Kaders

Ola Enzler

Bergvrouw, zonnekind

Jolien Cerpentier

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

afgetakelde chrysanten

Oumaima Belkhdar

designer babies zetten hun tanden in ongekookte ravioli uit de koelkast van third culture kids die voor streekconducteurs schuilen onder de stoelen van de stiltecoupé waar horizontale lijnen zijn verkreukeld, opgerold tot aan mijn middel, door de wietstank die uit jouw poriën sijpelt, ik wil jouw ruwe huid als een kinderdeken over mij heen slaan, zodat we The Ultimatum van onze netvliezen kunnen poetsen met het flesje spiritus dat ik tussen de anticonceptie vond



de belastingdienst omlijnt mijn cellen die in jouw plooien broeden, zoals hoe mijn vader boterhammetjes doordrenkt met honing in een ziekenhuiskeuken om half drie deel ik een bankje met iemand die beweert dat je insecten mee naar huis neemt wanneer je te lang stil zit, tegen mijn moeder heb ik nooit gezegd dat ze tekortschoot in een taal die de buschauffeur niet vreemd is &#8211; hij schreeuwt tegen stadsbloemen over zijn ex-man in onafgemaakte zinnen die hij aan mijn schedel heeft genageld, nu stromen afgetakelde chrysanten door mijn bloedbanen volgens statistieken moest ik gisteren naast zijn handen ruimte maken voor de mogelijkheid



om plankgas, door rood, dwars door met een bonk op een idee te belanden

designer babies zetten hun tanden in ongekookte ravioli uit de koelkast van third culture kids die voor streekconducteurs schuilen onder de stoelen van de stiltecoupé...

is de lift defect?

de vierde verdieping bereikt totdat de lift naar de hemel in spijs kan nestelen omdat ik in een gevulde koek kan glijden 



ik ben hier

de vierde verdieping bereikttotdat de lift naar de hemel in spijs kan nestelen omdat ik in een gevulde koek kan glijden ik ben hier

pity party

oh androgynous prince why fire too much serotonin like candy cannons shooting holes through clothes too big we drown in vacant space what doesn’t bore you kills



and i am a jukebox



spitting out thoughts in Madonna-style stop staring with those bird eyes you better go when pious aunties go rogue on blue Skittles and Vicodin *cough* run *cough*



i threw a school DJ in the trunk i threw a school DJ in the trunk fuck, i threw a school DJ in the trunk!



[screeching tires]



we are roaming on the edge of this city with our heads in the otherwise bodies over the ledge they are staring, won&#8217;t notice I said, nobody will notice except they



[sirens]



!get in the car now! drool like a madman!



forget where you came from pretend if you aren’t already keep running on quicksand, we&#8217;re out of time does it matter where we are? ditch your shadow before you enter but never forget where you belong we&#8217;re stitched to teenagers consigned to lives of servitude with eyes running wild at seeing doors leading to



wherever we are not

oh androgynous princewhy fire too muchserotonin like candy cannonsshooting holes through clothestoo big we drown in vacant spacewhat doesn’t bore you kills and i am...

Capri-Sun

soms laat ik je omfietsen voor iets wat in mijn broekzak zit zoals een gemeen paardenmeisje zonder paard



doe alsof je vergeetachtig bent&nbsp; niemand kan je kwalijk nemen voor wat je niet kon weten&nbsp;



ik knijp in mijn Capri-Sun totdat haar lichaam uit haar oog knapt, haar plastic huid open barst, spat, sap tussen mijn vingers loopt langs mijn nagels druipt op de grond belandt in het gat tussen mijn voeten, ik heb een vissenkom vergiftigd omdat ik overvloed gaf



zodat ik het leeg kon zuigen met het plat gekauwde rietje 



dat overbleef wat overblijft, blijft tussen wanden plakken overblijfjuffen dichten wonden met klittenband en karige boterhammen ik heb geleerd hoe je iemand losknoopt knipt tot stompe huisjes in een vissenkom



(wat ‘huisje’ inhoudt heb ik niet opgeschreven)



ik drink alcoholvrije marinti’s uit een verhuisdoos ik zal in een ananas leven&nbsp;



en tot die tijd zal ik bukken, vooroverbuigen, mijzelf in tweeën vouwen om mijn gezicht in een lauw bad Capri-Sun te duwen totdat mijn neus de bodem raakt en de huisjes in mijn huid prikken en ik me afvraag waarom

soms laat ik je omfietsen voor iets wat in mijn broekzak zitzoals een gemeen paardenmeisjezonder paard doe alsof je vergeetachtig bent&nbsp;niemand kan je kwalijk nemen...

