Wederom te veel, te vaak

Chard van den Berg

wil je dit nog?

Francesca Birlogeanu

Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

Kaders

Ola Enzler

48 cent te veel

Martijn van Bruggen

Er staan nog twee mensen voor mij in de rij bij de kassa. Een deftige vrouw met een prei die uit haar mand steekt wordt geholpen, daarachter staat een jongen van de middelbare school hier verderop, met naast de zelfscan een frikandelbroodje in zijn handen. Hij draagt een korte broek, hij is vast een onderbouw-leerling.



Ik had nooit gedacht dat het dragen van een korte broek bij een temperatuur van vijfentwintig graden Celsius zoveel meer zou zeggen dan of je het warm hebt. Tot de puberteit is het kraakhelder: is het warm dan draag je een korte broek. Daarna wordt alles anders. Ik ben achttien jaar, studeer en draag vandaag een spijkerbroek. Het is broeierig heet en alleen al de gedachte die ik vanmorgen tijdens het opstaan wijdde aan de lengte van mijn te dragen broek, voelde als een misdaad. Volgens mij weet niemand precies waarom je, vooral als man, vanaf je vijftiende levensjaar een lange broek gaat dragen wanneer het daar te warm voor is. ‘Het is netjes’, wordt dan gezegd, maar wanneer en door wie er bepaald is wat de criteria van ‘netjes’ zijn lijkt niemand zich meer af te vragen. Of het wenselijk is dat ‘nette’ mensen de norm zijn in de meeste gebouwen schijnt het vragen niet waard.



Mijn vader is dakdekker. Vanaf de eerste lentedag draagt hij een korte broek tot net over zijn knie. Niemand zeurt dat dat niet netjes is. Het is bovendien onveilig, hij komt vaak met krassen op zijn benen en gruis in zijn wonden thuis. Hoe anders is dat bij een zittend beroep, of in het hoger onderwijs. Er zit geen enkel veiligheidsrisico aan het dragen van een korte broek, en toch is het not done in juist die gebouwen waar gedacht en getypt wordt.



Ik denk slechter, typ slordiger wanneer ik het te warm heb. Misschien is dat het verschil: als een dakdekker of een buitenschilder een slordigheidsfout maakt, hijgt er nog geen tien minuten later een boze burger in zijn nek. Als een hoofdwerker een fout maakt, is het een leerproces, of erger nog: een gedachtesprong. Feilloos werken komt er in kantoren of scholen niet zo op aan, al maken we dat onszelf, en de dakdekkers, wel wijs. Daarom ligt de focus zo op de presentatie, het netjes zijn. Uiterlijk vertoon verhult de leegte. De dakdekker haalt zijn autoriteit uit zijn werkzaamheden, de hoger opgeleide uit zijn aankleding.



En ik, ik kan het allemaal zo goed bedenken, onderzoeken, vaststellen, concluderen, maar ga er uiteindelijk gewoon in mee.



‘Moet je naar een begrafenis of zo? Het wordt snikheet,’ zei mijn moeder vanochtend aan de etenstafel, nadat ze me blijkbaar terloops bekeken had. Zelf droeg ze ook een lange broek, maar zij is een vrouw. Volwassen vrouwen in onze buurt laten alleen hun blote benen zien wanneer ze bij elkaar rond het opblaaszwembad zitten, waarin de kinderen met hun vaders spelen op die ene zomervakantiedag waarop alles vredig is. Onze vrouwen voelen ook geen aandrang hun benen te showen – jurkjes zijn uit den boze. Net als bij hun kleding draait alles bij hun benen om functionaliteit. Benen moeten hun ding doen, namelijk lopen, stukjes lopen, en hoe ze er voor de rest uit zien maakt geen klap uit.



De deftige vrouw zegt over het bonnetje: ‘Laat maar zitten.’ Achteloos, soeverein. Ze zwiert de winkel uit. Ze had mijn moeder kunnen zijn. Ze had nooit mijn moeder kunnen zijn. Ik kijk naar de zelfscanner in mijn hand. Herlees wat er in mijn mandje zit. De tekst uit de kleine lettertjes van een van de Zeven Zekerheden galmt door mijn hoofd: ‘Wijkt de kassaprijs van een product af van de schapprijs? Dan krijg je het product gratis.’ Stel: een pot pindakaas kost volgens het kaartje op het schap twee euro, maar bij het scannen blijkt het drie euro te kosten, dan is het product gratis als je er wat van zegt.



WC-papier, luchtverfrisser, zonnebloemolie, een pot aardbeienjam, tissues, ijskoffie, halfvolle melk, aspergesoep, hagelslag, tagliatelle, een pizzabodem, tomatenpuree (31 om 34 cent), cakebeslag, een chocoladereep, spekkies, hot krokantjes, likkoekjes, speculaasbrokken, een Pools blikproduct, deodorant, lucifers, aanmaakblokjes, hachee, ragout, nog een luchtverfrisser. Dat is zo uit mijn hoofd wat mijn moeder gratis heeft meegenomen uit deze supermarkt. De caissières kennen haar inmiddels, er wordt standaard om een ‘kassa bij’ gevraagd wanneer ze in de rij aansluit met een gezicht alsof ze voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens staat. Ze kent de Zeven Zekerheden beter dan de caissières. Ik ook inmiddels, want ik stond iedere keer naast haar. Dus ik weet dat ik dit flesje sportdrank in mijn mandje gratis mee moet krijgen.



