Wie ben ik vergeten?

Daniëlle Zawadi

ALs alleen geen synoniem voor eenzaamheid is

Chard van den Berg

Kaders

Ola Enzler

de gedaanteverwisseling

Francesca Birlogeanu

Condensatie (slot)

Martijn van Bruggen

Halverwege het traject naar zijn geboortedorp besloot hij uit te stappen. De schemering zette in, Max begon zichzelf te zien in de ruit van de trein. Daar had hij geen behoefte aan, het deed hem denken aan de deurspiegel thuis waarvoor hij zijn bulderende lach oefende. Hobbelend over de spoorbrug zag hij het vestingstadje liggen, met zijn oude, bakstenen gebouwen en de verlaten uiterwaarden. Het trok aan hem, zoals alles aan hem trok, wat hij nog niet kende.



Hij stapte uit aan de kant van de machinist. Hij moest een groot deel van het perron over lopen om het via de trappen het station te verlaten. De trein reed door. Het suizende geluid stierf weg.



De trappen afdalend had hij zicht over de helft van het stadje, dat in tweeën gespleten werd door het spoor. Hij telde drie torenspitsen. God is een pandjesbaas, dacht hij. Zijn ouders waren als een van de weinigen uit het dorp ongelovig. Als er echt een God was, vonden ze, had hij hen niet zoveel laten lijden. Max ergerde zich daaraan. Alsof God even miljarden mensen na zou lopen om te kijken of hun hoeveelheid leed wel overeenkwam met hun aanspraak daarop. Hoe egocentrisch dacht je dan! Max was anders. Max geloofde niet in God, omdat hij nergens in geloofde. Als het puntje bij paaltje kwam, miste hij overal de overtuiging voor.



Het poortje klapte open en hij verliet het station. Hij sloeg rechtsaf, langs de rand van de binnenstad. Ik heb mijn zus verlaten, spookte het steeds door zijn hoofd, ik heb haar verlaten zoals zij mij verlaten heeft. Het voelde goed dat hij haar eindelijk pijn had kunnen doen. Een vereffening. Een begin daarvan. Maar zijn eigen verdriet werd niet minder. Alsof hij er een nieuwe kant van had ontdekt.



Hij hield het spoor waarover hij de stad was binnengekomen aan als oriëntatiepunt. Die lijn volgen en dan kwam hij vanzelf bij het water uit. Hij keek op zijn horloge, vorige maand aangeschaft. Het was kwart voor acht. Op dit moment trof Kasper de laatste voorbereidingen: hij trok de kam nog eens door zijn glanzend bruine haren, spoot een luchtje in zijn nek, stopte een condoom in zijn portemonnee. Zijn vingers moesten trillen van verwachtingen.



Zijn gedachten gingen over naar zijn zus. Ook zij maakte zich klaar. Maar om er een voorstelling van te maken, kostte hem moeite. Ze woonde in een appartement, dat had hij gezien op Google Streetview. Wat deed ze daar, wat waren de voorbereidingen van zijn zus? Maakte ze zich op, of juist niet? At ze iets van te voren of was ze misselijk vlak voor belangrijke gesprekken? Stond er een afspeellijstje klaar op Spotify? En had ze dan voor lichte of gedragen muziek gekozen? Hij wist niets van zijn zus, als vrouw. En zij wist niets van hem, haar broertje, als man.



Winkels werden woningen. De woningen werden groter en moderner. Het werden er steeds minder. Hij hield rechts aan, kwam in de berm van een eindeloze weg te lopen. Passeerde een crematorium. Naast hem, schuin boven hem, lag het spoor. Een goederentrein passeerde en veroorzaakte trillingen in de aarde. Mijn zus, dacht hij. Ik heb haar niet alleen verlaten, ik heb Kasper in mijn plaats gestuurd. Een vriend die, als ik hem moet geloven, vrouwen aan zijn pik rijgt als gewichtjes aan zijn halters. Die haar een kutwijf en een hoer heeft genoemd. Die zei haar nek te zullen breken. Dat was mijn antwoord op haar vraag langs te komen.



Zoals minstens eens per week, gingen zijn gedachten terug naar de laatste kerstavond. Bij zijn ouders, zoals altijd. Wie had hij anders? De eettafel was dezelfde als tien jaar geleden: van eikenhout en met gedraaide poten, van de kringloop uiteraard. Alleen zaten er nu drie mensen aan, in plaats van vijf. Zijn broer moest gewoon werken in het distributiecentrum, het was de drukste tijd van het jaar. Zijn zus was er weer niet. Op het plekje waar haar placemat gelegen had, stond een uitgedroogde kamerplant. Ze werd niet meer verwacht, maar wel gemist. Iedere feestdag was een verschrikking geworden, zich tergend langzaam uitstrekkend als een stuk kauwgom onder zijn schoenzool. De maaltijden waren het ergst. Met zijn broer kon hij nog wel wat sfeer maken aan tafel, maar nu ook die weg was… Toen hij de aardappelpuree met crème fraîche eindelijk achter de kiezen had en zo snel mogelijk opstond, schrok zijn moeder op uit haar stilte en zei: ‘Ik ben de kaarsen vergeten aan te steken.’ Zijn vader reageerde er niet eens op. Max besloot daar, op dat moment, nooit meer terug te keren.



Maar was hij ooit weggegaan, echt weggegaan? Natuurlijk, hij was vertrókken, tot vandaag was hij negen maanden praktisch de stad niet uit geweest. Hij had niet dezelfde fout begaan als zijn broer toen die uit huis ging: op- en neerpendelen. Hij had een leven opgebouwd, met zijn appartementje, zijn studie, zijn maat Kasper, zijn kleding, zijn ABN, zijn gewichtsverlies. Maar was het een nieuw leven of een éxtra leven? Was zijn oude leven ook maar één moment weg geweest? Of had het zich teruggetrokken in zijn binnenste, overlevend als een parasiet?



Hij begon weer op de buitenkanten van zijn voeten te lopen. Hij was moe. Van zichzelf nog het meest. Net op tijd was hij uitgestapt. Bijna was hij teruggekeerd. Bijna was hij naar zijn ouders gegaan. Samen met een plotselinge hoofdpijn lichtten er vlekjes op in zijn blikveld, kleine brandjes in de verte. Zijn hele jeugd had hij zich vastgeklampt aan de gedachte: het beste moet nog komen. Je bent op de verkeerde plaats in het verkeerde gezin geboren. Je hebt een kutleven, maar het is een tijdelijk kutleven. Wanneer je volwassen bent wordt het beter. Je verhuist, je vindt een baan, je vindt je zus terug, je wordt verliefd – &nbsp;je wordt gelukkig wanneer je je eigen keuzes kan maken. Maar als dat wegviel? Hij legde zijn hand op zijn hoofd. Aan de binnenkant klotste ijskoud water.



Hij kwam aan bij de uiterwaarden. In plaats van het hek open te duwen, klom hij eroverheen en liep de Lek tegemoet. Met zijn derby veterschoenen stapte hij in de ganzenkak. Zijn overhemd wapperde zwakjes, de wind koelde af. Het strand was verlaten, de zon was een halfuur geleden al verdwenen achter de bomen aan de overkant. Overal ben ik te laat mee, dacht hij. Ik leef achter de feiten aan. Hij trok zijn schoenen uit en liep door naar de lijn waarachter het zand donker kleurde. Hij keek naar de grond en zag de golven zijn voeten omsluiten en weer terugtrekken. Omsluiten en weer terugtrekken. Het water voor hem stroomde kalmer dan zijn gemoed ooit had gevoeld en hij wist één ding zeker: om nu een paar stappen naar voren te zetten, van enkelhoogte naar kniehoogte tot middelhoogte in het water te verdwijnen, om zich voorover te laten vallen in het matras van de aanvaarding en nooit meer te hoeven verlangen – ook daarvoor miste hij de overtuiging.

Halverwege het traject naar zijn geboortedorp besloot hij uit te stappen. De schemering zette in, Max begon zichzelf te zien in de ruit van de...

Condensatie (8)

Een kastje wordt geopend. Ze vraagt waar de glazen zijn gebleven. Ze zegt: oh natuurlijk, bij jou staan ze in het rechterkastje. Ze zegt: zie je hoe thuis ik me hier al voel? Geklingel van glazen. Niemand lukt het een glas uit een kastje te pakken zonder een ander glas aan te stoten. Nieuwe metafoor: ik was dat glas, het glas dat eruit ging; mijn vertrek raakte ook de rest van het gezin. Later verder uitwerken om haar uit te leggen hoe schuldig ik me voelde nadat ik was vertrokken.



Myrthe had er in ieder geval geen begrip voor. Myrthe wilde feesten. Myrthe zei: ga dan terug als je je schuldig voelt. Myrthe heb ik niet meer gesproken nadat haar ouders de huur zo verhoogden dat ik wel een andere kamer moest zoeken.



Kastje dicht, water dat stroomt. Ze is alweer voor me bezig. Ze is niet mijn vriendin, ze is mijn verzorgster. Ik voel me meer een patiënte dan een geliefde wanneer ze me uitkleedt.



Waarom vergelijk ik de kosten van een kringloophemd met de kosten van een zak chips en niet met die van een halve tros bananen, een halfje volkoren brood? Omdat chips altijd in huis waren, net als opbakaardappelen en diepvriessnacks. Aan het warm eten viel amper iets klaar te maken voor mam. Altijd mam, nooit pap, nooit ik. Ze hoefde het alleen maar op te zetten. De rest hadden anderen al gedaan in een fabriek. Je zou kunnen zeggen dat het een soort restaurant-eten-light was. Dat zou je kunnen zeggen, maar dan maak je het te mooi.



Een klonk-geluid in de waterleiding. Haar hakken tikken op het parket. Ze ziet eruit als een dame. Dit is niet goed, dit is helemaal niet goed. Ik had toch gezegd dat ze zich casual moest kleden? Waarom komen mensen dan toch op hun chicst? Hier, neem een slok, zegt ze, het is extra koud. Mijn vingers raken de hare wanneer ik het glas overneem.



Riiiing riiiing. De bel. Water klotst over de rand op mijn broek. Kut. Kut. Kut. Het is vijf voor acht, hij is veel te vroeg. Ik moet nog plassen, nee, ik moet niet plassen. Ik ben er gewoon niet klaar voor. Ze pakt het glas uit mijn hand en zet het op de salontafel. Ze plaatst haar handpalmen op mijn schouders en duwt mijn rug tegen de bank. Jij blijft zitten, zegt ze, ik doe open. Rustig, Keet, rustig.



Kom eraan! roept ze. Ze snelt de keuken in om een theedoek te halen. Rennen met pumps. Alsof je op blote voeten een veld glasscherven doorkruist.



Max staat voor de deur, mijn broertje is gekomen. Wat zat hij de stuntelen vanmiddag. Geen idee wat hij met zichzelf aan moest, starend naar zijn maaltijd. Het bestek in zijn handen zoals chirurg zijn instrumentarium. Berekenend hoe dit aan te vliegen. Toen ik terugkwam: dat bord! Het was een zwijnenstal. En dan die vraag. Volgens mij mis ik een broodje. Een die vriend van hem, die klojo, die pauperpatser, die hem recht in zijn gezicht uitlachte. Max, wilde ik roepen, Max, doe het niet. Keer om, ren, zoek andere vrienden.



Bij de eerste lachscheut van die zak begonnen Max’ mondhoeken te trekken, zoals ze altijd gedaan hebben sinds hij naar de basisschool ging. De mijne plots ook, want ik moest lachen. Mijn uitingen zijn tegengesteld aan mijn emoties. Als ik wil lachen moet ik huilen en als ik wil huilen moet ik lachen. Het kwam van diep, zo diep, ik lachte harder dan ik kon hebben. Mijn maag klapte dubbel, mijn longen zongen vacuüm, ik moest me vasthouden aan een stoel om niet ineen te storten. Ik keek in de ogen van die klojo en ik zag dat hij zag wat ik ook zag: Max was een zielig persoon.



Ze drukt de theedoek ik mijn handen, loopt de gang in. Ben er bijna!



Wat heb ik aan een theedoek als mijn broek nat is? Het water is er toch ingetrokken? Ik gebruik hem om mijn glas af te drogen, mijn glas waarop druppeltjes zitten.



Ik heb wraak genomen. Ik heb die vriend van hem laten zien wie hier de echte sukkel was. Ik heb hem laten zien dat zijn spel niet werkt. Dat vrouwen geen poppetjes zijn, maar spelers. Ik heb dat opgeblazen ego opgepompt tot het klapte. Maar ik heb geen sorry gezegd tegen Max. Ik heb gedaan alsof ik hem niet kende en hem uitgelachen. Ik heb hem voor de tweede keer verraden. Maar nu komt de herkansing. Nu kan ik alles rechtzetten. Als ik nou maar gewoon huil wanneer ik moet huilen en sorry zeg wanneer ik sorry moet zeggen.



Een slot dat wordt opengedraaid. Flarden van buiten. Muziek, gesprekken bij de buren. Waarom zegt ze niks? Waarom zegt hij niks? Dan, overdreven hard zodat ik mee kan luisteren: jij moet Max zijn, kom binnen! Aah, wat lief! Bloemen! Rozen! En wat zie je er goed uit!



Helemaal niet zoals Keet, de eeuwige pessimist, je beschreef, hoor je haar denken. Ik sta op. Ik loop op sokken, draag een spijkerbroek met een watervlek, ben in een ongestreken blouse gestoken, heb een naakt gezicht. Ik ben er klaar voor Max te zien.



Kom binnen! O! Trouwens, ik ben Mare, haar vriendin! Loop door!



Passen. Veel te snel om ontspannen te zijn.



Híj is het. Strak in pak. Bollingen bij zijn bovenarmen. Een houtachtig luchtje op dat de woonkamer penetreert. Zijn blik wisselt van haar naar mij, verontwaardigd, verslagen. Weer staat zijn onderkaak scheef. Kleurt hij nou rood? Hij draait zich om, beent het appartement uit, neemt de rozen mee terug.



Voor ik iets vind om me aan vast te houden, zak ik door mijn knieën. Mijn voet schopt tegen de tafelpoot, het glas valt om.

Een kastje wordt geopend. Ze vraagt waar de glazen zijn gebleven. Ze zegt: oh natuurlijk, bij jou staan ze in het rechterkastje. Ze zegt: zie...

Condensatie (7)

Hij was weg, opeens. En die vriend van hem ook. Ze hadden hun stoelen niet aangeschoven. Er lag een glas op de grond. In scherven. Ik zag ze lopen over het plein, naar de fiets van die stomme zak. Hij trapte tegen een flesje en bewoog wild met zijn hoofd. Max liep naast hem, met een kromme rug. Zou hij het begrepen hebben? Dat briefje, dat het voor hem was? Dat hij langs moest komen?



Het is bijna tijd. Ik kom uit de douche, er liggen schone kleren klaar. Ik heb een simpel setje uitgekozen, ik wil hem niet afschrikken. Ik wil dat hij mij herkent. Keet, zijn zus. Kate: zijn zus. Ik kan mezelf niet bekijken in de spiegel, hij is beslagen. Ik trek de handdoek waar ik op sta onder me vandaan. Veeg een kleurloze regenboog.



Zal ik je haren kammen? Ze leunt tegen de deuropening, haar armen over elkaar geslagen. Ik sluit de badkamerdeur nooit, zodat de warmte kan ontsnappen. Waarom is mijn spiegel beslagen? Het is niet koud binnen. Ik trek mijn kleren aan.



Ze pakt het krukje onder de wastafel vandaan. Ik ga zitten. Zij blijft staan. Het is kwart voor acht, zegt ze. Ze haalt haar vingers door mijn haren. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Oogschaduw, vraagt ze, blush, je nagels. Nee, nee, nee, schud ik. Ik voel haar adem achter mijn oorschelp, warm. Je kan het, zegt ze. Kusjes op mijn hoofd als een zegening. Als ik opsta begint de spiegel alweer te beslaan.



De woonkamer van mijn appartement is te klein om in te ijsberen. Ik pak boeken op, lees kaften, bekijk onderkanten van vazen en lees het land van herkomst. Ga zitten, zegt ze. Het is je broertje maar die op visite komt. Ze gaat een glas water voor me halen. Ze begrijpt het niet; zij heeft een hechte familie. Ik snap niet waarom ze bij me is, oprecht niet. Soms denk ik dat ze gewoon nog geen moment heeft gevonden om me te verlaten. De bus was vol, ze moest wel naast me zitten, en nu staat het zo onbeschoft om van stoel te wisselen voor ik mijn halte heb bereikt. Zoiets.



Waarom zou mijn broertje komen, als ik hem verlaten heb? Toen ik wegging was hij thuis. Mam en pap waren werken. Dat is het officiële verhaal, maar ik geloof er weinig van. Misschien ging een van mijn ouders stiekem dagelijks naar de kroeg, of had een buitenechtelijk kind te onderhouden. Hoe kan een huis met tweeverdieners anders in armoede leven? Dat komt door jou, vond mijn moeder, jij koopt veel te veel kleren. Dat was onzin, mijn vriendinnen kochten veel vaker kleren. En ik kocht ze bij de kringloop. Een hemd kostte evenveel als een zak chips. Toch werd er gesnoven wanneer ik ermee thuiskwam. Ik voelde schaamte, altijd weer, om een vrouw te worden. Dat kon niet naar mijn ouders, ik moest een kind blijven. Een kind volgt geen mode, een kind gaat niet uit, een kind krijgt geen relatie. Een meisje was goedkoper dan een vrouw.