now tell me this is not real

de loop van koning Bubbels

links nee kijk, eerst links, dan rechts vlug! pak dit vast &#8211; wat het is? niemand zal dat boven vragen stap nu in, stop met zielig kijken deze lift, ja deze lift gaat zometeen een looping maken houd je dus goed vast, zwartrijders schuilen op de bovenste etage hun moeders plastificeren alles wat lineair is, nieten tijd aan tafels



hier kennen ze geen seizoenen hier gaat jouw vis voortdurend dood en hier spoel je hem voor eeuwig weg



you got me lifted shifted higher than a ceiling and ooh-wee it’s the ultimate feeling, you got me lifted feeling so gifted, sugar how you got me so fly?&nbsp;



doorspoelen jij blijft koning Bubbels doorspoelen met verjaardagscake die je al jaren uitkotst, nee je slokdarm kan je niet dichtproppen met die tandplakgele sweater, shit de deuren gaan zo open luister, ik waarschuw je één keer, die sweater staat je oerlelijk heb je ooit iemand blauw getrapt met dat ding in gedachte? maar goed, zwartrijders schuilen voor de belastingdienst de belastingdienst weet waar ze schuilen hun moeders nieten tijd aan tafels eigenlijk nieten ze in lucht 



hun toekomst heb jij verstopt in een prop kauwgom in jouw navel nestelt een lichaam, jouw oksels heb je dichtgeplakt met op wat de belastingdienst in cirkels rijdt zwartrijders wachten totdat jij over jouw voeten struikelt moeders staan achter wat jou te wachten staat en ze zullen jou niet plastificeren



anders hadden ze dat al gedaan

linksnee kijk, eerst links, dan rechtsvlug! pak dit vast &#8211; wat het is?niemand zal dat boven vragen stap nu in, stop met zielig kijkendeze lift,...

plastic town

it’s a plastic town in a plastic town in a plastic town its hot pink sticky slime is drowning the grout between my mother’s tiles under the scorching heat of Winnie the Pooh’s smile hanging over my head like sugar canes coated in sand going Texas speed fast towards the ground of cotton candy dried out under my breath



mijn huis is een uitgehollen blok marsepein ik blijf liever tussen de randen liggen een raamvertelling dit is een raamvertelling

it’s a plastic town in a plastic town in a plastic town its hot pink sticky slime is drowning the grout between my mother’s tiles...

titelloos

Verderop viel een cascade van losse letters uit een ongemarkeerde envelop. Hun punten gekruld als de tenen van de administrator die zijn voeten in te kleine roze hakken heeft gepropt voor later die avond. De woorden leken uit hun eigen geraamtes te springen, zo levendig leken ze, zo levendig dat ze niet anders dan agressief moesten zijn. De taal waar ze vandaan komen zit vast, nee, gevangen in zijn eigen betekenis &#8211; in de onwetendheid van de meesten hier. Hij duwde ze tegen elkaar in een legpuzzel, ontleedde, ontsierde de letters totdat ze elkaar niet meer konden herkennen. Zoals veel mensen elkaar niet kunnen herkennen. Niet voor elkaar. Hij veegde de broodkruimels in zijn mondhoeken weg met de rug van zijn hand. Het mes waarmee hij de envelop heeft geopend schoof hij in zijn jaszak. De telefoon ging af en zo laat hij de overblijfselen van wat er ooit was in wanorde liggen.



Later die dag stapte een ontslagen verpleegkundige haar rode Fiat Punto in. Ze staat bekend als Jackie bij haar dierbaren: haar postbode en hond. Haar auto was ongeveer dertien kilometer verwijderd van de scène. Ze was haar veiligheidsgordel aan het vastmaken toen haar ogen op een gebarsten rug vielen. De gekrulde letters waren van de kaft geschraapt. Ze kon de afdrukken alleen met haar vingertoppen traceren. Niemand weet of zij van of naar haar bestemming reed.



De kiosk-eigenaar in de Kerkstraat registreerde de gezichtloze man als een lijn, krom als zijn versleten rug. Een gepensioneerde schoolfeest-DJ uit Spijkenisse loste de schuld af en wiste op deze manier de laatste sporen van de man uit. De man werd dood aangetroffen in een merkloos wollen pak op het strand van Zandvoort. Om preciezer te zijn, drie handelingen verder van Hippie Fish richting het water, ver van de dixi’s. Het zand was warm, zijn aktetas zat tussen zijn armen geklemd. Nee, zijn aktetas had hij op het station vrijwillig achtergelaten. Een sigaret zat nog vast tussen zijn lippen. De golven van de zee maakten zijn schoenen en sokken en voeten nat voordat ze terugdeinsden van de dissonantie tussen gaan en op je plek blijven.