Ik weet ook dat ik dit flesje gratis mee moet krijgen om een krankzinnige reden. De regel geldt namelijk ook andersom: op het schap staat dat dit flesje 54 cent kost, maar op de scanner is het zes cent goedkoper. Ook dán is er een prijsverschil en krijg je het product gratis mee. Terwijl je een meevaller hebt. Maar in onze buurt bestaan er geen meevallers. Er is alleen recht en onrecht. Als je 48 cent aftikt voor een flesje dat gratis moet zijn, doe je jezelf, maar vooral het gezin, tekort. ‘Denk je dat geld aan de bomen groeit?’ vliegt je om je oren. En je denkt: zelfs dát zou een probleem zijn, want alles in deze buurt is van steen.



‘Is alles gelukt bij het scannen?’ vraagt de caissière aan de jongen met zijn frikandelbroodje. Paniek, ik herken haar niet. Nu weet ik niet of ze een goede is. Zo eentje die aan de kant van de klant staat. Die meteen toegeeft dat je het product gratis mee behoort te krijgen en ook nog excuses aanbiedt voor het ongemak. Er zijn ook andersoortige caissières. Mijn moeder heeft er drie categorieën voor. Je hebt dus kortweg de ‘goeden’. Het tweede type is de ‘bimbo’. Dat is een veelal blonde jongvolwassen vrouw die staat te appen achter de kassa en geen enkel idee heeft wat de Zeven Zekerheden van de supermarkt zijn. ‘Die staan daar alleen maar mooi en rijk te zijn,’ zegt mijn moeder altijd, want rijkdom en schoonheid gaan voor haar hand in hand.



En het klopt. Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik op het vwo terechtkwam. Het leek wel of alle meiden vers van de geboorte in een mal waren gegoten die de contouren had van het ideale figuur. In onze buurt hebben we geen vorm, we lopen uit zoals de zwaartekracht van ons verwacht.



Deze caissière is niet blond, dus dan hoor je praktisch nooit bij de bimbo-categorie. Ze kan nog tot de laatste categorie behoren: het ‘vieze kreng’. Dat zijn caissières met dezelfde standvastigheid als mijn moeder, maar niet met hetzelfde standpunt. Die wijzen dan bijvoorbeeld op andere kleine lettertjes, die de kleine lettertjes waar mijn moeder mee schermt, zouden ontkrachten. Ik word zo rood als een boei als ik mijn moeder tekeer zie gaan terwijl de rij achter haar maar groeit en groeit en groeit. Mijn neefje was er een keer bij toen ze zo tekeer ging en hij zei: ‘Was dit het nou? Ze was amper boos!’ Maar hij hoeft een week later niet terug te komen, dus hij moet zijn mond houden.



De middelbare scholier haalt zijn pinpas tevoorschijn. Ik zweet als een otter. Die deftige vrouw, die daarnet heeft afgerekend, ik weet zeker dat zij niet zweette als een otter. Waarom zweten sommige mensen zo weinig? Hoe kan het dat je je zo comfortabel voelt in het dagelijks leven?



De middelbare scholier hoeft geen bonnetje. Ik wil ook geen bonnetje. Ik wil kopen en niet nadenken. Ik wil dat de aankoop van wat eten minder gewicht heeft dan de aankoop van een auto. Ik wil dat alleen naar de supermarkt gaan als mijn moeder verhinderd is, ook echt alleen gaan is. Dat er dan geen spook rond me waart. Een babbelziek, afkeurend spook. Maar ik ga om dat bonnetje vragen. Natuurlijk wel. Thuiskomen zonder bon is hetzelfde als thuiskomen zonder fiets: je kan hem niet vergeten.



Op het bonnetje vind je niet terug dat er een prijsverschil is. Ik kan afrekenen zonder iets te zeggen, het bonnetje aan mijn moeder geven, het haar na zien lezen alsof het contract bij een notaris betreft en ermee wegkomen. Ermee wegkomen dat ik 48 cent te veel heb afgetikt. De schaamte vermijden bij de kassa, die eeuwige schaamte vermijden om je recht te halen. Er komt alleen een ander rotgevoel voor in de plaats: walging. Walging dat ik zo achteloos met geld omga, dat ik m’n gezin verraad, dat ik zoals hen begin te worden. Nog even en ik stuur geen Tikkie meer, wacht maar, ik zal boeken gaan kopen die ruiken naar inkt in plaats van naar muffe appels. Ik draag al een lange broek bij zomerse temperaturen.



De caissière draait zich naar mij toe. Ze is óf een goede óf een vies kreng. Dat weet ik pas als ik lastig ga doen, dat is het verneukeratieve eraan. De mensen voor mij in de rij doen nooit lastig en dan lijkt iedere caissière een goede. Maar ik ga altijd van het slechtste uit. Als mijn ouders me iets geleerd hebben is het dat ik altijd van het slechtste uit moet gaan wanneer ik me in de maatschappij begeef. Ze zal een vies kreng zijn.



‘Is alles gelukt met scannen?’

Er staan nog twee mensen voor mij in de rij bij de kassa. Een deftige vrouw met een prei die uit haar mand steekt wordt...

Verzin hem een vader

Pas na drie keer aanbellen hoor ik gerommel aan de deur, precies zoals ik Ben ken. De eerste keer aanbellen, heeft hij meermaals gezegd, moet je negeren. Het tweede belletje is brutaliteit; de derde keer is het urgent. Terwijl hij de klippen van de deur af haalt en de sleutel in het slot steekt, hoop ik dat het meevalt; niet eens dat hij een keurige scheiding in het haar heeft of gladgeschoren wangen, maar dat hij op z’n minst een broek draagt.



Heel langzaam opent zich een kier, waarachter een in de donkere gang amper zichtbaar voorhoofd tevoorschijn komt.