Ik moest weg. Thuis was een te kleine vaas geworden, ik groeide tegen de randen aan. Niet gaan was woekergroei, verstrengeld raken in mijn eigen wortels. Zoiets. Ik moet metaforen vinden, altijd weer, wanneer ik over mijn gevoelens praat. Mensen begrijpen mij niet wanneer ik ze voor zich laat spreken. Déze mensen, hier, in de stad; hoogopgeleid. Ze vinden allemaal dat familie iets is waar je van houdt. Ach ja, lachen ze toegeeflijk, ik kan ze ook wel achter het behang plakken soms. Maar dat is niet wat ik bedoel. Mijn eigen vriendin begrijpt me niet. Dat kan toch nooit goed aflopen? Misschien maak ik er zelf een einde aan. Aan onze relatie.



Het is tien voor acht. Over tien minuten kan mijn broertje voor de deur staan.



Ik pakte mijn koffers in die dag. Max kwam rustig mijn kamer binnenlopen met een lolly in zijn mond. Wat ben je aan het doen, vroeg hij. Ik loog dat ik ging logeren. Bij Myrthe, wist hij wel? Daar hadden we het toch uitgebreid over gehad gisteravond aan tafel? Hij zei geen ja en geen nee. Hij kleurde rood en veegde met zijn voet, te vaak aangesproken op zijn dromerigheid door onze vader. Wist hij veel dat je bij een logeerpartijtje geen twee koffers en een schoudertas nodig had. Hij kwam nooit ergens.



Hij bekeek hoe ik mijn schoudertas dichtritste. Help eens, zei ik bij een overvolle koffer. We hebben hem samen dichtgedaan. Hij ging erop zitten want dat zag hij in films. Ik liep de trap af met een koffer. Hij liep de trap af met een koffer. Ik omhelsde hem kort. Hij rook naar zweet. Hij had geen deo opgedaan omdat hij toch niet buiten zou komen die dag.



Ik draaide mijn schoudertas zo dat hij op mijn rug hing. Ik tilde mijn koffers van de grond. Ze waren in bruikleen. De eigenaren stonden op de parkeerplaats, met draaiende motor. Hun dochter zat op de achterbank. Myrthe ging net als ik studeren in de stad. Haar ouders hadden een appartement gekocht, zo makkelijk ging dat bij mijn vriendinnen. Ik heb nog een bezemkast over, had ze gezegd. Ik dacht dat het spreekwoordelijk was.



Max bleef niet staan zwaaien toen ik wegging. Natuurlijk niet, want het was maar voor twee daagjes. Hij sloot de deur voor me terwijl ik mijn voeten net over de drempel had gezet. Tot maandag, zei hij. Maar de maandag kwam en ik kwam niet. Ik woonde in een bezemkast en hield mezelf voor dat dit het juiste was.

Hij was weg, opeens. En die vriend van hem ook. Ze hadden hun stoelen niet aangeschoven. Er lag een glas op de grond. In scherven....

condensatie (6)

Dit verhaal bevat representaties van misogynie







Kaspers bord was schoon. Zo schoon dat Max zich afvroeg of er wel iets op had gelegen. Als hij naar zijn eigen bord keek, leek het of wijlen Karel Appel er met zwaaiende kwasten klodders ragout op had gesmeten. Het was één grote smeerboel. Met de vork in zijn linkerhand had Max een sleeppartij over het halve bord nodig, voordat hij een stukje kroket kreeg vastgeprikt. In combinatie met zijn droge mond leidde dit tot een grote achterstand op Kasper, die zijn maaltijd naar binnen had gewerkt alsof hij van het land kwam. In no time was zijn bord leeg, terwijl Max nu pas halverwege was.



Toch stak Kasper zijn hand de lucht in toen Kate het verliefde stel naast hen een prettige dag wenste. Ze maakte oogcontact. Hij zei: ‘De rekening graag. Neem je zo een pen mee?’ Waarna hij knipoogde. Kate liep met een speels glimlachje naar binnen onder de belofte er zo aan te komen.



Max ademde diep in. Als ze maar lang genoeg weg bleef, kreeg hij zijn maaltijd nog wel op. Nu eerst dit smerige stuk korst doorslikken met behulp van wat bier en dan gáán. Schransen. Hij legde zijn hand om het glas, tilde het op. Het schoot gênant hard omhoog, omdat het leeg was.



Hij kokhalsde. Hij boog het geluid om naar een kuchje, zodat Kasper niets zou merken. Nog eens slikte hij. Weer kokhalzen. De korst was een slang die door zijn keel kroop, steeds opnieuw omhoog.



Wat een kutdag. En dit was alleen nog maar een terrasje pakken. Hij schoof zijn bord voor zich uit.



‘Heeft ons Maximeister genoeg gehad?’ vroeg Kasper afwezig. Hij gaapte. Keek achterom, zag Kate uit het restaurant tevoorschijn komen. ‘Moet jij eens opletten hoe je een meisje scoort. Zie je hoe ze loopt? Zo zelfverzekerd wiegend, zo voetje voor voetje. Als wij hier morgenochtend weer zitten, dan loopt ze hartstikke mank.’ Hij stak de wijsvinger van zijn rechterhand door het rondje dat hij met zijn andere hand had gevormd, maar hield zijn armen voor zijn borst, zodat Kate het niet kon zien.



‘Was alles naar wens?’ vroeg ze monter, terwijl ze het apparaatje waarin hun bestelling genoteerd stond alvast in haar hand hield. &nbsp;Ze had het warm. Haar gezicht glom. Ze kan die blush beter afspoelen, dacht Max, of nieuwe aanbrengen. Zo lijkt het net of haar wangen smelten.



‘Jazeker,’ zei Kasper. ‘Sommige dingen zelfs ruim boven verwachting.’ Hij liet zijn blik langs Kate’s lichaam glijden. ‘Heb je aan een pen gedacht?’



Hij opende ook het op twee na bovenste knoopje van zijn overhemd. Duwde de stof uiteen.



Kate antwoordde door een korte draai te maken met haar heupen. In haar kontzak stak een pen. ‘Eerst even dit afhandelen. Twee bier en twee broodjes kroket,’ las ze voor. ‘Dat wordt dan twintig euro negentig.’ Ze haakte het apparaatje achter haar broekriem, haakte het mobiele pinapparaat juist los. ‘Maak er maar dertig euro van,’ zei Kasper terwijl hij door zijn haar streek. ‘De bediening was uitzonderlijk.’ Weer de glijdende blik.



Biep-biep zei het apparaat terwijl Kasper zijn pinpas erboven hield. Dat was meer dan Max gezegd had sinds zijn zus hier weer stond. Er werd niets aan hem gevraagd, ze had niet eens zijn kant opgekeken. Dat wilde hij ook niet. En toch.



Kate scheurde het betalingsbewijs van het pinapparaat af. Ze gaf het aan Kasper. ‘Misschien is het verstandig,’ zei hij met opgezwollen borst, ‘dat je op de achterkant je adres noteert.’ Hij legde het bonnetje omgekeerd op tafel, prikte er met zijn wijsvinger naar. Kate lachte verlegen, durfde hem plots niet meer aan te kijken.



Max zag het aan als een toeschouwer achter glas. Hij had geen enkele angst bij het gesprek betrokken te worden. Wat ze nu doet, dacht hij, deed ze vroeger altijd wanneer ze een waterballon tussen mijn slaapkamerdeur had geklemd. Dan draaide ze haar hoofd af, omdat haar lach haar anders verraadde.



‘Misschien wel verstandig ja,’ zei ze met een hees randje in haar stem. Ze haakte het pinapparaatje achter haar broekriem, bewoog haar rechterhand door naar haar kontzak. Tastte naar haar balpen, miste, had beet. Kasper haalde zijn wijsvinger van het bonnetje. Max zag dat zijn vingerafdruk erop achterbleef. Hij is dus toch nerveus, dacht Max.



Kate boog zich voorover, probeerde Kasper toch weer aan te kijken. Maar Kasper, die gedachteloos de stof van zijn overhemd uiteen bleef duwen, had zijn blik alweer te laag gericht. Kate grinnikte en prikte met de pen van de zaak in zijn wang. Hij moest en zou er met zijn aandacht bij zijn. Dat werkte. Kasper hield zijn ogen niet meer van het schrijfgerei af terwijl Kate het naar het bonnetje bracht. Ze drukte het knopje van de pen in. Speels schermde ze met haar linkerhand het bonnetje af terwijl ze haar adres opschreef.



Wat is mijn adres eigenlijk, dacht Max. Hij had geen idee. De straatnaam, daar kwam hij nog wel op. Maar de postcode? Het huisnummer? Sinds hij zijn adresgegevens gewijzigd had op zijn online accounts, had hij er niets meer mee gedaan.



Kate had iets opgeschreven. Ze hield haar balpen kort boven het papier, waarna ze vluchtig wat erbij krabbelde. Ze pakte het bonnetje op. Weer keek ze Kasper aan, met een glimlach die Max alleen als onheilspellend herkende. Of was dit vrouwelijkheid? Flirten?



Kasper kon zijn opwinding amper onderdrukken. Het kostte hem moeite om op zijn stoel te blijven zitten. Steeds kwam zijn rug even los van de steun.



Zonder haar blik af te wenden, zonder zelfs te knipperen, gaf Kate het bonnetje aan Max.



Geschrokken pakte Max het papiertje aan. Snel propte hij het in zijn broekzak, alsof de vernedering van zijn vriend daarmee ten einde zou zijn. Kasper zag eruit alsof hij midden in een zin blikken had gekruist met Medusa. Zijn onderkaak stond scheef, zijn mond halfopen, de ogen paniekerig.



‘Ik zou het heel fijn vinden als je vanavond langskomt,’ zei Kate op serieuze toon tegen Max. Daarna stapelde ze de borden op, Max’ vieze bord boven. ‘Ik kom zo terug voor de glazen,’ zei ze. ‘Ik ben het dienblad vergeten.’ Ze begon te lopen. Naast Kasper hield ze even in. Ze draaide haar hoofd opzij, Max zag een sardonisch gekrulde bovenlip. Ze klopte op de schouder van zijn vriend. Zo licht, zo zwaar.



‘Kuthoer,’ zei Kasper terwijl de twee vrienden het plein overstaken. Vanzelfsprekend liepen ze naar de lantaarnpaal waar Kaspers fiets tegenaan stond. Max zou straks in zijn eentje de oversteek maken naar zijn eigen fiets. ‘Kutwijf. Je zag het, hè, de hele tijd flirten met mij. Niks tegen jou gezegd. Niks.’ Hij trapte tegen een leeg waterflesje aan. ‘Ik zei het je, hè,’ zei Kasper druk gebarend. ‘Dit is zo’n chick van hard to get. Daarom geeft ze jou natuurlijk d’r adres. Ik ben gewoon te geil naar haar geweest, daar knappen ze op af. Ze willen geen prooi zijn. Jagen willen ze, jagen.’



Wanneer heeft ze me herkend, dacht Max. Op het laatst? Meteen al? Hij pakte het bonnetje uit zijn broekzak en begon ermee tussen zijn vingers te draaien. Zag weer de beelden voor zich van de tranen in haar ooghoeken en haar hand op de lege stoel, om zich overeind te houden. Ze heeft me keihard uitgelachen, dacht hij, in de wetenschap dat ik haar broertje was.



‘Zie je nou wel dat consent onzin is,’ tierde Kasper verder. ‘Ik heb om haar adres gevraagd! Hoe stom kun je zijn. Ik had haar geen kans moeten geven. Niks prooi of jager. Gewoon bezit. Ik had gewoon met vlakke hand tegen die dikke reet van d’r moeten slaan, in dezelfde beweging die pen uit haar broekzak moeten trekken, ermee op tafel moeten rammen en zeggen: “Adres noteren. Nu. Hoer.” Ze heeft gewoon fokking tien euro fooi aangenomen! Dan ben je officieel een fokking hoer.’



Ze stonden voor Kaspers fiets. Kasper trok zijn sleuteltje uit zijn broekzak, duwde het in het gat van zijn ringslot en draaide eraan. Hij wikkelde de insteekketting af, die hij daarna een paar keer strak om de zadelpen draaide. ‘Als dit haar nek was, hè,’ zei hij erbij.



Hij stapte op zijn fiets, raakte met zijn tenen de grond. Hij zette zijn zonnebril op.



‘Maar gefeliciteerd hoor, Maximeister, dit zal wel je eerste chick zijn.’ Hij boog zich voorover en gaf Max een schouderklopje. ‘En dan gelijk zo’n beest. Wees op alles voorbereid zou ik zeggen. Voor mij is het niet zo erg, ik heb vanavond zo een ander. Maar ik had dat smoeltje van d’r graag aan mijn spit geregen.’



Hij wees naar het bonnetje in Max’ handen. ‘Je gaat toch wel? Je staat erbij als een zoutzak. Je bent toch niet gay of zo? Niet dat ik dat erg vind hoor. Des te meer vrouwen er voor mij zijn.’ Hij bokste Max tegen zijn schouder. Die moest een stap naar achteren zetten: de agressie zat nog in de vuist. ‘Maar geef die chick dan aan mij. Delen is schelen, hè.’



Max keek naar het briefje in zijn handen.



Vanavond 20.00 uur.



Dreesstraat 18 &lt;3.



Hij zuchtte.

Dit verhaal bevat representaties van misogynie Kaspers bord was schoon. Zo schoon dat Max zich afvroeg of er wel iets op had gelegen. Als hij...

Condensatie (5)

De rust leek weergekeerd. De terrasgasten hadden hun hoofden glimlachend van het schouwspel afgedraaid toen Kaspers bulderende lach in volume afnam en de serveerster was doorgelopen. Er kwam weer een vertrouwde kakofonie van gespreksflarden van het terras af, waarvan de inhoud deed vermoeden dat bier het beste bluswater was tegen een wereld die in brand stond. Ditjes en datjes. Koetjes en kalfjes. Het ging allemaal nergens over. Zolang het niet over die stumperige jongeman ging die zo raar met zijn lippen trok, vond Max het prima. Ik heb het overleefd, dacht hij, ik heb weer overleefd. Hij nam een slok van zijn bier. Hij hoopte met behulp van de vloeistof een stuk broodkorst door te slikken, maar zelfs nu bleef het hangen.



Zijn boterham was taai. Om een stukje los te maken, moest Max het heft van zijn mes met gebalde vuist omvatten en snijden alsof hij een tak afzaagde. Ook moest hij zijn vork gebruiken; daarmee trok hij fanatiek aan het stuk brood dat hij probeerde af te snijden. Als dat eindelijk gelukt was, lag ofwel de kroket, ofwel de rucola naast het stukje boterham dat aan zijn vork zat geprikt. Die moest hij dan weer ónder zijn brood aan zijn vork prikken. Dat vereiste een motoriek die hij nooit had ontwikkeld. Hij wist niet beter dan dat bij een kroket hoogstens mosterd hoorde, zeker geen groente, en dat je hem met je handen vastpakte. Als hij te heet was deed je er een servetje om. Of een bolletje.



Hij sloot kort zijn ogen om de verse beelden van zijn zus, met de tranen van het lachen in haar ooghoeken, weg te duwen. Zo hard lachend had hij haar nooit gezien. Überhaupt niet lachend. Maar goed, vroeger had ze in hetzelfde armzalige schuitje gezeten. Nu zág je gewoon hoe superieur ze zich voelde. En terecht ook wel. Als je niet wist wat een broodje kroket bij een restaurant (of was het een brasserie?) inhield, dan hoefde je jezelf weinig illusies te maken.



Als het je niet eens lukte om je eten netjes op je vork te prikken, al helemaal niet. Het zou helpen, dacht Max, als ik m’n vork na het afsnijden gewoon in mijn réchterhand houd. Ik ben immers rechtshandig, en daarnet toch al ontmaskerd.



Weer zag hij zijn zus lachen. Haar hand op die lege stoel om niet door haar knieën te zakken.



Tsjak! Er schoof een stuk kroket van zijn bord, nadat zijn vork niet door de harde korst van paneermeel was gedrongen, maar er langs gleed. Hij balde zijn vuisten. Legde zijn mes neer en hevelde de vork over in zijn voorkeurshand.



Zo. Dat ging gelijk beter.



Kasper had vanzelfsprekend geen enkele moeite met het afsnijden van zijn brood. Hij had het bestek losjes beet en hield de vork in zijn linker- en het mes in zijn rechterhand. Tijdens het kauwen op een keurig afgesneden stuk brood met kroket, schoot hij plots in de lach. ‘‘k Mis een broodje,’ piepte hij, terwijl er spetters ragout om Max’ bord belandden. Max legde zijn vork neer, trok het servetje uit het papieren zakje en depte zijn bord. ‘Zonde, man,’ zei hij terwijl hij de servet kalmpjes opvouwde en naast zich neerlegde. ‘Daar hadden de daklozen hier een week van kunnen eten.’ Grapjes over de onderkant van de samenleving werkten altijd. Max maakte ze en Kasper klapte er vervolgens overheen met een verwijzing naar Max’ eigen verleden van armoede en onbeschaafdheid. Maar zo op de automatische piloot gezegd, was er weinig grappigs aan.