Verderop viel een cascade van losse letters uit een ongemarkeerde envelop. Hun punten gekruld als de tenen van de administrator die zijn voeten in te...

u-turn

op de eerste dag van de ramadan eet ik Hamka’s chips in mijn gebedskleren naast de schuifdeuren van de Vomar met de bon nog tussen mijn vingers voeten gepropt in sokken geschoven in slippers gestolen van een aanbidder die strass steentjes laat liggen na zonsondergang barricadeert onze imam de deur naar de buitenwereld snurkt soms zachtjes in de microfoon tegen zijn lippen 



ik wil dat zijn bidvlek mij aanstaart ik heb bidvlekken op mijn knieën mijn moeders rug maakt een kromming volgens mijn halfbroer voor Jezus



althans ik denk dat hij dat zou zeggen ik heb een kinderfoto in mijn handen gekregen mijn vader nam een barbershop over heeft geleerd hoe je in randen knipt totdat er niets meer overblijft Taylor Swift laat hij leeglopen in zijn Suzuki Swift waarvan de banden niet weten of ze vooruitgaan voorruiten besmeurd worden met glitters zo korrelig dat hij de dader moet zijn hij zoekt een eenling in een kluizenaar



hij zei dat alles op z’n tijd komt hij zet mij af op bruggen hij kan niet over grenzen niet zonder terug te keren

op de eerste dag van de ramadan eet ik Hamka’s chips in mijn gebedsklerennaast de schuifdeuren van de Vomar met de bon nog tussen mijn...

thuiskomen 15:06 (thuiskomen 2/2)

Waar ik mijn fiets heb geplaatst, weet ik niet meer. Noch hoe ik in godsnaam thuis ben gekomen met 87 cent op mijn ov-chipkaart. Wat ik mij vooral afvraag is wáárom mijn handen telkens hun weg terug vinden naar de voordeur. Vaak ben ik me niet bewust van de straten die mijn versleten All Stars belopen. Schalkwijk is klein genoeg om de meesten te herkennen, groot genoeg om in te verdwalen. Oké dan, die All Stars heb ik van Hicham voor een tientje gekocht. Hij zweert dat ze echt zijn, maar Converse is verkeerd gespeld en ik draag daardoor Conversies uit medelijden. 



Ik druk de klinker naar beneden, trek de sleutel weer uit het slot en geef de gammele deur een zetje &#8211; de verroeste schroeven piepen en verraden mijn komst. Ik schop mijn schoenen uit, vurig hopend dat de koelkast meer heeft dan een pak melk dat aan het verzuren is. Mijn moeder loopt rechtsreeks naar afprijsbakken &#8211; ze kan ‘samen tegen verspilling’ bijna accentloos uitspreken. En niets is aanhoudender dan een accent. Een keer betrapte ik haar op het schrobben van haar tong met een dweil, water en Blue Wonder. Onuitgesproken woorden blijven plakken zei ze. Vaak zijn pogingen tevergeefs. Op het internet heb ik gelezen dat frituurvet effectiever is: aangekoekte gedachten zijn hydrofoob. Sindsdien ruikt de keuken permanent naar aangebrand frituurvet en het behang lijkt eronder te bezwijken. Zelfs geprinte tweedimensionale bloemen van de Kwantum kunnen verwelken &#8211; schimmel komt altijd onder lagen tevoorschijn. En nu kan ik er niet meer overheen denken. De donkere plek staart mij aan.&nbsp;



Ik doe mijn jas uit en gooi ‘m over een houten stoel aan onze eettafel. De meeste meubels hier zijn vondsten uit de enige opererende stort in de regio. Op tafel staat een mok koude koffie, daarnaast een croissant waar een monsterhap van is genomen. Ik bijt erin en trek de muffe gordijnen van het keukenraam opzij. Ik slik de taaie prop door. De zon schijnt naar binnen, waardoor ik de stofdeeltjes om mij heen naar beneden zie dwarrelen. De stapels sovjetkrotten in deze wijk zijn zo nauw op elkaar gebouwd, dat ze vanuit dit perspectief op één geheel lijken net als hun bewoners. En hierbij, kun je je een 43-delige Siamese tweeling voorstellen, met 27 hoofden, die door een losgemaakte reuzenhand in een vierkant kruidenpotje wordt gedauwd. Mijn moeder verstopt haar lichaam in de emmer met sop, want wij spreken slechts in plaatsen. Zodanig dat realisaties je opwachten op lege parkeerplaatsen tegenover kapot getrapte bushaltes waar de buurttantes de krant van vandaag uitblazen. Vraag niet hoe ik dit weet &#8211; ook stoephoeren worden oma’s en verveelde lippen praten.