‘Gelukkig nieuwjaar,’ zeg ik.



Een paar seconden kijkt hij me aan, kijkt hij langs me heen, voordat hij zegt: ‘Soof?’



‘Ja, ik ben het. Ik ben terug.’



‘Maar waarom?’



‘Om jou.’



‘O. Kom binnen. Hetzelfde trouwens.’



Ik wring me opzij gedraaid door de half geopende voordeur naar binnen, stap op een pantoffel, wacht tot hij de deur gesloten heeft en me voorgaat. Ik weet nog niet of hij een broek aan heeft, durf niet te kijken. Aardedonker is het in de gang. De geur van huisdieren komt mijn neus binnen, maar zover ik weet leven hier geen huisdieren.



‘Mag ik er langs, dan zet ik koffie,’ klinkt zijn stem achter mij.



Nee, je mag er niet langs. Geef me een duwtje, wees niet apathisch. Zet je hand maar tussen mijn schouders. Laat zien dat je veranderd bent.



‘Natuurlijk.’



Het maakt voor het licht weinig verschil dat de deur naar de woonkamer geopend wordt: er brandt alleen een schemerlampje boven de thermostaat. De gordijnen zijn gesloten. Het is drie uur ’s middags. Hij draagt een joggingbroek.



‘Welkom terug. Teddy heeft op je zitten wachten.’



Het is waar. Mijn knuffelbeer zit nog op precies dezelfde plek als waar ik hem drie maanden geleden achtergelaten heb. In de hoek van de tweezitsbank met zijn bruine poten uitgestoken, als een kind verlangend naar een knuffel. Kan Ben die knuffel geven, heeft hij dat vermogen nog? Dat is de vraag waarmee ik gekomen ben. Het licht van de schemerlamp weerkaatst in Teddy’s kraaloogjes. Langs hem heen lopend aai ik afwezig over zijn pluizige kop.



‘Vind je het goed dat ik de gordijnen opentrek?’



‘Je doet maar.’



De twee geplooide gordijnen zijn met een tiental wasknijpers aan elkaar vastgemaakt, zodat zelfs het dunste straaltje zonlicht het huis niet kan insluipen. Van boven naar beneden knijp ik ze open en leg ze op de met plastic afval een halflege flessen volgebouwde vensterbank. Mijn oog valt op drie flessen Moët en Chandon Brut. Uit de enige waarin nog vloeistof zit komt een penetrante pislucht.



‘Hé, je had visite met de jaarwisseling!’ zeg ik zo enthousiast mogelijk.



Met de duim en wijsvinger van zijn rechterhand maakt hij een bruggetje tussen zijn wenkbrauwen, dat steeds verder uitdijt.



‘Ja, klopt. Was heel gezellig. Abba en zo.’



Ik zeg niet dat ik hem niet geloof: dat hij blijkbaar wist dat het Nieuwjaar was, voelt al als een overwinning.



Ik draai me terug naar de gordijnen. ‘Jij een kant, ik een kant?’ vraag ik in het niets.



Sloffen naar me toe.



‘Een&#8230; twee… drie!’ En ik swing met mijn heup naar achteren en acteer de enthousiaste stagiair achter de coulissen van een stampvol theater die de grande première opent met het opzijschuiven van het doek. Hij is meer de voormalige steracteur die naarmate de tijd verstreek steeds verder degradeerde, tot inmiddels het manusje-van-alles achter de schermen, die niet meer gewend is aan het felle spotlicht. Hij draait zijn hoofd van het raam af, beschermt zijn ogen met een handpalm. Ik zie het springerige nekhaar dat doorloopt tot in zijn hoodie en vraag hem zich naar mij toe draaien. ‘Laat me zien wie je geworden bent in al die maanden.’ Maar ik weet dat hij niets gewordenis; hij is alleen maar verloren. Emotieloos draait hij zijn gezicht naar het mijne.



Ik schrik niet van zijn warrige haar, dat zo geklit is dat de plukken die wél naar beneden hangen nog fijner zijn dan spinrag. Ik schrik niet van zijn onderlip, waarvan de wit omrande vellen over elkaar liggen als een bataljon soldaten na een hinderlaag met mitrailleurvuur. Ik schrik van zijn ogen, die nog leger zijn dan die van Teddy.



‘Oké,’ zeg ik op een zo speels mogelijke toon. ‘Hoe vind je mij eruitzien?’



‘Gewoon, als Soof.’



‘Je hebt niet eens gekeken. Kijk dan.’



Een vluchtige blik. Daarna weer langs me heen, gefixeerd op Teddy. ‘Nog even knap.’



‘Hoe, knap? Modellenknap, Hollands knap, of om-er-van-af-te-zijn-knap?



‘Gewoon. Blond, volle lippen. Jij.’



‘Is je dan echt niks aan me opgevallen?’ Emotioneel wrak dat ik de laatste dagen ben, worden mijn ogen vochtig en hapert mijn stem.



Hij bijt nog maar eens op zijn onderlip. ‘Doe niet zo fokking irritant.’



Die achteloosheid, die onverschilligheid: wat heeft er bezit van hem genomen?



‘Kijk me aan.’ Ik pak hem bij zijn kin, zijn harige, schurftige acne-kin en fixeer hem op mij. ‘Kijk me aan!’



Hij worstelt zich uit mijn greep. ‘Wat de fok is er met jou gebeurd, doe eens normaal. Wat wil je horen? Dat je lekker bent? Nou bij dezen: o mijn god wat ben je lekker. Goeie tieten ook. Jammer dat ze nu al de strijd met de zwaartekracht aan het verliezen zijn.’