Kasper lachte dan ook niet en gaf zijn vriend een trap tegen zijn scheen. ‘Kom op, Maximeister. Je zit toch niet nog steeds huilie-huilie te doen om daarstraks? Iedereen hier,’ hij zwaaide met zijn mes langs het terras, ‘is het allang weer vergeten.’ Weer ontschoot hem een lach. ‘Dat je om een tweede broodje vroeg.’ Hij schudde ongelovig met zijn hoofd. ‘Als ik jou zou vertellen dat het huis van mijn ouders onder water staat, dan zou jij zeker vragen of ze op tijd naar een hoger gelegen gebied zijn vertrokken?’ Hij boog over de tafel en gaf Max een schouderklopje. ‘Komt goed, jongen. Wij gaan van jou een echte bourgeois maken.’



Dat deed Max goed om te horen, dat zijn vriend hem niet direct liet vallen na één misstap. Het doorslikken van zijn brood ging meteen makkelijker.



‘Dus niet om lullig te doen, Maxi,’ zei Kasper. ‘Ik zou om te beginnen je vork in je linkerhand nemen.’

De rust leek weergekeerd. De terrasgasten hadden hun hoofden glimlachend van het schouwspel afgedraaid toen Kaspers bulderende lach in volume afnam en de serveerster was...

Condensatie (4)

Terwijl de kroketten werden gebakken en de biertjes getapt, praatten de twee vrienden over niets en nog minder. Zo nu en dan bracht Kasper zijn bulderende lach ten gehoor en dan keek het hele terras welwillend hun kant op. Max was trots dat hij Kasper zijn vriend mocht noemen. Dat had hij toch maar mooi bereikt in de korte tijd die hij in de stad woonde. Zo zie je maar dat het gebrek aan vrienden in zijn eerdere leven niet aan hemzelf had gelegen. Het waren de omstandigheden die daar voor zorgden. ‘Voor mij hoeft het leven niet “EERLIJK” te zijn, maar “WILLEKEURIG” is toch niet te veel gevraagd?’ had hij eens geschreven in zijn verticaal neergelegde schriftje toen alles thuis weer tegenzat. Was ‘cultuur’ geen vies woord geweest in zijn jeugd, dan was hij ongetwijfeld schrijver geworden.



Maar dat verleden van lijdzaam toezien was doorgekrast en versnipperd. De regie had hij naar zich toegetrokken. De setting was het eerste dat hij veranderd had: dat was nu de stad. De vriendschap tussen hem en Kasper was weliswaar grotendeels per toeval tot stand gekomen, maar als Kasper een slechte vriend was geweest, had hij hem allang geloosd. Max kon vooral veel van hem leren. Hij vroeg zich vaak genoeg af of hij in staat zou zijn tot net zo’n geloofwaardige lach op dat volume en had zelfs een paar pogingen gedaan. Thuis, voor de deurspiegel, met de gordijnen gesloten en de lampen aan. Maar als hij zijn mond zo ver opende, vielen zijn naar links staande en onregelmatig vooruitstekende tanden erg op. Bovendien waren de muren in zijn studentenflat erg dun. Wat moesten zijn huisgenoten denken van een jongen die nooit bezoek kreeg maar wel bulderde van het lachen.



Daar kwam hun bestelling aan, gebracht door Max’ zus. Krijgt ze eindelijk waar ze altijd om zeurde, dacht hij, ze mag het eten verzorgen. Nog steeds voelde de vaststelling dat ze zijn zus was niet anders aan dan de vaststelling dat het ding naast hem een lege stoel was. Benoeming en betekenis vielen samen. Of Kate veel veranderd was, wist hij niet. Hij constateerde dat ze in zijn herinneringen tot silhouet was verworden, zonder een sprekend gelaat.



Zijn zus boog zich licht voorover om de twee bier op het tafeltje van de twee vrienden te plaatsen.



‘Zo hé,’ zei Kasper. ‘Mogen die nog mee met de handbagage of moet je er toeslag over betalen?’ Hij keek doelgericht naar de stof onder de nauwsluitende hals van Kate’s zwarte T-shirt. Max herinnerde zich de schaamte van zijn zus voor haar vroeg volle borsten. De onderbouw van het vwo bracht ze door in bovenkleding met een te grote maat. Of die schaamte voorbij was, wist hij niet. Wel dat ze een werkshirt droeg dat strak om haar lijf zat. Het logo van het restaurant, dat ter hoogte van haar linkerborst zat vastgenaaid en een vork moest voorstellen, leek eerder op een hark.



Kate glimlachte flauwtjes, weemoedig bijna, om Kaspers grap. Ze had hem vast al heel vaak gehoord, in een oneindig aantal varianten. Dat speet Max, en het had niets te maken met het feit dat ze zijn zus was.



Zijn zus leek niet onzeker door de opmerking. Ze duwde haar bovenlijf even ver omlaag bij het uitdelen van de borden met de broodjes kroketten, deed net of ze niet zag dat ze bekeken werd door een paar ogen dat haar uitkleedde waar ze bij stond. Pas wanneer ik niets meer uitstraal, dacht Max, geen boosheid, pijn, verdriet – ja dan ben ik er.



Max kreeg zijn bord het eerst. Kate herhaalde het gerecht terwijl ze hem vriendelijk aankeek. Die blik kende hij niet. Haar gezicht was effen en glom. Ze had veel blush op. Terwijl ze het bord voor hem neerzette, keek hij of hij geen littekens zag aan de binnenkant van haar onderarm. Wat pervers, dacht hij. Toch deed hij het bij iedereen. Kate draaide zich van Max af, naar Kasper toe. Die was wijdbeens gaan zitten, als op een opblaasflamingo.



Max keek omlaag, naar wat zijn zus hem voorgeschoteld had. Hij had een mes en vork gekregen, verpakt in een zwart papieren zakje, waarin ook een servet gevouwen zat. Zijn bord was akelig wit. Er waren twee dunne, meanderende lijnen van goud aangebracht aan de rand. Het bord had een kleine verdieping waarin al het etenswaar lag. Aan de rand van de verdieping lag een berg rucola, die niet op het menu stond en die hij ook niet had bijbesteld. Centraal lag een eivormige snee brood, waarop een kleine kroket lag, die was omgeven door wederom een berg rucola – sla, noemden ze dat thuis. Uit een plekje op de kroket waar geen paneermeel zat, kwam een stoomwolkje. ‘Pardon’, zei Max terwijl zijn zus Kasper opdiende. ‘Ik mis een broodje.’



Kasper, die het met een ongekende wilskracht gelukt was zijn ogen op te richten om Kate in haar kastanjebruine ogen te kijken, reageerde meteen. ‘Wat zei je?’ vroeg zijn vriend met een van sensatie zwangere stem. Max voelde dat hij een fout had begaan. Zijn vriend pakte Kate bij haar arm, knikte Max’ kant op. Max voelde dat de spieren bij zijn mondhoeken zich begonnen te roeren.



‘Ik mis een broodje, toch? Mijn kroket ligt open en bloot, ik kan hem nergens tussen doen.’



Kasper bleef een tel ademloos zitten. Daarna scheurde zijn mond open. ‘Hahaha, hahaha, hahahaha.’ Zijn ene hand lag op zijn buik, met zijn andere trok hij aan de Kate’s arm, alsof hij de kerkklokken luidde. Zijn zus lachte hartelijk mee. Met haar vrije hand moest ze zich aan de lege stoel vasthouden, om niet door haar knieën te zakken. Ook op het terras werd gelachen, om die leuke jongen met die bulderende lach die zelfs de serveerster had meegekregen. Max dacht: ik moet ook lachen, dan valt het niet op. Maar hij had zijn mond niet onder controle.



‘Ik mis een broodje,’ herhaalde Kasper gierend van de lach. Hij deed Gerard Joling na. ‘Heb je die-  heb je die-‘ zei hij naar adem snakkend tegen Kate, ‘hebjedie… kroketten… netuitdemuurgetrokken?’ Hij sloeg zich hikkend op zijn dij. Kate deed mee met het nieuwe lachsalvo. Ze had de tranen in haar ogen. Met haar pinken veegde ze die weg.

Terwijl de kroketten werden gebakken en de biertjes getapt, praatten de twee vrienden over niets en nog minder. Zo nu en dan bracht Kasper zijn...

Condensatie (3)

‘Kunnen we zomaar?’ begon Max een zin, wijzend naar het laatste vrije tafeltje. Hij maakte zijn vragen zelden af, zich wijsmakend dat zijn onwetendheid bij de voor zijn studiegenoten normaalste situaties dan niet opviel. 



Het tafeltje stond geheel in de schaduw. Een aan de randen flapperende zweefparasol zorgde daarvoor. De twee lege glazen op het tafeltje stonden op viltjes, waarvan een exemplaar verkeerd-om was neergelegd. Naast condens aan de buitenkant, kleefde er aan de binnenkant van de glazen een laagje schuim. Er stonden drie stoelen om het tafeltje. Twee daarvan waren aangeschoven en stonden tegenover de lege glazen. De derde stoel stond verder van het tafelblad af, schijnbaar aan de kant gezet door de vorige terrasgasten.



Kasper negeerde zijn vriend en ging zitten. In plaats van zijn stoel naar achteren te schuiven, tilde hij het tafeltje op. De glazen verschoven niet. ‘“Zullen we zomaar?” Wil je het anders eerst lief binnen gaan vragen? Heb ik, hooggeacht mens, toestemming om het laatste vrije tafeltje op uw terras te bezetten?’ Hij schoof alsnog zijn stoel naar achteren, zodat hij de ruimte had om de voet van het ene been op de knie van het andere te leggen. Hij deed zijn zonnebril af, stopte een poot ervan in zijn borstvakje en trapte onder het tafeltje door de rieten stoel van Max naar achteren. ‘Echt, Maximeister, neem één ding van me aan: of het nou vrouwen zijn of stoelen; als je wacht op toestemming zit er al een ander op.’



Max schoof zijn stoel aan, lachte. Dit was nou precies zo’n opmerking waar hij zich een tijdje geleden, toen hij nog dacht dat Kasper een kwal was, kapot aan had geërgerd. Nu wist hij wel beter. Hij had het goed gezien dat alles aan Kasper gespeeld was, maar was vergeten dat álles ook de mateloze arrogantie besloeg, die Max zo tegen de borst stuitte. Je moest ze allemaal niet te serieus nemen, die pocherige uitspraken. Serieusheid was sowieso iets wat Max van zich af moest schudden, hier, in de stad. Hij was er achter gekomen dat zijn jeugd geen leven was geweest, maar overleven. Het leven begon bij het spel.



Max wees naar zijn vriend tegenover zich. ‘Moet jij nodig zeggen, Kapser. Was de laatste vrouw waar jij op hebt gezeten niet je moeder, toen ze je De Gruffalo voorlas?’



Kasper trok zijn kin in, klapte hem uit en lachte hartelijk. Het stelletje aan de tafel links van de twee vrienden onderbrak hun staarwedstrijd om glimlachend zijn kant op te kijken. Kasper gaf geen enkele blijk zich bewust te zijn van de extra ogen die hem aanstaarden.



Hoe doet ‘ie dat toch, dacht Max.



Kasper boog zich naar voren, met zijn handen de enkel vasthoudend die op zijn knie rustte. ‘Toen mijn moeder me voorlas? Je begaat een grove fout, Maximeister. Je vergeet dat ik niet in zo’n zielig arbeidersmilieu ben opgegroeid waar alle stereotypen nog gelden. Mijn vader las mij voor.’



Met ingehouden pret schoof Max het lege glas voor zich uit, alsof het een schaakstuk was. ‘Oké, touché. Maar je ontkent niet dat je bluft.’ Hij lachte zijn ietwat scheefstaande tanden bloot. ‘Of wel?’



Kasper liet zich terugvallen in zijn stoel. Zweeg een poosje. ‘Zo is het wel weer genoeg, bijdehante nep-bourgeois. Je moet niet altijd het laatste woord willen hebben. Je moet de ander ook z’n moment gunnen. Twee bier neem ik aan?’ Hij stak zijn hand vruchteloos op naar de op en neer vliegende serveerster. ‘De vijf zit immers in de klok.’



Max keek op zijn telefoon. Het was 14 uur 25.



Kasper gaapte, stak zijn armen erbij in de lucht. Dat was zijn tic.



Verschil moet er wezen, dacht Max.



‘Heb je al gegeten?’ vroeg Kasper. Hij boog zich nogmaals naar voren, kneep in Max’ bovenarm. ‘Doet er niet toe. Jij hebt nog wel wat voeding nodig.’ Hij trok de bovenste knoopjes van zijn overhemd open, pakte de menukaart, stak hem in zijn overhemd. ‘Wil je me nu?’



Max lachte zwakjes. ‘Flauw hoor. Die had mijn vader kunnen maken. Als hij ooit op een terras had gezeten.’



‘En een overhemd had gehad,’ vulde Kasper aan terwijl hij de menukaart terug in de houder stopte en zijn kledingstuk dichtknoopte. Max opende zijn mond om te weerspreken dat zijn vader geen overhemden had, maar zijn vriend liet geen ruimte. ‘Ik stel voor dat we “croquetten” eten vandaag. Ben je pro-vlees of ben je veget-ariër.’ Kasper legde zijn wijsvinger op zijn bovenlip. ‘Heil Greta.’



‘Is vlees niet beter als je veel sport of?’ vroeg Max.



Kasper maakte een wegwerpgebaar. ‘Van geen enkel belang. Ik geef je volgende week wel een adres waar ze iets verkopen dat pas écht werkt.’ Hij spande zijn spieren aan. De stof tussen de knoopjes op zijn overhemd week uiteen en Max kon zijn huid zien.



Plots draaide Kasper zijn hoofd van het plein af, het terras op. ‘Waar blijft die hoe-’



‘Hier is ze,’ zei de jonge vrouw. Ze stond schuin achter Kasper, had het apparaatje in haar handen waarmee ze de bestellingen noteerde.



Hé, dat is mijn zus, dacht Max. Hij herkende haar aan haar stem.



Kasper had even niets te zeggen. Greep in een reflex naar zijn zonnebril en stopte hem toch terug. Hakkelde. ‘Ik-ik bedoelde…’



‘Die andere serveerster?’ vulde Kate aan. ‘Dat verzacht een boel.’ Ze legde haar hand kort op Kaspers schouder, soeverein. ‘Ik begrijp je helemaal hoor, ik hoor vaker dat het lang duurt voor ik kom.’



En óf het mijn zus is, dacht Max. Een bek als een scheermes, hoorde hij zijn vader zeggen.



De grap werkte als een vingerknip voor Kasper. Hij strooide met zijn hartelijke lach, zei dat daar aan gewerkt kon worden en bestelde de twee bier en de broodjes croquetten. Kate nam de lege glazen mee.



Max keek zijn zus na. Ze had een vaste tred. Hij had haar aangekeken voor ze wegliep, maar had geen teken van herkenning gezien. Hij wist ook niet of hij dat wilde. Hij wist alleen dat hij totaal niets voelde.



Kasper gleed met zijn hand door zijn haar. ‘Dat, mijn beste Maximeister, is hoe je een vrouw inpalmt.’



‘Door de mannelijke Sanne Hans te spelen?’



‘Denk jij dat maar. Denk jij dat maar en blijf single, zou ik zeggen. Nee, ik gaf haar de ruimte haar moment te pakken. Ik voelde gelijk: dit is een chick die van spelen houdt. Good cop/bad cop. Push and pull. Aanstoten en aftrekken.’



Max lachte. ‘Je bedoelt aantrekken en afstoten.’



‘Nee,’ zei Kasper, ‘nee, dat bedoelde ik niet.’

‘Kunnen we zomaar?’ begon Max een zin, wijzend naar het laatste vrije tafeltje. Hij maakte zijn vragen zelden af, zich wijsmakend dat zijn onwetendheid bij...

Condensatie (2)

Het moet haast wel. Hij veegt nog steeds met zijn been terwijl hij staat te wachten. En hij lijkt op de bijna-man in de jeugdfoto’s van mijn vader. Ondanks de kamstreken en de glimmende gel, krult zijn haar bij de punten. Zijn haargrens wijkt. Mijn vader is kalende. Waarschijnlijk inmiddels kaal. Of dood, dat kan ook.



‘U wilt afrekenen? Ja. Nee. Nee hoor. U kunt gewoon blijven zitten. Ik heb hier een mobiel pinapparaatje. Ja, nou. Super inventief inderdaad.’ In het jaar kruik.



‘Eens even kijken: twee Fanta en een tosti was het toch? Hm? Groot gelijk hoor. Gezelligheid is niet afhankelijk van alcohol. Dat wordt dan 9 euro 45. Ja precies, of u kunt uw pasje erboven houden. Ja, nou. Super inventief inderdaad. Even iets langer vasthouden, tot ie piept. Ja. Goed zo. Dan wens ik u nog een fijne dag verder. Hm? Aah, dat hoeft u niet te zeggen. Maar bedankt!’



Had er dan minstens tien euro van gemaakt, stomme zak.



De volgende klant wuift alweer. Ik moet plassen. Niet kijken. Doorlopen. Naar binnen. Plassen. Bestelling ophalen.



Ooghoeken. Hij staat er nog steeds, uitkijkend naar de overkant van het plein, in de houding die ik van hem ken.