Waar ik mijn fiets heb geplaatst, weet ik niet meer. Noch hoe ik in godsnaam thuis ben gekomen met 87 cent op mijn ov-chipkaart. Wat...

ik weet niet waar wij naartoe gaan en ik durf het niet te vragen

ik ben gestrand waar de duivels brunchen hun Kolderkat bestaat zonder getuigen grijnst terug wanneer ik in de spiegel staar mondhoeken kan je uitrekken tot breedtegraden zijn lijnen tussen stoeptegels verraden waar je bent geweest de wegen terug naar huis zijn weggebrand de Kolderkat weet van de verschroeide aarde de stopbus naar Sittard vertrekt uit Sittard en wat strandt in Sittard blijft in Sittard 



It’s About Damn Time wordt achterstevoren gedraaid in de leegte van mijn zinnen zijn vervlochten met de vezels van koningen die niet tegen het polyester kunnen in het katoen van de broek die ik nu draag schermverslaafd dwaalt mijn schaduw tussen hoestende proestende filosofen 



&#8211; of tuberculose fashionable is hangt af van wie het draagt &#8211; 



de dood tuurt door de nauwe kieren is een toiletdame die de seconden telt tussen jouw verschijning en vetrek en jouw verschijning en vetrek tussen jouw gaan en vetrek&nbsp;schuilen ruïnes parallel aan wat er had kunnen zijn&nbsp;in Sittard vertrekt de stopbus naar Sittard en wat strandt in Sittard blijft in Sittard 



de Kolderkat stapt uit waar ik ben ingestapt ik weet niet meer waar ik ben ingestapt ik kan de Albert Heijns in deze stad niet onderscheiden grijns terug naar de wallen die voor zich staren schuif aan tafel de realiteit is een wachtkamer begraaf mij in een wens

ik ben gestrand waar de duivels brunchen hun Kolderkat bestaat zonder getuigen grijnst terug wanneer ik in de spiegel staar mondhoeken kan je uitrekken tot...

SWEET BABY JEZUS: EEN WORMGAT

two-dimensionality takes you places



<a rel="noreferrer noopener" href="https://oumaimabelkhdar.blogspot.com/2023/03/sweet-baby-jezus-een-wormgat-het.html" data-type="URL" data-id="https://oumaimabelkhdar.blogspot.com/2023/03/sweet-baby-jezus-een-wormgat-het.html" target="_blank">https://oumaimabelkhdar.blogspot.com/2023/03/sweet-baby-jezus-een-wormgat-het.html</a>

two-dimensionality takes you places https://oumaimabelkhdar.blogspot.com/2023/03/sweet-baby-jezus-een-wormgat-het.html

moeder Google Earth

bevrijd mij bevrijd mij



van mijn eigen reproducties mijn brein 



is een stiltecoupé waar twee jongens onder mijn kleren praten ze hebben het over scoren de belastingdienst het oerlelijke lichamen die wij over het hoofd zien



mensen vergeten dat angst een TL-lamp is fel licht kruipt in jouw oren



talen zijn toebedeeld aan coördinaten waar je bent is slechts een gemoedstoestand jij bent slechts een gemoedstoestand ik spreek in ondertitelingen waar mijn lichaam een passagiersstoel is mijn ledematen zijn uitgerekt tot slierten ik had stoepkrijt was de burgermeester van de stad die ik tekende ruïnes van mijn straten zijn door postbussen geschoven zonder postzegels mijn vingers keren terug met prijsstickers onder hun nagels lippen bidden prevelend tot Google Earth God heeft ons gisteren verlaten 



bevrijd mij bevrijd mij



van de voeten die virtuele afdrukken op het zand achterlaten gladgestreken worden door de woeste golven van de Atlantische Oceaan



het zijn de grootste bestormingen die het snelst terugtrekken en ik wacht op de grootste

bevrijd mijbevrijd mij van mijn eigen reproductiesmijn brein is een stiltecoupé waar twee jongens onder mijn kleren praten ze hebben het over scorende belastingdienst het...