Nerveus plukt hij aan zijn baardhaar. ‘Of wil je horen dat ik je gemist heb, dat het hier zo’n fokking bende is omdat ik zonder jou de regie verloren ben? Nou, ik was de regie al veel eerder kwijt!’



Geschrokken zet ik een stap naar achteren. Ik voel dat ik iets zeggen moet, zijn tirade moet onderbreken, maar de woorden stokken in mijn keel.



‘Als ik vol bij zinnen was geweest had ik je waarschijnlijk niet eens bij me in laten trekken Sinds jij bij me kwam is het alleen maar slechter met me gegaan, heb ik me de afgelopen tijd gerealiseerd. Als ik eens een keer zin had om de dag te beginnen, stond jij al in de douche. Kon ik net zo lang in bed blijven liggen tot de dag voor mij niet meer hoefde. Als ik eens keer vergeten was hoe godvergeten alleen en verdrietig ik me voelde, trok jij het boek onder mijn neus vandaan omdat het eten klaarstond en o o wat zou ik een hork zijn als ik dat had laten afkoelen. En ik slikte het allemaal, want ik wist: ik kan nu niet alleen zijn. Hoe fokking irritant je ook was, kon ik niet alleen zijn. Maar wat doe je vervolgens? Je laat me alleen!’



Hij lacht ongemeend. ‘Als een platzakke gigolo ben ik volledig buiten mijn boekje gegaan puur en alleen om toch maar wat geld te verdienen, om er vervolgens achter te komen dat de klant geen geld op zak heeft. En die klant was jij. Jij hebt me nog verder uitgehold dan ik al was.



‘Dus mocht het nog niet duidelijk zijn: nee, ik heb je niet gemist. Maar hier sta je dan. Mocht ik de illusie hebben gehad dat het nieuwe jaar iets beters voor me in petto heeft, dan heb jij alle hoop daarnet persoonlijk met een sloophamer in duizend stukjes kapotgeslagen. Ik zie je wel kijken met dat dedain van je, met dat gespeelde enthousiasme van: kijk mij eens superieur zijn aan de arme sukkel. Met zijn warrige haar en zijn alcoholwalm. Het valt me nog mee dat hij een broek aan heeft!’



Ik moet zijn beweringen ontkennen, zijn observaties bagatelliseren, maar het is waar. Ik kom niet verder dan het herhalen van mijn woorden. Stiller nu. Heser. ‘Kijk me aan.’



‘Nee, Soof, ik kijk je niet aan. Ik kan je niet aankijken omdat jij alles bent wat ik verloren heb. Mijn werk, mijn vrienden, mijn voetbalteam – dat is nog tot daar aan toe. Nu ik mijn Whatsapp verwijderd heb, zijn ze voorgoed weg en het is goed zo. Kan ik mee leven. Maar jij, jij denkt onaangekondigd even te kunnen komen aanbellen om – God, weet ik veel hoe laat het is – op het midden van de dag om er even lekker in te wrijven dat ik in een paar maanden tijd alles verloren heb. En vervolgens verwacht je dat ik je met open armen ontvang en net te doen alsof er nooit iets gebeurd is.



‘Trouwens, er is ook niets gebeurd. He-le-maal niets. Al die maanden. Waren het maanden? De bank was mijn bed en mijn etenstafel ineen en meer had ik niet nodig. De enige mensen die ik de laatste tijd gezien heb zijn de thuisbezorgers. Misschien is jouw leven doorgegaan, heb je het er even lekker van genomen in de tussentijd, maar ik leef in een impasse en ik ben niet van plan en zeker niet in staat om die voor jou te doorbreken.’



Hevig hijgend en voorovergebogen staat hij met zijn gezicht nog geen dertig centimeter van me af. De walm van alcohol doet me bijna braken. Zijn ogen zijn eindelijk te peilen: een vos in een strik, met de jager op komst.



‘Zo. Was dit duidelijk genoeg, of moet ik beter articuleren? Zeg het maar hoor! Je komt ook ongevraagd mijn huis binnenvallen en begint gelijk alles te herinrichten alsof je m’n moeder bent, dus voor jou wil ik best mijn woorden nog eens herhalen.’



‘Ik ben zwanger.’



‘Wel gefeliciteerd.’



‘Ben. Ik ben zwanger. Kijk nou naar me.’ En ik wrijf met mijn hand over mijn buik, hopend dat dit alles niet de eerste woorden waren die ons kindje opvangt.



‘Wat? Van mij?’ Zijn stem klinkt gelijk zachter, alsof ook hij vreest dat er iemand meeluistert met ons gesprek. ‘Sinds wanneer?’



‘Ik weet het sinds drie maanden. Die ochtend dat ik naar je toekwam en je me afblafte omdat je aan het lezen was.’



Ik had gehoopt dat zijn gezicht zou verzachten. Het tegenovergestelde gebeurt. Hij verstart.&nbsp; ‘Dus daarom ben je weggegaan.’



‘Ik moest het doen. Ik moest mijn gedachten op een rijtje krijgen.’



‘Nu is het te laat voor abortus,’ concludeert hij gedecideerd. ‘Daarom ben je weggegaan. Je wist wat ik zou willen.’



‘Nee. Niet beginnen zo, Ben. Alsjeblieft.’ Ik leg een arm op zijn schouder die hij van zich afschudt.



‘Blijf van me af. Vertrek.’



‘Ben.’



‘Vertrek! Nu! Uit mijn ogen!’



‘Abortus is nog mogelijk! Echt.’ Het is eruit voordat ik er erg in heb. Wat ben ik aan het doen, ik maak het alleen maar erger. ‘Maar dat wil ik niet. Jij ook niet. De Ben die ik ken wil het niet.’