‘Schiet nou op,’ zei hij. Hij stond midden in de woonkamer, steunend op het ene been, terwijl hij met het andere van links naar rechts over de vloer veegde. Hij wilde naar het basketbalveldje en ik stond te treuzelen welke schoenen aan te trekken. Thuis droeg ik altijd afgetrapte schoenen, zodat ik voor school een paar overhield dat niet opviel. Dat was het hoogst haalbare op dat moment, kleding dragen die niet opviel. Maar wat droeg je als je met je jongste broertje naar het basketbalveld ging? Het lag net buiten onze wijk, dus de kans dat ik vriendinnen tegenkwam uit mijn klas was eigenlijk te groot om er bij te lopen als een slonzig meisje. Zo’n meisje van de tl-afdeling, die we op het vwo belachelijk maakten, met van die lubberende kleding en doffe schoenen. Nu ik er aan terugdenk, was er volgens mij maar een handvol meiden op het tl dat er daadwerkelijk zo slonzig bijliep. Twee daarvan kwamen uit mijn buurt. Ik speelde er ooit mee buiten.



‘Ja, sorry, kon het niet meer ophouden. Heb je nog een bestelling voor me? Twee bier voor tafel vijftien. Komt goed. Hm? O! Nee, is niks hoor. Ben gewoon niet zo lekker vandaag. Aah, lief. Zal ik doen als het niet meer gaat. Maar het stelt niet zoveel voor hoor. Gewoon een beetje licht in m’n hoofd. Hm? Haha, wees gerust. Twee keer negatief. Nou, ik moet door. Iedereen loopt al naar me te zwaaien alsof ik de koningin ben.’



Jasper. Een collega die zogenaamd hartstikke zorgzaam en superlief is. Als je maar tieten hebt. Wat was het ook alweer? Twee bier. Tafel vijftien. Linksachter dus. Kut. Oogcontact gemaakt. ‘Ik kom zo bij u.’ Alweer die vent. Kan hij niet gewoon in één keer alles bestellen? Kut. Wat was het nou? Vijftien. Tafel vijftien. Tafel vijf-tien. Twee bier. Kop erbij houwen, Keet. ‘Kijk eens aan. Een biertje voor u. En nog een biertje, maar dan voor meneer. Geniet ervan!’



Onrustig stond hij met de voetbal tussen zijn boven- en onderarm geklemd. We speelden iedere balsport met die ene halfzachte bal. ‘Ben je weer de vloer aan het vegen?’ vroeg ik hem terwijl ik de veters van mijn nette schoenen strikte. Meteen hield hij zijn been stil. Hij gooide de bal weinig overtuigend tegen mijn voorhoofd. ‘Ja jij schiet nie op!’ De bal stuiterde twee keer en rolde de keuken in.



‘Wat zitten jullie weer te kloten?’ Mijn moeder veegde haar handen af aan haar schort terwijl ze de woonkamer inliep. ‘Ik heb toch gezegd dat hier in huis niet met ballen gegooid wordt.’ Ze mikte de bal tegen mijn voorhoofd. ‘Auw, godverdomme,’ riep ik. ‘Kutwijf.’



Ze ging niet in op mijn gescheld, zoals bewoners onder een aanvliegroute de lucht niet meer afzoeken bij motorgeronk. ‘Als jullie nu gaan buitenspelen, moet je zelf maar voor je eten zorgen. Je gooit maar wat in de magnetron. Ik moet werken straks en jullie vader is pas na tienen thuis. Waar Luke uithangt, geen idee. Zal wel weer bij z’n vrienden zijn.’



Ik zei dat ik toch zelf ook wel kon koken, dat ik al veertien was. ‘Nee,’ zei mijn moeder. ‘Nee, nee, nee. Ik sta hier met een schort om mijn lijf voor Janneke Kut omdat jullie zo nodig moeten gaan spelen en dan wil jij een uur later opeens wel warm eten op je bord geschept? Ja daahag.’



‘Hij wil basketballen, ik niet.’ Ik wees naar mijn broertje. Max had het vegen met zijn been hervat en stond spastisch met zijn lippen te trekken. Nooit durfde hij eens tegen mijn ouders in te gaan. Hij maakte zich zo klein mogelijk. Ik kreeg altijd de schuld. Altijd. Ik was de grote zus die op haar broertje moest letten.



Mijn moeder veegde haar handen nog eens af aan haar schort. ‘En nou wegwezen, anders kom ik te laat.’ Ik balde mijn vuist, zo hard dat de afdruk van mijn nagels in m’n handpalm bleef staan. Het groeide in mij, het verzet, maar het was nog te pril. Ik liet het aangroeien, tot de dag van het besluit. In de lange zomer na het eindexamen.



Maar op dat moment gaf ik me nog gewonnen. Ik pakte de voetbal van de grond, stopte hem in Max’ handen en duwde hem de gang in. ‘Hé, zei mijn moeder. Eerst een kus.’ Ik weet niet wat er aan die vrouw mankeerde. Ze gaf de indruk dat ze je haatte en dan opeens draaide het om. En ze was scherp. Messcherp. Toen mijn broertje en ik de straat uit liepen galmde haar stem plots door de buitenlucht. Ik keek achterom. Ze stond in de deuropening. ‘Kate, trek je deze nog even aan?’ Ze had mijn afgetrapte gympen in haar handen. ‘Anders heb je straks geen nette schoenen meer voor school.’



Kate dus, op z’n Engels. Sinds ik in de stad woon heet ik Keet. Hoe zal Max zich noemen? Gewoon Max? Is op zich wel een oké-e naam. Er zijn jongens in mijn studie die Max heten. Mijn voormálige studie. Ik ben al ruim een jaar Master of Laws. Was ik maar Master of Arts geworden, dan had ik de kunst van het leven misschien begrepen. Dan had ik misschien begrepen hoe je na vijf jaar studeren geen bijbaan in de bediening meer nodig hebt om rond te komen. Keet de Grauw, 26 jaar, Master of Arts, serveert koude biertjes in warme glazen.



Of zou hij niet studeren? Is hij hier gewoon eenmalig? &nbsp;Duiken mijn ouders straks plotseling op. Surprise! Nee. Hij ziet er te goed uit. Max. Mijn broertje. Student. Zag hij het aankomen? Was ‘ie boos? Waarschijnlijk heeft hij even met zijn been geveegd, met zijn lippen getrokken en is toen weer verder gegaan. Maar nu dan. Is hij ook–? Hij begint te lopen. Een jongen aan de andere kant van het plein. Een vriend. Zijn vriend? Zit sowieso in het corps. Sowieso.

Het moet haast wel. Hij veegt nog steeds met zijn been terwijl hij staat te wachten. En hij lijkt op de bijna-man in de jeugdfoto’s...

Condensatie (1)

Er was behoorlijk veel wat Max tegenstond aan het leven. De manier waarop vriendschappen tot stand kwamen stond hoog op de lijst. Neem zijn vriendschap met Kasper, de studiegenoot op wie hij op het stadsplein stond te wachten. Hadden ze elkaar op slag gemogen bij de eerste ontmoeting drie jaar geleden? Trokken ze elkaar aan als staal en magneet, ongeacht het aantal mensen dat er tussen hen in stond? Was hun vriendschap, kortom, voorbestemd?



Nee. Hij had Kasper een kwal gevonden, iemand die nog voor het betreden van de collegezaal uitgebreid beschreef hoe brak hij wel niet was van de avond ervoor, iemand die bij presentaties plots de pot met gel niet meer had kunnen vinden. Alles aan hem was gespeeld, maar niemand leek het door te hebben. Het eerste studiejaar meed Max Kasper alsof hij een geldschuld was. Ze kwamen elkaar weer tegen in het tweede jaar bij een vak dat ze beiden niet hadden gehaald. Te midden van al die studiegenoten uit een andere jaarlaag gingen ze als vanzelf naast elkaar zitten. En wat bleek: zo’n kwal was Kasper niet als je hem beter kende. Hij en Max deelden hetzelfde gevoel voor harde humor, ze bleken beiden een passie te hebben voor roggebrood enzovoort, enzovoort.



Zo ontstonden vriendschappen. Per toeval. En daarna deed je alsof het niet zo was.



Max zag Kasper aan de andere kant van het plein zijn Swapfiets tegen een lantaarnpaal zetten. Losjes sleepte zijn vriend de insteekketting om de paal en stak hem in het slot. Hij trok het sleuteltje eruit en stopte het in zijn broekzak. Hij haalde zijn linkerhand door zijn pas geknipte, glanzend bruine haren en bewoog richting het terras in het hart van het plein. Max dacht aan de tijd die het hem gekost had om een plekje te vinden voor zijn tweedehandsje, in de gemeentelijke fietsenstalling honderd meter verderop. Hij haalde zijn schouders op. Nooit zou hij zijn fiets neerzetten op een plek waar dat verboden was. Of nooit… Nee, hij moest leren dat juist wel te doen!



Max beet op zijn duimnagel. Niet alleen vriendschappen waren afhankelijk van toeval – toeval was de basis van álles. Het begon al bij de geboorte, dacht hij, terwijl hij Kasper zijn hagelwitte overhemd in zijn broek zag stoppen tijdens het lopen. Een kind kiest zijn geboorte niet, een kind kiest zijn ouders niet, een kind kiest zijn woonplaats niet. De keuzes die een kind wel kan maken, maakt hij altijd binnen de horizon van zijn achtergrond. Als je ouders hun brood verdienen met het helpen aantrekken van steunkousen, dan zie je jezelf geen microbioloog worden.



Een lach ontschoot hem. Bijna was hij iets met zijn hánden gaan doen. Stel je vóór. Nota bene zijn ouders hadden hem overtuigd met de havo te beginnen. Dat zou beter zijn voor zijn toekomst. Het mbo kon altijd nog. Hij had ernaar geluisterd, zonder het te begrijpen. Toen hij het begreep, begrepen zijn ouders hem niet meer. Hij trok zich terug in zijn slaapkamer met stapels boeken, stapte over naar het vwo, slaagde glansrijk en nodigde hen niet uit voor de diploma-uitreiking. Hij was iemand geworden waar ze thuis op scholden.



Tokkies waren het, met hun gescheld op succesvolle mensen. Hij spuugde op een kasseitje. Hij stelde zichzelf voor in vogelvlucht. Daar stond hij, een tweedejaars student geesteswetenschappen die een kamer had in de grote stad, soeverein op het grote plein, niet meer te onderscheiden van zijn met geld geboren studiegenoten. Hij kon het amper geloven. Kleding? Stijlvol! Overgewicht? Verdwenen! Accent? Onhoorbaar! De sociale huurwoning in het dorp van zijn jeugd? Achter zich gelaten! Zijn ouders woonden daar nog steeds; hij had hen voor het laatst met de kerstdagen gezien. 



De zomer liep inmiddels ten einde. Bij de vorige terrasgang had Kasper minzaam gezegd dat het kinderachtig was om je ouders te ontlopen. Max had zijn bierglas met een klap neergezet. ‘Studenten zoals ik,’ had hij gezegd, ‘moeten de puist die familie heet zo snel mogelijk uitknijpen, anders gaat het etteren.’ Dat had hij aan zijn broer gezien, die na een jaar studeren en wekelijks pendelen tussen zijn kamer in de stad en zijn kamer ‘thuis-thuis’ met hangende pootjes was teruggekeerd naar het dorp en nu pakketjes sorteerde in een distributiecentrum. Dat mocht Max niet overkomen. Het geboortetoeval zou hem niet regeren.



Kasper kwam aanlopen met zijn zonnebril op. Een verantwoordelijke keuze, zouden oogartsen zeggen. Maar om zijn ogen te beschermen tegen de lentezon was het Kasper natuurlijk niet te doen, net zoals hij niet tweemaal in de week naar de sportschool ging omdat gezondheidsdeskundigen dat toejuichten. Dat Kasper zich er bewust van was dat de dunne stof van zijn witte overhemd doorscheen in de felle zon, en dat zo de contouren van zijn borst- en buikspieren zich scherp aftekenden, leed voor Max geen twijfel. Toch zou Kasper het ontkennen. Daarom zweeg Max er maar over. In plaats daarvan had hij gevraagd naar welke sportschool zijn vriend ging en er ook een abonnement op genomen. Het vet was eraf; nu de spierballen er nog aan. Dan kon hij vragen waar Kasper zijn kleding kocht.



Max liep zijn vriend dwars over het stadsplein tegemoet. Zijn loopje was langzamer geworden het afgelopen jaar. Niet meer dat gejaagde. ‘Geld is tijd,’ zei Kasper altijd als hij weer eens een kwartier te laat kwam aanhobbelen, zoals vandaag, ‘laat zien dat je het hebt.’ Nonchalant lopen ging helaas nog niet vanzelf voor Max. Hij moest er voor werken. De ogen van de terrasgangers prikten in zijn rug, borst, zij, buik, voorhoofd. Daar zat de jury, achter hun tafeltjes:&nbsp; ‘Tempo?’ ‘7.’ ‘Cadans?’ ‘Zesje.’ ‘Lijn aanhouden?’ ‘God, nee, is ie dronken?’ Hij kreeg last van de tic waarbij zijn mondhoeken ongecontroleerd begonnen te bewegen. Recht je rug, dacht hij. Niet struikelen over de kasseitjes. Vergeet je armen niet te bewegen.



Toen Kasper bijna voor hem stond en Max besefte dat én iedereen op het terras én Kasper op zijn loopje lette, begon hij opeens weer op de buitenkant van zijn voeten te lopen. Bij het corrigeren daarvan vergat hij te letten op een verhoging in de los liggende bestrating.



‘Gaat lekker, Maximeister. Nog even en je mag zonder zijwieltjes.’ Kasper vouwde zijn armen over elkaar, volgens het script wachtend op een sneer terug.



Max, van slag door zijn struikelpartij, wist zo snel niks te formuleren. Vol verwijt keek hij naar de bestrating achter zich. ‘Die stratenmakers hier zijn nog te ongeletterd om een waterpas af te lezen.’



Kasper lachte hartelijk. Hij had een lach die zelfs de mensen die niet aan het gesprek deelnamen met een brede glimlach zijn kant op deed kijken. ‘Klasse, man.’ Hij omhelsde Max kort ter begroeting, gaf hem een tikje op zijn schouderblad. Max reageerde overal te laat op, in gedachten bij de mensen die hadden gezien dat hij zelfs te houterig was om op zijn benen te blijven staan.



Hij zag zijn moeder voor zich, ’s nachts, onderuitgezakt in een keukenstoel met de benen gestrekt op tafel na weer een dag in de thuiszorg . ‘Ik zweer het je,’ zei ze kreunend van de kramp, ‘al dat lopen breekt me nog eens op.’



‘Hoe’st nou?’ vroeg Kasper terwijl hij in een beweging doorliep naar een vrij tafeltje aan de rand van het terras. Het was het laatste vrije tafeltje. Er stonden lege glazen op met een laagje condens aan de buitenkant.

Er was behoorlijk veel wat Max tegenstond aan het leven. De manier waarop vriendschappen tot stand kwamen stond hoog op de lijst. Neem zijn vriendschap...

Muntjes

Ken je dat verhaal van die vrouw die wilde controleren of ze het gas wel had uitgedraaid? Ze zat met haar man en haar peuter in de auto, net voorbij de grens met België. Ze moesten nog een aardig stuk rijden tot ze op hun bestemming waren; een camping in Zuid-Frankrijk dat vrij vertaald Het Roze Kasteel heette. Ze waren al drie dagen van huis, want het weekend hadden ze bij vrienden in Zeeland doorgebracht.



De zon stond laag, haar handen plakten aan het stuur.



‘Lieverd?’



‘Hmm.’



‘Ik zat te denken…&nbsp; nee laat maar.’



En de man had niets liever gewild dan het gewoon maar zo te laten. De radio aanzetten. Meezingen. Kijken of de kleine er doorheen sliep.



Maar dat kon niet.



‘Zeg op.’



‘Nee, niets.’



De vrouw haalde een hand van het stuur en opende het handschoenenkastje. Pakte haar pakje sigaretten. Stopte het terug.



‘Ik vraag me af of ik het gas wel heb uitgedraaid.’



‘Godverdomme Karin!’ Hij sloeg op het dashboard. Het kind begon te huilen. ‘Draai maar om.’



‘Wat – nu? Maar we zijn al zo ver.’



‘En dan twee weken gefrons en gezeik zeker. Was je daarom zo stil bij Syl en Marie? Heb je godverdomme steeds aan dat gas liggen denken?’



‘Nee, heus niet. Echt niet alleen maar.’ Ze draaide het raampje open voordat ze de richtingaanwijzer aanzette bij de eerste de beste afrit.



En weet je wat? Ze was mijn moeder. Die vrouw was mijn moeder. Ze had het gas inderdaad aangelaten. Ze is geëxplodeerd die avond, terwijl ik achter in de auto lag. Haar lichaam was één dikke laag aangekoekt frituurvet, dat vertelde een anonieme hulpverlener aan de krant.



De ruiten van de auto waren gesprongen door de luchtdruk, maar ik had niets. Volgens diezelfde krant was mijn vader ook ongedeerd.



Vanbinnen was hij uiteengereten. Hij deed een Sylvia Plath-je toen ik tien was. Ik was gelukkig niet thuis toen, ik was al lang uit huis geplaatst.



Ik woonde bij een tante die al vijftig was toen ik in haar huisje kwam. Ze had zelf geen kinderen. Op school leerde ik dat er twee mensen nodig zijn voor een kind. Ze noemde mij altijd haar mannetje, maar ik had geen interesse.



Toen ik oud genoeg was ging ik uit huis. Tenminste, ík vond mezelf oud genoeg, maar de woningstichting niet.



Ik was veertien. Ik belandde op straat.



Belanden, belanden. Het is niet dat het ver van je bed is.