andersdenkenden in fast fashion

mijn handen boetseren een landschap in de vorm van een verwelkende bloem die boven mijn hoofd hangt als een kerstlamp in juli de paarse lucht lekt door de groeven van mijn brein tijd stroomt door de spleten tussen mijn tanden sijpelt door de lijnen van de verwinterde handpalmen die mijn blote dijen besmeuren olievlekken zijn hydrofoob mijn cellen snakken naar water



het krakende geraamte onder mijn huid schreeuwt mijn naam in een taal, zo vreemd &#8211; het moet van mijn voorouders komen ze zitten vast in het blok cement op mijn schouders de toppen van mijn vingers kunnen lijnen verbuigen maar mijn handen weigeren en strelen de gedachte dat alles nog kan en alles kan



dus ik steel wanhopige zinnen rek ze uit tot slierten tijd is de substantie tussen mijn wervels hardnekkige haartjes verleiden mij om terug te keren in het donker verklaar ik de oorlog aan Mars waar fast fashion ons zal begroeten bij de poorten doordat ik zwartrijd in dromen lopen wij om gedachten heen en ik weet wat jij hebt gedaan ik zal niet doorvertellen dat jij jij weet wat ik bedoel jij zal het morgen zelf bekennen tussen de andersdenkenden in winkelcentra zijn hun ontmoetingsplekken en ik verstop me 



in plain sight

mijn handen boetseren een landschap in de vorm van een verwelkende bloem die boven mijn hoofd hangt als een kerstlampin juli de paarse lucht lekt...

de tweede wereld

ik heb tijd gekocht op het dark web jij bent opgeslagen in een harde schijf&nbsp; wij zijn de architecten van de tweede wereld ik heb zeventien kopieën in de schappen verstopt het heelal hebben wij in een zandkasteel gepropt en de deur naar de monsters is het stukje brood&nbsp;dat vastzat tussen mijn kiezen&nbsp;



nee een foto van het stukje brood dat tussen mijn kiezen vastzat ik heb zeventien kopieën&nbsp;



de route terug naar huis heb ik verloren ik ben een kind uit de Fortuyn-generatie mijn gedachten zittenvast tussen dikke tv-randen mijn lichaam is hol en wat overbleef is verdeeld over een split| |screen&nbsp;



en beide kanten zijn de andere kant en&nbsp;



ik dij uit



en deze realisatie rijdt op een scootmobiel uit een Markplaats-advertentie met deze woorden in de handleiding:



speeksel lijkt alleen helder je haat water, verdrinkt in jezelf, bloed stroomt door de glasvezels van Ziggo in Halfweg is een tunnel onder mijn huid gegraven waar ramptoeristen mijn spam-folders legen de monsters in onze hoofden kunnen niet meer terugkeren bedelaars transcenderen, maar wij bidden niet tot God de realiteit is de skere wijk tussen jouw ogen, kleinkinderen met TikTok-accounts hebben een icaruscomplex de Marokkaanse groenteverkoper luistert naar schlagermuziek wij dwalen vrij in het gecomprimeerde ik ben gecompromitteerd de caissière zal morgen vragen of ik het zeker weet ik kan door jouw vingers zien



mijn handen zoeken naar iets anders&nbsp;



wij staren voor ons uit&nbsp;



ik dij uit



terwijl de ruimte gladgestreken onder onze voeten ligt

ik heb tijd gekocht op het dark web jij bent opgeslagen in een harde schijf&nbsp;wij zijn de architecten van de tweede wereld ik heb zeventien...

nieuwsbericht

Zet het geluid aan.



Harder, blijf drukken. Ja, zo.



‘Vuur raast onder onze voeten alsof een vlam droog papier aan het verkolen is. Sterker nog, dat is precies wat er nu gebeurt. Het vuur, zeiden de getuigen, is per ongeluk gesticht door een aansteker van iemand die geen woord kon ontcijferen onder het gedimde lich-’



Focus.



‘Pure nieuwsgierigheid heeft geleid tot de vernietiging van de schoolbibliotheek. En niemand, niemand lijkt te begrijpen wat wij zojuist aan het verliezen zijn hier in het hart van Haarlem. De gewiste woorden hollen de grond uit waarop wij staan. Het begon met de penetrerende, verstikkende stank van verval, de breuken van een continuüm dat de stoeptegels bij elkaar houdt. Nu, door de straatputten, duwen zwarte rookpluimen dode verhalen naar boven. En het blijft bizar hoe dit in eerste instantie onopgemerkt bleef: voorbijgangers liepen langs en langs liep voorbijgangers bij. Hier, op het Coornhert Lyceum te Haarlem scheurt de onderwereld van de anderen onze bovenste laag open.&nbsp;



En de dood, lieve kijkers, is slechts het begin.’