Een cynisch snuifje. ‘De Ben die ik ken? Hoelang kende je mij voordat je zwanger werd? Drie weken? Een maand? Laat me niet lachen.



‘Dit is wie ik ben, Soof. Meer nog dan dat maandje vrolijkheid is dit wie ik ben. Optimisme is de vriend die ik soms tegenkom, met wie ik blikken kruis in het voorbijgaan. De depressie is de vriend waarnaar ik op weg ben. Ik ben depressief, of ben ernaar onderweg. Zo is het en niet anders.’



Eindelijk verzacht zijn blik. Onder zijn linkeroog begint een ader te kloppen



‘Ga. Ga en neem het kind mee. Doe ermee wat je wilt. Verzin hem een vader gestorven op zee. Vertel hem niet over mij. Let er op of hij goed kan samenspelen, of hij huilen kan om een zielige film. Vraag hem dagelijks wat hij voelt. Of hij blij is. Boos. Als hij zeven dagen achtereen geen emoties heeft bel je de huisarts. Vertel hem of haar over mij en bid dat het kind jouw genen heeft.’



Hij buigt zich naar me toe en geeft een kus op mijn wang. Zijn lippen schuren.



‘Ik dacht dat… dat we het opnieuw zouden proberen,’ breng ik snel uit voordat mijn stem het begeeft. We vallen in elkaars armen. Ook hij huilt.



Ik voel dat zijn handen mijn rug verlaten, dat hij probeert rechtop te komen staan. Maar ik laat hem niet los. Dit is de Ben die ik ken. Zorgzaam en begripvol. Ik fluister zijn naam in de hoop dat hij beseft dat dit de Ben is die de vader voor mijn kind kan zijn.



‘Sofie,’ fluistert hij terug, terwijl hij zich uit mijn omhelzing bevrijdt. ‘Liggen hier nog spullen die je wil meenemen?’

Pas na drie keer aanbellen hoor ik gerommel aan de deur, precies zoals ik Ben ken. De eerste keer aanbellen, heeft hij meermaals gezegd, moet...

Klapvee

De man denkt eens lekker ongegeneerd te kunnen gluren, maar de glazen van zijn zonnebril zijn niet donker genoeg. Ze ziet precies waar zijn blik zich op vasthaakt. Had hij maar naar haar borsten gekeken, had hij in godsnaam maar naar haar borsten gekeken. Maar die heeft ze niet. Anatomisch gezien wel, natuurlijk, maar mensen denken niet zo letterlijk. Ze is een vormloos wezen, ze weet het, ze heeft het zelf als eerste vastgesteld. De enige lichamelijke kenmerken waarmee ze de aandacht van de man kan trekken, zijn aandacht trekt, zijn de traanbuizen die gewillig vocht door zich heen laten stromen. Zoals de trein waarin ze zit over het spoor raast, zo stroomt het water door haar buizen.



Waarom nu.



De man wisselt van steunbeen, herplaatst het krantje op het bovenste been. Doet alsof hij leest. Maar ze heeft het al gezien. Ze draait haar hoofd nog opzichtiger naar de raamkant. Waarom nu. Jarenlang erom gevraagd, gewoon weer even voelen, gewoon weer even mens zijn. Ze wil een mens zijn wanneer zij daar om vraagt.



De avond van de diploma-uitreiking. Ze zat in de aula van de middelbare school tussen haar klasgenoten op oncomfortabele klapstoeltjes. Ze had de nacht ervoor woelend doorgebracht. Niet vanwege de plechtigheden: het naar voren geroepen worden, het op haar toegesneden praatje van de ceremoniemeester, het zetten van de handtekening. Aan stressen over de plechtigheden was ze nooit toegekomen. Het was de kledingkeuze die haar wakker hield. Hoe zou ze op dat podium staan, wanneer haar naam was omgeroepen en de hele zaal haar gang naar voren had gevolgd. Casual of chic, underdressed of overdressed. In haar hoofd speelden zich twee versies van de diploma-uitreiking af. In beide versies had ze de verkeerde keuze gemaakt.



Ze had de juiste keuze gemaakt. Zij zat daar in een spijkerbroek en degelijke witte blouse, met bescheiden zilveren oorbellen die de outfit verhieven tot een geheel waarmee ze de aandacht kreeg, maar niet opeiste. Haar ouders had ze al gespot tussen het publiek, staand met haar zusje tussen hen in. Ze zou haar zusje laten zien hoe je als een koningin de schooldeuren achter je dichttrok.



Een stemmig kijkende schooldirectrice betrad nog voor de officiële opening het podium. Ze dacht: nooit komt u uw kantoor uit, maar nu de krant er is… De directrice zei dat ze triest nieuws had. Ze vertelde dat één leerling er niet bij zou zijn deze avond omdat hij zich gisteren van het leven had beroofd. Onze gedachten waren bij zijn familie.



De hare niet. Haar gedachten waren overal behalve bij zijn familie. In een nanoseconde had ze vastgesteld dat ze de leerling niet gekend had, niet meer zou kennen ook. Daarna ging de taal, die sinds haar puberjaren altijd van de emotie leek te winnen, met haar aan de haal. Ze probeerde een leven als buit te zien. Had zijn leven ergens diep in zijn lichaam in een kluis gelegen? Of had hij echt, zo, heel opzichtig, zijn leven op zijn lijf gedragen. Dan had je er wel een beetje om gevraagd. En als je jezelf beroofde, veranderde er per saldo toch niets?