Op straat leven mensen die niet onderweg zijn. De straat is hun bestemming. Ze gaan er heel anders mee om dan de meesten. Wat de meesten thuis doen, doen de straatbewoners op straat. Eten, drinken, een spuit zetten, mishandelen.



Erick en Grijze begonnen opeens met elkaar te vechten op het stadsplein. Dan weet men niet hoe snel ze je van de straat moeten plukken.



Zelf ben ik niet zo’n vechtersbaas. Ik was vanaf dag één alleen maar bezig met genoeg muntjes te verzamelen voor de nachtopvang.



De nachtopvang is een soort walhalla. Totdat je er binnen bent geweest. Dan is het een rovershol. Ik stop mijn portemonnee in mijn kussensloop als ik daar slaap.



Er was eens een half-Ierse straatbewoner die bleef herhalen dat hij niet dakloos was: ‘Ik heb de sterrenhemel als plafond!’ Dat levert weinig muntjes op. Als je dood bent word je ook van de straat geplukt.



Wat ik niet genoemd heb bij het lijstje wat je normaal thuis doet, is naaien. Je zou denken: dat kan ook buiten. In steegjes, parken. En toch doe ik het bijna niet. Ik ben wel dakloos, maar geen beest.



Als ik een beest was, werd ik opgevangen. Ik zag eens drie keurige mensen een plan opstellen hoe ze een manke duif het beste konden insluiten op het stationsplein.



Trouwens. Als je toch wil naaien met een vrouwelijke straatbewoner, ben je praktisch kansloos. De vrouwen zijn bijna allemaal weg in de nacht. Zij kunnen wel onderdak vinden. Meestal uit een goed hart, gewoon omdat het nachtleven op straat als te gevaarlijk wordt gezien. Soms moeten ze in natura betalen.



Wil je als straatbewoner enige kans bij ze maken, dan moet je geld, vers eten, of spuiten te bieden hebben. Ik heb geen geld en geen vers eten. I don’t do drugs.



Het straatleven. Als je niks hebt, is niks voor niks.



Het is niet alleen maar ellende. Ik heb mijn grote liefde ontmoet op straat. Ze is wel wat ouder dan ik. Ik was dan ook overal heel vroeg bij.



Ze houdt ook van mij, zegt ze, maar toch laat ze zich ’s nachts door andere mannen naaien. Ik zeg haar dat ik zo van haar hou, dat ik haar net zo vaak kan doen als al die mannen bij elkaar, als dat is wat ze wil. Zij zegt: ‘Schatje, het gaat niet om je liefde, het gaat om geld.’



‘Fuck capitalism,’ zeg ik, want dat heb ik gelezen op de truien van een paar studentes die er zo rijk en gelukkig uitzagen dat ze eigenlijk hun mond moeten houden daarover.



Ik ben zo’n studente wel eens gevolgd, een warm universiteitsgebouw in. Maar een bewaker hield me tegen.



Ik vind de kou niet per se erg. Als het echt koud is, is de nachtopvang gratis. Je moet lijden, maar niet te veel. In de nachtopvang is het trouwens ook koud. En je kan er niet slapen omdat je steeds op je hoede bent.



Veel mensen geven hun medeleven.



Ik hoop dat je begrijpt dat ik muntjes moet hebben. Alleen zo kan ik mijn grote liefde voor mezelf houden.



Ik sta altijd bij de Albert Heijn in de buurt van het stadsplein. Je herkent me aan mijn paars-groene ski-jack.



Veel straatbewoners liegen voor extra medelijden. Ik hoef dat niet te doen, alles wat ik zeg is waar.



Weet je wat grappig is? Mijn manier om voorbijgangers te laten stoppen is door ze te vragen of ze een vuurtje hebben.

Ken je dat verhaal van die vrouw die wilde controleren of ze het gas wel had uitgedraaid? Ze zat met haar man en haar peuter...

Exoskeletten

Driftig trappend fietste Fiore tussen de twee volwassenen in. Achter zich haar moeder Emma, voor zich opa Frits. ‘Nog meer boten!’ riep ze.



Emma kromp ineen. Ze zag het fietsje van haar dochter zwalken terwijl die de boten aanwees. Handen aan het stuur! wilde ze roepen. Maar Frits kwam er weer eens tussen.



‘Jazeker’ riep hij tegen Fiore. ‘Een vrachtschip.’



‘Vrachtschip,’ herhaalde het meisje.



‘Met containers vol allerlei spulletjes.’



‘Spulletjes!’



Fiore had een roze jasje aan dat haar perfect paste maar toch niet stond. Het was een cadeautje geweest van opa, zomaar. ‘Een jas,’ had Emma gezegd bij het aanpakken van de geste van haar vader, die ze aan de capuchon voor zich uithield. ‘Ruikt nieuw.’ En: ‘Goede maat, lijkt me.’ Haar dank zat besloten in de woorden die ze niet uitsprak, zoals: waarom nou weer roze, waarom nou weer zo traditioneel, waarom überhaupt.



Stukje dalen. Nu ze zo achter haar dochter aan reed, met dat roze jasje, met die lompe regenlaarsjes, kon ze het gevoel niet loslaten achter het kind van een ander te rijden. Op de dijk langs de Waal fietsten ze, ter hoogte van een waterzuiveringsfabriek, tegen de zwakke wind in. ‘Bah!’ riep Fiore nadat ze de fabriek opmerkte. ‘Stinkwater.’



‘Ja haha, stinkwater.’ Frits gaf een klap op zijn stuur en keek zwalkend achterom. ‘Bleh.’ Hij zette duim en wijsvinger als een knijper op zijn neus.



Toen Fiore aanstalten maakte om hetzelfde te doen, schreeuwde Emma: ‘Handen aan het stuur!’



Verdomme. Steeds moest zij de boevrouw zijn. Eén zaterdagmiddag maar. Eentje zonder rolverdeling. Niet weer zo’n zaterdag met dat gestolde gebruik. Waarop Fiore bij enigszins toelaatbaar weer Fiore in die wanstaltige outfit werd gehuld. Waarop ze klef met z’n drieën over de dijk fietsten. Waarop ze op het afgelegen strandje gingen zitten dat altijd verlaten was. Zeker in de herfst was er op een hondenuitlater na niemand meer te vinden in de uiterwaarden, laat staan op het strand, waar het zand hard geworden was en bevroren aanvoelde.



Ze had een poging gedaan. Drie weken terug. Plots was het najaar geworden, de gieter waaide door de tuin, de hark viel in de aarde. Fiore kroop rond op het tapijt in de woonkamer, spelend met haar duplo. Zijzelf zat op de bank een boek te lezen over Oost-Azië, toen er tijdens een stroperige passage over het snel wisselende klimaat van Japan hard op het raam werd geklopt. Ze dacht aan een rondvliegend voorwerp uit andermans tuin. Het was haar vader. Regenjas aan, weinige haren alsof er een magneet aan trok, handen in een kommetje om de lippen gevouwen: ‘Komen jullie nog fietsen?’



‘Papa,’ had Fiore geroepen, en Emma verbeterde haar dochter voordat ze haar vader vroeg of hij gek geworden was.



‘Nog meer schelpen!’ Fiore liep met haar regenlaarsjes aan gebukt over het strand en stopte de minuscule exoskeletten in haar emmertje, dat ze bij het volgende bezoek altijd weer leegden op een plek een paar meter verderop. Met hetzelfde enthousiasme was Fiore in staat iedere week dezelfde oliezwarte schelp met het witte stipje te bestuderen en te laten zien aan haar opa en moeder, tot groot genoegen van Frits, die het moeiteloos op kon brengen haar steeds weer te feliciteren voor het vinden van ‘zo een mooie schelp’. Emma stond er dan een beetje bij, niet in staat of onwelwillend eroverheen te gaan.



Kleumend zat ze met opgetrokken knieën op de scheiding van gras en zand, hield in de gaten of de door machtige schepen opgewekte golven niet te dicht bij haar dochter kwamen. Frits stond op de krib met de benen gespreid als een weggelopen figuur uit een schilderij van Friedrich en zwaaide naar een anonieme schipper. Ze had hem verboden de jengelende Fiore mee te nemen de krib op. Het was bijna op ruzie uitgelopen – hij verweet haar overbezorgd te zijn, zij verweet hem misplaatste autoriteit – totdat Frits plots siste dat ze wel gek was geworden om te gaan bekvechten in het bijzijn van Fiore.



Daar stond haar vader dus alleen. Zwaaiend naar de schipper. Zich met de andere hand vasthoudend aan het baken, dat wel. Twee jaar alweer, was hij weduwnaar. Zijn vrouw, haar moeder, was gestorven aan een erfelijke vorm van borstkanker. Op zijn eenenzeventigste had de vroeg kalende, verstokte roker en fanatieke niet-sporter Frits Leeuwenbrul zijn sportieve, tien jaar jongere vrouw overleefd.



Het was logisch geweest als hij na de dood van zijn sportieve vrouw nog ongezonder was gaan leven. Hét bewijs dat genen gedrag overleven was hij immers zelf. Tot Emma’s verbazing gebeurde het tegenovergestelde. Het was alsof Frits de levensstijl van zijn vrouw geërfd had. In plaats van het huis net als zijn hobbykamer vol te stouwen met prullaria, bracht hij de helft van de huisraad naar de kringloop. Stoelen, kaarsenhouders, bestek. Het stilleven van een fruitschaal boven de keukentafel, waarvan Emma en haar moeder hadden afgesproken dat het in de familie moest blijven, was weg. (‘Was namaak, toch?’). Hij had godverdomme zelfs de helft van de wasknijpers afgegeven bij het inzamelpunt. Hij had zich ingeschreven voor de jeu de boulescompetitie. Hij had een profiel aangemaakt op een datingsite.



Ze had toespelingen gemaakt dat het overlijden van haar moeder hem wel erg gemakkelijk afging en hij had geantwoord dat dat haar wens was geweest: ‘Maak er wat van als ik er niet meer ben, jullie. Blijf niet met me bezig.’ Emma was erbij geweest toen haar moeder deze woorden uitsprak, in afwachting op de uitslag van een routinematige MRI-scan, maar ze had de boodschap anders geïnterpreteerd.



Een vrachtschip kwam achter de zware populieren van de Hurnse Kil tevoorschijn. ‘Fiore. Fiore, niet zo dicht bij het water.’



‘Ze is net haar opa, altijd het randje opzoeken.’



‘Ja, nou.’ Ze had hem niet aan zien komen.



Hij zakte door zijn hurken om haar aan te kunnen kijken. ‘Ze groeit snel, hè.’



‘Als kool.’



Hij haalde zijn neus op. Zelfs dan hoorde je een rochel.



‘Emma. Waarom doe je zo boos?’



‘Hoezo. Wanneer.’



‘Daarnet. Vorige week. Altijd. Je bent altijd boos, Emma.’



Een cynisch lachje ontschoot haar. ‘Hoe weet jij dat nou, of ik altijd boos ben. Ik besta pas net voor je. Fiore, weg van dat water!’



‘Ach, zo ver komen die golven nooit.’



‘Precies dit! Precies dit is waarom ik boos ben. Bemoei je godverdomme met je eigen zaken.’



‘Fiore is mijn zaak.’ Hij liet zich zakken op het zand; zo fit was hij niet meer om minutenlang in de hurkzit te blijven. ‘Ze is mijn kleindochter. Ik hou van haar alsof het mijn eigen kind is, hoe zoetsappig dat ook klinkt.’



‘O, ha, nou, eet dan je bord maar leeg, Fiore,’ schamperde ze zacht genoeg zodat het meisje het niet daadwerkelijk zou horen, ‘anders krijg je voor je het weet een klets tegen je wang. Dan zindert die liefde van je opa de hele avond na.’



‘Is dat het?’ Frits trok een grasspriet uit het zand. ‘Het verleden.’



‘Noem jij het maar verleden.’



‘Het is het verleden. Het is niet meer wie ik ben. Wel geweest, dat geef ik ruiterlijk toe. Waarvoor sorry nog.’ Haar vader wreef in zijn ogen. ‘Ik ben er niet trots op, maar fouten maken we allemaal. Dat weet jij als de beste.’



‘Wat bedoel je daar godverdomme nou weer mee?’



‘Ach.’ Hij maakte een wegwerpgebaar. Fiore zwaaide terug, haar emmertje omhoog houdend. Ze had alweer veel zand mee geschept. ‘Je had Fiore vast een vader gegund die er wel was op haar verjaardag. Die er wel was op haar eerste schooldag. Om maar wat te noemen.’



‘Jij. Ik was mama heel dankbaar geweest wanneer ze me zonder vader had opgevoed. En Christian is op missie. Het is niet dat hij zijn kind verwaarloost. Of mishandelt. Of beide.’



‘Ach Emma, schei eens uit. Ga je nou beweren dat ik je mishandeld heb. Het was een andere tijd toen. Een tijd waarin zolderkamergeleerden het nog aflegden tegen gezond verstand. Ik zweer het je: de meeste opvoedingsdeskundigen hebben zelf niet eens kinderen.’ Frits keek naar links, langs Emma, de rivier af. ‘Of je het nou wil of niet. Het is gebeurd. Maar je weet zelf nu hoe geïrriteerd je kan zijn, als het vol zit daarboven. Hoe weinig er nodig is om te ontploffen. Ik zal het eerlijk zeggen: je was een last toen. Door jou kon ik thuis niet ontspannen van het werk, zo zag ik het. Helemaal verkeerd natuurlijk. Ik kan daar niets meer aan doen. Behalve nu goed leven. Fiore geven wat ik jou niet gaf.’



‘Maar Fiore is jouw kind niet.’



‘Moet ik het dan overlaten aan die vent van je? Hè, moet die het dan doen?’



‘Houd godverdomme je bek, laat me godverdomme met rust.’



Emma stond op. Frits ook. Een wandelaar zonder hond liep voorbij. Ze hadden er geen oog voor.



‘Het is wel mijn kleinkind, hè!’



‘Het was wel mijn moeder!’



Ze stonden tegenover elkaar als waren zij prooi en roofdier ineen. ‘God, op dit soort momenten sla je je voor je kop dat je gestopt bent met roken. Wat heeft je moeder hier nou weer mee te maken?’



‘Nee, niet mijn moeder. Jouw. Vrouw. Je hebt haar laten stikken.’



‘Dat heeft ze zelf gedaan, hoor. Ik was er zelf bij toen het klaar was. Tot die tijd ben ik er altijd voor haar geweest. Zelfs gestopt als vrijwilliger. Dat weet jij ook, Emma. Je kan me niet verwijten dat ik daarna ben blijven leven. Ze zou het niet anders willen. “Blijf niet met me bezig”. Weet je nog?’



‘“Blijf niet met me bezig” is iets anders dan “Vergeet me linea recta en neuk de eerste de beste weduwe die je tegenkomt”.’



‘Ho ho ho,’ hij lachte schalks, ‘zo gemakkelijk gaat dat niet meer op je oude dag hoor.’



Alsof de frustratie uit haar broekspijp was gekropen, zette ze haar rechterbeen ferm in het zand. ‘Waarom lach je? Waarom lach je als het gaat om de dood van jouw vrouw? Van mama?’



‘Ik lach toch niet om haar dood, dat is toch evident? Moet ik jou nou precies gaan uitleggen waar ik om lachte. Mag een man nog lachen na de dood van zijn vrouw? Dat zou ik wel eens willen weten, Emma.’



‘Natúúrlijk mag een man nog lachen, Frits. Wat ik zou willen weten is,’ zei ze, ‘mag een man nog rouwen?’



Voor het eerst in twee jaar hief Frits zijn ogen ten hemel. ‘Maar dat doe ik toch? Niet op jouw manier misschien, maar ik rouw.’ Hij hield zijn be-spataderde linkerhand voor Emma’s ogen. ‘Zie. Zie.’ Een smalle ring omsloot zijn pink.



Emma kleurde rood bij het aanzien van haar moeders trouwring en opende en sloot haar mond zonder geluid te maken.



De aderen onder haar vaders ogen klopten tegen zijn doorzichtige huid aan, zijn lippen trokken samen, zijn neusvleugels vacuüm. Een ijselijke klap tegen haar wang van de al die tijd geheven hand doorbrak de stilte.



‘Mens. Heb jij ooit nog naar mij gekeken na haar dood? Echt naar mij gekeken? Of had je genoeg aan je waanbeelden? Ben je boos dat ik goed ben voor mijn kleindochter, dat ik geluisterd heb naar de woorden van mijn vrouw omdat je nu niet meer in je eigen slachtofferschap kan geloven? Is dat het? Wil je zielig gevonden worden? Nou, ik kan je zeggen: zielig ben je. Dat je het verleden niet achter je kan laten, dat je mij verwijt wat je zelf bent geworden.’



Emma was alleen nog prooi. Van pijn en schaamte draaide zij haar hoofd af, naar de plek op het strand waar haar dochter had moeten staan.



‘Ga maar na: je verwijt mij een slechte vader geweest te zijn en van alle mannen die je uitkiezen kon met je mooie snoetje kies je precies die vent uit die er nooit zal zijn voor zijn kind.’



‘Fiore.’



‘Je verafgoodt je moeder en nu je vader zijn best doet haar rol over te nemen –‘



‘Fiore! Waar is Fiore!’



Vier tellen had Frits nodig om te verwerken wat zijn dochter zei. Vier tellen extra had hij nodig om te reageren met een duw in haar rug.



‘Jij die kant, ik deze.’



‘Fiore!’