Zet de tv uit.

Zet het geluid aan. Harder, blijf drukken. Ja, zo. ‘Vuur raast onder onze voeten alsof een vlam droog papier aan het verkolen is. Sterker nog,...

let there be light

‘Wat is het verschil tussen vertrekken en gaan?’



‘Hangt af of je een broodje gezond voor mij haalt uit de kantine.’



‘Brenda werkt vandaag. Zij doet ham in alles.’



Ik vloekte binnensmonds. ‘Vooruit dan. Vertrekken is gaan en gaan is vertrekken. Zo groot is het verschil tussen een analfabeet en iemand die tussen de lijnen leest.’ Mijn tas glijdt van mijn schouder en drie liter van mijn leven belandt met een doffe plof op de schooltafel naast die van Tarik. ‘O en een hint: jij bent diegene die tussen de lijnen leest.’



‘Jij de analfabeet? Deal. En zo werkt een hint niet.’



Ik rol mijn ogen en mijn kont landt op de fragiele stoel – het hout kraakt onder mijn gewicht. Ik ben zwaar. Mijn ledematen bestaan uit vragen die niet gesteld worden, mijn huid is van zichzelf vervreemd. Tariks slungelige lichaam zit onderuitgezakt, zijn vingers rekken een nat propje kauwgum uit tot een sliert, zoals hij zijn krullen uitrekt met een stijltang. Ik kijk hem aan, ‘weet je, je hoeft je niet te houden aan definities.’



Hij kijkt peinzend voor zich uit, zijn kromme neus lijkt een gat in de lucht te prikken. ‘Zonder definities verkeren wij in niemandsland.’



‘Wij verkeren al in niemandsland. Alleen dit land heeft een oppervlakte van 34 vierkante meter, stinkt naar provinciaalse kip en heeft een whiteboard waarop wij niet schrijven.’



En onze geschiedenisleraar, meneer Stee, weigert te schrijven, omdat 1) alles wat je schrijft, bewaart blijft, 2) de geschiedenis toch verleden tijd is en 3) je geen huis kan bouwen op wat bestaat.



Op zijn verzoek betreden wij elke maandagochtend het geschiedenislokaal zonder woorden. Onze handen moeten wij eerst desinfecteren. Soms is het beter om stil te zijn, zinnen kun je als veters aan elkaar knopen. Telefoons moeten op vliegtuigmodus in de telefoonzak blijven. Zijn imperialistische stift trekt slechts lijnen. Voetstappen stromen het lokaal in, geschuif van stoelen, geplof van tassen verstoren mijn gedachten. Wat Meneer Stee over het hoofd ziet, zijn gedachten.



‘Dus je zegt dat er geen verschil is?’ Tariks zwarte ogen kijken mij recht aan.



Hoofdschuddend rits ik mijn tas open en plaats ik mijn lesboek op tafel. Columbus kijkt mij stoïcijns aan, ik draai het boek om en duw zijn neus tegen een getekende piemel. ‘Wat wil je dat ik zeg? Zoals je kan zien, ben ik druk bezig.’



‘Even serieus,’ hij leunt voorover. Ik kan zijn adem voelen, het stinkt naar mandarijnen en inkt. ‘Denk je niet dat het verschil tussen vertrekken en gaan afhangt van de bestemming?’



‘Waarom vraag je dit als je het antwoord al weet?’



Hij haalt zijn schouders op. ‘Heb jij een betere vraag?’



Ik draaide mijn lichaam naar hem toe. ‘Hoe zit het met de mensen die geen bestemming hebben? Nooit thuiskomen, omdat ze geen thuis hebben?’



‘Iedereen heeft een bestemming.’



‘Jezus, er is een verschil tussen een toekomstbeeld en een ritje naar de supermarkt.’



‘En daarom hebben wij definities.’ 



‘Oké, maar als wij zonder definities verkeren in niemandsland, waar verkeren wij met woorden die ons over het hoofd zien? De regels tussen de lijnen zijn Wit. Hoe wij denken zal ons nooit geluk permitteren. Fuck, ze hebben onze hoofden – onze taal schiet ons tekort!’