In de zaal was per saldo ook niet veel veranderd. Honderd-en-een om honderd-en-twee eindejaars. Was het gewoon rustig of was er een minuut stilte afgekondigd? Kon ze dat vragen aan degene die naast haar zat? Gelukkig, (gelukkig?) de directrice verliet het podium en de ceremoniemeester nam het over. Hij zei: Tja, daar word je stil van, en liet een stilte vallen. Na vijf seconden pakte hij de draad op, verwelkomde alle aanwezigen. Zijn opsomming eindigde met de mensen waarvoor u hier allemaal gekomen bent: de geslaagden! Het applaus was, na een voorzichtige start, harder: dat is wat ze zich herinnert. Alsof alle vaders, moeders, opa’s, oma’s hun dierbare kroost bedankten dat ze sterk genoeg waren geweest om te blijven leven. En ze nam het applaus in zich op. Ze zocht naar de gezichten van haar ouders en zusje tussen het klapvee. Ze glom van trots.



Het is een jaar geleden dat haar schoolgenoot zijn leven beëindigde. Een kleine twee maanden geleden dat dodenherdenking plaatsvond. De oorlog in Syrië duurt al tijden, net als al die andere oorlogen die het nieuws niet eens meer halen. ‘De aanslag in Frankrijk’ is een omschrijving geworden die naar zoveel drama’s tegelijk kan verwijzen. Vorige week nog kreeg haar oma te horen dat ze kanker had. En al die keren nam de taal nam de plaats in waar emotie hoorde te zitten. Wat erg! Zo triest! Zo verdrietig.



Maar voelen kon ze niet.



Vandaag is er niets gebeurd. De gebeurtenis is zij. Nu ze haar hoofd zo opzichtig naar de raamkant heeft gedraaid, durft ze het niet meer te bewegen. Ze kan niet zomaar haar hoofd terugdraaien zonder kort oogcontact te maken met de man tegenover zich. Ze moet naar buiten staren. Ze zit vast. Vast zit je. Ze huilt niet meer, dat wel, maar ze blijft geëmotioneerd. Het zou in principe zo weer… als ze eraan…



Een hand op haar knie. Nee, een krant op haar knie, tot een rolletje gevouwen.



‘Pardon, meisje.’



Een por met de krant tegen haar knie. Gewoon negeren. Gewoon heel intens een weiland zien liggen.

De man denkt eens lekker ongegeneerd te kunnen gluren, maar de glazen van zijn zonnebril zijn niet donker genoeg. Ze ziet precies waar zijn blik...

Niet De brief voor de koning

Het is vrij wrang dat het moment waarop je je moeder het meest nodig hebt, het moment is dat ze is overleden.



Als een verrassing kan het niet komen, dit overlijden: deze dood is een controlfreak die zijn reservering ruim van tevoren plaatst. Dus praat je er samen over, zorg je dat alles geregeld is, wachtwoord hier, begraafplaats daar, trek je bij haar in en dan begint het wachten. En op een gegeven moment is het wachten klaar. Ze gaat al weken niet meer achteruit, leeft weliswaar grotendeels in bed maar er zijn nog genoeg boeken die ze wil lezen.



Op school beginnen ze vragen te stellen. Niet de kinderen uit je klassen, die genieten van hun laatste restje vakantie. Maar de directeur stuurt een mailtje hoe het eigenlijk gaat? Collega’s vragen of je er weer gewoon bent na de vakantie, nu je van de ergste schok bekomen bent? De tijd om het slechte nieuws te verwerken is wel om, lees je tussen de regels door. En je weet dat ze gelijk hebben. Je denkt: er is feitelijk nog niets gebeurd. Ik ben vierentwintig, ik kan ‘nog niets gebeurd’ aan. Dan pak je het werk weer op, plan je dat verjaardagsfeestje in. En op een dag is ze dood. Geroutineerd doe je wat besproken is: je belt eerst de huisartsenpost (ik krijg haar niet meer wakker) en nadat de dokter heeft vastgesteld dat je inderdaad een wees bent geworden bel je de uitvaartondernemer.



Je wordt geleefd de eerste dagen, wat ook al een vrij wrange term is. Onvermijdelijk komt het moment dat iedereen zijn gang weer gaat en in zijn eigen bedje slaapt. Dat je ’s avonds op de bank zit, in de woonkamer van een huis dat plots veel te groot is geworden en denkt: oké, zo voelt het dus om je moeder te verliezen. Mensen zeggen troostend: je hebt je vader al verloren. Maar toen was je drie, dat telt niet.



En je zit op die bank en komt erachter dat je toch vergeten bent iets met haar te bespreken. Een valse neef met wie het contact verbroken was, zegt plotseling dat hij bij de begrafenis wil zijn. Je hebt bij God geen idee of je moeder dat gewild had en je begint te janken zoals je altijd begint te janken wanneer je hebt gevoel hebt dat er geen juiste keuze is, dat je kiest uit twee kwaden, maar nu jank je dieper omdat je ineens beseft dat je je verdriet niet meer bij haar kwijt kan. En zij zou dat begrijpen, zij zou precies weten hoe het voelt en het juiste zeggen.



Dat is althans hoe ik denk dat het zal gaan. Ik zit nu in de fase dat ik mijn leven weer heb opgepakt omdat het stabiel slecht met haar gaat. De kinderen zijn het vergeten of doen alsof. Vanaf dag één van het nieuwe leerjaar is klas 2H3 in ieder geval weer dezelfde verzameling klieren. Loukili is aan het appen, net als Stoof. Pattinama zit zijn klasgenote te filmen terwijl ze staat te presenteren. Dat gaat haar niet bepaald goed af. Ze staat zoals altijd stijf van de zenuwen die Ganna. Alsof er niets engers bestaat dan een praatje voor de klas. Ik wou dat ik nog zo jong was. Toen groot leed niet bestond. Of nee, dat werkt niet zo. Voor haar is een praatje voor de klas hetzelfde als een stervende moeder voor mij. De jeugd heeft dezelfde gevoelens op een kleinere schaal.