Allebei renden ze een kant van het strand uit, zich steeds verder verwijderend van het middelpunt, de omgevallen emmer waaruit een hoopje schelpen geschoven was. Ze gingen de uiterwaarden in, de dijk op. Ze belden de politie. Ze hielden elkaars handen vast op het moment dat de zoektocht halsoverkop vlak voor zonsondergang van start ging. Ze keken elkaar in de ogen toen gevraagd werd hoelang ze haar uit het oog verloren waren, of er echt geen passanten door de uiterwaarden hadden gelopen, welke kleren ze gedragen had.

Driftig trappend fietste Fiore tussen de twee volwassenen in. Achter zich haar moeder Emma, voor zich opa Frits. ‘Nog meer boten!’ riep ze. Emma kromp...

De overweg

Vandaag nam haar grote liefde een andere route naar huis. Een omweg was het. Door de polder, over het spoor en daarna langs de grote vijver. Hij houdt van fietsen. Ciska prentte het zich goed in. Straks zou ze het uitschrijven in haar schrift. Het was het zoveelste pluspunt dat Remco bezat. Het was aanvankelijk de bedoeling geweest zijn voor- en nadelen tegen elkaar af te strepen, zodat ze wist of haar gevoelens klopten, maar ze had nog niets negatiefs over hem kunnen bedenken.



Ciska fietste achter Remco aan, op veilige afstand. Dat hoopte ze tenminste. In de polder kon je niet zomaar in een deurpost wegduiken of zo. Maar zolang de afstand tussen Remco en haar zo groot was dat ze hem alleen herkende aan de kleur van zijn gele jas, nam ze aan dat voor hem hetzelfde gold. En zij droeg alleen maar zwart en grijs, dus ze kon in principe iedereen zijn.



Zo mocht hij natuurlijk niet over haar denken, dat ze in principe iedereen kon zijn. Ze moest mega super speciaal voor hem zijn. Ciska hoopte vurig dat hij minstens om de dag van haar droomde. Dat hij lagere cijfers haalde omdat hij steeds naar haar keek in plaats van naar het bord. Dat aan zijn schermtijd af te lezen viel dat hij verliefd was. Omdat hij steeds verwachtte dat ze een appje had gestuurd, hoewel ze eigenlijk nog nooit met elkaar hadden gesproken. Zo ging het bij haar wel. Ze betrapte zichzelf er meermaals op dat ze zelfs haar WhatsApp checkte, als ze in hetzelfde lokaal zaten. Ze was twaalf, ze was nooit eerder verliefd geweest op een jongen. Dat kwam natuurlijk doordat ze niet aan onware liefdes deed. Ze kende alleen ware liefde. Remco was de ware.



Hij fietste sloom vandaag, alsof iedere trap die hij zette volgde op een aarzeling. De wind kon het niet zijn, die blies flauw van opzij. Misschien viel de liefde hem zwaar. Hij was natuurlijk ook verliefd op haar, daar twijfelde Ciska niet aan. Ze hadden al best wel geflirt, op zich. Niet opzichtig, zoals onware geliefdes doen. Juist heel subtiel en waardig. Dan bleef hij over bij gym omdat niemand hem in zijn team wilde, en dan koos hij voor haar groepje. Of dan liep hij in de pauze een beetje door de aula te dolen en dan ging hij vlak bij haar clubje zitten, zonder te eten. Haar vriendinnen begonnen dan te smoezen dat die creep weer naar hen zat te loeren. Maar dat was echt onzin.



Ten eerste zat hij helemaal niet naar hen te loeren. Hij loerde naar haar, naar Ciska, dat wist ze zeker. Ten tweede was Remco helemaal geen creep. Hij was echt heel aardig, dat voelde je gewoon aan alles. Als je je een beetje in hem zou verdiepen tenminste. Maar niemand deed dat. Iedereen noemde hem ‘Remco de creep‘ omdat hij wat stiller was en vaak met zijn vingers knakte. Of ‘Hooibaal Remco’ doordat zijn springerige haar die sukkels deed denken aan strootjes. Liever een hooibaal dan een koeienvlaai!, zou ze wel tegen die gelhoofden willen roepen. Dat deed ze dan weer niet. Het waren ten slotte haar eigen vrienden die dat soort dingen riepen. En bij subtiele, waardige, ware liefde werd niet geschreeuwd.



Trouwens, Remco was zo sexy dat hij zich er niets van aantrok. Als Ciska zo vaak werd uitgescholden, zou ze al lang in huilen zijn uitgebarsten. Remco niet. Remco hoorde het aan, knakte nonchalant met zijn vingers en liep door. Remco was perfect.



Dat moest ze hem wel eens een keer gaan vertellen. Ze wist best dat ook aan ware liefde gewerkt moest worden. Maar waarom moest zij dat nou weer doen! Hij is afwachtend. Een klein minpunt om te onthouden. Hoewel, eigenlijk is afwachtend zijn gewoon bedachtzaam zijn. Remco dacht altijd goed na over dingen. Pluspunt: Hij denkt goed na. Zie je wel, dan kon ze dat minpuntje alweer wegstrepen.



Nu maar hopen dat er geen trein aankwam, want hij was al bijna bij de overweg. Als de spoorbomen dan precies dicht gingen zou hij moeten stoppen en dan liep (fietste) ze te snel op hem in. Dat zou nogal ongemakkelijk zijn. Wat kon ze zeggen? Hallo, jij ook hier? Voor de zekerheid begon ze langzamer te trappen. Een tractor haalde haar in en de luchtstroom die hij opwekte deed haar bijna van de fiets vallen. Ploert! riep ze terwijl ze haar stuur recht trok. Geen idee waar dat woord nou weer vandaan kwam. Ze was raar, dat besefte ze heel goed. Het was maar goed dat Remco buiten gehoorafstand fietste. Opeens vond ze zichzelf verschrikkelijk dom, dat ze er zomaar vanuit was gegaan dat hij ook op haar viel.



Remco kon gelukkig het spoor over zonder te hoeven wachten. Maar natuurlijk! Nu begonnen bij haar de bellen opeens te schellen. De slagbomen gleden tergend langzaam dicht. Ze kon nog niet eens een trein aan zien komen. Toch moest ze afremmen. Stilstaan. En daar ging haar grote liefde! Hij werd steeds kleiner. Niet beseffend dat hij haar achterliet zoals onware geliefden doen.



Toen de trein weg was en de spoorbomen opengingen, sjeesde ze de overgang over. De bellen waren nog niet eens gestopt met lawaai maken. Gevaarlijk, maar haar ouders waren toch niet in de buurt en wat is nou erger? Liever een gebroken hoofd dan een gebroken hart. Want ze zou hem nú verkering gaan vragen. Nooit mocht er meer iets tussen hen inkomen. Ook geen trein dus. En als ze verkering hadden konden ze gewoon naast elkaar fietsen. Dan moest ze hem wel eerst terug vinden, want hij was uit haar zicht verdwenen door die stomme rottrein. Maar Ciska was hem al vaak genoeg gevolgd naar huis. Om thuis te komen moest hij langs de grote vijver fietsen. Eerst rechtdoor en dan linksaf dus. Ze stond op de trappers.



Het zweet liep over haar slapen. Daar was Remco, op het gras rondom de vijver. Zijn fiets had hij op de standaard gezet. Zijn rugzak lag open op de grond. Als ze het goed zag had hij een plastic zak in zijn handen. Het schatje! Waren die stomme gelkoppen nu maar hier. Dan zouden ze zien wat hij met het brood deed dat hij niet opat in de pauzes. Hij voert de eendjes. Een pluspunt natuurlijk. Ze had heus wel gehoord dat er ook allerlei nadelen zaten aan het strooien van brood, maar dat iemand het karakter had brood te voeren, was alleen maar fantastisch. Dat anderen zich nou niets aantrokken van al die waarschuwingen om het niet te doen, daar was Remco ook niet verantwoordelijk voor.



Eigenlijk had Remco zo veel pluspunten dat hij één grote plus was. Ze stapte ruim voordat ze bij hem was van haar fiets af en besloot met het stuur in haar handen langzaam naar de vijver te lopen. De flauwe wind blies steeds dezelfde haarstreng in haar oog, maar ze deed er niets aan. Ze had wel andere problemen. Ze ging hem verkering vragen! Haar hart klopte in haar keel.



Het moet haast wel daarom zijn, door die spanning en die vlinders in haar buik, dat Ciska heel lang niet snapte wat ze zag gebeuren toen ze dichterbij kwam. Zonder roze bril op, had ze gezien dat de broodzak in Remco’s handen leeg was. Dat hij een wit eendje van achteren besloop. Vastgreep. Dat hij vastberaden maar klungelig de zak om het dier probeerde te trekken alsóf het een brood was. Pas jaren later zou ze beginnen te begrijpen dat macht en machteloosheid twee tegengestelde punten zijn op een eeuwig draaiende bol.

Vandaag nam haar grote liefde een andere route naar huis. Een omweg was het. Door de polder, over het spoor en daarna langs de grote...

48 cent te veel

Er staan nog twee mensen voor mij in de rij bij de kassa. Een deftige vrouw met een prei die uit haar mand steekt wordt geholpen, daarachter staat een jongen van de middelbare school hier verderop, met naast de zelfscan een frikandelbroodje in zijn handen. Hij draagt een korte broek, hij is vast een onderbouw-leerling.



Ik had nooit gedacht dat het dragen van een korte broek bij een temperatuur van vijfentwintig graden Celsius zoveel meer zou zeggen dan of je het warm hebt. Tot de puberteit is het kraakhelder: is het warm dan draag je een korte broek. Daarna wordt alles anders. Ik ben achttien jaar, studeer en draag vandaag een spijkerbroek. Het is broeierig heet en alleen al de gedachte die ik vanmorgen tijdens het opstaan wijdde aan de lengte van mijn te dragen broek, voelde als een misdaad. Volgens mij weet niemand precies waarom je, vooral als man, vanaf je vijftiende levensjaar een lange broek gaat dragen wanneer het daar te warm voor is. ‘Het is netjes’, wordt dan gezegd, maar wanneer en door wie er bepaald is wat de criteria van ‘netjes’ zijn lijkt niemand zich meer af te vragen. Of het wenselijk is dat ‘nette’ mensen de norm zijn in de meeste gebouwen schijnt het vragen niet waard.



Mijn vader is dakdekker. Vanaf de eerste lentedag draagt hij een korte broek tot net over zijn knie. Niemand zeurt dat dat niet netjes is. Het is bovendien onveilig, hij komt vaak met krassen op zijn benen en gruis in zijn wonden thuis. Hoe anders is dat bij een zittend beroep, of in het hoger onderwijs. Er zit geen enkel veiligheidsrisico aan het dragen van een korte broek, en toch is het not done in juist die gebouwen waar gedacht en getypt wordt.



Ik denk slechter, typ slordiger wanneer ik het te warm heb. Misschien is dat het verschil: als een dakdekker of een buitenschilder een slordigheidsfout maakt, hijgt er nog geen tien minuten later een boze burger in zijn nek. Als een hoofdwerker een fout maakt, is het een leerproces, of erger nog: een gedachtesprong. Feilloos werken komt er in kantoren of scholen niet zo op aan, al maken we dat onszelf, en de dakdekkers, wel wijs. Daarom ligt de focus zo op de presentatie, het netjes zijn. Uiterlijk vertoon verhult de leegte. De dakdekker haalt zijn autoriteit uit zijn werkzaamheden, de hoger opgeleide uit zijn aankleding.



En ik, ik kan het allemaal zo goed bedenken, onderzoeken, vaststellen, concluderen, maar ga er uiteindelijk gewoon in mee.



‘Moet je naar een begrafenis of zo? Het wordt snikheet,’ zei mijn moeder vanochtend aan de etenstafel, nadat ze me blijkbaar terloops bekeken had. Zelf droeg ze ook een lange broek, maar zij is een vrouw. Volwassen vrouwen in onze buurt laten alleen hun blote benen zien wanneer ze bij elkaar rond het opblaaszwembad zitten, waarin de kinderen met hun vaders spelen op die ene zomervakantiedag waarop alles vredig is. Onze vrouwen voelen ook geen aandrang hun benen te showen – jurkjes zijn uit den boze. Net als bij hun kleding draait alles bij hun benen om functionaliteit. Benen moeten hun ding doen, namelijk lopen, stukjes lopen, en hoe ze er voor de rest uit zien maakt geen klap uit.



De deftige vrouw zegt over het bonnetje: ‘Laat maar zitten.’ Achteloos, soeverein. Ze zwiert de winkel uit. Ze had mijn moeder kunnen zijn. Ze had nooit mijn moeder kunnen zijn. Ik kijk naar de zelfscanner in mijn hand. Herlees wat er in mijn mandje zit. De tekst uit de kleine lettertjes van een van de Zeven Zekerheden galmt door mijn hoofd: ‘Wijkt de kassaprijs van een product af van de schapprijs? Dan krijg je het product gratis.’ Stel: een pot pindakaas kost volgens het kaartje op het schap twee euro, maar bij het scannen blijkt het drie euro te kosten, dan is het product gratis als je er wat van zegt.



WC-papier, luchtverfrisser, zonnebloemolie, een pot aardbeienjam, tissues, ijskoffie, halfvolle melk, aspergesoep, hagelslag, tagliatelle, een pizzabodem, tomatenpuree (31 om 34 cent), cakebeslag, een chocoladereep, spekkies, hot krokantjes, likkoekjes, speculaasbrokken, een Pools blikproduct, deodorant, lucifers, aanmaakblokjes, hachee, ragout, nog een luchtverfrisser. Dat is zo uit mijn hoofd wat mijn moeder gratis heeft meegenomen uit deze supermarkt. De caissières kennen haar inmiddels, er wordt standaard om een ‘kassa bij’ gevraagd wanneer ze in de rij aansluit met een gezicht alsof ze voor het Europees Hof voor de Rechten van de Mens staat. Ze kent de Zeven Zekerheden beter dan de caissières. Ik ook inmiddels, want ik stond iedere keer naast haar. Dus ik weet dat ik dit flesje sportdrank in mijn mandje gratis mee moet krijgen.



Ik weet ook dat ik dit flesje gratis mee moet krijgen om een krankzinnige reden. De regel geldt namelijk ook andersom: op het schap staat dat dit flesje 54 cent kost, maar op de scanner is het zes cent goedkoper. Ook dán is er een prijsverschil en krijg je het product gratis mee. Terwijl je een meevaller hebt. Maar in onze buurt bestaan er geen meevallers. Er is alleen recht en onrecht. Als je 48 cent aftikt voor een flesje dat gratis moet zijn, doe je jezelf, maar vooral het gezin, tekort. ‘Denk je dat geld aan de bomen groeit?’ vliegt je om je oren. En je denkt: zelfs dát zou een probleem zijn, want alles in deze buurt is van steen.



‘Is alles gelukt bij het scannen?’ vraagt de caissière aan de jongen met zijn frikandelbroodje. Paniek, ik herken haar niet. Nu weet ik niet of ze een goede is. Zo eentje die aan de kant van de klant staat. Die meteen toegeeft dat je het product gratis mee behoort te krijgen en ook nog excuses aanbiedt voor het ongemak. Er zijn ook andersoortige caissières. Mijn moeder heeft er drie categorieën voor. Je hebt dus kortweg de ‘goeden’. Het tweede type is de ‘bimbo’. Dat is een veelal blonde jongvolwassen vrouw die staat te appen achter de kassa en geen enkel idee heeft wat de Zeven Zekerheden van de supermarkt zijn. ‘Die staan daar alleen maar mooi en rijk te zijn,’ zegt mijn moeder altijd, want rijkdom en schoonheid gaan voor haar hand in hand.



En het klopt. Ik wist niet wat ik meemaakte toen ik op het vwo terechtkwam. Het leek wel of alle meiden vers van de geboorte in een mal waren gegoten die de contouren had van het ideale figuur. In onze buurt hebben we geen vorm, we lopen uit zoals de zwaartekracht van ons verwacht.



Deze caissière is niet blond, dus dan hoor je praktisch nooit bij de bimbo-categorie. Ze kan nog tot de laatste categorie behoren: het ‘vieze kreng’. Dat zijn caissières met dezelfde standvastigheid als mijn moeder, maar niet met hetzelfde standpunt. Die wijzen dan bijvoorbeeld op andere kleine lettertjes, die de kleine lettertjes waar mijn moeder mee schermt, zouden ontkrachten. Ik word zo rood als een boei als ik mijn moeder tekeer zie gaan terwijl de rij achter haar maar groeit en groeit en groeit. Mijn neefje was er een keer bij toen ze zo tekeer ging en hij zei: ‘Was dit het nou? Ze was amper boos!’ Maar hij hoeft een week later niet terug te komen, dus hij moet zijn mond houden.



De middelbare scholier haalt zijn pinpas tevoorschijn. Ik zweet als een otter. Die deftige vrouw, die daarnet heeft afgerekend, ik weet zeker dat zij niet zweette als een otter. Waarom zweten sommige mensen zo weinig? Hoe kan het dat je je zo comfortabel voelt in het dagelijks leven?



De middelbare scholier hoeft geen bonnetje. Ik wil ook geen bonnetje. Ik wil kopen en niet nadenken. Ik wil dat de aankoop van wat eten minder gewicht heeft dan de aankoop van een auto. Ik wil dat alleen naar de supermarkt gaan als mijn moeder verhinderd is, ook echt alleen gaan is. Dat er dan geen spook rond me waart. Een babbelziek, afkeurend spook. Maar ik ga om dat bonnetje vragen. Natuurlijk wel. Thuiskomen zonder bon is hetzelfde als thuiskomen zonder fiets: je kan hem niet vergeten.



