werd, niet de vriendschap kon zijn waar hij naar verlangde.



Hij verlangde naar de zandbak waar het verschil in kracht tussen beiden aangetoond werd en Alain overheerste. Hij verlangde er heimelijk naar om Gerard dood te zien. Maar het meest verlangde hij nog naar een willekeurig persoon die hem zou zeggen: &#8216;Ik hou van je&#8217;. 



Alain keek in de spiegel. Hij realiseerde zich dat Gerard en hij net zo goed vijanden hadden kunnen zijn. Wat betekende vriendschap überhaupt? Vriendschap was niets minder dan een sociaal construct dat voorkwam dat emoties als haat en afkeer uitliepen op een conflict. Normale vrienden begroeten, feesten en drinken met elkaar. Maar neemt dat weg dat de onderliggende haat en afkeer verdwenen is, alleen omdat de band bezegeld is met het plakkaat vriendschap en men elkaar vriend noemt? Nee, dacht Alain. Hij stelde vast dat zijn band met Gerard de meest waarachtige vriendschap kon zijn, juist doordat ze dit soort vriendschappelijke gezelligheid vermeden. Denken over vriendschap was als een soort spiegel die de hypocrisie van de mens weergaf. Vijanden zijn de eerlijkste vrienden. 



&#8216;Ik hou van je, Alain Dubois,&#8217; zei hij zo zacht dat hijzelf het amper horen kon. 



Het kind kwam, niet wetende wat hij met zijn bestaan aan moest, in hem naarboven. Snikkend kwam Alain tot de conclusie dat hij gevangene was van een door hemzelf geconstrueerd leven.

Alain had het idee dat het geluk te hard liep terwijl hij de zon voor hem zag ondergaan. Hij legde zijn hoofd tegen het raam...

Verlicht verleden

Jesses kin lag begraven in zijn handpalmen toen het op 15 mei 2021 kwart over drie werd. Op zijn telefoon kreeg hij een appje binnen, het was Jana.&nbsp;



Kom je nog? had ze gevraagd.&nbsp;



De vraag nam bezit van zijn denken. Hij realiseerde zich dat hij vorige week in haar klaargekomen moest zijn, maar kon zich niet herinneren dat ze een nieuwe afspraak hadden ingepland. Hij keek terug op de avond en zag zijn gedaante voor Jana’s voordeur staan.&nbsp;



Hij klopte. De deur had geen bel en de ramen waren afgedekt door gordijnen. Ontdaan van al haar kledingstukken behalve haar slipje, opende de middelbare vrouw de deur. Haar borsten bewogen zachtjes heen en weer terwijl ze de eenentwintigjarige jongen begroette.&nbsp;



‘Mag niemand bij je binnenkijken ofzo?’, vroeg Jesse wat overweldigd door wat hij zag.&nbsp;



‘Waarom zou ik verlangen naar het oog van de wereld als ik aan het jouwe genoeg heb?’, antwoordde ze glimlachend. ‘Grapje, wij Joden hebben zo onze tradities wanneer er iemand sterft.’



Ze trok hem haar kant op, waarop het tweetal tegenover elkaar kwam te staan. Gelijk drukte ze haar lippen tegen de zijne. Jesse zoende niet terug, tegenwerken deed hij evenmin. Het was niet zozeer zijn lichaam dat onverschilligheid boven medewerking verkoos; het lichaam wilde wel, maar zijn ziel was een stuk terughoudender. Zijn houding was niet minder dan een compromis tussen beiden. Even bekeek Jesse een foto waarop Jana en een man, die hem onbekend was, zoenend voor de Eiffeltoren poseerden. Jesse vond er niets van.&nbsp;



‘Trek je kleren uit’, probeerde ze.&nbsp;



Jesse vertrok geen spier en bleef gedachteloos staren naar het slipje. Het slipje was turquoise en beëindigde de reeks paarse slipjes die ze tot dan toe had aangehad in de nabijheid van Jesse. Na een ongemakkelijke stilte trok Jana zijn kleding uit. Hij was naakt. Toch had hij niet de indruk zich bloot te geven.



Niet veel later lagen ze in bed. Haar lichaam maakte zich direct meester van het zijne. Hij voelde het op en neer gaan, wetende dat zijn lichaam bewegingsloos op het matras lag. In zijn ziel schaamde hij zich voor wat er gebeurde. Hij dacht en verlangde naar Jonathan. Beter geformuleerd, zijn ziel verlangde ernaar het soort mens te zijn dat anderen trouw bleef. Zijn ziel was echter zwakker dan haar lichaam, waardoor zijn lichaam stukje bij beetje bezit werd van haar ziel. Toch hield zijn ziel voldoende stand om te voorkomen dat zijn lichaam actief mee zou doen. Het compromis bleef in tact.&nbsp;



‘Is er iets?’ vroeg Jana, twijfelend aan zichzelf, na afloop.&nbsp;&nbsp;



Jesse voelde aan zijn hoofd en zweeg. Hij zweette terwijl zijn gedachten uitgingen naar die arme Jonathan. Het werd licht in zijn hoofd, maar tegelijkertijd heel zwaar; alsof de ruimte tussen zijn brein en schedel werd opgevuld door drie kilo duivenveren.&nbsp;



‘De sterke moet zwak zijn wanneer de zwakke niet sterk genoeg is om uit te spreken wat hij denkt.’