Ganna is haar achternaam. De kinderen noemden mij van begin af aan bij mijn voornaam, Nick, omdat die trut van een Linda bij wie ik stageliep me steeds zo noemde voor de klas. Even laten zien dat ik de ondergeschikte was. Toen ze door haar rug ging en ik de klas overnam kreeg ik het er niet meer uit, dat ge-Nick, totdat ik de kinderen zelf bij hun achternaam ging noemen. Onderling lijken ze elkaars voornaam wel vergeten sindsdien, bij mij blijft het fout gaan. Maar steeds vaker noemen ze me meneer De Tremer .



Mijn moeder heet Van Duin. Er zijn altijd mensen – hetzelfde soort mensen, degenen die een zichtbaar rugzakje hebben dat ze onzeker maakt (kaalheid, scheef gebit, monobrauw) er zijn altijd mensen die aan haar vragen: familie van? En dan vormt zich een glimlach die de sneeuw doet smelten en komt er een licht in haar ogen dat de duisternis laat vluchten en dan slaat ze een arm om mijn schouders en trekt me naar zich toe en dan zegt ze: jazeker, wij zijn moeder en zoon.



Zei ze, bedoel ik, dat zei ze altijd, dat we moeder en zoon waren. We zijn het nog wel, ze is nog niet dood, ze is nog níet dood, maar ze komt dat irritante soort mensen niet meer tegen. Ze komt niemand meer tegen. Er is niets spontaans meer aan haar ontmoetingen. In haar agenda, die ik bijhoud, staat precies wie ze die week gaat ontmoeten en ze heeft al weken niemand anders gezien dan de personen die in haar agenda staan. Soms zijn het er wat minder, als ze zich niet goed genoeg voelt. Ik mag het geplande bezoek niet afbellen van mijn moeder, het gaat wel, en dat doe ik dan ook niet. Althans, niet als ze wakker is. Maar als ze zich niet goed genoeg voelt, valt ze in slaap en dan bel ik het bezoek af. Wanneer ze dan weer wakker wordt zijn we weer een dag verder en valt het haar niet meer op.



Ja hoor, Ganna gaat neer. Het tijdrekken is begonnen. Eerder deze week liet een leerling een minuut stilte vallen tijdens zijn presentatie, onder het mom van: zo werkt mindfulness. Ik had die ochtend geen hap door mijn keel gekregen, ik probeer het niet eens meer, ik sla het ontbijt gewoon over, en daardoor rommelde mijn buik als een gek. Hij heeft het teruggezien in zijn cijfer, Van ’t Schip, het zal hem leren.



‘Mevrouw Ganna, dit telt niet mee met de tien minuten die je spreken moet.’ Waar haalt ze het gore lef eigenlijk vandaan. Zie haar spartelen, stuiptrekken, gewoon omdat haar presentatie over epilepsie gaat. Lak aan de dood. Het is makkelijk om lak aan iets te hebben dat je niet kent.



Ik moest lachen gisteravond, zo verschrikkelijk lachen. Ik zat op de bank de Quest te lezen –&nbsp; want op tv hebben ze het alleen maar over Oekraïne ‘dat zo dichtbij is’. Als je te veel geld en te weinig problemen hebt, is Oekraïne inderdaad ‘zo dichtbij’. Ik las een stuk over clusterhoofdpijn, ook wel zelfmoordhoofdpijn, en het artikel werd afgesloten met een speciaal kader. Denk je aan suïcide en heb je hulp nodig, bel 113. Ik schoot in de lach alsof ik me verslikte en zou mijn moeder hebben willen wakker maken: Mam, ik kan zo slecht knopen leggen, wil jij helpen? Ze kent mijn humor, ze zou het grappig vinden, of in ieder geval doen alsof.Op een gegeven moment wist ik niet meer of ik lachte of huilde.



‘Nick, er is iets met Mama.’



Vanavond wil ze naar E.T. kijken, heeft ze gezegd. Ze wil alleen nog maar kinderfilms kijken, waarin kindertjes kinderproblemen hebben die uiteindelijk oplossen als vet in een ziek lichaam. Weet je wat we gisteren gekeken hebben? Niet De brief voor de koning. Net zoals we eergisteren niet naar Pippi Langkous hebben gekeken. Ze maakt iedere dag plannen om een film te kijken en iedere dag haalt ze de avond niet. ‘Wakker’ is een verwaarloosbare toestand in haar leven geworden.



‘Meneer De Tremer, er is iets met Mama!’



Zoals ‘slaap’ voor mij een verwaarloosbare toestand is. De beste gelegenheden om bij te tanken zijn in de klas. Het lult wel, het lult wel. Anders appt het. Rekt het tijd. Faket het epilepsieaanvallen. Het doet maar. Ik zit er mooi toch. Ik kan het aan.



‘Meneer De Tremer, er is iets met Ganna!’

Het is vrij wrang dat het moment waarop je je moeder het meest nodig hebt, het moment is dat ze is overleden. Als een verrassing...

Vergissingen

‘Waarom heet Meneer Potter Meneer Potter?’ vroeg Rico terwijl we vanaf de Trans naar het station liepen. Het was het einde van blok 3. We hadden elkaar weinig meer te zeggen. ‘Waarom heet Neude Neude? Broese Broese?’