Op het bonnetje vind je niet terug dat er een prijsverschil is. Ik kan afrekenen zonder iets te zeggen, het bonnetje aan mijn moeder geven, het haar na zien lezen alsof het contract bij een notaris betreft en ermee wegkomen. Ermee wegkomen dat ik 48 cent te veel heb afgetikt. De schaamte vermijden bij de kassa, die eeuwige schaamte vermijden om je recht te halen. Er komt alleen een ander rotgevoel voor in de plaats: walging. Walging dat ik zo achteloos met geld omga, dat ik m’n gezin verraad, dat ik zoals hen begin te worden. Nog even en ik stuur geen Tikkie meer, wacht maar, ik zal boeken gaan kopen die ruiken naar inkt in plaats van naar muffe appels. Ik draag al een lange broek bij zomerse temperaturen.



De caissière draait zich naar mij toe. Ze is óf een goede óf een vies kreng. Dat weet ik pas als ik lastig ga doen, dat is het verneukeratieve eraan. De mensen voor mij in de rij doen nooit lastig en dan lijkt iedere caissière een goede. Maar ik ga altijd van het slechtste uit. Als mijn ouders me iets geleerd hebben is het dat ik altijd van het slechtste uit moet gaan wanneer ik me in de maatschappij begeef. Ze zal een vies kreng zijn.



‘Is alles gelukt met scannen?’

Er staan nog twee mensen voor mij in de rij bij de kassa. Een deftige vrouw met een prei die uit haar mand steekt wordt...

Verzin hem een vader

Pas na drie keer aanbellen hoor ik gerommel aan de deur, precies zoals ik Ben ken. De eerste keer aanbellen, heeft hij meermaals gezegd, moet je negeren. Het tweede belletje is brutaliteit; de derde keer is het urgent. Terwijl hij de klippen van de deur af haalt en de sleutel in het slot steekt, hoop ik dat het meevalt; niet eens dat hij een keurige scheiding in het haar heeft of gladgeschoren wangen, maar dat hij op z’n minst een broek draagt.



Heel langzaam opent zich een kier, waarachter een in de donkere gang amper zichtbaar voorhoofd tevoorschijn komt.



‘Gelukkig nieuwjaar,’ zeg ik.



Een paar seconden kijkt hij me aan, kijkt hij langs me heen, voordat hij zegt: ‘Soof?’



‘Ja, ik ben het. Ik ben terug.’



‘Maar waarom?’



‘Om jou.’



‘O. Kom binnen. Hetzelfde trouwens.’



Ik wring me opzij gedraaid door de half geopende voordeur naar binnen, stap op een pantoffel, wacht tot hij de deur gesloten heeft en me voorgaat. Ik weet nog niet of hij een broek aan heeft, durf niet te kijken. Aardedonker is het in de gang. De geur van huisdieren komt mijn neus binnen, maar zover ik weet leven hier geen huisdieren.



‘Mag ik er langs, dan zet ik koffie,’ klinkt zijn stem achter mij.



Nee, je mag er niet langs. Geef me een duwtje, wees niet apathisch. Zet je hand maar tussen mijn schouders. Laat zien dat je veranderd bent.



‘Natuurlijk.’



Het maakt voor het licht weinig verschil dat de deur naar de woonkamer geopend wordt: er brandt alleen een schemerlampje boven de thermostaat. De gordijnen zijn gesloten. Het is drie uur ’s middags. Hij draagt een joggingbroek.



‘Welkom terug. Teddy heeft op je zitten wachten.’



Het is waar. Mijn knuffelbeer zit nog op precies dezelfde plek als waar ik hem drie maanden geleden achtergelaten heb. In de hoek van de tweezitsbank met zijn bruine poten uitgestoken, als een kind verlangend naar een knuffel. Kan Ben die knuffel geven, heeft hij dat vermogen nog? Dat is de vraag waarmee ik gekomen ben. Het licht van de schemerlamp weerkaatst in Teddy’s kraaloogjes. Langs hem heen lopend aai ik afwezig over zijn pluizige kop.



‘Vind je het goed dat ik de gordijnen opentrek?’



‘Je doet maar.’



De twee geplooide gordijnen zijn met een tiental wasknijpers aan elkaar vastgemaakt, zodat zelfs het dunste straaltje zonlicht het huis niet kan insluipen. Van boven naar beneden knijp ik ze open en leg ze op de met plastic afval een halflege flessen volgebouwde vensterbank. Mijn oog valt op drie flessen Moët en Chandon Brut. Uit de enige waarin nog vloeistof zit komt een penetrante pislucht.



‘Hé, je had visite met de jaarwisseling!’ zeg ik zo enthousiast mogelijk.



Met de duim en wijsvinger van zijn rechterhand maakt hij een bruggetje tussen zijn wenkbrauwen, dat steeds verder uitdijt.



‘Ja, klopt. Was heel gezellig. Abba en zo.’



Ik zeg niet dat ik hem niet geloof: dat hij blijkbaar wist dat het Nieuwjaar was, voelt al als een overwinning.



Ik draai me terug naar de gordijnen. ‘Jij een kant, ik een kant?’ vraag ik in het niets.



Sloffen naar me toe.



‘Een&#8230; twee… drie!’ En ik swing met mijn heup naar achteren en acteer de enthousiaste stagiair achter de coulissen van een stampvol theater die de grande première opent met het opzijschuiven van het doek. Hij is meer de voormalige steracteur die naarmate de tijd verstreek steeds verder degradeerde, tot inmiddels het manusje-van-alles achter de schermen, die niet meer gewend is aan het felle spotlicht. Hij draait zijn hoofd van het raam af, beschermt zijn ogen met een handpalm. Ik zie het springerige nekhaar dat doorloopt tot in zijn hoodie en vraag hem zich naar mij toe draaien. ‘Laat me zien wie je geworden bent in al die maanden.’ Maar ik weet dat hij niets gewordenis; hij is alleen maar verloren. Emotieloos draait hij zijn gezicht naar het mijne.



Ik schrik niet van zijn warrige haar, dat zo geklit is dat de plukken die wél naar beneden hangen nog fijner zijn dan spinrag. Ik schrik niet van zijn onderlip, waarvan de wit omrande vellen over elkaar liggen als een bataljon soldaten na een hinderlaag met mitrailleurvuur. Ik schrik van zijn ogen, die nog leger zijn dan die van Teddy.



‘Oké,’ zeg ik op een zo speels mogelijke toon. ‘Hoe vind je mij eruitzien?’



‘Gewoon, als Soof.’



‘Je hebt niet eens gekeken. Kijk dan.’



Een vluchtige blik. Daarna weer langs me heen, gefixeerd op Teddy. ‘Nog even knap.’



‘Hoe, knap? Modellenknap, Hollands knap, of om-er-van-af-te-zijn-knap?



‘Gewoon. Blond, volle lippen. Jij.’



‘Is je dan echt niks aan me opgevallen?’ Emotioneel wrak dat ik de laatste dagen ben, worden mijn ogen vochtig en hapert mijn stem.



Hij bijt nog maar eens op zijn onderlip. ‘Doe niet zo fokking irritant.’



Die achteloosheid, die onverschilligheid: wat heeft er bezit van hem genomen?



‘Kijk me aan.’ Ik pak hem bij zijn kin, zijn harige, schurftige acne-kin en fixeer hem op mij. ‘Kijk me aan!’



Hij worstelt zich uit mijn greep. ‘Wat de fok is er met jou gebeurd, doe eens normaal. Wat wil je horen? Dat je lekker bent? Nou bij dezen: o mijn god wat ben je lekker. Goeie tieten ook. Jammer dat ze nu al de strijd met de zwaartekracht aan het verliezen zijn.’



Nerveus plukt hij aan zijn baardhaar. ‘Of wil je horen dat ik je gemist heb, dat het hier zo’n fokking bende is omdat ik zonder jou de regie verloren ben? Nou, ik was de regie al veel eerder kwijt!’



Geschrokken zet ik een stap naar achteren. Ik voel dat ik iets zeggen moet, zijn tirade moet onderbreken, maar de woorden stokken in mijn keel.



‘Als ik vol bij zinnen was geweest had ik je waarschijnlijk niet eens bij me in laten trekken Sinds jij bij me kwam is het alleen maar slechter met me gegaan, heb ik me de afgelopen tijd gerealiseerd. Als ik eens een keer zin had om de dag te beginnen, stond jij al in de douche. Kon ik net zo lang in bed blijven liggen tot de dag voor mij niet meer hoefde. Als ik eens keer vergeten was hoe godvergeten alleen en verdrietig ik me voelde, trok jij het boek onder mijn neus vandaan omdat het eten klaarstond en o o wat zou ik een hork zijn als ik dat had laten afkoelen. En ik slikte het allemaal, want ik wist: ik kan nu niet alleen zijn. Hoe fokking irritant je ook was, kon ik niet alleen zijn. Maar wat doe je vervolgens? Je laat me alleen!’



Hij lacht ongemeend. ‘Als een platzakke gigolo ben ik volledig buiten mijn boekje gegaan puur en alleen om toch maar wat geld te verdienen, om er vervolgens achter te komen dat de klant geen geld op zak heeft. En die klant was jij. Jij hebt me nog verder uitgehold dan ik al was.



‘Dus mocht het nog niet duidelijk zijn: nee, ik heb je niet gemist. Maar hier sta je dan. Mocht ik de illusie hebben gehad dat het nieuwe jaar iets beters voor me in petto heeft, dan heb jij alle hoop daarnet persoonlijk met een sloophamer in duizend stukjes kapotgeslagen. Ik zie je wel kijken met dat dedain van je, met dat gespeelde enthousiasme van: kijk mij eens superieur zijn aan de arme sukkel. Met zijn warrige haar en zijn alcoholwalm. Het valt me nog mee dat hij een broek aan heeft!’



Ik moet zijn beweringen ontkennen, zijn observaties bagatelliseren, maar het is waar. Ik kom niet verder dan het herhalen van mijn woorden. Stiller nu. Heser. ‘Kijk me aan.’



‘Nee, Soof, ik kijk je niet aan. Ik kan je niet aankijken omdat jij alles bent wat ik verloren heb. Mijn werk, mijn vrienden, mijn voetbalteam – dat is nog tot daar aan toe. Nu ik mijn Whatsapp verwijderd heb, zijn ze voorgoed weg en het is goed zo. Kan ik mee leven. Maar jij, jij denkt onaangekondigd even te kunnen komen aanbellen om – God, weet ik veel hoe laat het is – op het midden van de dag om er even lekker in te wrijven dat ik in een paar maanden tijd alles verloren heb. En vervolgens verwacht je dat ik je met open armen ontvang en net te doen alsof er nooit iets gebeurd is.



‘Trouwens, er is ook niets gebeurd. He-le-maal niets. Al die maanden. Waren het maanden? De bank was mijn bed en mijn etenstafel ineen en meer had ik niet nodig. De enige mensen die ik de laatste tijd gezien heb zijn de thuisbezorgers. Misschien is jouw leven doorgegaan, heb je het er even lekker van genomen in de tussentijd, maar ik leef in een impasse en ik ben niet van plan en zeker niet in staat om die voor jou te doorbreken.’



Hevig hijgend en voorovergebogen staat hij met zijn gezicht nog geen dertig centimeter van me af. De walm van alcohol doet me bijna braken. Zijn ogen zijn eindelijk te peilen: een vos in een strik, met de jager op komst.



‘Zo. Was dit duidelijk genoeg, of moet ik beter articuleren? Zeg het maar hoor! Je komt ook ongevraagd mijn huis binnenvallen en begint gelijk alles te herinrichten alsof je m’n moeder bent, dus voor jou wil ik best mijn woorden nog eens herhalen.’



‘Ik ben zwanger.’



‘Wel gefeliciteerd.’



‘Ben. Ik ben zwanger. Kijk nou naar me.’ En ik wrijf met mijn hand over mijn buik, hopend dat dit alles niet de eerste woorden waren die ons kindje opvangt.



‘Wat? Van mij?’ Zijn stem klinkt gelijk zachter, alsof ook hij vreest dat er iemand meeluistert met ons gesprek. ‘Sinds wanneer?’



‘Ik weet het sinds drie maanden. Die ochtend dat ik naar je toekwam en je me afblafte omdat je aan het lezen was.’



Ik had gehoopt dat zijn gezicht zou verzachten. Het tegenovergestelde gebeurt. Hij verstart.&nbsp; ‘Dus daarom ben je weggegaan.’



‘Ik moest het doen. Ik moest mijn gedachten op een rijtje krijgen.’



‘Nu is het te laat voor abortus,’ concludeert hij gedecideerd. ‘Daarom ben je weggegaan. Je wist wat ik zou willen.’



‘Nee. Niet beginnen zo, Ben. Alsjeblieft.’ Ik leg een arm op zijn schouder die hij van zich afschudt.



‘Blijf van me af. Vertrek.’



‘Ben.’



‘Vertrek! Nu! Uit mijn ogen!’



‘Abortus is nog mogelijk! Echt.’ Het is eruit voordat ik er erg in heb. Wat ben ik aan het doen, ik maak het alleen maar erger. ‘Maar dat wil ik niet. Jij ook niet. De Ben die ik ken wil het niet.’



Een cynisch snuifje. ‘De Ben die ik ken? Hoelang kende je mij voordat je zwanger werd? Drie weken? Een maand? Laat me niet lachen.



‘Dit is wie ik ben, Soof. Meer nog dan dat maandje vrolijkheid is dit wie ik ben. Optimisme is de vriend die ik soms tegenkom, met wie ik blikken kruis in het voorbijgaan. De depressie is de vriend waarnaar ik op weg ben. Ik ben depressief, of ben ernaar onderweg. Zo is het en niet anders.’



Eindelijk verzacht zijn blik. Onder zijn linkeroog begint een ader te kloppen



‘Ga. Ga en neem het kind mee. Doe ermee wat je wilt. Verzin hem een vader gestorven op zee. Vertel hem niet over mij. Let er op of hij goed kan samenspelen, of hij huilen kan om een zielige film. Vraag hem dagelijks wat hij voelt. Of hij blij is. Boos. Als hij zeven dagen achtereen geen emoties heeft bel je de huisarts. Vertel hem of haar over mij en bid dat het kind jouw genen heeft.’



Hij buigt zich naar me toe en geeft een kus op mijn wang. Zijn lippen schuren.



‘Ik dacht dat… dat we het opnieuw zouden proberen,’ breng ik snel uit voordat mijn stem het begeeft. We vallen in elkaars armen. Ook hij huilt.



Ik voel dat zijn handen mijn rug verlaten, dat hij probeert rechtop te komen staan. Maar ik laat hem niet los. Dit is de Ben die ik ken. Zorgzaam en begripvol. Ik fluister zijn naam in de hoop dat hij beseft dat dit de Ben is die de vader voor mijn kind kan zijn.



‘Sofie,’ fluistert hij terug, terwijl hij zich uit mijn omhelzing bevrijdt. ‘Liggen hier nog spullen die je wil meenemen?’

Pas na drie keer aanbellen hoor ik gerommel aan de deur, precies zoals ik Ben ken. De eerste keer aanbellen, heeft hij meermaals gezegd, moet...

Klapvee

De man denkt eens lekker ongegeneerd te kunnen gluren, maar de glazen van zijn zonnebril zijn niet donker genoeg. Ze ziet precies waar zijn blik zich op vasthaakt. Had hij maar naar haar borsten gekeken, had hij in godsnaam maar naar haar borsten gekeken. Maar die heeft ze niet. Anatomisch gezien wel, natuurlijk, maar mensen denken niet zo letterlijk. Ze is een vormloos wezen, ze weet het, ze heeft het zelf als eerste vastgesteld. De enige lichamelijke kenmerken waarmee ze de aandacht van de man kan trekken, zijn aandacht trekt, zijn de traanbuizen die gewillig vocht door zich heen laten stromen. Zoals de trein waarin ze zit over het spoor raast, zo stroomt het water door haar buizen.



Waarom nu.



De man wisselt van steunbeen, herplaatst het krantje op het bovenste been. Doet alsof hij leest. Maar ze heeft het al gezien. Ze draait haar hoofd nog opzichtiger naar de raamkant. Waarom nu. Jarenlang erom gevraagd, gewoon weer even voelen, gewoon weer even mens zijn. Ze wil een mens zijn wanneer zij daar om vraagt.



De avond van de diploma-uitreiking. Ze zat in de aula van de middelbare school tussen haar klasgenoten op oncomfortabele klapstoeltjes. Ze had de nacht ervoor woelend doorgebracht. Niet vanwege de plechtigheden: het naar voren geroepen worden, het op haar toegesneden praatje van de ceremoniemeester, het zetten van de handtekening. Aan stressen over de plechtigheden was ze nooit toegekomen. Het was de kledingkeuze die haar wakker hield. Hoe zou ze op dat podium staan, wanneer haar naam was omgeroepen en de hele zaal haar gang naar voren had gevolgd. Casual of chic, underdressed of overdressed. In haar hoofd speelden zich twee versies van de diploma-uitreiking af. In beide versies had ze de verkeerde keuze gemaakt.



Ze had de juiste keuze gemaakt. Zij zat daar in een spijkerbroek en degelijke witte blouse, met bescheiden zilveren oorbellen die de outfit verhieven tot een geheel waarmee ze de aandacht kreeg, maar niet opeiste. Haar ouders had ze al gespot tussen het publiek, staand met haar zusje tussen hen in. Ze zou haar zusje laten zien hoe je als een koningin de schooldeuren achter je dichttrok.