Tarik kneedt de sliert kauwgum weer tot een prop, zijn rechte mondhoek is omhooggetrokken tot een scheve glimlach. ‘Dus elke zin is tevergeefs?’



Ik sluit mijn ogen. ‘Tevergeefs. Niet overbodig, maar tevergeefs.’ Een diepe zucht ontsnapt aan mijn lippen, ‘wat doe je als je opnieuw wilt beginnen?’



Hij kijkt mij strak aan. ‘Je laat geen sporen achter.’



Zoals gewoonlijk verzamelen de theater kids na de laatste les op het rokersplein. Alleen deze keer blijven ze hangen totdat het half zes is. Ik mis een detail. Ogen kijken niet, elke uitgang is een ingang. De kluisjes tegenover de docentenkamer schermen de meest sinistere geheimen af. Benzine is verdomd duur in deze lelijke stad – aan de lelijke kant van deze stad.



Vergelding kent geen prijzen.



Gooi de boeken op de stapel, vlug nu! Ja daar, meer! Meer! Snel! Stap in! Zit op de passagiersstoel van mijn brein, de roestige pijp kwijlt als een gek. Snel! Mijn gehijg kondigt het begin aan van het einde. Elk begin heeft een eind. &nbsp;



Vlug!



God zei: 



let there&nbsp;be light.

‘Wat is het verschil tussen vertrekken en gaan?’ ‘Hangt af of je een broodje gezond voor mij haalt uit de kantine.’ ‘Brenda werkt vandaag. Zij...

dialoog 17:38 (thuiskomen 1/2)

Selwa is trots op de puilende letters die ‘teamleider’ spellen boven het vervaagde Albert Heijn-logo op haar rug. Ik meen dat zij nooit de trein heeft genomen, omdat zij hier nog steeds tegenover mij zit. En ‘hier’ is aan tafel. Onze moeder zit tussen ons in. De laatste keer dat wij met z’n drieën in één ruimte zaten om bij elkaar te zitten, was vlak nadat mijn vader uit huis liep rechtstreeks naar zijn nieuwe familie op vijfhoog. Sinds die dag neem ik nooit meer de lift. Mijn moeders gouden trouwring was een straatvondst: niemand weet naar wie de letter R verwijst. Wij zijn gestopt met raden. Van haar hebben wij geleerd dat geluk te vinden is in de vraagtekens die wij nooit uitspreken. De ring snijdt nog steeds in haar dikke ringvinger, waardoor die op een worstje lijkt dat vastzit in een strakgetrokken korset. Inmiddels kan ik mijn moeders kraaienpoten tellen &#8211; wat vreemd is aangezien ik haar nooit heb zien lachen uit vreugde. Misschien omdat ik niet grappig ben, zij meent dat elke dag de laatste kan zijn, zij die sinds mijn geboorte oedeem-enkels heeft, of omdat ik haar vaak zie, maar zij niet naar mij kijkt. Zij heeft immers meer interesse in de blonde hoofdrolspeelster van de Turkse soap Het spijt mij, dan wat er in het leven gebeurt. Ik scheur haar blauwe enveloppen open, zij leest de Arabische ondertiteling.



Ik speelde met de waterige aardappelpuree op mijn bord, toen mijn moeder stroperige jus over mijn gedachten schonk. Plots werd het stil toen Selwa het volgende uitfloepte: ‘Ik ben verloofd.’ Haar natte krullen vielen langs haar bolle wangen, die langzamerhand rood begonnen te worden. Mijn blik schoot naar onze moeder en ik dacht dat ik een frons op haar voorhoofd zou zien, maar alles wat zij weggaf was een klein glimlachje. Oh God.



‘Hè, verloofd? Nu al? Wacht.’ Met gefronste wenkbrauwen gleed mijn blik van Selwa’s ogen, naar het profiel van onze moeder en weer terug naar Selwa. Ik trok een wenkbrauw omhoog en vormde de naam Soumaira met mijn lippen. Selwa’s lichaam verstijfde, voor een fractie van een seconde stonden haar ogen wijd open voordat zij haar lippen op elkaar perste.



Ik wist niet wat ik moest vragen. Of ik iets moest vragen. ‘Met wie?’ En of ik dát wilde weten. Haar handen waren gebald tot vuisten. De damp uit de aangebrande pan jus was het enige dat zweefde tussen onze uitgewisselde woorden.



‘Hicham,’ kondigde onze moeder aan, terwijl zij water in onze koeienmokken schonk.