‘Dat weet ik toevallig,’ zei ik. (Als er iets is wat je niet toevallig weet, is het wel waarom Broese Broese heet. Ik heb het opgezocht, eens, waarschijnlijk tijdens taalkunde, terwijl Rico naast mij driftig aantekeningen aan het maken was die hij later door zou sturen.) ‘Broese was de naam van de oprichter. Van achteren. Van voren was het Jacoba, als ik me niet vergis.’ (Ik vergiste me wel: het was Jacobus.)



Rico reageerde niet. Hij bleef lopen met zijn naar voren hellende lijf alsof hij met iedere stap die hij zette als winnaar uit een fotofinish probeerde te komen. We gingen de Viebrug over, liepen over de blindengeleidestrook omdat daarop tenminste geen fietsen of afvalcontainers stonden. Dan het kruispuntje met de Oudegracht. Een vergaderende man die toevallig op een fiets zat, kwam van rechts. Ik legde mijn hand op Rico’s buik zodat hij er niet frontaal tegenaan liep.



‘Hoer,’ liet de man zich tussen de opening en de ingekomen stukken ontvallen.



‘Zelfs geen accurate scheldwoorden meer,’ zei ik tegen Rico terwijl ik mijn hand van zijn buik af haalde en de fietser nakeek. ‘De taalverloedering tiert welig.’



En Rico, Rico ging door alsof er niets gebeurd was.



‘Waarom heet Aldi Aldi?’



Ik besloot deze existentiële vragenronde aan mij voorbij te laten gaan en ritste mijn jas dicht. Het was een strakblauwe donderdagmiddag, maar we liepen in de schaduw van de winkelpanden. Aan de overkant scheen de zon, die over de daken heen piepte. Er liep een meisje – vrouw – in een sportlegging, die net zo weinig verhulde als het plastic om een komkommer.



‘Kijk,’ tikte ik Rico aan. ‘Daar. Die draagt een witte slip zo te zien.’



Hij keek op, schrok, boog snel zijn hoofd weer.



Ik gaf hem een schouderduw, die hem deed strompelen. ‘Wat is er? Hou je niet van witte slips? Worden snel vies, hè. Ik zeg altijd: Prima dat je naar mijn kamer wil komen, maar die witte slip gaat úít.’



Hij snoof.



‘Ik meen het,’ zei ik. ‘Moet je echt eens proberen. Werkt negenennegentig van de hon- Nou ja, werkt een van de twee keer.’



We namen de Lange Viestraat. Gelukkig aan de juiste kant, zonder voor het stoplicht te hoeven staan dat expres wat langer op rood blijft hangen zodat toeristen er foto’s van kunnen nemen.



‘Wist je dat Nijntje alleen Nijntje heet in Nederland?’ zei ik tegen Rico, om hem te plezieren. ‘In andere landen heet ze Milfy, volgens mij.’



Hij mompelde iets. Ik moest me vooroverbuigen, trad uit mijn lichaam, zat op de tribune met een koptelefoon op m’n knar en een microfoon voor m’n&nbsp; mond: OOOOOO MY GÒÒÒD IT’S A PHOTO FINISH A PHOTO FINISH –



‘Miffy,’ zei hij. ‘Het is Miffy.’ Daarna zwegen we. We sloegen de Hollandse Toren in, liepen het Vredenburgplein over waar het markt was. Het winkelcentrum binnen, onder het bollendak door. Achter elkaar aan door hetzelfde poortje op het station. Ter hoogte van spoor 2 de pas inhouden.



‘Rico, het is tijd om afscheid te nemen.’



Ik liet een pauze vallen. Hij keek me vlak aan, had niet de neiging er een dialoog van te maken.



&nbsp;‘Wij gaan elkaar zeker twee weken niet zien,’ zei ik statig, het moment belachelijk makend zodat het ongemak dat vandaag tussen ons in hing, bewust leek opgezocht. ‘Er kunnen pandemieën uitbreken, huizen afbranden, kankergezwellen tot ontwikkeling komen. Dit kan de laatste minuut zijn die ons gegund is in dit leven dat nog fragieler is dan de stof van de sportlegging die de ongelukkige dame droeg. Dus,’ liet ik mijn stem zakken, ‘als je nog vragen hebt, Rico: grijp nu je kans.’



De trein naar het Spoorwegmuseum vertrok van een ander spoor. Er was een seinstoring rondom Amsterdam. De sprinter naar Den Dolder reed weer niet.



En steeds leek het alsof hij zijn mond wilde openen. Volgens mij kokhalsde hij zelfs een keer. Maar er kwam niets uit.



Ik zei dat mijn trein vertrok, dat ik nu echt moest gaan, tabee, tot ziens, draaide me al half om.



En toen greep hij mijn bovenarm vast. Trok aan mijn mouw. Zijn mond opende en sloot zich en ik moet me weer vooroverbuigen om hem, met een stem die tegelijk helemaal niet en helemaal wel de zijne was, te horen zeggen: ‘Waarom heet ik Rico?’

‘Waarom heet Meneer Potter Meneer Potter?’ vroeg Rico terwijl we vanaf de Trans naar het station liepen. Het was het einde van blok 3. We...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores
Website	Laurens Besselsen

Francesca Birlogeanu
Martijn van Bruggen
Chard van den Berg

48 cent te veel

Archief

Verzin hem een vader

Klapvee

Niet De brief voor de koning

Vergissingen

Andere talenten

Daniëlle Zawadi

Ola Enzler

Menu

Social

Contact

Credits