Wat hij concreet bedoelde met deze woorden was mij, noch Jana, noch hemzelf duidelijk. Hij zocht naar zijn kledingstukken in de badkamer, maar vond niets. Naakt rende hij de tuin in.&nbsp;



Hij staarde over het meertje in de tuin en zag twee zwanen. Zwanen verraden elkaar niet. Ze kijken elkaar eenmaal diep in de ogen en in die aanblik ligt een kracht besloten die hen behoedt voor verleiding. De aanblik van je ogen als schild voor de ogen van een ander. De natuur moet gevoel hebben voor sentimentaliteit. In het water zag Jesse een schaduw verschijnen, waarna de zwanen van hem vandaan dobberden. Hij ademde diep en hoorde Jana’s stem op de achtergrond.&nbsp;



‘Dit was jullie favoriete plekje, niet?’, vroeg ze.&nbsp;



‘Ja, ik heb hier veel met hem gezeten.’



Jana boog haar armen rond haar knieën en zat naast hem.



‘Het spijt me’, begon ze.



‘Jana alsjeblieft. Dit is allemaal mijn schuld, het waren mijn avances. Ik ben degene geweest die deze affaire ooit gestart is.’



‘En ik had er niet op in moeten gaan, ik had beter moeten weten. Al vanaf het begin. Jonathan was verdomme mijn zoon.’



‘Denk je dat hij van ons geweten heeft?’ zei Jesse na een poosje.



“Misschien wel, misschien niet.’



‘Ik denk oprecht dat zijn dood iets te maken heeft met ons. De eerste keer dat we het deden is maanden terug, Jonathan moet er wel iets van geweten hebben. Laten we wel zijn, hij was niet het soort mens dat veel dingen met een korreltje zout nam.’



‘Nee, dat kan niet. Dat zijn dingen die je je nadien aanpraat’, zei Jana nadat er een lange stilte voorbijtrok aan de bedpartners. ‘Hij was te sterk om zich iets aan te trekken van de grollen van het lichaam.’



‘Waarom zou hij het dan gedaan hebben?’, vroeg Jesse.&nbsp;



‘Hij was sterker dan wij. Hij leed, zoals iedereen, aan dit leven en besloot dat verandering nodig was.’



Jesse zweeg, waarop Jana een sigaret aanstak. Ze kuchtte. Lijden aan dit leven, die omschrijving vond hij alomvattend. Hij dacht aan het prachtige gelaat van Jonathan dat de wereld verlaten had. Wat moet zo’n gezicht überhaupt op treinrails? Op merkwaardige wijze leek het gezicht voort te leven in Jana’s uiterlijk. Alleen Jana was Jonathan niet.&nbsp;



Hoewel hij&nbsp;besefte dat de wetten van de natuurkunde het niet toestonden, zag Jesse zijn spiegelbeeld in het water verschijnen. Hij bekeek zichzelf betreurd. Zijn omvangrijke borstspieren wekten de suggestie dat het lichaam breed en sterk was. Daar Jesse wist dat zijn ziel van een veel zwakkere aard was. Hoewel al zijn organen en brein huisden in zijn eenentwintigjarige lichaam, was het zijn lichaam niet. Hij verlangde ernaar het lichaam van een kind te zien. Onvolkomen, kleinmazig. Zwak. In feite verlangde hij naar harmonie met zijn ziel.&nbsp;



Wie heeft ook in Godsnaam bedacht dat je van je lichaam houden moet? In tegenstelling tot kleding, is een lichaam geen symptoom voor je bestaan; het verandert en is zwaar afhankelijk van het verstrijken van de jaren. Jesse stelde vast dat de tijd zijn lichaam sterker in de greep had dan hijzelf en besefte dat hij geen totale verantwoordelijkheid kon dragen over dingen die hij niet bezitten kon. Het lichaam was een geschapen creatuur die slechts diende als conditie voor het functioneren van de ziel.&nbsp;&nbsp;



Na deze overdenking voelde Jesse zich vrijer. Hij was ontslagen van het gevecht tussen ziel en lichaam; hij was bevrijd van zijn ogenschijnlijke zelf. Jesses ogen troffen nog eenmaal de hare. Haar mondhoeken spreidden. Hij wist dat hij sterker was dan zij en drukte zijn lippen op de buitenste delen van haar mond.



‘Je moet gaan’, zei ze. ‘Mijn man komt dadelijk thuis.’



Inmiddels was het die vijftiende van mei half vier geworden. Hij had hoofdpijn. Hij dacht aan de vrijheid van vorige week en schudde zijn hoofd. Verdomme Jesse, dat was jouw vrijheid niet dacht hij. Jesse liet het appje en het verlangen naar verwarrende vrijheid voor wat het was. Hij staarde naar een foto waarop Jonathan en hij poseerden. Jonathans macht over Jesse was bij dood groter dan bij leven.

Jesses kin lag begraven in zijn handpalmen toen het op 15 mei 2021 kwart over drie werd. Op zijn telefoon kreeg hij een appje binnen,...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores
Website	Laurens Besselsen

Francesca Birlogeanu
Martijn van Bruggen
Chard van den Berg

Wederom te veel, te vaak

Archief

Voor het verleden verlicht werd

De tranen boven vriendschap

Verlicht verleden

Andere talenten

Ola Enzler

Daniëlle Zawadi

Menu

Social

Contact

Credits