‘Hicham? Shit, Hicham als in de Turkse-pizza-Hicham?’ Nee. Nee. Nee. 



‘Selwa, wat heb je gedaan?’ Ik stikte in het laatste vraagteken. Mijn handen vonden hun toevlucht in mijn haren.



Selwa’s bruine ogen gaven weinig weg. ‘Waarom is het zo moeilijk? Waarom, is het in Godsnaam zo moeilijk om dit te geloven? Mag ik geen relatie, hè? Ben ik niet mooi genoeg, vrouw genoeg om te trouwen met een man? Ik wil al een tijd trouwen en dat weet jij toch? Godsamme! Gun mij één keer iets. Eén keer! Jij weet niet beter.’



Ik schoof mijn bord weg. ‘Ga tenminste voor iemand die meer dan drie sprieten op zijn kale kop heeft! Die man weet niet hoe hij zijn broek omhoog moet houden! En oh, al zijn haar zit tussen zijn billen!’ Ik duwde me overeind. ‘En jou iets gunnen? Besef je niet dat ik jou de wereld wil geven? Misschien weet ik niet beter, maar wat the hell doe jij jezelf nu aan? En fuck, zelfrespect is ver te zoeken als je serieus bent over fucking Hicham!



‘Oh, fuck jou!&nbsp; Jij zal alleen sterven in jouw feministische shithol!’



‘Saffi! Ket hismoush?! En touma khout!’ Tot dat moment herinnerde ik me dat onze moeder toe stond te kijken. En natuurlijk keek zij vooral toe, zij kijkt altijd vooral toe.



Selwa’s strakke kaak liet mij niet terugdeinzen. ‘Weet je,’ ik voelde mijn huid gloeien onder haar woorden, ‘ik had ook gewoon weg kunnen lopen, zonder ooit wat te zeggen.’ 



Ik hief mijn kin op. ‘Wat wil je dat ik doe? Doen alsof jij niet jouw ziel gaat verkopen voor een middelmatig leven?’



Zij gooide haar armen in de lucht, ‘zie jij niet in dat wij dat al hebben?’



‘Het verschil is dat je het nu moeilijker kan achter laten. Hij is doodgewicht.’ Ik probeerde een stap naar voren te nemen, maar de rand van de tafel duwde mij terug. ‘Wat is er gebeurd? Selwa…’ Ik voelde de verstikkende prop in mijn keel groeien. Je was toch…



Verliefd.



‘Je kan toch niet zo naïef zijn?’ vroeg ze ijzig.



Een frons vormde zich tussen mijn wenkbrauwen. ‘Hoe bedoel je?’ 



‘Je bent toch slimmer dan dit?’ Selwa snoot, ‘je bent ge-whitewashed hè, dat is het? God, je kleedt je als ze, spreekt als ze, eet als ze, schijt als ze en het ergste is: je denkt als ze, Jij,’ haar wijsvinger wees naar mij, ‘hebt vergeten waar je vandaan komt.’



‘Ik, dat heb ik nooit gedaan!’



Selwa’s linker mondhoek ging omhoog. ‘Oh, is dat zo? Kijk maar wat er gebeurt als je hand in hand loopt. Te lang naar elkaar kijkt, te dicht bij elkaar zit. God, jij Raja, bent het mislukte product van assimilatie. Verdomme, kijk naar jezelf! Onze ouders moesten jou nooit naar dat lyceum laten gaan! Al die misonderwijzende cultuurbarbaren! 



Hun vrijheid is niet jouw vrijheid, wat ze ook zeggen: in hun zoektocht naar vrijheid zijn wij vergeten!



Je walgt nu van me, dat is het toch? Je wilt niet zoals ik zijn, want ik accepteer de realiteit. De Walhalla die wij in onze hoofden hebben gebouwd is slechts een waanbeeld! Ben je bewust blind? Wij, zijn het controversiële – het maakt niet uit wat wij doen! Het grootste verschil tussen jou en mij is dat ik mijn vingers wel heb gebrand.’



Met de volgende zin knoopte zij een touw om mijn hals. ‘Jij, Raja, bent nu de ander op beide fronten en maakt dat jou gelukkig?’



De kruk onder mijn voeten schopte ik zelf weg.

Selwa is trots op de puilende letters die ‘teamleider’ spellen boven het vervaagde Albert Heijn-logo op haar rug. Ik meen dat zij nooit de trein...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores, Sjoukje Croux
Website	Laurens Besselsen

Oumaima Belkhdar
Jolien Cerpentier