Een stemmig kijkende schooldirectrice betrad nog voor de officiële opening het podium. Ze dacht: nooit komt u uw kantoor uit, maar nu de krant er is… De directrice zei dat ze triest nieuws had. Ze vertelde dat één leerling er niet bij zou zijn deze avond omdat hij zich gisteren van het leven had beroofd. Onze gedachten waren bij zijn familie.



De hare niet. Haar gedachten waren overal behalve bij zijn familie. In een nanoseconde had ze vastgesteld dat ze de leerling niet gekend had, niet meer zou kennen ook. Daarna ging de taal, die sinds haar puberjaren altijd van de emotie leek te winnen, met haar aan de haal. Ze probeerde een leven als buit te zien. Had zijn leven ergens diep in zijn lichaam in een kluis gelegen? Of had hij echt, zo, heel opzichtig, zijn leven op zijn lijf gedragen. Dan had je er wel een beetje om gevraagd. En als je jezelf beroofde, veranderde er per saldo toch niets?



In de zaal was per saldo ook niet veel veranderd. Honderd-en-een om honderd-en-twee eindejaars. Was het gewoon rustig of was er een minuut stilte afgekondigd? Kon ze dat vragen aan degene die naast haar zat? Gelukkig, (gelukkig?) de directrice verliet het podium en de ceremoniemeester nam het over. Hij zei: Tja, daar word je stil van, en liet een stilte vallen. Na vijf seconden pakte hij de draad op, verwelkomde alle aanwezigen. Zijn opsomming eindigde met de mensen waarvoor u hier allemaal gekomen bent: de geslaagden! Het applaus was, na een voorzichtige start, harder: dat is wat ze zich herinnert. Alsof alle vaders, moeders, opa’s, oma’s hun dierbare kroost bedankten dat ze sterk genoeg waren geweest om te blijven leven. En ze nam het applaus in zich op. Ze zocht naar de gezichten van haar ouders en zusje tussen het klapvee. Ze glom van trots.



Het is een jaar geleden dat haar schoolgenoot zijn leven beëindigde. Een kleine twee maanden geleden dat dodenherdenking plaatsvond. De oorlog in Syrië duurt al tijden, net als al die andere oorlogen die het nieuws niet eens meer halen. ‘De aanslag in Frankrijk’ is een omschrijving geworden die naar zoveel drama’s tegelijk kan verwijzen. Vorige week nog kreeg haar oma te horen dat ze kanker had. En al die keren nam de taal nam de plaats in waar emotie hoorde te zitten. Wat erg! Zo triest! Zo verdrietig.



Maar voelen kon ze niet.



Vandaag is er niets gebeurd. De gebeurtenis is zij. Nu ze haar hoofd zo opzichtig naar de raamkant heeft gedraaid, durft ze het niet meer te bewegen. Ze kan niet zomaar haar hoofd terugdraaien zonder kort oogcontact te maken met de man tegenover zich. Ze moet naar buiten staren. Ze zit vast. Vast zit je. Ze huilt niet meer, dat wel, maar ze blijft geëmotioneerd. Het zou in principe zo weer… als ze eraan…



Een hand op haar knie. Nee, een krant op haar knie, tot een rolletje gevouwen.



‘Pardon, meisje.’



Een por met de krant tegen haar knie. Gewoon negeren. Gewoon heel intens een weiland zien liggen.

De man denkt eens lekker ongegeneerd te kunnen gluren, maar de glazen van zijn zonnebril zijn niet donker genoeg. Ze ziet precies waar zijn blik...

Niet De brief voor de koning

Het is vrij wrang dat het moment waarop je je moeder het meest nodig hebt, het moment is dat ze is overleden.



Als een verrassing kan het niet komen, dit overlijden: deze dood is een controlfreak die zijn reservering ruim van tevoren plaatst. Dus praat je er samen over, zorg je dat alles geregeld is, wachtwoord hier, begraafplaats daar, trek je bij haar in en dan begint het wachten. En op een gegeven moment is het wachten klaar. Ze gaat al weken niet meer achteruit, leeft weliswaar grotendeels in bed maar er zijn nog genoeg boeken die ze wil lezen.



Op school beginnen ze vragen te stellen. Niet de kinderen uit je klassen, die genieten van hun laatste restje vakantie. Maar de directeur stuurt een mailtje hoe het eigenlijk gaat? Collega’s vragen of je er weer gewoon bent na de vakantie, nu je van de ergste schok bekomen bent? De tijd om het slechte nieuws te verwerken is wel om, lees je tussen de regels door. En je weet dat ze gelijk hebben. Je denkt: er is feitelijk nog niets gebeurd. Ik ben vierentwintig, ik kan ‘nog niets gebeurd’ aan. Dan pak je het werk weer op, plan je dat verjaardagsfeestje in. En op een dag is ze dood. Geroutineerd doe je wat besproken is: je belt eerst de huisartsenpost (ik krijg haar niet meer wakker) en nadat de dokter heeft vastgesteld dat je inderdaad een wees bent geworden bel je de uitvaartondernemer.



Je wordt geleefd de eerste dagen, wat ook al een vrij wrange term is. Onvermijdelijk komt het moment dat iedereen zijn gang weer gaat en in zijn eigen bedje slaapt. Dat je ’s avonds op de bank zit, in de woonkamer van een huis dat plots veel te groot is geworden en denkt: oké, zo voelt het dus om je moeder te verliezen. Mensen zeggen troostend: je hebt je vader al verloren. Maar toen was je drie, dat telt niet.



En je zit op die bank en komt erachter dat je toch vergeten bent iets met haar te bespreken. Een valse neef met wie het contact verbroken was, zegt plotseling dat hij bij de begrafenis wil zijn. Je hebt bij God geen idee of je moeder dat gewild had en je begint te janken zoals je altijd begint te janken wanneer je hebt gevoel hebt dat er geen juiste keuze is, dat je kiest uit twee kwaden, maar nu jank je dieper omdat je ineens beseft dat je je verdriet niet meer bij haar kwijt kan. En zij zou dat begrijpen, zij zou precies weten hoe het voelt en het juiste zeggen.



Dat is althans hoe ik denk dat het zal gaan. Ik zit nu in de fase dat ik mijn leven weer heb opgepakt omdat het stabiel slecht met haar gaat. De kinderen zijn het vergeten of doen alsof. Vanaf dag één van het nieuwe leerjaar is klas 2H3 in ieder geval weer dezelfde verzameling klieren. Loukili is aan het appen, net als Stoof. Pattinama zit zijn klasgenote te filmen terwijl ze staat te presenteren. Dat gaat haar niet bepaald goed af. Ze staat zoals altijd stijf van de zenuwen die Ganna. Alsof er niets engers bestaat dan een praatje voor de klas. Ik wou dat ik nog zo jong was. Toen groot leed niet bestond. Of nee, dat werkt niet zo. Voor haar is een praatje voor de klas hetzelfde als een stervende moeder voor mij. De jeugd heeft dezelfde gevoelens op een kleinere schaal.



Ganna is haar achternaam. De kinderen noemden mij van begin af aan bij mijn voornaam, Nick, omdat die trut van een Linda bij wie ik stageliep me steeds zo noemde voor de klas. Even laten zien dat ik de ondergeschikte was. Toen ze door haar rug ging en ik de klas overnam kreeg ik het er niet meer uit, dat ge-Nick, totdat ik de kinderen zelf bij hun achternaam ging noemen. Onderling lijken ze elkaars voornaam wel vergeten sindsdien, bij mij blijft het fout gaan. Maar steeds vaker noemen ze me meneer De Tremer .



Mijn moeder heet Van Duin. Er zijn altijd mensen – hetzelfde soort mensen, degenen die een zichtbaar rugzakje hebben dat ze onzeker maakt (kaalheid, scheef gebit, monobrauw) er zijn altijd mensen die aan haar vragen: familie van? En dan vormt zich een glimlach die de sneeuw doet smelten en komt er een licht in haar ogen dat de duisternis laat vluchten en dan slaat ze een arm om mijn schouders en trekt me naar zich toe en dan zegt ze: jazeker, wij zijn moeder en zoon.



Zei ze, bedoel ik, dat zei ze altijd, dat we moeder en zoon waren. We zijn het nog wel, ze is nog niet dood, ze is nog níet dood, maar ze komt dat irritante soort mensen niet meer tegen. Ze komt niemand meer tegen. Er is niets spontaans meer aan haar ontmoetingen. In haar agenda, die ik bijhoud, staat precies wie ze die week gaat ontmoeten en ze heeft al weken niemand anders gezien dan de personen die in haar agenda staan. Soms zijn het er wat minder, als ze zich niet goed genoeg voelt. Ik mag het geplande bezoek niet afbellen van mijn moeder, het gaat wel, en dat doe ik dan ook niet. Althans, niet als ze wakker is. Maar als ze zich niet goed genoeg voelt, valt ze in slaap en dan bel ik het bezoek af. Wanneer ze dan weer wakker wordt zijn we weer een dag verder en valt het haar niet meer op.



Ja hoor, Ganna gaat neer. Het tijdrekken is begonnen. Eerder deze week liet een leerling een minuut stilte vallen tijdens zijn presentatie, onder het mom van: zo werkt mindfulness. Ik had die ochtend geen hap door mijn keel gekregen, ik probeer het niet eens meer, ik sla het ontbijt gewoon over, en daardoor rommelde mijn buik als een gek. Hij heeft het teruggezien in zijn cijfer, Van ’t Schip, het zal hem leren.



‘Mevrouw Ganna, dit telt niet mee met de tien minuten die je spreken moet.’ Waar haalt ze het gore lef eigenlijk vandaan. Zie haar spartelen, stuiptrekken, gewoon omdat haar presentatie over epilepsie gaat. Lak aan de dood. Het is makkelijk om lak aan iets te hebben dat je niet kent.



Ik moest lachen gisteravond, zo verschrikkelijk lachen. Ik zat op de bank de Quest te lezen –&nbsp; want op tv hebben ze het alleen maar over Oekraïne ‘dat zo dichtbij is’. Als je te veel geld en te weinig problemen hebt, is Oekraïne inderdaad ‘zo dichtbij’. Ik las een stuk over clusterhoofdpijn, ook wel zelfmoordhoofdpijn, en het artikel werd afgesloten met een speciaal kader. Denk je aan suïcide en heb je hulp nodig, bel 113. Ik schoot in de lach alsof ik me verslikte en zou mijn moeder hebben willen wakker maken: Mam, ik kan zo slecht knopen leggen, wil jij helpen? Ze kent mijn humor, ze zou het grappig vinden, of in ieder geval doen alsof.Op een gegeven moment wist ik niet meer of ik lachte of huilde.



‘Nick, er is iets met Mama.’



Vanavond wil ze naar E.T. kijken, heeft ze gezegd. Ze wil alleen nog maar kinderfilms kijken, waarin kindertjes kinderproblemen hebben die uiteindelijk oplossen als vet in een ziek lichaam. Weet je wat we gisteren gekeken hebben? Niet De brief voor de koning. Net zoals we eergisteren niet naar Pippi Langkous hebben gekeken. Ze maakt iedere dag plannen om een film te kijken en iedere dag haalt ze de avond niet. ‘Wakker’ is een verwaarloosbare toestand in haar leven geworden.



‘Meneer De Tremer, er is iets met Mama!’



Zoals ‘slaap’ voor mij een verwaarloosbare toestand is. De beste gelegenheden om bij te tanken zijn in de klas. Het lult wel, het lult wel. Anders appt het. Rekt het tijd. Faket het epilepsieaanvallen. Het doet maar. Ik zit er mooi toch. Ik kan het aan.



‘Meneer De Tremer, er is iets met Ganna!’

Het is vrij wrang dat het moment waarop je je moeder het meest nodig hebt, het moment is dat ze is overleden. Als een verrassing...

Vergissingen

‘Waarom heet Meneer Potter Meneer Potter?’ vroeg Rico terwijl we vanaf de Trans naar het station liepen. Het was het einde van blok 3. We hadden elkaar weinig meer te zeggen. ‘Waarom heet Neude Neude? Broese Broese?’



‘Dat weet ik toevallig,’ zei ik. (Als er iets is wat je niet toevallig weet, is het wel waarom Broese Broese heet. Ik heb het opgezocht, eens, waarschijnlijk tijdens taalkunde, terwijl Rico naast mij driftig aantekeningen aan het maken was die hij later door zou sturen.) ‘Broese was de naam van de oprichter. Van achteren. Van voren was het Jacoba, als ik me niet vergis.’ (Ik vergiste me wel: het was Jacobus.)



Rico reageerde niet. Hij bleef lopen met zijn naar voren hellende lijf alsof hij met iedere stap die hij zette als winnaar uit een fotofinish probeerde te komen. We gingen de Viebrug over, liepen over de blindengeleidestrook omdat daarop tenminste geen fietsen of afvalcontainers stonden. Dan het kruispuntje met de Oudegracht. Een vergaderende man die toevallig op een fiets zat, kwam van rechts. Ik legde mijn hand op Rico’s buik zodat hij er niet frontaal tegenaan liep.



‘Hoer,’ liet de man zich tussen de opening en de ingekomen stukken ontvallen.



‘Zelfs geen accurate scheldwoorden meer,’ zei ik tegen Rico terwijl ik mijn hand van zijn buik af haalde en de fietser nakeek. ‘De taalverloedering tiert welig.’



En Rico, Rico ging door alsof er niets gebeurd was.



‘Waarom heet Aldi Aldi?’



Ik besloot deze existentiële vragenronde aan mij voorbij te laten gaan en ritste mijn jas dicht. Het was een strakblauwe donderdagmiddag, maar we liepen in de schaduw van de winkelpanden. Aan de overkant scheen de zon, die over de daken heen piepte. Er liep een meisje – vrouw – in een sportlegging, die net zo weinig verhulde als het plastic om een komkommer.



‘Kijk,’ tikte ik Rico aan. ‘Daar. Die draagt een witte slip zo te zien.’



Hij keek op, schrok, boog snel zijn hoofd weer.



Ik gaf hem een schouderduw, die hem deed strompelen. ‘Wat is er? Hou je niet van witte slips? Worden snel vies, hè. Ik zeg altijd: Prima dat je naar mijn kamer wil komen, maar die witte slip gaat úít.’



Hij snoof.



‘Ik meen het,’ zei ik. ‘Moet je echt eens proberen. Werkt negenennegentig van de hon- Nou ja, werkt een van de twee keer.’



We namen de Lange Viestraat. Gelukkig aan de juiste kant, zonder voor het stoplicht te hoeven staan dat expres wat langer op rood blijft hangen zodat toeristen er foto’s van kunnen nemen.



‘Wist je dat Nijntje alleen Nijntje heet in Nederland?’ zei ik tegen Rico, om hem te plezieren. ‘In andere landen heet ze Milfy, volgens mij.’



Hij mompelde iets. Ik moest me vooroverbuigen, trad uit mijn lichaam, zat op de tribune met een koptelefoon op m’n knar en een microfoon voor m’n&nbsp; mond: OOOOOO MY GÒÒÒD IT’S A PHOTO FINISH A PHOTO FINISH –



‘Miffy,’ zei hij. ‘Het is Miffy.’ Daarna zwegen we. We sloegen de Hollandse Toren in, liepen het Vredenburgplein over waar het markt was. Het winkelcentrum binnen, onder het bollendak door. Achter elkaar aan door hetzelfde poortje op het station. Ter hoogte van spoor 2 de pas inhouden.



‘Rico, het is tijd om afscheid te nemen.’



Ik liet een pauze vallen. Hij keek me vlak aan, had niet de neiging er een dialoog van te maken.



&nbsp;‘Wij gaan elkaar zeker twee weken niet zien,’ zei ik statig, het moment belachelijk makend zodat het ongemak dat vandaag tussen ons in hing, bewust leek opgezocht. ‘Er kunnen pandemieën uitbreken, huizen afbranden, kankergezwellen tot ontwikkeling komen. Dit kan de laatste minuut zijn die ons gegund is in dit leven dat nog fragieler is dan de stof van de sportlegging die de ongelukkige dame droeg. Dus,’ liet ik mijn stem zakken, ‘als je nog vragen hebt, Rico: grijp nu je kans.’



De trein naar het Spoorwegmuseum vertrok van een ander spoor. Er was een seinstoring rondom Amsterdam. De sprinter naar Den Dolder reed weer niet.



En steeds leek het alsof hij zijn mond wilde openen. Volgens mij kokhalsde hij zelfs een keer. Maar er kwam niets uit.



Ik zei dat mijn trein vertrok, dat ik nu echt moest gaan, tabee, tot ziens, draaide me al half om.



En toen greep hij mijn bovenarm vast. Trok aan mijn mouw. Zijn mond opende en sloot zich en ik moet me weer vooroverbuigen om hem, met een stem die tegelijk helemaal niet en helemaal wel de zijne was, te horen zeggen: ‘Waarom heet ik Rico?’

‘Waarom heet Meneer Potter Meneer Potter?’ vroeg Rico terwijl we vanaf de Trans naar het station liepen. Het was het einde van blok 3. We...

Logo	Vincent Hammingh
Kernteam	Edward van de Vendel, Iduna Paalman, Thijs Joores
Website	Laurens Besselsen

Francesca Birlogeanu
Martijn van Bruggen
Chard van den Berg